ตอนที่ 1586 แก้แค้นไม่ได้

เฮ่อเหลียนเช่อเห็นเลือดที่ถูกสูบขึ้นไปกว่าครึ่งสายน้ำเกลือก็กระวนกระวายใจแทบแย่รีบดึงมือเหมยซูหานออกหวังอยากให้เขาปล่อยแขน

แต่เหมยซูหานแรงเยอะจนน่าตกใจ ไม่ว่าเขาจะดึงอย่างไรก็ดึงไม่ออก แต่ไม่กล้าใช้แรงมากนักกลัวจะทำให้เหมยซูหานเจ็บตัว

“ก็ได้ ๆ ฉันสัญญาก็ได้ว่าจะไม่ทำอะไรสองครอบครัวนั่น แค่นี้คงพอใจแล้วสินะ?” เฮ่อเหลียนเช่อกล่าวอย่างเอือมระอา เหมยซูหานดีทุกเรื่องเสียก็แต่เป็นคนขี้ใจอ่อนอย่างเดียวเลย

หลายปีมานี้ไม่รู้ว่าเขาฆ่าคนน้อยไปกว่าเดิมกี่ชีวิตแล้วเพื่อเหมยซูหาน!

แม้จะรู้สึกสะใจน้อยลงแต่เขาก็พบว่าการหลับนอนตลอดหลายปีมานี้ดีขึ้นจากเดิมมาก อีกทั้งไม่ได้เจ้าอารมณ์ขี้หงุดหงิดฉุนเฉียวง่ายเหมือนแต่ก่อน และไม่รู้ว่าเพราะเหมยซูหานหรือเพราะฆ่าคนน้อยลงกันแน่

เหมยซูหานยิ้มอย่างปลาบปลื้มใจถึงยอมผละมือออก ผ้าก๊อซตรงบริเวณหัวเข็มชุ่มไปด้วยเลือดรวมถึงเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผาก

เฮ่อเหลียนเช่อถลาไปกดกริ่งเรียกพยาบาลเพื่อให้ต่อสายน้ำเกลือให้เหมยซูหานใหม่ รอพยาบาลออกไปเขาก็เตรียมตัวไปแล้วเช่นกัน เขาต้องไปหาหนิงเฉินเซวียนสักครั้ง

เหมยซูหานจับจ้องเขาไม่วางตา แม้จะไม่เอ่ยปากพูดแต่เฮ่อเหลียนเช่อกลับเข้าใจความหมายเขาดีเลยอดหัวเราะไม่ได้

“สบายใจได้ ในเมื่อฉันสัญญากับนายไปแล้วก็จะไม่มีทางทำอะไรสองครอบครัวนั่นอีก”

เหมยซูหานถึงเบาใจพรูลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่งแล้วทิ้งตัวพิงหมอนอย่างผ่อนคลาย

เฮ่อเหลียนเช่อลังเลอยู่นานถึงเป็นฝ่ายถามก่อน “ทำไมนายไม่ถามเลยว่าสองคนนั้นได้รับคำสั่งจากใครมา?”

เหมยซูหานยิ้ม เขาทำท่าให้เฮ่อเหลียนเช่อช่วยหยิบกระดาษกับปากกามาให้เขาก่อนจะลงมือเขียนช้า ๆ

‘อาเช่อ ขอแค่ฉันยังมีชีวิตอยู่ก็พอ สัญญากับฉัน อย่าทะเลาะกับคุณอาของนายเลยนะ!’

บนโลกใบนี้คนที่สามารถออกคำสั่งลูกน้องเฮ่อเหลียนเช่อได้ คนที่คิดจะกำจัดเขาให้สิ้นซาก นอกจากหนิงเฉินเซวียนแล้วจะยังมีใครได้อีกล่ะ?

