ตอนที่ 1200 หน้าด้านไร้ยางอาย

พิธีกรชะงัก ไม่เข้าใจความหมายของเหมยเหมยนึกว่าเธอแค่อยากทำตัวโดดเด่นเลยดูแคลนเหมยเหมยเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้ขณะที่บนใบหน้ายังคงรอยยิ้มดูดีไว้ดังเดิม “หนูจ๊ะ หนูน่าจะเป็นแฟนหนังสือของนักเขียนโอหยางสินะ? หนูว่า…”

เหมยเหมยพูดขัดเธอ “คุณอย่าเข้าใจผิดไป ฉันจะเป็นแฟนหนังสือของโอหยางซานซานได้ยังไง? เธอคู่ควรเหรอ?”

เวลานี้แล้วต่อให้เป็นคนโง่ก็ฟังออกถึงความคุกรุ่นในน้ำเสียงเลยเริ่มให้ความสนใจไม่ซื้อหนังสือแล้ว เอาแต่จ้องเหมยเหมยเพราะอยากรู้ว่าหญิงสาวหน้าตาสวยคนนี้คิดจะทำอะไร

หวงอวี้เหลียนไม่พอใจพิธีกรคนนี้อย่างมาก หากไม่ใช่เพราะหร่วนเป่าฮุ่ยบาดเจ็บเธอจะเชิญพิธีกรไร้ฝีมือคนนี้มาได้อย่างไร พูดแต่เรื่องไร้สาระไม่มีประโยคไหนมีประโยชน์สักคำ

ในเมื่อคาดหวังกับพิธีกรไม่ได้หวงอวี้เหลียนจึงวิ่งมาแย่งไมค์จากมือพิธีกรไปเอง ขมวดคิ้วมองเหมยเหมยราวกับผู้ใหญ่ที่กำลังมองลูกหลานไม่รู้ความของตัวเองยังไงอย่างนั้น จะเอียนเองไปทางความเอือมระอามากกว่า

 “จ้าวเหมย เธอกับซานซานของฉันไม่ถูกกันตั้งแต่เด็ก ซานซานพยายามไม่ทำตัวโดดเด่นแล้วเพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกแย่ แต่จะให้ซานซานแสร้งทำตัวเป็นคนธรรมดาเพราะอยากให้เธอมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียวคงไม่ได้หรอกใช่ไหม? ทั้งที่ซานซานของฉันยอดเยี่ยมขนาดนี้!”

หวงอวี้เหลียนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เห็นคนล่างเวทีเริ่มมีคนเผยสีหน้างุนงงเลยลอบดีใจก่อนจะพูดต่อ “เหมยเหมยอย่าทำตัวเป็นเด็ก ๆไปเลย คุณย่าของเธอป่วยหนักขนาดนั้นเธอกลับไปดูแลคุณย่าเธอเถอะ!”

เมื่อคนอื่นได้ฟังมาถึงตรงนี้ต่างเผยสีหน้าไม่เห็นด้วยอย่างมาก คุณย่ากำลังป่วยหนักกลับยังมีอารมณ์มาต่อปากต่อคำกับคนอื่น ช่างอกตัญญูเสียจริง

พอได้ฟังหวงอวี้เหลียนเล่า เด็กผู้หญิงหน้าตาสวยคนนี้จิตใจคับแคบเกินไปเสียจริง เพียงเพราะความอิจฉาริษยาเลยทำให้นักเขียนโอหยางถูกกลบไปตั้งหลายปี แต่ทองยังไงก็ต้องเปล่งประกายอยู่วันยังค่ำจะโดนเมฆครึ้มเหล่านั้นกลบมิดได้หรือ?

เมื่อเทียบกันแล้วทุกคนเริ่มเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อโอหยางซานซานไปในทางที่ดีมากขึ้น แม้ไม่ได้สวยเท่าเหมยเหมยแต่เป็นคนใจกว้าง เปี่ยมไปด้วยความสามารถแล้วยังมีหน้าตาที่ดูดีมีสง่า ดีกว่าเหมยเหมยที่มีเพียงภาพลักษณ์ภายนอกอยู่มากโข

เหมยเหมยแค่นหัวเราะและไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน เธอเคยเรียนรู้ความหน้าด้านไร้ยางอายของหวงอวี้เหลียนมาแล้วเลยไม่รู้สึกแปลกใจกับถ้อยคำเหล่านี้ของเธอสักนิด

“หวงอวี้เหลียนเธออย่าเปลี่ยนเรื่อง คุณย่าของฉันเป็นถึงคณะปฏิวัติที่มีความเที่ยงธรรม เกลียดการโดนหลอกลวงมากที่สุด ถ้าท่านรู้ว่าโอหยางซานซานที่อดีตเธอเคยให้ความสำคัญยิ่งกว่าหลานสาวแท้ ๆทุจริตหลอกลวงคนทั้งประเทศ ท่านคงรู้สึกไม่สบายเท่าไรนัก!”

