ตอนที่ 1174 ฉีกทำลายสิ่งปกปิด

โอหยางซานซานที่ตกอยู่ภายใต้การยกยอปอปั้นของสาวน้อยกลุ่มนั้นเดินเข้าไปในร้านอย่างได้ใจ เวลานี้ผู้คนในร้านยังมีไม่มาก ทันทีที่เธอเดินเข้ามาก็เห็นพวกเหมยเหมยทั้งสามคน สีหน้าก็พลันสลดในทันที

แต่ครู่เดียวเธอก็เกิดอาการดีใจ วันนี้จ้าวอิงหัวไม่อยู่ หนำซ้ำเธอยังพาคนมาด้วยตั้งมากต้องสั่งสอนนางชั่วจ้าวเหมยให้อับอายไปเลย!

โอหยางซานซานเป็นฝ่ายมุ่งไปยังโต๊ะที่เหมยเหมยและพวกพ้องนั่งอยู่ เด็กสาวคนอื่น ๆต่างก็อยู่ในแวดวงสังคมนี้ด้วย แม้ว่าฐานะทางบ้านจะไม่ได้เด่นอะไรแต่ก็รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลจ้าว และเข้าใจถึงความเคียดแค้นชิงชังระหว่างโอหยางซานซานกับจ้าวเหมย ในตอนนี้ตระกูลโอหยางมีหน้ามีตากว่า ซึ่งแน่นอนว่าพวกหล่อนจะต้องยืนหยัดที่จะอยู่เคียงข้างโอหยางซานซาน

“จ้าวเหมย คุณย่าของเธออาการแย่มาก ทำไมไม่อยู่ดูแลคุณย่าที่บ้าน แล้วยังออกมาเที่ยวชอปปิ้งอีก เธอนี่ช่างอกตัญญูเสียจริง!” โอหยางซานซานพูดประชดประชัน

เหมยเหมยรั้งห้ามสยงมู่มู่ที่โมโหเดือดปุด ๆไว้พร้อมพูดตอกกลับ “โอหยางซานซานแต่ก่อนเธอผูกพันกับคุณย่าของฉันมากไม่ใช่หรือ? ทำไมฉันถึงไม่เห็นเธอคอยไปช่วยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ท่านเลยล่ะ ฉันรู้ว่าเธอกับแม่ไม่ต่างอะไรกันเลย เป็นพวกดีแต่พูดแต่ไม่มีความจริงอยู่แม้แต่ประโยคเดียว”

โอหยางซานซานถอดสีหน้าพลันเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “จ้าวเหมยแกเหลือเพียงแต่ปากอย่างเดียวนั่นแหละที่เก่ง ตอนนี้ตระกูลจ้าวของแกมันพังพินาศไปแล้ว ดูซิว่าแกจะยังอวดเก่งได้ถึงเมื่อไร?”

“ถึงอย่างไรตระกูลของฉันก็เหนือกว่าตระกูลเธอ พ่อลูกใช้เมียร่วมกัน ลูกสาวกลายเป็นหลานสาว คุณพ่อกลายเป็นคุณปู่ พี่ชายกลายเป็นคุณพ่อ โอหยางซานซานทำไมเธอถึงยังมีหน้ากลับมาที่เมืองหลวงอีกล่ะ? นึกว่าคนอื่นเป็นอัลไซเมอร์ไปกันแล้วหรือไง ถึงจะลืมเรื่องราวฉาวโฉ่ในตระกูลเธอได้!”

เหมยเหมยรื้อฟื้นเรื่องราวที่ทุกคนได้ลบเลือนกันไปอย่างไม่เกรงใจ แม้แต่ลูกตาของโอหยางสยงเธอยังกล้าควัก มีหรือที่จะกลัวโอหยางซานซาน?

