ตอนที่ 1680 กล้าคิดอกุศลกับผู้ชายของเธอ รนหาที่ตายชัด ๆ

เหมยเหมยกลอกตาหันไปมอง เธอรู้ดีว่าเหยียนหมิงซุ่นไม่มีทางสงสัยถานซูฟางอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุแน่ บ่งบอกได้ว่าเขามีความมั่นใจมากถึงแปดเก้าเปอร์เซ็นต์ คุณย่าหยางคิดได้เธอเองก็เดาได้เหมือนกัน

ดีที่เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ดื่มซุปนั่น ไม่งั้นเขากับอวี๋เหม่ยเจินคง…

ถุย คิดถึงแค่นี้เธอก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจนแทบอาเจียนออกมาแล้ว!

เหมยเหมยคว้าแส้ออกมาด้วยความโมโห แค่สะบัดมือแส้ก็รัดตัวถานซูฟางไว้แล้ว เธอออกแรงดึงอีกครั้ง ถานซูฟางก็ขยับเข้ามาใกล้เธออย่างไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ต่อให้ฮึดสู้อย่างไรก็ไร้ประโยชน์

“พวกแกจะทำอะไร? นี่พวกแกจะสร้างกฎเถื่อนขึ้นมาเองเหรอ ทารุณกรรมผู้หลักผู้ใหญ่ ฉันจะแจ้งความจับพวกแก…”

ถานซูฟางจ้องแส้บนตัวเธออย่างหวาดกลัว มันเหมือนกับกุญแจมือที่ล็อกเธอไว้แน่น ไม่มีทางหนีได้เลย

“เพี๊ยะ!”

เหมยเหมยโมโหมากจึงใช้แรงที่เธอมีฟาดแส้ด้วยความรุนแรง

นังชั่ว คิดวางแผนการอกุศลต่อผู้ชายของเธอ!

ฉันจะฟาดแกให้ตายเลย!

เป็นเพราะถานซูฟางตื่นนอนอย่างเร่งรีบจึงสวมแค่เสื้อคลุมง่าย ๆเพียงตัวเดียว ภายใต้การขัดขืนเมื่อครู่เสื้อคลุมจึงร่วงไปกองที่พื้นบนตัวเหลือเพียงแค่ชุดฮู้ดข้างใน แส้ของเหมยเหมยฟาดลงอีกครั้งชุดฮู้ดข้างในก็ขาดออกเป็นแนวยาว ความเจ็บปวดรวดร้าวลามไปถึงหัวใจทำให้ถานซูฟางส่งเสียงร้องโอดโอยอย่างน่าเวทนา

เหยียนหมิงซุ่นใช้เท้ากระโดดถีบจนกรามของถานซูฟางหัก ทำได้เพียงส่งเสียงร้องครวญครางด้วยท่าทางหวาดผวา

เหมยเหมยฟาดซ้ำไปหลายครั้งเพื่อเป็นการทักทายร่างกายเธอ บนใบหน้ากลับไม่มีร่องรอยบาดแผล ถานซูฟางเจ็บปวดจนล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้นเวทนาจนไม่มองไม่ลง

อวี๋เหม่ยเจินตกตะลึงด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุด เธอคิดไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวชาวเมืองเจ้าเสน่ห์คนนั้นจะลงมือได้อำมหิตถึงเพียงนี้ นั่นแทบจะฆ่าคนเลยนะ!

ถานซูฟางถูกเหมยเหมยฟาดจนไร้การส่งเสียงใด ๆ นอนอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อนเหมือนคนตาย

“ยาพวกนั้นเขาต้องเป็นคนวางแน่ จะจัดการกับเขาอย่างไร?” เหมยเหมยถามอย่างโกรธเคือง

คุณย่าหยางค่อย ๆระลึกความทรงจำก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ใช่เขาหรอก เมื่อวานเขาไม่ได้เข้ามาในครัว ไม่มีโอกาสสัมผัสซุปเลย”

ถานซูฟางพลันดีใจส่งเสียงร้องเรียก “แม่คะ พวกเขาใส่ร้ายฉัน ฉันจะทำร้ายเหยียนโฮ่วเต๋อกับพ่อได้อย่างไร? ทำแบบนี้จะมีผลดีอะไรกับฉันเหรอ?”

คุณย่าหยางยังมีสีหน้าลังเล เหมยเหมยจึงรีบพูดว่า “คุณย่าอย่าไปเชื่อคำพูดเสแสร้งของมัน มันเป็นพวกเดียวกันกับอวี๋เหม่ยเจิน ถึงมันเข้าไปในครัวไม่ได้ แต่อวี๋เหม่ยเจินเข้าได้นี่คะ มันเป็นคนเอาผงยาให้อวี๋เหม่ยเจินแน่นอน”

“นั่นสิ ซุปนั่นฉันกับอวี๋…นางชั่วช้านั่นตุ๋นด้วยกัน ระหว่างนั้นมีหลายจังหวะที่ย่าออกไปจากครัว เป็นเพราะย่าชะล่าใจเกินไป นางชั่ว!”

