ตอนที่ 834 อย่ามาทำเรื่องเลวๆ ที่บ้านฉัน

เหมยเหมยถูกโอหยางซานซานด่าว่าไร้ยางอายหลาย ๆครั้ง เธอจึงโมโหคว้าไม้กวาดที่จ้าวเสวียหลินโยนลงที่พื้นขึ้นมาฟาดไปทางโอหยางซานซาน

“โอหยางซานซาน พี่ว่าใครไร้ยางอาย? ฉันว่าพี่เองนั่นแหละที่ไร้ยางอาย ระดับฝีมือการวาดรูปก็เหมือนกับกางเกงเปิดตูดของเด็กอนุบาล ยังมีหน้าให้ครูที่แสนไร้ยางอายเหมือนกับพี่ใช้เส้นสายให้พี่ได้อันดับที่สองของประเทศ

รู้ทั้งรู้ ว่าตระกูลของเราไม่ชอบพี่ยังหน้าด้านมาที่บ้านฉันอยู่ได้ทุกวี่วัน ฉันว่าหน้าของพี่มันทั้งด้านทั้งหนายิ่งกว่าหมูเสียอีก!”

เหมยเหมยด่าไปด้วย ฟาดไปด้วย เธอเข้าใจแล้ว ก่อนหน้านี้คุณย่ามักจะขอร้องให้เธอเป็นกุลสตรี

เธอก็ไม่อยากขัดใจคนแก่ ได้แต่ฝืนใจกล้ำกลืนควบคุมนิสัยของตัวเอง

แต่แท้จริงแล้วเธอไม่ได้อยากเป็นกุลสตรี เธออยากเป็นเหมือนกับเซียวเซ่อที่ทำอะไรได้ตามอำเภอใจ อยากจะพูดอะไรก็พูด อยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องคอยห่วงหน้าพะวงหลังจนเกินไป

ในเมื่อตัวเธอเองยอมลำบากใจแต่ก็ไม่ได้รับความจริงใจจากคุณย่า แล้วเธอจะทนทำเรื่องโง่ ๆแบบนั้นอยู่ทำไม?

เชอะ!

ต่อไปเธอจะเป็นผู้ร้าย เป็นโจร!

ถ้าใครกล้าทำให้เธอไม่มีความสุข เธอก็จะสะบัดหน้าใส่ตรง ๆ ถ้าสะบัดหน้าใส่แล้วยังไม่ได้ผล ก็จะตีด้วยไม้กวาด!

ไม่สนใจหรอกว่าคุณย่าจะพอใจหรือไม่พอใจ!

คุณย่าชอบกุลสตรีก็ให้คุณย่าไปเป็นเสียเอง อย่างไรเสียเธอก็ไม่ได้อยากจะเป็นกุลสตรีอะไรนั่นอยู่แล้ว พี่หมิงซุ่นยังไม่เคยขอร้องเธอเลย!

โอหยางซานซานที่โดนตีจนไม่มีแรงตอบโต้ ผิวหนังบนใบหน้าและบริเวณแขน ถูกขีดข่วนจนมีเลือดซึมออกมาหลายจุด เธอเจ็บจนต้องซู้ดปาก

หวงอวี้เหลียนก็คิดไม่ถึงว่าเหมยเหมยจะไม่รักษาหน้ากันเลยสักนิด โวยวายเหมือนกับผู้หญิงไร้เหตุผล เธอรีบพุ่งไปข้างหน้าหวังจะยึดไม้กวาดมาแต่ก็โดนจ้าวเสวียหลินขวางเธอไว้

“ลูกสาวของคุณกล้าที่จะเหยียบย่ำ ทำให้น้องสาวของผมขายหน้าในลานบ้านของผม ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องแบกรับผลที่ตามมาสำหรับสิ่งที่ตัวเธอพูด ผมเลยปล่อยให้น้องสาวผมระบายความโกรธนี้ออกมา!

หวงอวี้เหลียน ลนลาน หวาดกลัว ท่าทางแข็งกร้าวที่ไม่เหมือนเมื่อก่อนของจ้าวเสวียหลิน ทำให้เธอมีความรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

เมื่อก่อน สาเหตุที่เธอกล้าเยาะเย้ยเหมยเหมยได้อย่างไม่เกรงกลัว ก็เพราะว่ามีคุณย่าและศักดิ์ศรีของตระกูลจ้าว

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ตระกูลจ้าวได้ฉีกหน้าเธอเสียแล้ว คุณย่าก็ทำอะไรไม่ได้ หวงอวี้เหลียนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะทำอย่างไร!

“อุ๊ย จ้าวเหมย เธอมันโรคจิต เธอยังเคยตี…”

“ซานซานหยุดพูด!”