เด็กสาวไม่กี่คนที่โอหยางซานซานพามาด้วยต่างมีท่าทีผิดแปลกไป ซึ่งแน่นอนว่าพวกหล่อนยังคงจดจำข่าวคราวใหญ่โตที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนได้ดี ในตอนนั้นพวกเธอไม่แม้แต่จะยินดีที่จะไปมาหาสู่กับโอหยางซานซานด้วยซ้ำ

แต่ทิศทางลมและสายน้ำมักผันเปลี่ยน ใครเล่าจะรู้ว่าโอหยางปินจะกลายเป็นลูกน้องคนโปรดของเฮ่อเหลียนเช่อไปได้?

ตอนนี้พวกหล่อนประจบประแจงโอหยางซานซานยังแทบไม่ทัน!

“แกมันพูดจาซี้ซั้ว…ฉันจะฆ่าแกให้ตาย…”

โอหยางซานซานไม่ได้เอียงอายเหมือนก่อนแต่อารมณ์ร้ายไม่เบา พุ่งตัวเข้ามาหมายจะตบหน้าเหมยเหมย ในตอนนี้เธอมีฐานะที่สูงกว่าจ้าวเหมย ความมั่นใจของเธอนั้นมีอยู่มากพอ!

“แกคิดว่าคนอื่นโง่นักหรือไง? ที่ไม่รู้ว่าแม่แกกับชายผู้พี่ของแกมีเรื่องราวฉาวโฉ่อะไรกัน…”

สยงมู่มู่อดไม่ได้ที่จะถากถางและผลักโอหยางซานซานด้วยมือเดียว หนำซ้ำยังเช็ดมือบนลำตัวไม่หยุด อนึ่งเป็นของสกปรกโสโครก

โอหยางซานซานจ้องสยงมู่มู่อย่างอาฆาตแค้น เจ้าหมอนี่ที่เหมือนผู้หญิงก็ไม่ใช่ผู้ชายก็ไม่เชิงน่ารังเกียจไม่ต่างไปจากจ้าวเหมยเลย กลับไปต้องบอกกับแม่ว่าให้เอาตัวสยงมู่มู่ไปเป็นของเล่นให้คุณชายเฮ่อ แล้วก็นางชั่วจ้าวเหมยนี่อีก…

“ตระกูลโอหยางมีเรื่องฉาวอะไร? แกพูดมาให้ชัด ๆ…”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดุดันน่ากลัวดังขึ้นมาจากทางประตู เหมยเหมยหันหน้าไปมอง เขาก็คือโอหยางสยงผู้สวมแว่นตาขอบทอง นั่นเป็นเพราะตาข้างซ้ายคือตาเทียม หากว่าไม่สวมแว่นตาคงง่ายที่คนอื่นจะสังเกตเห็นได้

ข้างกายโอหยางสยงโอบหญิงสาวอวบอั๋นหน้าสวยหมดจดไว้คนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี นั่นก็คือคุณน้าเล็กที่ไม่ลงรอยกับเซียวเซ่ออย่างเซียวเวย ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของโอหยางซานซานด้วย

“พี่ใหญ่…”

พอโอหยางซานซานได้เห็นโอหยางสยงก็พลันยืดตัวตรงในทันที ได้ยินมาว่าดวงตาของพี่รองเป็นอย่างนั้นเพราะฝีมือของจ้าวเหมย พี่ใหญ่ของเธอเกลียดจ้าวเหมยเข้าไส้ ครั้งนี้นับว่ามีละครสนุกให้ดูเสียแล้ว

สยงมู่มู่ไม่ได้รู้จักโอหยางสยงแต่อย่างใด ไม่รู้จักประมาณตนพร้อมเอ่ยประชดขึ้นโดยไม่ทันยั้งคิด “โอหยางซานซานเธอเรียกผิดแล้วล่ะ ควรเรียกว่าลุงรองต่างหาก!”

เหมยเหมยรีบรั้งสยงมู่มู่พลางส่ายหน้าห้ามเขาไว้เพื่อยั้งไม่ให้เขาพูดอะไรอีก

โอหยางสยงเป็นแค่คนต่ำทรามที่มีจิตใจชั่วช้า บัดนี้ตระกูลจ้าวมีอำนาจอยู่น้อยนิด สยงมู่มู่ไม่อาจหาเรื่องกับคนชั้นต่ำแบบนั้นได้เพราะไม่คุ้มที่จะต้องทำให้ตัวเองต้องลำบาก

………………………………………………….

