บทที่ 183
แผน
หลังจากได้รับผลึกวายุแล้ว หลินเว่ยก็เอารังผึ้งออกมาหลายรัง และปล่อยให้ผึ้งโลหิตทั้งหมดเข้าไปพักผ่อนและกินอาหาร

อย่างไรก็ตาม ผึ้งโลหิตเหล่านี้หลังจากต่อสู้จำเป็นต้องฟื้นฟูความแข็งแกร่งทางร่างกาย พวกมันเป็นสิ่งชีวิตที่มีเลือดเนื้อ แตกต่างจากสัตว์โครงกระดูก พวกมันประกอบด้วยกระดูกและไม่เคยเหนื่อยล้า

หลังจากที่ปล่อยให้ผึ้งโลหิตได้พักฟื้น หลินเว่ยก็ขอให้พวกมันแยกย้ายกันออกไปอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม คราวนี้ผึ้งโลหิตทั้งหมดถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มย่อยมากกว่า 230 กลุ่ม แต่ละกลุ่มประกอบด้วยผึ้งโลหิต 1,000 ตัว

จำนวนนี้เพียงพอที่จะจัดการกับอสูรวายุกลุ่มเล็ก ๆ หากมีจำนวนมาก สามารถรายงานให้ทราบและระดมกลุ่มเข้าไปช่วยเหลือ

เหตุผลที่หลินเว่ยจัดการแบบนี้ เนื่องจากการปรับปรุงประสิทธิภาพ และค้นหาร่องรอยของอสูรวายุให้เร็วขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น การจัดการเช่นนี้ช่วยประหยัดเวลาและไม่เพิ่มการสูญเสียผึ้งโลหิตไป

…………
ในขณะที่หลินเว่ยกำลังง่วนอยู่กับผลึกวายุ ดินแดนโลหิตรกร้างก็ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย พบว่าผึ้งโลหิตในดินแดนรกร้างนั้นหายไปหมดสิ้น แม้แต่รังก็หายไปซึ่งทำให้หลายคนผิดหวังอย่างยิ่ง สำหรับผู้ที่เตรียมตัวมาอย่างดีเพื่อที่จะมาหาน้ำผึ้งโลหิต

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงทำได้เพียงไปขุดหาหินโลหิต นอกจากนี้ จำนวนคนที่วิ่งหาหินโลหิตก็เพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก ดังนั้นในดินแดนโลหิตรกร้างก็เต็มไปด้วยผู้คนที่ขุดแร่และมองหาเหมืองหินโลหิตอยู่ทุกหนทุกแห่ง

แต่โดยพื้นฐานแล้ว ทุกคนมองหาหินโลหิตเพราะสามารถพบได้ง่าย ซึ่งแตกต่างจากที่ซุกซ่อนอยู่ในพื้นดิน หรือในภูเขา มันเป็นเรื่องยากมากที่จะพบพวกมัน แม้แต่ผู้ที่มีความเชี่ยวชาญในการสำรวจหาแร่หิน

ที่มีประสบการณ์มากมายยังต้องใช้เวลามาก ยิ่งไปกว่านั้นคนพวกนี้ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ

อย่างไรก็ตามปัญหาที่สำคัญที่สุดคือเวลา นอกจากนี้ยังต้องใช้เวลามาก ในการขุดพบหาหินโลหิตที่ถูกฝังอยู่ในดินหรือในภูเขา เสียเวลาไป ๆ มา ๆ บางทีเขาอาจจะต้องกลับออกไปโดยที่ไม่ได้พบหินโลหิตเลยก็ตาม

แน่นอนว่าหินโลหิตที่ซ่อนอยู่ในดินนั้นมีคุณภาพดีกว่ามาก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความน่าจะเป็นในการพบเพชรโลหิตนั้นสูงกว่ามาก

ในเวลานี้ข้อดีของกองกำลังใหญ่ สะท้อนให้เห็นถึงผู้คนจากกองกำลังเดียวกัน มีแนวโน้มที่จะรวมตัวกันเป็นพันธมิตร ต่างจากกองกำลังที่ได้รับผู้คนจำนวนเพียงเล็กน้อย พวกเขาจำเป็นต้องร่วมมือกับผู้คนจากกองกำลังอื่น