เฮ่อเหลียนเช่อไม่ใช่คู่แข่งของหนิงเฉินเซวียนเพราะเขามีความเคารพยำเกรงต่อหนิงเฉินเซวียนจึงไม่มีทางทำอะไรเด็ดขาดได้ แต่หนิงเฉินเซวียนเป็นคนเลือดเย็นไร้หัวใจ สำหรับเขาแล้วเฮ่อเหลียนเช่อเป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้สร้างโอกาสเท่านั้น

ใช้ฆ่าคนและไว้ใช้สืบทอดตระกูล!

เฮ่อเหลียนเช่อกอดเหมยซูหานไว้แน่น ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงโพล่งออกมาหนึ่งคำ “ขอโทษ!”

ไม่ว่าจะใครเขาล้วนฆ่าได้อย่างไม่ลังเลใจ มีเพียงคุณอาเท่านั้นที่เขากลับลงมือไม่ได้

แค้นนี้คงชำระให้ไม่ได้แล้ว!

รอเหมยซูหานหลับไปอีกครั้ง เฮ่อเหลียนเช่อจึงสั่งให้ลูกน้องดูแลให้ดีก่อนจะไปหาหนิงเฉินเซวียนด้วยใบหน้าเรียบตึง

“มาแล้ว!”

หนิงเฉินเซวียนกำลังดูหนังในห้องฉายหนังอันมืดมิด ซึ่งเป็นหนังสีขาวดำที่นางเอกหน้าตาสะสวยมีชื่อว่าหนิงอีอี เป็นน้องสาวของหนิงเฉินเซวียนและเป็นคุณแม่แท้ ๆของเฮ่อเหลียนเช่อ ทั้งยังเป็นอดีตภรรยาของเฮ่อเหลียนชิง

หนิงอีอีเป็นคนสวยมาตั้งแต่เกิดจึงได้แสดงภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์ในวัยสิบหกปีจนกลายเป็นดาราดาวรุ่งที่รู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมือง ความนิยมทัดเทียมกับดาราแถวหน้าอย่างหูเตี๋ยในเวลานั้นเลย

เฮ่อเหลียนชิงกับหนิงเฉินเซวียนเป็นเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยที่ได้รับการขนานนามว่าคู่บุรุษแห่งเยี่ยนจิง ต่างก็ตกเป็นเป้าหมายที่นักศึกษาหญิงนับไม่ถ้วนพากันหลงรัก และเป็นคู่อริที่เหล่าเพื่อนผู้ชายต่างคิดทึกทักกันเอาเอง

ขณะนั้นทั้งสองคนยังเป็นเพื่อนสนิทกันเพราะเป็นคนจากบ้านเกิดเดียวกัน ทั้งยังเป็นเพื่อนร่วมห้อง เพื่อนร่วมหอพักเดียวกันถ้าไม่สนิทกันก็คงแปลก เฮ่อเหลียนชิงได้รู้จักหนิงอีอีที่งดงามอย่างไม่มีใครทัดเทียมได้ภายใต้การแนะนำของหนิงเฉินเซวียนและตกหลุมรักในฉับพลัน

ส่วนบุญคุณความแค้นระหว่างสามคนนี้จะมีการเล่าอย่างละเอียดในตอนพิเศษ ตรงนี้ขอไม่เล่าแล้วกัน

เฮ่อเหลียนเช่อไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับคุณแม่แท้ ๆนัก ตอนหนิงอีอีตายแม้เขาจะอายุสิบปีแล้วแต่เพราะเจอคุณแม่น้อยครั้งมาก แต่กลับได้เจอผ่านหน้าจอโทรทัศน์อยู่ประจำ

เป็นคุณแม่ที่แสนเย็นชาและไม่มีความรู้สึกใด ๆ

หนำซ้ำคุณแม่ไม่ชอบเขา!

