ในห้องของเจียงหลี ได้ยินเสียงหัวเราะลั่นของเจียงหลีที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้

ชิงหว่านเปิดประตูห้องของตัวเอง ยืนอยู่ข้างประตูและมองไปที่ห้องของเจียงหลีอย่างสงสัย “ทำไมจู่ ๆ ถึงมีความสุขเช่นนี้”

…

หลังจากอยู่ในโรงเตี๊ยมเป็นเวลาหลายวัน ในที่สุดซู่ซินก็สัมผัสได้ถึงความผันผวนของพลังวิญญาณของนาง

เมื่อซู่ซินหยุดการฝึกฝน ดวงตาได้เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น “ในที่สุดก็ทะลุทะลวงได้แล้ว!” เข้ามาในถ้ำสวรรค์สิบกว่าวันแล้ว ซึ่งแม้แต่สัญลักษณ์สีแดงนางยังไม่มีไว้ครอบครอง จะให้ไม่ใจร้อนได้อย่างไร

ใช่แล้ว!

นังสารเลวเจียงหลีและชิงหว่านอยู่ที่ไหนกัน

ความตื่นเต้นในดวงตาของซู่ซินเปลี่ยนเป็นแสงเย็นทันที นางหลับตาลงและรู้สึกได้ถึงยันต์ธาราทมิฬส่งผลให้ใบหน้าของนางมืดมนและดูแย่ “พวกนางยังมีชีวิตอยู่! พวกนางยังไม่ตาย!” นางกัดฟันแน่นและไม่อยากยอมรับผลนี้

ช่วงเวลานี้ นางยุ่งอยู่กับการทำลายผนึกเพื่อฟื้นฟูความแข็งแกร่งและไม่ได้ใช้ยันต์ธาราทมิฬสัมผัสมันตลอดเวลา คาดไม่ถึงว่าจะมีผลลัพธ์เช่นนี้

“ไอ้สารเลว! ไอ้สวะ! หญิงสาวเพียงสองคนก็ฆ่าไม่ได้!” ซู่ซินโมโหและตบโต๊ะ เดิมทีโต๊ะของโรงเตี๊ยมยังดีๆ อยู่ แต่กลับถูกตบจนเกิดรอยแตก

เกิดเหตุการณ์วุ่นวายครั้งใหญ่ขึ้นก่อนหน้านี้ ทั้งสองฝ่ายก็ต่างไม่ไว้หน้ากัน ซู่ซินจึงไม่กล้าที่จะเริ่มปรากฏตัวต่อหน้าเจียงหลี

สีหน้านางเอาแน่เอานอนไม่ได้ชั่วครู่ จึงค่อยสงบลง สำหรับแผนของวันนี้คือรีบยกระดับของสัญลักษณ์นักฆ่าให้สูงขึ้นให้เร็วที่สุด

ซู่ซินไม่รู้ว่าสีสัญลักษณ์นักฆ่าของเจียงหลีและชิงหว่านคือสีอะไร และไม่กล้าคิดสัญลักษณ์สีเงินและสีทองก่อนหน้านี้เกี่ยวข้องกับพวกนางหรือไม่

หลังจากนั้นไม่กี่วัน เมื่อพลังวิญญาณของนางกลับคืนสู่ปกติ ในที่สุด นางก็ก้าวออกจากห้องและออกจากตลาดอย่างกระตือรือร้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่นางเดินออกจากตลาด นางได้หันหลังกลับและพบว่าในถ้ำสวรรค์มีผู้คนน้อยลงไปมาก

“เกิดอะไรขึ้นกับถ้ำสวรรค์” ซู่ซินเพิ่งจับคนได้หนึ่งคนและเหยียบไว้กับเท้าถาม

“อยากฆ่าก็ฆ่า บ้าเอ้ย จะฆ่าข้าแล้ว ยังคิดว่าข้าจะพูดอีกหรือ” คนที่ถูกนางเหยียบเป็นคนที่มีอารมณ์รุนแรงเช่นกัน

ทันใดนั้น จิตสังหารที่รุนแรงของซู่ซินได้หายไปและยิ้ม “หากเจ้าตอบคำถามของข้าอย่างสัตย์จริง ข้าจะปล่อยเจ้าไป”

ชายผู้นั้นมองอย่างประชดประชันและไม่เชื่อนาง

ซู่ซินมองไปที่คิ้วของเขาและพูดอย่างดูแคลนว่า “เจ้าไม่มีแม้กระทั่งสัญลักษณ์สีดำ ต่อให้ฆ่าเจ้า ก็ไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก ขอเพียงแค่เจ้าบอกในสิ่งที่ข้าอยากรู้ ข้าจะปล่อยเจ้าไปแน่”