ไม่มีร่องรอยของความไว้วางใจระหว่างพวกเขา พวกเขาควรระวังการโจมตีจากสิ่งมีชีวิตในดินแดนโลหิตรกร้าง และป้องกันการลอบโจมตีจากพันธมิตรของตนเองภูติ

ถึงกระนั้นก็ดีกว่าอยู่คนเดียว ท้ายที่สุดคนเหล่านี้ไม่มีใครที่มีลูกน้องมากเท่ากับหลินเว่ย

เมื่อเทียบกับดินแดนโลหิตรกร้างแล้ว ดินแดนคลื่นลมที่ราบสูงที่หลินเว่ยตั้งอยู่นั้นไม่สงบ ในตอนนี้หลินเว่ยกำลังตกที่นั่งลำบากแล้ว

หลินเว่ยมีผึ้งโลหิตในการช่วยเขาตามล่าอสูรวายุและรวบรวมผลึกวายุ ดังนั้นในขณะที่ดูดซับของผนึกวายุ และกำจัดสิ่งสกปรกในร่างกายของเขา หลินเว่ยจึงรอข่าวการตามหาราชันภูตวายุ รอบตัวเขามีสัตว์ร้ายโครงกระดูกสองตัว

และมีผึ้งโลหิตหลายสิบตัวที่คอยปกป้องความปลอดภัยให้กับเขา

อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของเขาทำให้บางคนเข้าใจผิด ซึ่งคิดว่าหลินเว่ยได้รับบาดเจ็บและอยู่ในระหว่างการรักษา อย่างไรก็ตาม ชายคนนี้เป็นศิษย์ของหลงม่อ, เกาเฉียง

สาเหตุที่เกาเฉียงพบตำแหน่งของหลินเว่ย เป็นเพราะสัตว์ร้ายโครงกระดูกที่เขาเคยเห็นมันมาก่อน ในบรรดาผู้คนที่เข้ามาในเมืองลับมีเพียงหลินเว่ยเท่านั้นที่สามารถเรียกพวกมันออกมาได้

ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนสีหน้าทันที ดวงตาฉายแววแห่งความไม่พอใจ และรีบสำรวจสถานที่ที่สัตว์โครงกระดูกอยู่ อย่างระมัดระวัง อย่างไรก็ตามเขากังวลเช่นกันว่าหลินเว่ยจะค้นพบตนเอง ดังนั้นเขาจึงไม่อยู่ใกล้เกินไปและยังพบร่างของหลินเว่ย

อย่างไรก็ตาม ในการเผชิญหน้ากับหลินเว่ย เกาเฉียงกัดฟันด้วยความไม่พอใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ในเวลานี้ เกาเฉียงดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง เขายังคงสังเกตหลินเว่ยที่หลบอยู่ในโครงกระดูกที่ล้อมรอบ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็มองหลินเว่ยพลางครุ่นคิด จากนั้นก็หันหลังไป

หลังจากนั้นไม่นาน เกาเฉียงก็ได้พบกับผู้คนมากมาย มีทั้งสิ้นสามคน พวกเขาทั้งหมดมาจากราชวงศ์ของอาณาจักรเฟิงหยู

หลังจากพบทั้งสามคนนี้ เกาเฉียงก็อดไม่ได้ที่จะรีรอที่จะบอกข่าวนี้ เขาวิ่งไปข้างหน้าอย่างรีบร้อนและพูดด้วยน้ำเสียงกระชับว่า : “พี่ชาย ท่านสามารถติดต่อองค์ชายให้ข้าได้หรือไม่?