โอหยางซานซานยังไม่ทันพูดจนจบ หวงอวี้เหลียนก็ตวาดด้วยเสียงเด็ดขาดให้เธอหยุด

คำพูดเหล่านี้จะให้ลูกสาวของเธอพูดออกมาไม่ได้ ตอนนี้เธอยังไม่อยากผิดใจกับตระกูลจ้าว

เกือบทุกคนในบริเวณนี้ รู้เรื่องเกี่ยวกับข่าวลือของเหมยเหมย ในเวลานี้พอพวกเขาได้ยินคำพูดของโอหยางซานซาน ก็ต่างพากันทำสีหน้าประหลาดใจ จนเหมยเหมยเห็นได้อย่างชัดเจน เธอรู้สึกใจหายวูบ

ลางสังหรณ์กำลังบอกเธอว่า ที่โอหยางซานซานถูกขัดจังหวะ ต้องไม่ใช่คำพูดอะไรที่ดี ๆแน่นอน!

เธอจึงฟาดไม้กวาดออกไปอย่างแรงอีกครั้ง “ไปให้พ้น ต่อไปถ้ายังกล้ามาบ้านฉันอีก ถ้าฉันเห็นหน้าเธอหนึ่งครั้งฉันก็จะตีหนึ่งที ฉันไม่เคยเห็นใครที่ไม่รู้จักละอายใจได้เหมือนกับพี่เลย!

“เหมยเหมย!” คุณย่าตวาดเสียงดัง

หวงอวี้เหลียนโกรธจนหน้าเขียวปัด แม้ว่าเธอจะเยือกเย็นสุขุมมากแค่ไหนก็ยิ้มไม่ออก เธอประคองโอหยางซานซานที่ร้องห่มร้องไห้ขึ้นมาจากพื้น และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาลอดช่องฟันว่า “เหมยเหมยนี่น่าเกรงขามเสียจริง ซานซานของฉัน คงไม่อาจคบหากับตระกูลที่มีฐานะสูงส่งได้อีกแล้ว  คุณป้าคะต้องขอโทษด้วยนะคะ ต่อไปนี้ฉันคงไม่สามารถมาแสดงความกตัญญูต่อคุณป้าได้อีกแล้ว!”

สยงมู่มู่ยิ้มเยาะ “โอ๊ย คุณยายของผม มีลูกชาย มีลูกสาว มีหลาน ยังจำเป็นต้องรบกวนให้คุณมาแสดงความกตัญญูอีกเหรอ? ถ้าคุณมีเวลาว่างขนาดนั้นก็แสดงความกตัญญูกับผู้ชายของคุณเองเยอะ ๆเถอะนะ อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องใส่ตัว!”

ผู้คนที่มุงดูหัวเราะกันอย่างครื้นเครงเพราะน้ำเสียงที่เหน็บแนมของสยงมู่มู่  และมองหวงอวี้เหลียนด้วยสายตาเหยียดหยาม

ทะเลาะผิดใจกับแม่สามีตัวเองจนเข้าหน้าไม่ติด แต่กลับมาอยู่ร่วมกันกับอดีตแม่สามีได้เหมือนกับแม่ตัวเอง เสแสร้งชัดๆ!

………………………

ตอนที่ 835 ไม่ได้อยู่นี่เพื่อถูกรังแก

หวงอวี้เหลียนจ้องมองสยงมู่มู่อย่างเย็นชา ไอ้เด็กเวร น่ารังเกียจเหมือนแม่ของมันไม่มีผิด

ปีนั้นเธอถูกจ้าวอิงหนานรังแก จะช้าจะเร็วเธอต้องกลับมาเอาคืน เริ่มที่ไอ้เด็กเวรนี้ก่อนเลย!

หวงอวี้เหลียนมีแผนการที่ยอดเยี่ยมอยู่ในใจ เธอแอบยิ้มเยาะอย่างเงียบ ๆเธอคิดว่าหลังจากที่กลับไปแล้ว จะปรึกษาหารือกับคน ๆนั้นให้จัดการกับไอ้เด็กเวรสยงมู่มู่นี่

ไอ้เด็กเวรนี่ผิวพรรณเนียนใสต้องถูกตาต้องใจเฮ่อเหลี่ยนเช่อได้อย่างแน่นอน!

ตอนที่เธอยังไม่กล้าจัดการกับจ้าวเหมย แล้วสยงมู่มู่เธอก็ไม่กล้าจัดการงั้นเหรอ?

จ้าวอิงหนาน คนโง่เขลา เป็นคุณหนูตระกูลจ้าวดี ๆไม่ชอบรั้นจะแต่งงานกับผู้ชายธรรมดาไม่มีอะไรให้ได้ คนอื่น ๆพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อที่จะให้ได้เข้ามาอยู่ในแวดวงนี้ แต่จ้าวอิงหนานกลับหนีมันไป

เชอะ ในเมื่อเธอไม่ใช่คนในแวดวงนี้แล้ว งั้นก็อย่าหาว่าเธอไม่เกรงใจ!

แต่เพราะว่าจ้าวอิงหนานไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ไม่อย่างนั้นเธอจะทำให้คนสารเลวนี่ชื่อเสียงป่นปี้ ให้รู้ถึงความร้ายกาจของหวงอวี้เหลียนอย่างเธอ !