“ท่านจะดูยังไงเธอก็ไม่มีวันฟื้นคืนชีพขึ้นมาหรอก!” เฮ่อเหลียนเช่ออดพูดกระแทกเสียงใส่ไม่ได้

หนิงเฉินเซวียนชะงักกึกก่อนลุกพรวดมาตบหน้าฉาดใหญ่แล้วจ้องเฮ่อเหลียนเช่อด้วยสายตาดุดัน

…………………………..

ตอนที่ 1587 รักก็คือรัก ไม่มีเหตุผล

เฮ่อเหลียนเช่อกุมหน้าบวมเป่งมองหนิงเฉินเซวียนอย่างดื้อรั้นแต่ความรู้สึกน้อยใจกลับผุดขึ้นมาในใจ

“คนที่ตายไปแล้วท่านคิดถึงทุกวันแล้วมีประโยชน์อะไร? คนที่ยังมีชีวิตอยู่แบบผมทำไมท่านมองไม่เห็นบ้าง? ในใจท่านมีแต่เธอคนเดียวเหรอ?” เฮ่อเหลียนเช่อคำรามโพล่งถามสิ่งที่เขาอยากถามมาตลอดสามสิบกว่าปี

“ไอ้สวะ เขาเป็นแม่ของแกนะ!” หนิงเฉินเซวียนตะคอกเสียงเดือดด้วยใบหน้าเกรี้ยวโกรธ

“เขาไม่ชอบผมสักหน่อยแล้วทำไมผมต้องเคารพเขาด้วย?” เฮ่อเหลียนเช่อทำหน้าดื้อดึงไม่ยอมจำนนเลยกระตุ้นให้หนิงเฉินเซวียนตบไปอีกฉาดใหญ่

เฮ่อเหลียนเช่อไม่แม้แต่จะหลบแต่ยืนรับเต็ม ๆจนเลือดซึมไหลตรงมุมปาก แต่เขาก็ไม่คิดจะใส่ใจ ยกแขนปาดมันทิ้งก่อนกระตุกยิ้มที่มุมปาก

“ผมแค่ว่าเขาไม่กี่ประโยคท่านก็ทนไม่ไหวจนต้องตบหน้าผม ทำไมท่านไม่ลองคิดว่าถ้าเหมยซูหานตายผมจะรู้สึกแย่ขนาดไหน? ทำไมท่านไม่คิดเผื่อใจผมบ้าง?” เฮ่อเหลียนเช่อตวาดเสียงทุ้มต่ำ

หนิงเฉินเซวียนทำหน้าไม่แยแสแล้วแค่นเสียงพูด “เหมยซูหานนั่นมีสิทธิ์อะไรมาเทียบกับแม่ของแก?”

“ในใจผมเขาสำคัญกว่าหนิงอีอีของท่านหมื่นเท่า” เฮ่อเหลียนเช่อทำสีหน้าจริงจังราวกับลังให้คำสาบาน

หนิงเฉินเซวียนโกรธจนต้องก่นด่าเสียงดัง “ไอ้หลานเนรคุณ โลกนี้มีผู้หญิงมากมายกลับไม่รักแต่ดันมาชอบผู้ชายคนหนึ่งเนี่ยนะ?”

“ชอบก็คือชอบ ทำไมต้องมีเหตุผลอะไรมากมาย เหมือนท่านไงที่โลกนี้มีผู้หญิงตั้งเยอะแยะดันไม่รัก แต่กลับมาชอบน้องสาวแท้ ๆของตัวเองไม่ใช่หรือไง?”

เฮ่อเหลียนเช่อมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหนิงเฉินเซวียนก็ยิ้มเย้ยตัวเอง “สองพี่น้องรักกันก็ช่างแล้วทำไมต้องคลอดผมออกมาด้วยล่ะ? พวกท่านเคยถามผมบ้างไหมว่าผมอยากเกิดมาบนโลกนี้หรือเปล่า?”

หากเลือกได้เขายอมให้เฮ่อเหลียนชิงเป็นพ่อของตัวเองเสียยังดีกว่า!

