ตอนที่ 950 ใจกล้าอาจหาญ

เหมยเหมยสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามเตือนตัวเองไว้ไม่ให้โกรธ อย่าหลงกลตาแก่โรคจิตนี่เด็ดขาด จะต้องรักษาภาพลักษณ์ความเป็นสุภาพสตรีไว้…

แต่ผู้ชายของเธอจะถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งไปอยู่แล้ว เธอจะทนได้อย่างไรไหว…

เฮ่อเหลียนชิงมองเหมยเหมยที่ใบหน้าเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีอมเขียว แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นสีแดง จากสีแดงค่อยเปลี่ยนเป็นสีขาวอย่างได้ใจ พลันความอัดอั้นตันใจที่สุมอยู่เมื่อครู่ก็มลายหายไป

เขาเป็นพ่อบุญธรรมของเหยียนหมิงซุ่น ชีวิตการแต่งงานของลูกต้องเป็นไปตามคำสั่งของพ่อแม่ ภรรยาของเหยียนหมิงซุ่นต้องเป็นไปตามที่เขากำหนดสิ!

เหมยเหมยโดนสายตาของเฮ่อเหลียนชิงยั่วยุเข้าอย่างจัง อารมณ์โกรธพุ่งพรวดขึ้นกลางอก หน้าอกสั่นกระเพื่อมขึ้นลงจนหมดความอดทนในที่สุด

“ผู้หญิงที่ขี้เหร่ขนาดนี้คุณยังกล้าแนะนำให้พี่หมิงซุ่น? คุณตาบอดหรือน้ำเข้าสมองจนโง่กันแน่? ทำไมไม่เก็บไว้ให้ตัวเองล่ะ!” เหมยเหมยคำรามใส่เฮ่อเหลียนชิง น้ำลายกระเด็นใส่เต็มหน้าเขา

เฮ่อเหลียนชิงกับเสี่ยวเมิ่งนิ่งค้างกันไปทั้งคู่ ต่อให้เป็นหนิงเฉินเซวียนกับเฮ่อเหลียนเช่อก็ไม่กล้าพูดจาแบบนี้กับเฮ่อเหลียนชิง ยัยหนูตระกูลจ้าวนี่ไปได้ความกล้ามาจากไหนกัน?

ผ่านไปครู่หนึ่งเฮ่อเหลียนชิงถึงได้สติกลับมา อารมณ์โทสะพุ่งทะลุปรอท ยัยเด็กสามหาวกล้าเสียมารยาทต่อหน้าเขาเหรอ?

ไอเย็นที่แผ่ออกจากตัวเฮ่อเหลียนชิงเพียงพอที่จะแช่แมลงให้ตายได้ในระยะหนึ่งลี้

เสี่ยวเมิ่งหดคอ กระชากเหมยเหมยที่ยังคำรามไม่หยุดอย่างหวังดีเพราะอยากช่วยชีวิตเธอ แต่–

เหมยเหมยที่กำลังโกรธอยู่สลัดออก มองข้ามความเยือกเย็นของเฮ่อเหลียนชิง รู้สึกหัวร้อนเหมือนมีควันลอยโขมงอยู่ ใจกล้าไม่มีใครเทียบได้แล้ว

“ฉันจะบอกให้นะต่อให้คุณหานางฟ้ามาได้พี่หมิงซุ่นก็ไม่มีวันหวั่นไหวเด็ดขาด เขาชอบแค่ฉัน เราสองคนรักกัน ความรักมั่นคงหนักแน่น คุณอย่าได้คิดจะทำลายความสัมพันธ์ของเราเลย…”

เหมยเหมยป่าวประกาศความสัมพันธ์ของเธอกับเหยียนหมิงซุ่นเสียงดังโดยหมดคราบสาวขี้อายอย่างในอดีตไปแล้ว ขาดแค่โทรโข่งไว้ประกาศหน้าประตูเทียนอันเหมินเท่านั้น!

