ตอนที่ 339 กระเป๋าของฉิวฉิว

อู่เหมยเก็บลูกอมรสนมผสมถั่วลิสงถุงนั้นไว้ให้ฉิวฉิวกิน เธอไม่ค่อยอยากกินของของเหมยซูหาน เพราะยังข้ามผ่านความเจ็บปวดในใจไปไม่ได้ อีกอย่างขนมของเหยียนหมิงซุ่นที่ให้มาครั้งที่แล้วก็ยังกินไม่หมดเลย!

อู่เหมยแกะลูกอมป้อนฉิวฉิว เจ้าตัวน้อยตัวแห้งหมดแล้ว กลับมาเป็นขนฟูปุกปุยเหมือนเดิม อู่เหมยอุ้มฉิวฉิวมาไว้ในอ้อมแขน เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง “ฉิวฉิว แกคิดไหมว่าทำไมชาตินี้กับชาติที่แล้วถึงไม่เหมือนกัน? อย่างนี้ฉันจะยังเป็นฉันคนเดิมอยู่ไหม?”

สมองของฉิวฉิวที่ไม่ใหญ่ไปกว่าถั่ววอลนัทเท่าใดนัก จะไปคิดปัญหาที่ลึกลับซับซ้อนนั้นออกได้อย่างไร เขาสะบัดหางใหญ่ และกลิ้งลูกอมถั่วลิสงที่เหมยซูหานให้ที่วางอยู่บนโต๊ะเข้ามา ครู่เดียวก็กินไม่เหลือ

เหมยเหมยจ้องมองห่อลูกอมถั่วลิสงหายไปอย่างน่าประหลาดต่อหน้าต่อตาตัวเอง เหมือนกับว่าละลายหายวับไปในอากาศอย่างไร้วี่แวว

เธอจับฉิวฉิวหงายท้องขึ้นมา หนังท้องสะอาด แม้แต่กระดาษห่อลูกอมก็ไม่มี และลูกอมถั่วลิสงถุงนี้กับตัวของฉิวฉิวก็มีขนาดไม่ต่างกัน ถึงแม้เขาอยากจะซ่อนไว้ก็ซ่อนไว้ไม่ได้ ตกลงลูกอมถุงนี้หายไปไหนกันแน่?

“ฉิวฉิว นายเอาลูกอมไปไว้ไหนแล้ว?”

อู่เหมยหาจนทั่วห้อง ก็ไม่พบอะไรเลย ฉิวฉิวสะบัดหางอย่างภาคภูมิใจ บนโต๊ะกลับมีกระดาษลูกอมวางอยู่สามแผ่น เหมือนกับเจ้าตัวน้อยเล่นมายากล เพียงกะพริบตาก็กินลูกอมไปแล้วสามเม็ด แต่ถุงลูกอมนั้นกลับไร้ร่องรอย

ด้วยบริการการนวดของอู่เหมย ในที่สุดเจ้าฉิวก็แสดงความเมตตา เขาหยิบถุงลูกอมออกมา ไม่ว่าอู่เหมยจะจ้องตาไม่กะพริบ แต่เธอยังหาจุดที่ซ่อนลูกอมในตัวฉิวฉิวไม่เจอ เธอเห็นเพียงในอากาศมีการขยับขึ้นลง เหมือนกับผิวน้ำที่สงบนิ่งมีการกระเพื่อม ทันในนั้นลูกอมถุงนั้นก็ปรากฏออกมา

พอฉิวฉิวแกะลูกอม ถุงลูกอมที่อยู่ตรงหน้าอู่เหมย ก็หายแวบไปอีกครั้ง

ครั้งนี้อู่เหมยเห็นชัดเจน ตามการขยับขึ้นลงของอากาศ ถุงลูกอมเหมือนกับน้ำตาลกรวดที่หล่นลงไปในหม้อซุป ที่หายไปในไม่ช้า และละลายรวมกับน้ำซุป

ฉิวฉิวกะพริบตากลมอย่างภูมิใจ หางตั้งขึ้นอีกครั้ง กล่องดินสอที่อยู่บนโต๊ะกลิ้งมา ครั้นแล้วกล่องดินสอก็ละลายหายไปในอากาศเหมือนกับถุงลูกอม

อู่เหมยมองฉิวฉิวอย่างงุนงง ในเวลานี้ถ้าเธอไม่เข้าใจอีก เธอก็คงจะโง่เหมือนหมูจริงๆ แต่จู่ๆ เธอก็นึกถึงกระเป๋าหน้าท้องของโดราเอมอน มีสิ่งของมีค่าหมดทุกอย่างอยู่ในนั้น ใส่อะไรลงไปก็ได้ทั้งนั้น

“ฉิวฉิว ที่แท้แกคือโดราเอมอนใช่ไหม?” แกเปลี่ยนมันเป็นไอศกรีมฮาเก้น-ดาสได้ไหม? แกเปลี่ยนมันเป็นมัตฉะมูสได้ไหม?”