ตอนที่ 1175 น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ

โอหยางซานซานขอบตาแดงก่ำหันมองโอหยางสยงอย่างอัดอั้นใจ “พี่รอง พวกมันเอาแต่พูดจาไร้สาระ ทำลายชื่อเสียงตระกูลโอหยางของเรา”

โอหยางสยงหันมองสยงมู่มู่ แวบแรกที่เห็นดวงตาเป็นประกาย แต่ครู่เดียวก็เห็นถึงความชัดเจนของลูกกระเดือกและช่วงอกอันแบนราบของสยงมู่มู่จึงหมดสิ้นความสนใจ เขาสนใจเพียงแค่ผู้หญิงสวยไม่ได้สนใจผู้ชายอย่างเขา

แต่ในแวดวงที่เขาอยู่มีพวกผิดแผกอยู่เกลื่อนกลาด ผู้ชายที่หน้าตาสะสวยเสียยิ่งกว่าผู้หญิงอย่างเขา มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นพวกอ่อนประสบการณ์คงเป็นที่ต้องการไม่น้อย

“กล้าหาญไม่เบาเลยนี่ นายลองบอกมาสิว่าแท้จริงแล้วตระกูลโอหยางมีเรื่องฉาวโฉ่อะไร?”

โอหยางสยงจ้องสยงมู่มู่อย่างเย็นชา แววตาราวกับแผ่รังสีร้ายของงูพิษก็มิปาน สยงมู่มู่รู้สึกสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้ ในใจรู้สึกหนาวเหน็บ

เหมยเหมยพลันรีบเข้ามาขวางอยู่ด้านหน้าสยงมู่มู่ และหันไปพูดตอกกลับใส่โอหยางสยงว่า “เรื่องฉาวโฉ่ในตระกูลพวกคุณยังไม่รู้อีกเหรอ?”

แม้จะรู้ดีว่ามีโอหยางสยงอยู่จะทำให้เสียเปรียบ แต่จะให้เธอแสดงความอ่อนแอต่อหน้าคนในตระกูลโอหยางนั่นเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด แต่น่าเสียดายที่ฉิวฉิวไม่อยู่ด้วย มิเช่นนั้นเธอจะควักลูกตาอีกข้างหนึ่งของโอหยางสยงทิ้งเสีย

โอหยางสยงจ้องเหมยเหมยอย่างอาฆาต อยากจะฆ่านางผู้หญิงชั่วคนนี้ให้ตายจริง ๆ หากแม้แต่ผู้หญิงคนเดียวเขายังจัดการไม่ได้ ก็อย่าคิดจะกลับมาอยู่ในเมืองหลวงอีก!

“นั่นเพราะไม่ชัดเจนถึงได้ถามคุณหนูจ้าวไงล่ะ ตกลงเป็นเรื่องฉาวอะไรกันแน่? ถ้าเธอไม่พูดออกมาให้ชัดเจนก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”

โอหยางสยงเหยียดยิ้มมองเหมยเหมย หยิบโทรศัพท์ก้อนอิฐหนัก ๆก้อนหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะดึงเสาอากาศออกมาและกดโทรออก เขากำลังจะเรียกผู้ช่วยมาแล้ว

เหมยเหมยใจหล่นวูบรู้แล้วว่าโอหยางสยงไม่มีทางปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่าย ๆ จึงหันไปกระซิบกระซาบเสียงแผ่ว “อีกสักพักพวกเธอรีบวิ่งหนีไปเลยนะ ไม่ต้องสนใจฉัน!”

เซียวเซ่อขมวดคิ้ว “ไม่ได้เด็ดขาด ฉันจะทิ้งเพื่อนไว้แล้ววิ่งหนีไปได้ไง”

สยงมู่มู่เองก็ยืนกรานเช่นกัน “ฉันก็ไม่ไป!”