เฮ่อเหลียนชิงมองเด็กสาวที่ ‘ไร้ยางอาย’ เหมือนมีบางอย่างในใจถูกกระตุ้นเข้า

บนโลกใบนี้มีความรักที่มั่นคงหนักแน่นจริงหรือ?

จะเป็นไปได้อย่างไร?

ตอนรักกันย่อมเป็นความรักของคนทั้งสองฝ่าย รักที่มั่นคงหนักแน่น เหอะ แต่พอเปลี่ยนใจความรักกลับบอบบางยิ่งกว่ากระดาษ!

แล้วยิ่งผู้หญิงสวยโอกาสเปลี่ยนก็ยิ่งมาก จิตใจก็ยิ่งโหดเหี้ยม

หัวใจของสาวงามดั่งเข็มพิษแมงป่อง รุนแรงกว่าพิษทุกชนิดในใต้หล้านี้!

“หน้าไม่อาย อายุแค่นี้ก็แอบหมั้นหมายกับผู้ชาย ถ้าฉันเป็นพ่อของเธอจะตีให้ขาหักเลย!” เฮ่อเหลียนชิงพูดเสียงประชดอย่างเย็นชา

เหมยเหมยโกรธจนกระทืบเท้าและตอกกลับอย่างไม่เกรงใจ “ฉันกับพี่หมิงซุ่นรักกันด้วยความบริสุทธิ์ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก คนอย่างคุณจะรู้อะไร? โชคดีที่คุณไม่ใช่พ่อของฉัน ถ้าฉันมีพ่อที่ใจดำอำมหิตอย่างคุณ ฉันยอมเอาหมาเป็นพ่อดีกว่า!”

“แค่ก…แค่ก…”

อารมณ์ที่จุกอยู่ตรงคอทำให้เฮ่อเหลียนชิงไอรัวไม่หยุด ใบหน้าแดงก่ำเหมือนใกล้จะขาดอากาศหายใจตาย

เสี่ยวเมิ่งรีบเอาน้ำให้เขาดื่ม  เฮ่อเหลียนชิงถึงดีขึ้นบ้างแต่ยังหายใจได้ไม่คล่องนัก เสี่ยวเมิ่งมองเหมยเหมยอย่างตำหนิ เอ่ยด้วยความไม่พอใจ “คุณหนูจ้าวระวังคำพูดด้วย!”

“ฉันจะต้องระวังคำพูดอะไรอีก? เขาจะแย่งพี่หมิงซุ่นของฉันไปอยู่แล้ว ฉันจะต้องไว้หน้าอะไรเขาอีก? เหอะ คุณเองก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของเขาสินะ ก่อนมาที่นี่บอกว่าอยากให้ฉันช่วยรักษาอาการเบื่ออาหารของเขา บอกว่าเขาน่าสงสารอย่างนั้นน่าสงสารอย่างนี้ ฉันเลยใจอ่อนมา… แต่คุณดูสิว่าเขาทำกับฉันยังไง? ลืมบุญคุณ กินอิ่มท้องก็แย่งผู้ชายของฉันไป ความใจดีของคุณคงโยนให้หมากินหมดแล้วมั้ง!”

เหมยเหมยด่าเสี่ยวเมิ่งไปพร้อมกัน จงใจหลอกเธอมารองรับอารมณ์ของตาแก่โรคจิตนี่ก็คงไม่ใช่คนดีเหมือนกัน!

ในที่สุดเฮ่อเหลียนชิงก็หายใจได้คล่อง พอฟังคำของเหมยเหมยก็ยิ่งร้องเสียงสูง “เธอไม่ได้จงใจอยากเอาใจฉันถึงได้ขอมากินข้าวกับฉันเองหรอกเหรอ?”

…………………………..