พอคุณย่าหยางคิดว่าตัวเธอนั้นเกือบจะทำร้ายหลานชายคนโต ในใจเธอก็ร้อนรุ่มดังไฟแผดเผาก็มิปาน เผาจนเธอนั้นอยากจะฆ่าคน!

เธอจึงอยากจะบีบคออวี๋เหม่ยเจินแรง ๆให้หายโมโหอีกครั้ง เอ่ยถามขึ้นว่า “พูดมา แกเป็นคนวางยาใช่ไหม?”

อวี๋เหม่ยเจินน้ำตาไหลพลางส่ายหน้า แน่นอนว่าเธอเป็นคนวางยาแต่เธอไม่กล้ายอมรับ ถ้ายอมรับถานซูฟางไม่มีทางปล่อยเธอไว้แน่ ถ้าไม่ยอมรับก็ไม่แน่ว่าอาจจะยังเหลือทางรอดอยู่ เหยียนหมิงซุ่นเป็นถึงทหาร กองทัพทหารมีวินัยที่เคร่งครัด คงไม่มีทางทำอะไรร้ายแรงกับเธอได้!

ถานซูฟางนอนโล่งใจอยู่บนพื้น แค่อวี๋เหม่ยเจินไม่ยอมรับ เหยียนหมิงซุ่นก็ทำอะไรเธอไม่ได้แล้ว!

เหยียนหมิงซุ่นจับตัวเหมยเหมยที่อยากจะฟาดอวี๋เหม่ยเจินไว้ “อย่าโมโหไป พี่ถามเอง!”

เหมยเหมยพูดขึ้นด้วยความโมโห “พี่อย่าออมมือให้นางผู้หญิงคนนี้นะ!”

นางชั่วช้าน่ารังเกียจ กล้าคิดอกุศลกับผู้ชายของเธอ ไร้ยางอายสิ้นดี!

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มเบาบาง นัยน์ตาฉายแววเย็นชา เขาไม่ใช่คนประเภทอ่อนโยนทะนุถนอมใคร

นอกจากเหมยเหมยแล้ว ผู้หญิงคนอื่น ๆก็เป็นแค่ก้อนเนื้อก้อนหนึ่งในสายตาเขาก็เท่านั้น จะออมมือให้ได้อย่างไร?

“ในเมื่อเธอไม่ยอมพูดอะไร มีชีวิตอยู่ต่อไปก็คงไร้ประโยชน์แล้วล่ะ!”

………………………………………………….

ตอนที่ 1681 เจ็บก็ถูกแล้ว

สายตาเหยียนหมิงซุ่นฉายแววอาฆาตทำเอาอวี๋เหม่ยเจินเย็นวาบไปทั้งตัว คอยมองมือเรียวยาวสะอาดสะอ้านของเหยียนหมิงซุ่นอย่างหวาดผวา ทั้งที่สวยขนาดนั้นแต่เธอกลับรู้สึกถึงเพียงความกลัว

มือข้างนี้กำลังขยับเลื่อนใกล้เธอช้า ๆบีบลำคอยาวระหงส์ของเธอ เพียงอึดใจเดียวเธอก็รู้สึกถึงความตายที่คืบคลานเข้ามาแล้วร่วงตกสู่เหวลึก

แตกต่างจากความรู้สึกที่คุณย่าหยางบีบเธอเมื่อสักครู่โดยสิ้นเชิง

อวี๋เหม่ยเจินรู้สึกได้ว่าเหยียนหมิงซุ่นคิดจะฆ่าเธอจริง ๆ!

เธอยังสาวอยู่เลย เธอยังไม่อยากตายนะ!

อวี๋เหม่ยเจินส่งแววตาเว้าวอนร้องขอชีวิตจากเหยียนหมิงซุ่นอย่างสุดชีวิต หวังว่าเขาจะปรานีเธอแต่เหยียนหมิงซุ่นกลับนิ่งเฉย สีหน้าเย็นชาแต่ปลายนิ้วกลับเพิ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ

คุณย่าหยางกลัวว่าหลานชายจะต้องถูกแจ้งความฟ้องศาลแน่ คิด ๆแล้วก็เอ่ยขึ้น “หมิงซุ่นหลานอย่าให้แปดเปื้อนมือตัวเองไปเลย ย่าจะสั่งสอนเธอเอง!”

เธออายุปูนนี้แล้วต่อให้ต้องถูกนำตัวขึ้นศาลก็ไม่เป็นไร!

เหมยเหมยทั้งซาบซึ้งใจทั้งขบขันพลางดึงตัวคุณย่าไว้ พูดเสียงเบา “คุณย่าอย่ากังวลไป พี่หมิงซุ่นจะไม่เป็นไร”

คุณย่าหยางเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่เห็นเหมยเหมยทำสีหน้านิ่งเฉยจึงค่อย ๆวางใจ เห็นอวี๋เหม่ยเจินที่ใบหน้าเขียวช้ำขึ้นก็รู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยไปไม่น้อย!