แต่ไม่ใช่หนิงเฉินเซวียน!

หนิงเฉินเซวียนร่างสะท้านรุนแรงและสีหน้าย่ำแย่ยากจะอธิบาย เฮ่อเหลียนเช่อไม่เคยต่อปากต่อคำเขามาก่อน ยิ่งไม่เคยพูดจากระแทกแดกดันแบบนี้มาก่อนด้วย!

ทุกอย่างเป็นเพราะคนชั้นต่ำเหมยซูหานนั่นเป่าหูมาทั้งนั้น!

คนชั้นต่ำนี้ต้องตาย!

ไม่อย่างนั้นเฮ่อเหลียนเช่อมีแต่จะไม่เชื่อฟังคำสั่งขึ้นเรื่อย ๆ!

“อาเช่อ…” หนิงเฉินเซวียนเปลี่ยนสีหน้าแล้วถอนหายใจยาว พูดเสียงอ่อนลง “ในเมื่อแกไม่ยอมเลิกกับเหมยซูหานงั้นฉันก็จะไม่ฝืนใจแก”

เฮ่อเหลียนเช่อยิ้มร่าด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่–

หนิงเฉินเซวียนพูดเปลี่ยนประเด็น “ตระกูลหนิงจะต้องไม่ขาดคนมาสืบทอดตระกูล แกกับฉันถอยกันคนละก้าว ขอแค่แกมีหลานให้ฉัน ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของแกกับเหมยซูหานอีก และจะไม่เร่งให้แกแต่งงานด้วย!”

เฮ่อเหลียนเช่อเบาใจขึ้น เขารู้ว่านี่เป็นก้าวที่หนิงเฉินเซวียนยอมให้มากที่สุดแล้ว

ดูท่าทางต้องเร่งฝั่งอเมริกาแล้ว ต้องเร็วกว่านี้

“ได้ ผมตกลง แต่ท่านต้องรับปากกับผมว่าจะไม่ทำอะไรเหมยซูหานอีก ไม่อย่างนั้นเราจบกันแค่นี้!”

เฮ่อเหลียนเช่อตอบรับ

หนิงเฉินเซวียนสีหน้าไม่เปลี่ยนแล้วยังหัวเราะออกมา “แกต้องกำหนดเวลาให้ฉันด้วย จะให้ฉันรอแกโดยไม่มีเวลากำหนดไม่ได้”

“สามปี ภายในสามปีผมจะมีหลานให้ท่านแน่ ๆ!” เฮ่อเหลียนเช่อพูดเสียงแน่วแน่

“ไม่ได้ ฉันรอได้แค่สองปี สองปีไม่เห็นหลาน เหมยซูหานก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่อีกต่อไป!” หนิงเฉินเซวียนยิ้มกว้าง

“ได้ สองปี”

เฮ่อเหลียนเช่อกัดฟันรับปาก

หนิงเฉินเซวียนถือแก้วน้ำชาแล้วส่งเฮ่อเหลียนเช่อกลับไปก่อนจะเริ่มมาดูหนังเก่า ๆอีกครั้ง

ภายในห้องมืดสนิทเย็นยะเยือกน่ากลัว หน้าจอเก่าคร่ำครึมีภาพเคลื่อนไหวฉายไม่หยุด นอกจากนางเอก บทของคนอื่น ๆล้วนถูกตัดทิ้งแล้วจนสิ้น เครื่องฉายหนังทำงานต่อไปเรื่อย ๆ ปล่อยแสงหลากสีกระทบฝาผนัง ใบหน้าของหนิงเฉินเซวียนอ่อนโยนราวกับสายน้ำ

รอหลานเกิดมาแล้วก็คือวันตายของเหมยซูหาน!

ลูกชายที่เขาชุบเลี้ยงมาอย่างดีจะได้รับผลกระทบจากคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด!

……………………….