“พูดจริงหรือ” ดวงตาของชายคนนั้นเป็นประกายราวกับถูกซู่ซินโน้มน้าวสำเร็จ

“แน่นอน” ซู่ซินตอบด้วยรอยยิ้ม

ชายคนนั้นหันกลับมาและตัดสินใจว่า “ถามมา”

“ทำไมจู่ๆ ถึงมีคนจำนวนมากหายไปจากถ้ำสวรรค์” ซู่ซินถามสิ่งที่นางอยากรู้มากที่สุด

ชายคนนั้นผงะและถามด้วยความประหลาดใจ “เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือ”

“ไร้สาระ!” ซู่ซินลงแรงไปที่ใต้เท้าของนาง

ชายคนนั้นไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อและรีบพูดในสิ่งที่เขารู้ “ไม่นานมานี้มีเหตุการณ์ใหญ่เกิดขึ้นในถ้ำสวรรค์ ท้องฟ้าถูกฉีกให้แยกออกจากกัน และสัตว์ประหลาดก็ปรากฏตัวขึ้น สัตว์ประหลาดสังหารผู้คนจนเสียชีวิตในถ้ำสวรรค์ไปไม่น้อย แม้ว่าสัตว์ประหลาดจะหายตัวไปในภายหลัง แต่หลายคนก็หนีออกจากถ้ำสวรรค์หลังจากครบกำเนิดที่จะต้องออกไป เกรงว่าหลังจากข่าวเหตุการณ์ครั้งนี้ถูกแพร่กระจายออกไป ช่วงเวลานี้คงจะไม่มีใครกล้าเข้ามาในถ้ำแห่งนี้แล้ว”

ผู้เสียชีวิตหลายคนจากไปและไม่มีคนใหม่เข้ามา ทำให้คนในถ้ำสวรรค์จำนวนน้อยลง

ในที่สุด ซู่ซินก็เข้าใจถึงปัญหาที่เกิดขึ้น

สัตว์ประหลาดที่โผล่ขึ้นมาบนท้องฟ้า วันนั้นนางซ่อนตัวอยู่ในโรงเตี๊ยม แม้ว่าจะไม่ได้เห็นกับตาตัวเองทั้งหมด แต่ก็พอได้ยินการถกเถียงจากผู้คนบางส่วน

วันนั้นถ้ำสวรรค์มืดสลัวลงในทันใด นางก็กลัวมากเช่นกัน นึกว่าวันสุดท้ายจะมาถึงแล้ว

“ตอนนี้คนส่วนใหญ่อยู่ที่ไหน” ซู่ซินถามอีกครั้ง

“อันนี้…ข้าไม่รู้…ทุกคนกระจัดกระจายหรืออาจซ่อนตัวอยู่ในตลาดเพื่อรอให้ถึงเวลาออกไป” ชายคนนั้นตอบ

ดวงตาของซู่ซินเป็นประกาย ยกเท้าที่เหยียบเขาขึ้นและพูดกับเขาอย่างหยิ่งผยอง “เจ้าไปได้แล้ว”

ชายคนนั้นดีใจมากและลุกขึ้นจากพื้นทันทีพร้อมที่จะหนีไปอย่างสุดชีวิต

แน่นอนว่าทันทีที่ก้าวออกไปเพียงหนึ่งก้าว ด้านหลังเขาก็เจ็บราวกับว่าร่างกายของเขาแยกออกจากกัน เขาหันศีรษะอย่างแรงและมองไปที่ซู่ซินด้วยความเกลียดชัง “เจ้า…”

ซู่ซินมองไปยังร่างที่ร่วงโรยของเขาและพูดอย่างประชดประชัน “ในเมื่อคนน้อยลง ข้าจะปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร”

หลังจากฆ่าเขาแล้ว สัญลักษณ์นักฆ่าของซู่ซินก็ยังคงไม่เปลี่ยนเป็นสีแดง ใบหน้าของนางหม่นหมองและยังคงค้นหาเหยื่อในถ้ำสวรรค์

วันเวลาในถ้ำสวรรค์ผ่านไปวันแล้ววันเล่า

เวลาที่จำกัดและวันที่ห่างจากสี่สิบเก้าวันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

