ตอนที่ 583 ไอ้เจ้าเล่ห์ปากหวาน

เหยียนหมิงซุ่นทักทายอย่างมีมารยาทพร้อมทั้งส่งของขวัญที่เขาเอาติดมือมาด้วย กล้วยสีเหลืองหวีหนึ่งกับแอปเปิ้ลผลแดงถุงหนึ่งล้วนไม่ใช่ของราคาถูก หากเป็นครอบครัวทั่วไปซื้อมาทานก็คงไม่ไหว

เหยียนซินหย่ากล่าว “เด็กนี่จริงๆ เลย มาทานข้าวแล้วเอาของมาทำไมอีกล่ะ ของพวกนี้คงเสียเงินไม่น้อยสินะ เดี๋ยวเธอเอากลับไปทานเองนะ”

เหมยเหมยแกล้งพูดยิ้มๆ “แม่คะ พี่หมิงซุ่นเขามีเงิน หนูอยากทานกล้วยพอดีเลย!”

“ลูกน่ะไม่รู้มารยาทเลย รีบไปชงชามาให้พี่หมิงซุ่นของลูกเร็ว”

เหยียนซินหย่าเคาะศีรษะเหมยเหมยเบาๆ ทีหนึ่งพลางต้อนรับเหยียนหมิงซุ่นอย่างอบอุ่น “รีบเข้ามาทานข้าวสิ นี่เป็นกับข้าวบ้านๆ แต่หมิงซุ่นก็ทานไปก่อนนะ!”

“ไม่หรอกครับ น้าเหยียนถ่อมตัวเกินไปแล้ว แค่ได้กลิ่นหอมก็รู้แล้วว่าฝีมือทำกับข้าวของน้าเหยียนต้องอร่อยมากแน่ๆ”

เหยียนหมิงซุ่นยกยอปอปั้นด้วยใบหน้าจริงจัง เอาอกเอาใจเหยียนซินหย่าเสียจนยิ้มหน้าบาน ยิ่งมองก็ยิ่งชอบใจเหยียนหมิงซุ่น ช่างเป็นเด็กดีอะไรอย่างนี้!

จ้าวเสวียหลินกระซิบข้างพ่อตัวเอง “พ่อดูสิ ผมบอกแล้วว่าหมอนี่ไม่ใช่คนดีอะไร อ้าปากทีก็พูดประจบประแจง เดี๋ยวแม่ผมต้องเสร็จหมอนี่แน่ๆ!”

“ไปๆๆ พูดอะไรอย่างนี้!”

จ้าวอิงหัวโกรธจนตบลูกชายไปเสียฉาดใหญ่ รู้สึกไม่สบายใจสักนิด ภรรยาเป็นของเขา ลูกสาวก็เป็นของเขา ใครก็อย่าหวังมาแย่งไปจากเขา!

เหยียนหมิงซุ่นหยิบภาพวาดที่ห่อมาอย่างดีออกมายื่นให้เหยียนซินหย่า “รูปนี้ผมได้มันมาโดยบังเอิญ เก็บไว้ที่ผมก็เป็นแค่ของดีที่เสียของ คิดไปคิดมา หากได้อยู่กับน้าเหยียนถึงจะเป็นที่ของมัน”

เหยียนซินหย่าเปิดภาพวาดอย่างฉงนใจ แต่เห็นลายเซ็นคนวาดใจเธอก็เริ่มเต้นตึกตัก ทำหน้าจริงจังก่อนจะกางรูปออกพลางชมภาพอย่างละเอียด ยิ่งดูตาเธอยิ่งวาวด้วยความดีใจปนตกใจ

“นี่มันลายเส้นจริงๆ ของปาต้าซานเหริน!”

เหยียนซินหย่ามั่นใจอย่างมากเพราะเธอคอยดูงานศิลปะจากศิลปินที่หลากหลายตามคุณพ่อมาตั้งแต่เด็ก ย่อมดูออกว่าอันไหนของจริงหรือของปลอม โดยเฉพาะภาพวาดของปาต้าซานเหรินเพราะอาจารย์เหยียนชื่นชอบศิลปินมากความสามารถคนนี้อย่างมาก สไตล์การวาดรูปก็ได้รับอิทธิพลจากปาต้าซานเหริน ที่บ้านก็เก็บสะสมภาพวาดของปาต้าซานเหรินไว้ไม่น้อย เพราะผ่านหูผ่านตามาแต่เด็กแค่ลองจับดูเหยียนซินหย่าก็รู้ทันทีว่าจริงหรือปลอม

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มกล่าว “น้าเหยียนตาดีจังนะครับ เป็นลายเส้นจริงๆ ของปาต้าซานเหริน ผมเคยให้คนพิสูจน์มาแล้ว ไม่มีผิดแน่นอน!”