ตอนที่ 951 อยากเป็นปุ๋ยหรือไง

เหมยเหมยแหงนหน้าขึ้นมาพรางหัวเราะเสียงดัง มองเฮ่อเหลียนชิงด้วยสายตาเหยียดหยามพลางพูดด้วยเสียงเย้ยหยัน “สมองคุณโดนฮิปโปเตะมาเหรอ? ฉันขอมากินข้าวกับคุณเอง? ช่างน่าขำจริงๆ…เขาต่างหาก…”

เธอชี้ไปที่เสี่ยวเมิ่งแล้วพูดต่อ “เขาที่พูดต่อหน้าฉันว่าคุณนอนไม่หลับ กินไม่อิ่ม ไม่มีแม้แต่คนอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนคุณ ฉันฟังแล้วก็นึกสงสารเลยมาด้วยความหวังดี ไม่งั้นคุณคิดว่าฉันว่างมากนักเหรอถ่อมากินข้าวกับคนไร้หัวใจอย่างคุณตั้งไกล?”

เสี่ยวเมิ่งได้รับสายตาดุจงูพิษจากเฮ่อเหลียนชิงก็ใจหล่นวูบ ตัดสินใจก้มหน้าแกล้งตาย…

เฮ่อเหลียนชิงหัวเราะกลับ มองเหมยเหมยที่กำลังอารมณ์โกรธได้ที่ด้วยสายตาเย็นชา จงใจพูด “เธอใจกล้าไม่เบา ไม่กลัวฉันเอาเธอถึงตายหรือไง?”

ในขณะนี้เหมยเหมยถึงรู้สึกถึงไอเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากรอบตัวเฮ่อเหลียนชิงได้ พาลนึกถึงผู้ชายที่กำลังถูกเธอชี้หน้าด่ากราด–

พ่อของคนโรคจิตอย่างเฮ่อเหลียนเช่อ ก็เป็นตาแก่โรคจิตที่ฆ่าคนโดยไม่รู้สึดอะไรเหมือนกัน…

รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา…

ทั้งที่เป็นวันที่อากาศร้อน  แต่เหมยเหมยกลับหนาวจนฟันสั่นกระทบกันและตัวสั่นเทาโดยไม่สามารถควบคุมได้…

เธอเริ่มเสียใจแล้ว…

ทำไมเธอต้องประจันหน้ากับตาแก่โรคจิตนี่?

ก็แค่แกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วค่อยแอบไปอ้อนพี่หมิงซุ่นลับหลังสิ!

พี่หมิงซุ่นไม่มีทางชอบผู้หญิงที่หน้าตาอัปลักษณ์ชวนให้คนเห็นโกรธแบบนั้นได้ เธอสวยขนาดนี้ น่ารักว่าง่ายขนาดนี้ พี่หมิงซุ่นไม่มีทางหวั่นไหวแน่!

ตอนนี้พี่หมิงซุ่นก็ไม่อยู่  มีเพียงเธออยู่ในสวนฟาร์มนี้เพียงลำพัง ไหนจะกระตุ้นจนอารมณ์ตาแก่โรคจิตนี่ให้โกรธเข้า ถ้าเอาเธอถึงตายจริงๆ แล้วไปเป็นปุ๋ยอยู่ในสวนผัก พี่หมิงซุ่นคงไม่รู้ด้วยซ้ำ…

ไม่มีแม้แต่คนจะช่วยแก้แค้นให้เธอ!

เฮ่อเหลียนชิงเห็นความหวาดกลัวจากใบหน้าและตัวที่เริ่มสั่นระริกของหญิงสาวทั้งหมดก็พึงพอใจอย่างมาก

นี่สิท่าทีที่ถูกต้องยามเผชิญหน้ากับเขาเฮ่อเหลียนชิง!

“รู้มั้ยว่าทำไมองุ่นต้นนี้ถึงออกดอกออกผลขนาดนี้?” อยู่ๆ เฮ่อเหลียนชิงก็ชี้ไปที่ซุ้มต้นองุ่นเหนือศีรษะถาม

เหมยเหมยส่ายศีรษะด้วยความงุนงง อารมณ์ถูกระบายไปแล้วจะกล้าพูดอะไรอีก!