พรุ่งนี้เป็นวันที่พวกเจียงหลีทั้งสามจะออกจากถ้ำแล้ว

“เจียงหลี ทำไมหลายวันมานี้เจ้าออกเช้าและกลับดึกเช่นนี้” ชิงหว่านถามด้วยประหลาดใจเมื่อเห็นเจียงหลีกลับมาจากด้านนอก

เจียงหลียิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างเป็นกันเอง “ก็แค่เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย”

“อ่อ” ชิงหว่านไม่ได้คิดอะไรมาก แต่กลับเตือนนางว่า “พรุ่งนี้จะออกจากถ้ำแล้ว อย่าออกไปข้างนอกอีกเลย”

“เข้าใจแล้ว” เจียงหลีเอ่ย แล้วเข้าไปในห้องและปิดประตู

หลายวันมานี้ ที่นางเดินเรื่อยเปื่อยคือแอบตามซู่ซิน เมื่อใดก็ตามที่นางพบเจอกับคนที่มีสัญลักษณ์ระดับสูง นางจะแอบลงมือก่อนเพื่อป้องกันไม่ให้ซู่ซินมีโอกาสนั้น

จนกระทั่งตอนนางกลับมา สัญลักษณ์นักฆ่าของซู่ซินเปลี่ยนเป็นเพียงสัญลักษณ์สีเงินเท่านั้น

ขั้นตอนที่สองของการล้างแค้นซู่ซินคือนางเอาชนะได้อีกครั้ง!

ละครฉากใหญ่กำลังจะเริ่มขึ้น

…

วันรุ่งขึ้นเจียงหลีและชิงหว่านเดินไปที่ทางออก และเมื่อพวกนางมาถึงทางออก ก็มองเห็นด้านหลังของซู่ซินกำลังรอประตูเปิดอยู่

“นางมาถึงเร็วนัก” ชิงหว่านพึมพำ

เจียงหลีพูดอย่างมีเลศนัยว่า “รีบออกไปก่อน เพราะกลัวว่าพวกเราจะหาเรื่องนาง”

“พวกเราจะหาเรื่องอะไรนาง” ชิงหว่านผงะเล็กน้อยและอธิบายไม่ถูก นางไม่พอใจกับการกระทำของซู่ซิน แต่หลังจากออกไปนางแค่ต้องการรายงานทุกอย่างให้กับท่านประมุขตามความเป็นจริงเท่านั้น ไม่เคยคิดที่จะล้างแค้นซู่ซินเลย

“ใครจะไปรู้ บางทีนางอาจกลัวว่าเราจะปฏิบัติต่อนางอย่างที่นางปฏิบัติกับเราก็เป็นได้” รอยยิ้มของเจียงหลีมีเลศนัยมากขึ้นเรื่อยๆ

“หา พวกเราจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร! ถ้าเป็นเช่นนั้น เราจะมิใช่คนประเภทเดียวกับนางหรือ” ชิงหว่านกล่าวด้วยเสียงโกรธ

เจียงหลียิ้มและกล่าวว่า “ใช่แล้ว แน่นอนว่าเราจะไม่ทำอย่างนั้น ถ้าเราทำเช่นเดียวกับนาง…” ก็โง่เต็มทีแล้ว

ตู้ม ตู้มมม!

เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น

ประตูของถ้ำสวรรค์เปิดออก ซู่ซินรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันสังเกตว่าคนทั้งสองยืนห่างจากนางและหยุดพูดคุยกันเป็นเวลานาน

“ไปกันเถอะ” เจียงหลีเอ่ยเสียงเบา

นางเดินออกจากประตูถ้ำสวรรค์พร้อมกับชิงหว่านอย่างสบายใจ นอกประตู มีรถม้าของสำนักพรตเสวียนหมิงจอดรออยู่จริงๆ นอกจากนั้นยังมีท่านมหาปุโรหิตรออยู่ด้วย

เขามองเห็นซู่ซิน และกวาดสายตามองสัญลักษณ์สีเงินบนหน้าผากของนางโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ซู่ซินคิดคำพูดไว้ในใจล่วงหน้าแล้ว นางวางแผนที่จะอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในถ้ำสวรรค์ให้กับท่านมหาปุโรหิตฟัง มีจำนวนคนลดลง ดังนั้น นางจึงได้มาเพียงสัญลักษณ์สีเงินเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่นางจะปริปากพูด นางกลับได้ยินมหาปุโรหิตพูดว่า “ดีมาก ทั้งสามคนยังมีชีวิตอยู่สองทองหนึ่งเงิน ไม่เลวเลย”