ถานซูฟางแอบหวั่นใจ เธอกลั้นความเจ็บไว้แล้วบิดลำตัวเคลื่อนไปทางประตูช้า ๆ คิดจะหนีอีกครั้ง

เจ้าเหยียนหมิงซุ่นกล้าฆ่าคน เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว เธอต้องหนี!

เหมยเหมยแค่นเสียงเย็นชาทีหนึ่งแล้วสะบัดแส้ฟาดใส่ถานซูฟางจนหน้ามืดเพราะความเจ็บ ล้มลงนอนที่พื้นอย่างหมดแรงไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีก จับจ้องเหมยเหมยด้วยดวงตาเย็นยะเยือกราวกับสายตางูอสรพิษ

“ใกล้ตายแล้วยังทำสีหน้าแบบนี้ให้ใครดูกัน? ฉันอยากฟาดคนแพศยาอย่างเธอตั้งนานแล้ว!”

เหมยเหมยโน้มลำตัวลงมองเธอด้วยสายตาหยามเหยียดก่อนจะตวัดแส้ฟาดอีกหนึ่งครั้ง ถานซูฟางคางล็อกไปแล้วต่อให้เจ็บก็ส่งเสียงร้องไม่ได้ ผมชุ่มเปียกไปด้วยเหงื่อแล้วนอนกลิ้งเกลือกไปมาไม่หยุดหย่อน

“รอบนี้ฟาดเพราะแม่ของพี่หมิงซุ่น เธอไปยั่วผู้ชายที่แต่งงานแล้วยังเป็นตัวการที่ทำให้แม่พี่หมิงซุ่นต้องตาย ผู้หญิงใจอำมหิตอย่างเธอสมควรถูกจับเปลือยกายนั่งม้านั่งโชว์ไปทั่วทั้งเมือง…”

“รอบนี้ฟาดเพื่อพี่หมิงซุ่น เธอทารุณพี่หมิงซุ่น เธอใช้มือข้างไหนตี? มือข้างนี้เหรอ?”

ถานซูฟางสอดมือไว้ใต้ร่างโดยอัตโนมัติ เหมยเหมยแค่นเสียงหัวเราะทีหนึ่งแล้วยื่นเท้ามาเหยียบมือข้างขวาอย่างแรง จนเสียงกระดูกแตกดังลั่น ถานซูฟางแค่อยากเป็นลมหมดสติไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่สติสัมปชัญญะกลับยังอยู่ครบถ้วนดี!

ความรู้สึกที่ตายทั้งเป็น ในที่สุดวันนี้เธอก็ลิ้มลองมันแล้ว!

“ฉันว่าน่าจะเป็นมือทั้งสองข้างสินะ? มือที่ชั่วร้ายขนาดนี้จะเก็บไว้ทำไมกัน?”

เหมยเหมยเคยฟังคุณย่าหยางเล่าถึงชีวิตในวัยเด็กของพี่หมิงซุ่น เด็กที่เพิ่งจะอายุสามสี่ขวบที่ไม่รู้จักการตอบโต้ขัดขืนถูกถานซูฟางขังไว้ในห้องมืดแล้วยังไม่ให้ข้าวให้น้ำกิน ไหนจะเอาเข็มแทงเขาอีก…

หากไม่ใช่เพราะคุณย่าหยางจับความผิดปกติทันแล้วช่วยเหยียนหมิงซุ่นในวัยเด็กไว้ กลัวก็แต่เหยียนหมิงซุ่นคงจะมีชีวิตรอดจนเติบใหญ่ได้ยาก!

เมื่อครั้นที่เธอได้ฟังก็อยากฆ่าถานซูฟางเพียงอย่างเดียวเพื่อแก้แค้นให้เหยียนหมิงซุ่น!

ตอนนี้ได้โอกาสสักที!

เหมยเหมยค่อย ๆเหยียบกระดูกแขนทั้งสองข้างของถานซูฟางหักช้า ๆราวกับกำลังบรรเลงเปียโนก็ไม่ปาน ส่งเสียงแตกเป็นจังหวะ จนทำเอาถานซูฟางมองเหมยเหมยด้วยสายตาวิงวอนและหวาดผวา

“เจ็บมากสินะ?” เหมยเหมยถามเสียงเบา ถานซูฟางหยักหน้ารัว ๆ ไม่เพียงแค่เจ็บแต่เพราะเธอใช้มือในการทำมาหากิน หากเป็นอะไรไปหลังจากนี้เธอจะรักษาคนไข้ได้อย่างไร?

“เจ็บก็ถูกแล้ว เมื่อก่อนตอนที่พี่หมิงซุ่นโดนเธอตียังเจ็บกว่าเธออีก เธอก็ค่อย ๆรับมันไปแล้วกัน!”

เหมยเหมยกระทืบลงไปอีกครั้ง ถานซูฟางอ้าปากหวีดร้องไร้เสียง เหงื่อโชกทั้งตัวจนเสื้อกันหนาวเธอเปียกไปหมด ผมสยายรุงรังสภาพดูเหมือนครึ่งผีครึ่งคน

………………………