แม้เหยียนซินหย่าชื่นชอบภาพวาดนี้มากแต่เธอรู้ว่าภาพวาดนี้มีค่ามากเกินไป เธอไม่อาจรับของขวัญล้ำค่านี้ของเด็กไว้ได้ อีกอย่างเธอคิดว่าเหยียนหมิงซุ่นเอาของสะสมของผู้ใหญ่ที่บ้านมาให้เป็นของขวัญแทน

ถ้าเป็นเช่นนี้เธอยิ่งรับไว้ไม่ได้!

“น้าขอรับน้ำใจของหมิงซุ่นไว้นะ แต่รูปนี้เธอเอากลับไปเถอะ เก็บให้ดี วันหน้าสืบทอดเป็นสมบัติประจำตระกูลไว้ให้ลูกหลานได้” เหยียนซินหย่าพูดอย่างจริงใจ

เหยียนหมิงซุ่นเข้าใจความหมายของเธอและรีบแก้ว่าเป็นของสะสมของตน ที่บ้านไม่มีใครรู้ว่าเขามีภาพนี้ อธิบายอยู่พักหนึ่งอีกทั้งได้เหมยเหมยช่วยพูดเหยียนซินหย่าถึงได้ยอมรับไว้ เก็บภาพวาดนี้อย่างระมัดระวัง

หลังมื้ออาหารจ้าวอิงหัวก็เอาโสมออกมา สมกับเป็นโสมร้อยปีที่ขนาดใหญ่และรูปทรงคล้ายคนมากจริงๆ สมกับเป็นของวิเศษที่ซึมซับส่วนดีๆ ของฟ้าและพื้นดิน

“ขอบคุณครับลุงจ้าว ผมขอรับไว้แบบหน้าด้านๆ เลยแล้วกัน คุณหมอกู้บอกว่าไม่ต้องใช้ทั้งอัน แค่ครึ่งอันก็พอ รอคุณหมอกู้ผสมยาเสร็จอีกครึ่งอันผมจะเอามาคืนนะครับ”

แม้เหยียนหมิงซุ่นรู้จักโสมมานานแล้ว แต่ในมือที่เป็นถึงโสมร้อยปีอย่างแท้จริงก็ทำให้เขาตื่นเต้นมากได้ เขารู้สึกขอบคุณตระกูลจ้าวจากใจจริง โค้งตัวขอบคุณสองสามีภรรยาจ้าวอิงหัวไม่หยุด

……………….

ตอนที่ 584 ต้องแยกแยะชัดเจน

จ้าวอิงหัวย่อมไม่มีทางรับโสมครึ่งเดียวนั่นคืน แม้โสมร้อยปีจะหายากแต่ไม่ใช่ของล้ำค่าอะไรสำหรับครอบครัวอย่างพวกเขา หากต้องการตามหาก็พอจะหาได้

แม้จะไม่ได้หาง่ายขนาดนั้นก็ตาม ในเมื่อโสมร้อยปีในตอนนี้นับวันน้อยลงเรื่อยๆ ถ้าต้องการโสมดีๆ คงต้องไปหาตามป่าลึกที่แท้จริง ซึ่งเต็มไปด้วยความอันตราย นานทีปีหนถึงจะเจอสักอัน

โสมร้อยปีนี้เดิมทีท่านผู้เฒ่าจ้าวตามหามาเพื่อให้ภรรยาได้บำรุงร่ายกาย ได้ยินเรื่องคุณยายของเหยียนหมิงซุ่นจากจ้าวอิงหนานจึงตัดสินใจเอาให้เหยียนหมิงซุ่น ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ไม่ได้รีบร้อนจะใช้ อนาคตยังมีโอกาสหาใหม่

ความหมายของท่านผู้เฒ่าคือเหยียนหมิงซุ่นมีบุญคุณใหญ่หลวงต่อตระกูลจ้าว โสมร้อยปีแค่เรื่องเล็กน้อย แค้นไม่ชำระได้แต่บุญคุณต้องรู้จักตอบแทน!

“ในเมื่อให้หมิงซุ่นไปแล้วก็เป็นของเธอแล้ว ให้เธอจัดการเองแล้วกัน”

จ้าวอิงหัวปฏิเสธรับโสมครึ่งเดียวคืนแบบอ้อมๆ เหยียนหมิงซุ่นเพิ่งคิดได้ก็แอบขำตัวเองว่าเจ้าซื่อบื้อ คนอย่างตระกูลจ้าวจะรับของขวัญที่ส่งมอบออกไปกลับคืนมาได้อย่างไร?