อู่เหมยถามคำถามไม่หยุด ตาจ้องที่หน้าท้องของฉิวฉิวไม่กระพริบ เธอทนไม่ไหวก็ยื่นมือไปลูบท้องนุ่มๆ ของเจ้าตัวน้อย เธออยากหากระเป๋าบนหน้าท้องให้เจอ แต่ลูบไปตั้งนาน นอกจากท้องน้อยๆ กะจิ๊ดริดแล้ว ก็ไม่มีอะไรปรากฎเลย

ฉิวฉิวอับอายและแค้นเคือง แยกเขี้ยวแหลมเล็กด้วยความโกรธแค้น นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เจ้านายตัวน้อยๆ แอบเห็นจุดส่วนตัวของเขา แต่ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้อีกแล้ว!

‘ฉิวฉิว ทำไมแกต้องโมโหด้วย? แล้วทุกวันที่อยู่ข้างนอก ก็ไม่ได้ให้คนอื่นมาเห็นแกนี่นา ยกเว้นเสียแต่ว่าแกใส่กางเกงในตัวเล็กๆ’ อู่เหมยคิดอย่างนั้น เขาตัวเล็กกระจิ๋วหลิวไม่ใหญ่ไปกว่าหมอนปักเข็มเท่าไหร่ เธอตาโตขนาดนี้ แต่กลับมองข้ามไปได้ง่ายจริง ๆ

แต่คำพูดเช่นนี้จะพูดต่อหน้าฉิวฉิวไม่ได้ เจ้าตัวน้อยก็มีเกียรติเช่นกัน จะพูดโจมตีเขาไม่ได้!

เขาทนไม่ไหวกับความวุ่นวายของอู่เหมยจริงๆ ฉิวฉิวจึงต้องเอากระเป๋าออกมา ไม่นึกว่าจะอยู่ในปากของเขา ฉิวฉิวแค่อ้าปาก ในอากาศก็มีการขยับ ถุงลูกอมก็หล่นลงมาเช่นกัน พออ้าปากอีกครั้ง ของก็จะหล่นเข้าไป

…………………………………………………………

ตอนที่ 340 อู่เจิ้งซือกลับบ้านแล้ว

ทว่ากระเป๋าของฉิวฉิวเล็กไปหน่อย ใส่ของได้ไม่มาก มีพื้นที่ว่างขนาดเท่าลิ้นชัก ฉิวฉิวใส่ของกินเต็มไปหมดแล้ว พื้นที่เหลือนิดหน่อยก็ช่วยอู่เหมยเก็บของสำคัญอย่างเงินกับสัญญาซื้อบ้าน

ในโลกนี้จะมีที่ไหนปลอดภัยกว่ากระเป๋าของฉิวฉิวนะ?

“ฉิวฉิว แกนี่สุดยอดจริงๆ แกต้องเป็นเทพเจ้าแห่งสรวงสวรรค์จุติลงมาใช่ไหม? แกอยากกินอะไร ฉันซื้อให้กินทุกอย่างเลย”

เหมยเหมยทั้งกอดทั้งหอมฉิวฉิว เธอมีความสุขมากจริงๆ เมื่อก่อนเธอบ่นเทวดาที่ไม่ให้พลัง ไม่ให้ของวิเศษอะไรแก่เธอ แต่ความจริงเธอกลับมีฉิวฉิว ของล้ำค่าที่ดีขนาดนี้ ถึงแม้จะเอาน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ล้ำค่ามาแลก เธอก็ไม่ยอม

ฉิวฉิวดึงภาพวาดออกมาจากกระเป๋า เขาร้องจิ๊กจิ๊กหลายครั้ง ตอนนี้อู่เหมยเดาความหมายของเจ้าตัวน้อยนี้ได้อย่างง่ายดาย ฉิวฉิวอยากไปถนนหนานสุ่ยอีกครั้งเหรอ!

“งั้นรอสุดสัปดาห์นี้ค่อยไปได้ไหม? ฉิวๆ แกอยากซื้อของใช่ไหม?” อู่เหมยถาม

ฉิวฉิวพยักหน้าเบาๆ ขวดโหลหนึ่งกระปุกทำให้เขาฟื้นพลังได้เยอะ หากสามารถหาของล้ำค่าที่คล้ายกันได้อีก เขาก็จะสามารถฟื้นตัวได้เร็วยิ่งขึ้น พื้นที่ก็จะใหญ่ขึ้น หากฟื้นตัวได้สมบูรณ์ ใส่ของเยอะแค่ไหนก็ไม่มีปัญหา และยังของล้ำค่ามากมายที่เมื่อก่อนเขาเก็บไว้อีก สามารถเอาออกมาใช้ได้อีกเยอะเลยล่ะ!