เหมยเหมยหมายจะเกลี้ยกล่อมพวกเขา แต่คนของโอหยางสยงมาถึงแล้วสิบคน ดูท่าจะไม่ใช่คนดีสักเท่าไรต่างก็เป็นพวกนักเลงอันธพาล พอเห็นเหมยเหมยต่างก็มีแววตาหื่นกระหายจนรู้สึกสะอิดสะเอียน

“แค่พวกแกจับตัวคนผมยาวสองคนนั้นได้ก็จะยกให้เป็นทานแก่พวกแกไป!”

โอหยางสยงเอ่ยอย่างเย็นชาราวกับไม่เห็นเหมยเหมยและสยงมู่มู่อยู่ในสายตาเลยสักนิด แต่กลับไม่ได้เอ่ยถึงเซียวเซ่อ ในตอนนี้เขายังไม่อยากมีปัญหากับเฝิงไห่ถัง อีกอย่างเซียวเซ่อก็เป็นถึงเชื้อกษัตริย์อังกฤษชั้นสูง หากไม่ระวังเพียงนิดเดียวก็จะทำให้เกิดเรื่องบาดหมางระหว่างประเทศได้ ซึ่งนั่นไม่ควรจะก่อเรื่อง

“ขอบคุณครับคุณชายสยง!”

พวกอันธพาลกลุ่มนั้นต่างดีใจยกใหญ่ คนผมยาวทั้งสองหน้าตาดีจนหาที่ติไม่ได้ แค่เห็นก็รู้ว่ายังไม่มีประสบการณ์เรื่องอย่างว่า พวกเขาเก็บของมีค่าได้แล้ว

โอหยางซานซานชอบใจสุด ๆ ยิ่งโอหยางสยงเหยียดหยามนางชั่วจ้าวเหมยมากเท่าไรเธอก็ยิ่งอารมณ์ดีมากเท่านั้น ถ้าจะให้ดีต้องให้จ้าวเหมยถูกคนพวกนี้รุมโทรมถึงจะสาแก่ใจ!

“คุณหนูเซียว เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ ถ้าจะให้ดีรีบออกไปจากที่นี่เถอะ” โอหนางสยงเอ่ยเตือน

“ภัตตาคารแห่งนี้ตระกูลโอหยางเป็นคนเปิดกิจการหรือไง? ฉันจะไปหรือไม่ไปคุณมายุ่งอะไรด้วย” เซียวเซ่อพูดขึ้นอย่างเย็นชา

เซียวเวยอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “เซียวเซ่อเธออย่าทำตัวขายหน้านักเลย ทำไมถึงพูดกับคุณชายสยงแบบนี้!”

เซียวเซ่อกวาดสายตามองผู้หญิงที่นึกชื่นชมตัวเองอย่างดูถูก เป็นเพียงของเล่นยังนึกได้ใจ ที่แท้ลูกสาวของเมียน้อย ต่างก็ยินยอมพร้อมใจที่จะทำตัวเป็นคนชั้นต่ำเหมือนกันทั้งนั้น

“ศักดิ์ศรีเป็นเรื่องที่ตัวเองสร้างขึ้นมา ใช่ว่าคนอื่นให้มาสักหน่อย เซียวเวยแม้แต่ก้นเธอยังขาย แล้วยังจะเหลือศักดิ์ศรีอะไรไว้อีกเหรอ!”

เซียวเซ่อปากคอเราะรายยิ่งกว่าเหมยเหมยนัก แค่แวบเดียวก็เอ่ยถึงสถานะของเซียวเวยออกมา คนในภัตตาคารต่างพากันกลั้นขำไว้ไม่อยู่จนหลุดหัวเราะออกมา

เซียวเวยมีท่าทีเปลี่ยนไปพลางหันไปหาที่พึ่งพิง โอหยางสยงโบกมือเป็นนัยก่อนจะเอ่ยเสียงแข็ง “จับพวกมันทั้งหมดมา คนอย่างฉันจะสั่งสอนพวกมันเอง”

เหมยเหมยดึงแส้ออกมา ในจังหวะที่จะลงมือก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหูมาจากทางประตู “คนของฉันต้องให้คนอย่างแกมาสั่งสอนหรือไง?”

………………………………………………………