“เพราะปุ๋ยที่ฉันใช้มันพิเศษมาก คนที่กล้าพูดจาสามหาวตอนอยู่ต่อหน้าฉัน ฉันให้คนฝังใต้ต้นองุ่นหมด มันถึงได้โตดีขนาดนี้ไง…เข้าใจหรือยัง?”

เฮ่อเหลียนชิงอธิบายอย่างเรียบนิ่งเหมือนกำลังคุยกันเรื่องสัพเพเหระ สีหน้าราบเรียบยิ่งกว่าอะไร

แต่พอเข้าหูเหมยเหมยกลับเหมือนสายฟ้าฟาดผ่านลงมาจนวิญญาณออกจากร่าง ผิวชั้นนอกไหม้เกรียมแต่เหงื่อแตกเต็มหลัง ยากที่จะควบคุมร่างกายไม่ให้สั่นไว้ได้

เธอรู้อยู่แล้วเชียว สิ่งที่โรคจิตชอบทำมากที่สุดก็คือการฆ่าคน…

“ขอแค่เธอยอมไปจากหมิงซุ่นด้วยตัวเอง ฉันอาจจะยอมไว้ชีวิตเธอสักครั้ง” เฮ่อเหลียนชิงพูดด้วยความใจกว้าง

เหมยเหมยตัวสั่นสะท้านเหมือนเจ้าเข้า แต่ยังส่ายศีรษะอย่างหนักแน่น

“ไม่ ฉันไม่ไปจากพี่หมิงซุ่นหรอก แน่จริงคุณก็ฆ่าฉันสิ หึ ต่อให้ฉันตาย พี่หมิงซุ่นก็ไม่มีทางชอบพวกผู้หญิงที่คุณเลือกให้หรอก!”

แค่นึกได้ว่าตัวเองเสียสละเพื่อต้องการรักษาไว้ซึ่งความรัก  จู่ๆ ความรู้สึกฮึกเหิมบางอย่างก็ถาโถมเข้ามาหาเหมยเหมย ไม่เหลือแม้แต่ความกลัวต่อความตาย เชิดหน้าสบตาที่กำลังมองเหยียดทุกอย่างของเฮ่อเหลียนชิง

“เธอมั่นใจในตัวเองเกินไปแล้ว ฉันจะบอกเธอให้ว่าตอนนี้เหยียนหมิงซุ่นเป็นลูกชายของฉัน ฉันให้เขาแต่งงานกับใคร เขาก็ต้องแต่งงานกับคนนั้น เขาจะกล้าขัดฉันงั้นเหรอ?”

“พี่หมิงซุ่นชอบแค่ฉันคนเดียว คุณอย่าได้คิดจะพรากพวกเราออกจากกัน ทำไมคุณถึงโรคจิตขนาดนี้? ถึงขนาดไม่ชอบใจที่เห็นคนอื่นรักกัน ฉันรักษาอาการเบื่ออาหารกับอาการนอนไม่หลับของคุณให้แล้ว  คุณกลับตอบแทนฉันด้วยความแค้น พรากคนรักออกจากกัน หลังจากนี้คุณกินข้าวคนเดียวก็ขอให้หิวตาย…ง่วงจนตาย…วันๆ ก็ฝันร้ายไปเถอะ…!”

เหมยเหมยที่ด่าจนถึงสุดท้ายก็หมดคำจะด่าพาลนึกได้ว่าหลังจากนี้ตนต้องสังเวยเป็นปุ๋ยต้นองุ่น เหยียนหมิงซุ่นต้องแต่งงานกับผู้หญิงหน้าตาขี้เหร่ก็รู้สึกเศร้าจับใจ จนน้ำตาไหลพราก

………………..