เหมยเหมยยกโทรโข่งขึ้นมาพูดเสียงดัง เสียงโทรโข่งได้ประสิทธิภาพกว่าไมค์ในมือหวงอวี้เหลียนเท่าตัวจนทุกคนในสถานที่แห่งนี้ได้ยินกันถ้วนหน้า

หวงอวี้เหลียนสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยังไม่ทันเอ่ยปากเหมยเหมยก็ชิงพูดขึ้นก่อน “ฉะนั้นเพื่อให้คุณย่าฉันสบายใจ ฉันก็ต้องทำตัวกตัญญูมาสะสางทุกอย่างให้รู้เรื่อง คืนความยุติธรรมให้คนทั้งประเทศ สิ่งสำคัญต้องรีบฉุดโอหยางซานซานไว้ก่อนจะร่วงตกหน้าผา อย่าได้ทำผิดไปมากกว่านี้”

“จ้าวเหมยเธอพูดเหลวไหลอะไร? เธออิจฉาฉันเลยจงใจมากุข่าวใส่ร้ายฉันที่นี่” โอหยางซานซานอดตะคอกไม่ได้

หวงอวี้เหลียนส่งสายตาให้เธอแวบหนึ่ง ด้านล่างเวทีมีสื่อมวลชนอยู่เลยต้องรักษาภาพพจน์คุณหนูมีมารยาทท่วงท่าสง่าใจกว้าง ห้ามมีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย

โอหยางซานซานหุบปากอย่างรู้หน้าที่ก่อนจะยิ้มอย่างน่าสงสารให้คนล่างเวที ขอบตาแดงกล่ำท่าทางเหมือนกับเด็กสาวที่ถูกใส่ร้ายจึงเรียกให้คนล่างเวทีต่างรู้สึกเห็นใจเธอไม่น้อย ทั้งคิดว่าเหมยเหมยทำตัวก้าวร้าวเกินไปหน่อย!

“หวงอวี้เหลียน ฉันขี้เกียจจะพูดไร้สาระกับเธอ เธออธิบายเรื่องในหนังสือพิมพ์ให้ทุกคนก่อนเถอะ เธอหาว่าคนอื่นกุข่าวลือก็หมายความว่าคนอื่นกุข่าวลือจริงๆ ไม่ได้หรอกมั้ง ทุกอย่างต้องคุยกันด้วยหลักฐานสิ!”

เหมยเหมยหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นพลางชี้ไปยังเนื้อข่าวด้านบนแล้วซักถามเสียงดังอย่างไม่ยอมแพ้

……………………………………..

ตอนที่ 1201 แผนยั่วโมโห

อย่างไรเสียโอหยางซานซานอายุก็ยังน้อยอยู่จึงอดขาดความมั่นใจไม่ได้ ท่าทีดูไม่เป็นธรรมชาติอยู่บ้าง หวงอวี้เหลียนส่งสายตาเตือนเธอแวบหนึ่ง โอหยางซานซานรีบทำตัวตรงแล้วยิ้มออกมาอย่างรู้งาน

 “คนอื่นตั้งใจจะสร้างข่าวปลอม สร้างความเสียหายให้กับลูกสาวของฉัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฝ่ายตรงข้ามคือใคร จะเอาหลักฐานที่ไหนมา จ้าวเหมยคุณกำลังจงใจสร้างปัญหาชัด ๆ” หวงอวี้เหลียนไม่ได้มีท่าทีร้อนใจแต่อย่างใด

คนข้างล่างเวทีพยักหน้าหงึกหงักกันไม่น้อยเห็นด้วยกับสิ่งที่หวงอวี้เหลียนพูด การจู่โจมต่อหน้าสาธารณะมักบ่ายเบี่ยงได้ง่าย เมื่อคนเริ่มมีชื่อเสียงก็มักจะประสบกับปัญหาเหล่านี้ สาวงามคนนั้นกำลังตั้งใจมาหาเรื่องจริง ๆ

 “ฟังจากน้ำเสียงคุณแล้ว หมายความว่าโอหยางซานซานกำลังถูกคนใส่ร้ายสินะ?” เหมยเหมยจงใจถามขึ้น

หวงอวี้เหลียนทำสีหน้าจริงจัง พูดขึ้นมาว่า: “แน่นอน ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าฉันแล้ว ซานซานทุ่มเทไม่น้อยเพื่อเขียนหนังสือเล่มนี้ออกมา การเรียนมอปลายเดิมก็เคร่งเครียดอยู่แล้ว ตอนที่ซานซานเขียนหนังสือ เธอเสียสละเวลานอนของตัวเองมาเขียน กลางค่ำกลางคืนยังนั่งเขียนอยู่เลย ฉันเห็นแล้วก็ยังสงสาร…”

เหมยเหมยพูดประโยคเดียวทำเอาหวงอวี้เหลียนต้องพูดระบายความในใจออกมา เล่าถึงเรื่องความยากลำบากในการเขียนหนังสือของโอหยางซานซานจนผู้คนต่างยิ่งประทับใจ ด้านล่างเวทีมีผู้ปกครองหลายคนที่พาลูกมาด้วยแสดงสีหน้าขบคิด แล้วก็ถือโอกาสสอนลูกไปด้วยเลยในตัว