อู่เหมยเดาถูกเรื่องการขยายกระเป๋าของฉิวฉิวด้วย มันต้องเกี่ยวข้องกับของล้ำค่าที่ซื้อกลับมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วแน่นอน บอกแล้วว่าของโบราณมีจิตวิญญาณ ฉิวฉิวก็ดูดเอาจิตวิญญาณของของโบราณเหล่านี้เอาไว้ ถึงได้มีกระเป๋าขึ้นมา

อู่เหมยที่อารมณ์ดีฝันดีทั้งคืน ในฝันฉิวฉิวโตขึ้นมาก กระเป๋าก็ใหญ่ขึ้นมาก สามารถเก็บบ้านได้  ที่เก็บอยู่ในนั้นทั้งหมดคือของล้ำค่าที่เธอเก็บมา เธอซื้อบ้านและร้านค้าหลายหลัง หนึ่งเดือนมีสามสิบวัน ปล่อยให้เช่าต่อวันได้ค่าเช่ามาทุกวันไม่ซ้ำกัน ก็สามารถใช้ชีวิตครอบครัวเล็กๆ ได้อย่างสวยงาม!

อู่เหมยตื่นขึ้นมาในตอนเช้าอย่างอารมณ์ดี เธอหัวเราะคิกๆ ไม่หยุด ความรู้สึกในการเก็บค่าเช่านั้นดีมาก แต่น่าเสียดายเป็นแค่ความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง

อู่เหมยมองห้องเล็กๆ ของตัวเอง เธอก็ตื่นจากความฝัน กลับสู่ความเป็นจริงทันที

วันต่อมาอู่เหมยไปหาเฮ่อเหวินจิ้งเพื่อฝึกเต้นทุกวันหลังเลิกเรียน ดูเหมือนว่าเธอมีพรสวรรค์ในการเต้นจริงๆ มีหลายท่าที่เรียนครั้งเดียวก็เต้นเป็น และอธิบายได้อย่างสมบูรณ์

ความสามารถในการทำความเข้าใจของอู่เหมยนั้นเกินความคาดหมายของเฮ่อเหวินจิ้ง เธอค่อยๆ เพิ่มความยากให้อู่เหมย เธอออกแบบท่าเต้นได้อย่างสมบูรณ์แบบตามนักเต้นมืออาชีพ อู่เหมยยังไม่เข้าใจสิ่งนี้ อย่างไรซะเฮ่อเหวินจิ้งสอนอะไร เธอก็เต้นอย่างนั้น นอกจากแค่รู้สึกว่าท่าเต้นยากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ปรับตัวได้

อาการบาดเจ็บของอู่เจิ้งซือดีขึ้นมาก เขากลับไปสอนที่โรงเรียนแล้ว ขาดสอนไปหนึ่งอาทิตย์กว่า อู่เจิ้งซือเจ็บปวดยิ่งกว่าการโดนทุบหัว ความสุขุมรอบคอบครึ่งค่อนชีวิตของเขาถูกเหอปี้อวิ๋นทำลายหมด

เหอปี้อวิ๋นมาที่นี่ทุกวัน ช่วยท่านแม่เฒ่าอู่ทำกับข้าว ทำความสะอาด ซักผ้าห่มบ้าง ทำงานบ้านอย่างไม่กระตือรือร้นจนเกินไป และยังคงมีใบหน้ายิ้มแย้ม เวลาผ่านไปนานเข้า ท่านผู้เฒ่าอู่และท่านแม่เฒ่าอู่ก็เกรงใจไม่อยากหน้าเฉยเหมยใส่เหอปี้อวิ๋น จึงทำหน้ายิ้มแย้มเล็กๆ น้อยๆ

อู่เหมยรู้ว่ายายของเธอ แม่เฒ่าเหอคอยให้คำแนะนำแก่เหอปี้อวิ๋นแน่นอน ในปีนั้นท่านแม่เฒ่าเหออยู่ในหมู่บ้านแต่มีชื่อเสียงมาก เหอปี้อวิ๋นไม่ได้รับถ่ายทอดความแข็งแกร่งและความฉลาดหลักแหลมของท่านแม่เฒ่ามาเลยสักนิด แต่นิสัยความขี้โมโหของท่านแม่เฒ่าเหอเธอได้มาทั้งหมด

เหอปี้อวิ๋นทำท่าทางเสแสร้งเช่นนี้ ในที่สุดอู่เจิ้งซือก็กลับบ้าน และอีกอย่างอาการบาดเจ็บของเขาก็ดีขึ้นมากแล้ว จะอยู่ในบ้านให้พ่อแม่ดูแลทุกวันก็ไม่ดี!

……………………………………………………………………………