หวงอวี้เหลียนดึงโอหยางซานซานที่กระอักกระอ่วนใจออกไป  ขณะที่กำลังจะไปเธอหันมองคุณย่าอย่างน่าเวทนาอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ต้องบอกว่าคุณย่าจะรู้สึกแย่ขนาดไหน

สิ่งที่เธอโกรธมากคือกิริยาของหลาน ๆในบ้านที่ปฏิบัติต่อเธอ เหมือนกับไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังทำต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ คุณย่าอับอายมาก

“พวกแกทั้งหมด มานี่!” คุณย่าตวาดอย่างโมโห

จ้าวเสวียไห่กับจ้าวเสวียกงแลบลิ้น เดินเข้าบ้านอย่างไม่สนใจ

เหมยเหมยไม่รอให้คุณย่าออกปาก เธอชิงพูดก่อน “เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ คุณย่าจะตำหนิพวกเราไม่ได้ ใครบอกให้สองคนนั้นหน้าด้านทำเรื่องเลว ๆมาสร้างความวุ่นวายถึงในบ้านเรา แค่ตีพวกหล่อนยังถือว่าน้อยไป!”

“แกทำผิดแล้วยังไม่รู้จักสำนึกผิดปรับปรุงตัวอีก แก…แกนี่มันจริง ๆเลย … แกดูสิ ว่าแกเหมือนกุลสตรีตรงไหน?’

คุณย่าโกรธมาก ชี้ไปที่เหมยเหมยพร้อมคำก่นด่า

เหมยเหมยก็โมโหขึ้นมาสวนกลับไป “โอหยางซานซานเป็นกุลสตรี คุณย่าก็พาเธอกลับมาเป็นหลานสาวสิคะ!”

คุณย่าหายใจฟืดฟาด หันมองไปรอบ ๆเพื่อหาอุปกรณ์

“แก …มันอกตัญญู เป็นเพราะพ่อแม่ของแกที่โอ๋แกจนเสียนิสัย ฉันต้องสั่งสอนแกให้ได้!”

เหมยเหมยยิ่งรู้สึกเฉยชา ความเคารพนับถือต่อคุณย่ายิ่งน้อยลง เธอยิ้มเยาะกล่าวเสียงแหลม “ถ้าหนูอกตัญญูต่อคุณย่า คุณย่าคิดว่าตอนนี้คุณย่าจะยังมีแรงมาด่าหนูอยู่ไหม? คุณย่าคิดว่าเป็นความดีความชอบของโอหยางซานซาน หรือว่าหวงอวี้เหลียนเหรอคะ? สองปีก่อนคุณย่าป่วยแทบเอาชีวิตไม่รอด แม้แต่เงาของพวกเธอก็ยังไม่เห็นด้วยซ้ำ!”

ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าคุณย่าจะเลอะเลือนขนาดนี้ สองปีก่อนเธอจะลำบากลำบนไปเสาะหายาดีมาทำไม?

ช่างเถอะ ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เกิดมาในตระกูลจ้าวก็แล้วกัน!

คุณย่านิ่งไปเรื่องสองปีก่อนเธอไม่ลืมแน่นอน ในตอนนั้นหลานสาวยังเล็ก ปีนเขา ข้ามน้ำเพื่อไปหาน้ำแร่มาให้เธอและคุณปู่ เธอจึงใจอ่อนลงและปล่อยไม้ขนไก่ในมือทิ้ง

“คุณยาย ช่างเลอะเลือนจริง ๆแยกดีชั่วไม่ออก สิ่งที่โอหยางซานซานทำเมื่อครู่นี้ ทั้งที่ชี้หน้าด่าเหมยเหมย ว่าเธอหน้าด้าน คุณยายไม่ได้ยินเลยเหรอ?”

สยงมู่มู่รู้สึกโกรธมากที่ปล่อยให้คนอื่นมารังแกอยู่ได้ แล้วคุณย่ายังแยกแยะดีกับชั่วไม่ออกอีก เลอะเลือนจริง ๆ !

เหมยเหมยรู้สึกไม่ได้รับเป็นธรรม เธอร้องไห้ กรีดร้อง “ก็คนนั้นคือหลานสาวของคุณย่า อย่าว่าแต่ด่าหนูหน้าด้านเลย ถึงจะตบหนูก็ไม่แน่ว่าคุณย่าอาจจะบอกให้หนูหันอีกข้างให้โอหยางซานซานตบด้วยซ้ำ!”

พอพูดจบเธอก็ไม่สนใจคุณย่า วิ่งขึ้นไปข้างบนหยิบกระเป๋าเดินทางและตะโกนบอกจ้าวเสวียหลิน “พี่คะ พวกเราไปอยู่โรงแรมกัน ไม่ต้องอยู่ที่นี่ให้โดนรังแกอีก!”

………………………………