บอกว่า ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องพบเขา ซึ่งเกี่ยวข้องกับชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ ของการแข่งขันระดับสถานศึกษา ”

หลังจากได้ยินคำพูดของเกาเฉียง อีกฝ่ายเห็นการแสดงออกและรู้ว่าเกาเฉียงไม่ได้ล้อเล่น หลังจากมองหน้ากันแล้ว มีชายคนหนึ่งพยักหน้าและพูดกับเกาเฉียงว่า “รอสักครู่ ข้าจะติดต่อองค์ชายให้”

หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบ เขาก็หยิบแผ่นหยกขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากกระเป๋ามิติ บนแผ่นหยกมียันต์การสื่อสารอยู่บนนั้น ในขณะที่ตรงกลางของแผ่นหยกมีหินหยวนฝังอยู่

เมื่อชายคนนั้นเข้าไปในแผ่นหยกและป้อนพลังปราณของตัวเอง หินหยวนที่อยู่ตรงกลางของแผ่นหยกก็สว่างขึ้น จากนั้นก็เกิดลำแสงเสมือนของเหลวไหลผ่านลายเส้น และครอบคลุมพวกมันอย่างสมบูรณ์

แผ่นหยกนี้เป็นยันต์ส่งข้อความ มันแสดงให้เห็นถึงค่ายกลซึ่งเกิดจากพลังปราณ หรือพลังทางจิตวิญญาณของผู้ใช้งาน หินหยวนที่ถูกฝังอยู่ตรงกลางแผ่นหยกจะถูกกระตุ้นให้ทำงานด้วยพลังปราณของเจ้าของ

แผ่นหยกยันต์สื่อสารในมือของชายคนนี้เป็นเพียงแผ่นหยกรอง และสำหรับแผ่นหยกหลักนั้นจะต้องอยู่ในมือขององค์ชาย

แผ่นหยกแต่ละแผ่นจะประกอบด้วยแผ่นหยกหลักและแผ่นหยกรองจำนวนหนึ่ง นอกเหนือจากความแตกต่างบางประการในการสื่อสารแล้ว ความแตกต่างหลัก ๆ คือแผ่นหยกรองจะมียันต์สื่อสารที่สามารถติดต่อได้เพียงกับแผ่นหยกหลักเท่านั้น
ในขณะแผ่นหยกหลักสามารถเชื่อมต่อกับแผ่นหยกรองได้ทั้งหมด

แม้ว่าจะดูสะดวกสบาย แต่สิ้นเปลืองพลังงานเพียงเล็กน้อย และระยะทางมีผลต่อการสื่อสาร มิฉะนั้นจะสูญเสียประสิทธิภาพการใช้งานไป

“เกิดอะไรขึ้น?” หลังจากเปิดแผ่นหยกก็มีเสียงดังขึ้น ในมือของชายคนนั้น

“องค์ชาย! เกาเฉียงแห่งสถานศึกษาเทียนหยูบอกว่า เขาต้องการพบพระองค์ มันเกี่ยวข้องกับชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ของการแข่งขัน ท่านต้องการที่จะ … !” เมื่อเขาได้ยินเสียงที่มา จากแผ่นหยก

ชายที่ถือแผ่นหยกหลัก ครุ่นคิดและไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

เมื่อได้ยินคำพูดของชายคนนี้ เกิดความเงียบที่อีกฝั่ง จากนั้นเขาก็พูดอีกครั้งว่า “พาเขามาที่นี่!”

“พ่ะย่ะค่ะ หลังจากได้ยินคำสั่งจากอีกฝ่าย ชายคนนั้นก็ตอบรับอย่างทุลักทุเล จากนั้นเขาก็พบว่าแสงสว่างในมือของเขาสลายไป และกลับสู่ลักษณะเดิม เมื่อเห็นเช่นนี้เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายได้ตัดการสื่อสาร เขาจึงนำแผ่นหยกกลับไป

หลังจากได้ยินดังนั้น เกาเฉียงก็มีความสุขทันที เพราะเขารู้ว่าแผนการของเขาประสบความสำเร็จ ในขั้นตอนแรกแล้ว

ครู่ต่อมา เกาเฉียงติดตามคนในราชวงศ์มานานกว่าสิบนาที และในที่สุดก็พบเป้าหมาย เขากำลังมองหาชายหนุ่มในชุดคลุมที่งดงาม