 “ดังนั้นหนังสือเล่มนี้ได้รวบรวมความพยายามหลายปีของซานซาน คนที่สร้างข่าวลือพวกนั้นขึ้นมาช่างใจร้ายเสียจริง หากฉันรู้ว่าเป็นใคร ฉันจะด่าพวกเขาอย่างไม่ปราณีเลยคอยดูสิ！”

ถึงแม้คำพูดที่หลุดจากปากหวงอวี้เหลียนจะเป็นคำพูดที่ดูร้ายกาจ แต่ทุกคนกลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจ ทว่ากลับรู้สึกชื่นชมในความรักลูกปกป้องลูกของเธอ

หากลูกของพวกเขาโดนคนอื่นใส่ร้ายป้ายสี พวกเขาก็จะต้องโมโหมากเช่นกัน ไม่มีวันอารมณ์เย็นไปกว่าหวงอวี้เหลียนแน่

เหมยเหมยไม่ได้พูดขัดหวงอวี้เหลียนแต่อย่างใด เหมยเหมยให้เธอแสดงความสามารถด้านการแสดงให้สมบทบาทอยู่บนเวทีอย่างเต็มที่

แสดงให้เต็มที่เลยนะ ยิ่งสมบทบาทมากเท่าไหร่ เดี๋ยวอีกสักครู่ก็จะถอนตัวออกจากบทบาทยากเท่านั้น！

เซียวเซ่อฟังแล้วก็รู้สึกรำคาญ เธอใช้ศอกกระทุ้งเหมยเหมย เร่งให้เร็วๆหน่อย

 “ฟังคุณพูดอย่างนี้แล้ว ดูท่าแล้วหนังสือเล่มนี้โอหยางซานซานน่าจะเป็นคนเขียนเองจริงๆ” เหมยเหมยพูดไปยิ้มไป

หวงอวี้เหลียนกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของเธอผิดปกติ ในใจรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ก็ยืนกรานพูดออกไปว่า “แน่นอนว่าโอหยางซานซานเขียนเองกับมือ ทุกคำทุกประโยคเป็นความพยายามของเธอที่กลั่นออกมา”

เหมยเหมยกับเซียวเซ่อมองตากัน แล้วเหยียดยกมุมปากขึ้น กำลังรอประโยคนี้ของคุณอยู่เลย

 “ฟังคุณพูดแบบนี้แล้ว ฉันก็รู้สึกว่าข่าวในหนังสือพิมพ์เป็นข่าวปลอมเช่นกัน แต่ปัญหาคือข่าวมาจากหนังสือพิมพ์จิงตงนี่สิ หนังสือพิมพ์ของเมืองหลวงจะมาจงใจแกล้งคนตัวน้อย ๆอย่างลูกสาวคุณทำไม พวกคุณคิดว่าอย่างนั้นกันไหม” เหมยเหมยหันไปถามทุกคน

ความคิดของคนจำนวนหนึ่งเริ่มไขว้เขว หนังสือพิมพ์จิงตงเป็นสำนักพิมพ์ขนาดใหญ่ จะไปใส่ร้ายนักเขียนตัวเล็ก ๆคนหนึ่งทำไมกันนะ?

ในใจของหวงอวี้เหลียนร้อนรนเป็นอย่างมาก เธอรู้ว่ายัยเด็กบ้าจ้าวเหมยไม่มีทางรามือง่าย ๆแน่ ตาแก่นั่นของหนังสือพิมพ์จิงตงคอยดูเถอะ รอเรื่องนี้จบลงก่อน เดี๋ยวจะให้โอหยางปินไปจัดการตาแก่ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง！

 “สี่เท้ายังรู้พลาดนักปราชญ์ยังรู้พลั้ง บางทีบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์จิงตงอาจจะไม่ได้ตรวจสอบข้อมูลให้ดี ก็เลยทำให้ข่าวที่ไม่เป็นความจริงนี้ถูกตีพิมพ์ออกมาได้” หวงอวี้เหลียนพยายามคิดเหตุผลออกมา

เหมยเหมยหยิบหนังสือมาจากมือสยงมู่มู่พลิกหน้าไปมา แล้วตะโกนขึ้นว่า “เรื่องตีพิมพ์ผิดพลาดนั้นจริงหรือไม่นั้นพูดยาก ฉันมีอีกวิธีหนึ่งที่จะสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของลูกสาวคุณได้ กลัวแค่ว่าโอหยางซานซานจะไม่กล้าเนี่ยสิ！”

 “มีอะไรที่ฉันไม่กล้า?”

ไม่รอให้หวงอวี้เหลียนพูดอะไร โอหยางซานซานชิงตอบเสียแล้ว เธอจะมายอมแพ้ต่อหน้าจ้าวเหมยไม่ได้

ในใจหวงอวี้เหลียนรู้ว่าท่าจะไม่ดีแล้ว แต่เธอก็ไม่สามารถกลับคำอะไรได้ ทำได้เพียงรอจัดการไปทีละปัญหาเท่านั้น

……………………………….