เขาเองที่รู้น้อยเกินไป!

“ขอบคุณลุงจ้าวน้าเหยียนนะครับ บุญคุณนี้ผมจะจำเอาไว้ หวังว่าอนาคตผมจะมีโอกาสได้ตอบแทน!” เหยียนหมิงซุ่นพูดอย่างจริงจัง

จ้าวอิงหัวพูดกลั้วหัวเราะ “หมิงซุ่น เธอก็พูดเกินไป เธอมีบุญคุณกับเราก่อน เทียบกับเหมยเหมย โสมอันเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร”

เหยียนหมิงซุ่นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้หรอกครับ เหมยเหมยคือเพื่อนของผม ทำเพื่อเพื่อนเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ใช่บุญคุณอะไร และจะหวังผลตอบแทนไม่ได้ คนละเรื่องกับโสม”

เขาไม่อยากเอาโสมร้อยปีไปเกี่ยวพันกับเหมยเหมย!

สิ่งที่เขาทำเพื่อยายหนูนั้นมาจากใจ จะเอาไปโยงกับสิ่งของได้อย่างไร? ไม่ได้เด็ดขาด!

หากจ้าวอิงหัวยืนยันจะใช้โสมเป็นของขวัญตอบแทนเขา เขายอมไม่เอาโสมนี้ดีกว่า

หากไม่ได้จริงๆ เขาจะไปหาตามเขาไป๋ซานด้วยตัวเอง อย่างไรก็คงหาได้!

จ้าวอิงหัวชะงัก ไม่นานก็เข้าใจความหมายของเหยียนหมิงซุ่น จึงทั้งรู้สึกชื่นชมและหนักใจกับเด็กหนุ่มคนนี้!

แยกแยะชัดเจนขนาดนี้ก็กำลังสื่อว่าตนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเหมยเหมยไม่ใช่หรืออย่างไร!

หมอนี่เจ้าเล่ห์นัก เอาโสมของเขาไปแล้วยังจับจ้องลูกสาวของเขาอีก!

“มันก็เรื่องเดียวกันไม่ใช่หรือไง ไม่เห็นต้องแยกแยะขนาดนั้นเลย มาๆๆ ทานข้าวกันเถอะ ถ้าไม่ทานตอนนี้เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นหมดแล้วนะ!”

จ้าวอิงหัวหัวเราะเสียงดังรีบบอกให้ทุกคนทานข้าว

เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ เขารู้สึกว่าหากรอบนี้เขาไม่แสดงจุดยืนให้ถึงสุดท้าย อนาคตต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นแน่ๆ เขาพูดไม่ได้ว่าเรื่องเลวร้ายอะไรแต่เขารู้สึกว่าแบบนี้ไม่ดีเลย

“ลุงจ้าวพูดไม่ถูก นี่ไม่ใช่เรื่องเดียวกัน ต้องแยกแยะให้ชัดเจน เหมยเหมยคือเหมยเหมย โสมคือโสม เอามาปะปนกันไม่ได้ ผมช่วยเหมยเหมยเป็นเรื่องระหว่างผมกับเหมยเหมย ผมรับโสมของลุงจ้าวไว้เท่ากับว่าผมติดหนี้บุญคุณลุงจ้าว อนาคตผมจะตอบแทนให้มากกว่านี้!”

เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิมพร้อมทำตาใสวาว ไม่ยำเกรงต่อจ้าวอิงหัว

ต่อให้จ้าวอิงหัวไม่พอใจ เขาก็ต้องพูดมันออกมา!

อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ว่าจ้าวอิงหัวเป็นเหมือนลูกชายเขาที่ไม่ชอบที่ตนอยู่ใกล้ชิดกับเหมยเหมยเกินไป คิดอยากใช้โสมอันเดียวปัดความสัมพันธ์ของเขากับเหมยเหมย ไม่มีทาง!

จ้าวอิงหัวแสร้งทำหน้าเข้มพูดเสียงนิ่ง “เธอต้องรู้ไว้ว่าที่ให้โสมกับเธอหลักๆ เพราะต้องการขอบคุณเธอที่ช่วยครอบครัวฉันไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้ โสมร้อยปีของบ้านเราที่ไม่ได้ตกจากฟ้ามา ยังไงก็ไม่มีทางให้คนอื่นง่ายๆ!”

ความหมายก็คือ แค่เด็กธรรมดาอย่างแก เหยียนหมิงซุ่นไม่มีสิทธิ์ให้ตระกูลจ้าวยอมลดตัวเสียสละโสมให้!

……………………..