ชายหนุ่มคนนี้ในวัยยี่สิบของเขา กำลังขี่หลังหมาป่าตัวใหญ่ และข้างหลังเขาเป็นชายหนุ่มสองคน ที่อยู่บนรถลากสัตว์อสูร

เมื่อเทียบกับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนหลังหมาป่ายักษ์แล้ว การขี่ม้าของอีกสองคนนั้นเป็นเรื่องธรรมดามาก มีเพียงรถลากสัตว์อสูรที่อยู่ในระดับขั้นสอง แตกต่างจากหมาป่ายักษ์มันเป็นสัตว์อสูรขั้นห้า

“องค์ชาย เกาเฉียงเดินตามทั้งสามคนไปหาชายหนุ่มที่กำลังขี่หมาป่าและร้องทักทายขึ้น

หลังจากพยักหน้าให้เกาเฉียง ชายที่อยู่บนหลังหมาป่าก็เอ่ยถามอย่างสงสัย “หลินเจี๋ย มีอะไรสำคัญจึงตามหาข้า?”

เมื่อได้ยินคำถามของอีกฝ่าย เขามองหน้าเกาเฉียงอย่างจริงจังและถามว่า “ฝ่าบาท! ท่านยังจำข้อมูลที่ข้าให้ท่านก่อนหน้านี้ เกี่ยวกับคนเหล่านั้นจากวิทยาลัยเทียนหยูที่เข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ได้หรือไม่?”

แม้ว่าเขาจะอยากรู้ว่าทำไมเกาเฉียงจึงถามคำถามเช่นนี้ในเวลานี้ แต่เขาก็ยังพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “มันเป็นเรื่องธรรมดา พี่เกามาร่วมงานนี้กับข้า ข้าจะลืมมันได้อย่างไร ! ”

เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย เกาเฉียงก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจทันที และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “องค์ชาย คราวนี้สิ่งที่ข้ากำลังตามหาเกี่ยวข้องกับหลินเว่ย”

เมื่อได้ยินชื่อจากปากของเกาเฉียง องค์ชายหกก็เลิกคิ้วทันที จากนั้นก็ขมวดคิ้วและถามว่า “หลินเว่ยหรือ?สถานศึกษาเทียนหยูของท่านเป็นที่หนึ่งในการแข่งขันคัดเลือกหรือไม่? เขายังเป็นราชาวิญญาณของผู้อัญเชิญ

ข้าเห็นว่าในข้อมูลที่ท่านให้ข้ามา มีการประเมินควาสามารถของเขาเอาไว้สูงมาก โดยบอกว่าเขามีพลังในการต่อสู้ในช่วงกลาง หรือแม้กระทั่งในช่วงปลายของราชาแห่งการต่อสู้ ”

“พ่ะย่ะค่ะ! ในความเป็นจริง เขาไม่ได้นับว่าเป็นอะไรเลย แต่สัตว์ร้ายที่อัญเชิญของเขาไม่สามารถดูแคลนได้ สถานศึกษาของเรายังมีราชาแห่งการต่อสู้ที่สูงกว่าข้าถึงสองระดับ ในการแข่งขันเขาพ่ายแพ้อย่างง่ายดายโดยหลินเว่ยและบาดเจ็บสาหัส”

เกาเฉียงไม่ได้ดูแคลนหลินเว่ย เขาไม่เพียงแต่บอกความจริง แต่ยังพยายามให้อีกฝ่ายให้ความสำคัญกับหลินเว่ย
อันที่จริงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าองค์ชายทั้งหกรู้เรื่องนี้แล้ว เขารู้ข้อมูลมากมายเกี่ยวกับหลินเว่ยโดยธรรมชาติ ในตอนแรก หลินเว่ยไม่เพียงแต่เอาชนะราชาแห่งการต่อสู้ระดับสามอย่างจริงจัง แต่ยังทำให้อาจารย์ของราชาแห่งการต่อสู้อับอาย

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นว่าเกาเฉียงพยายามพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็ไม่ได้เอ่ยขัด เนื่องจากเรื่องนี้มีแต่ประโยชน์ เขาจึงฟังอย่างละเอียด