ลืมรักเลือนใจ 585 ป๋าเก๋ามาก / 586 ล่ามแปลภาษาสไตล์หลินเยียน
ตอนที่ 585 ป๋าเก๋ามาก
จริงๆ แล้วภาษาต่างประเทศที่คนเหล่านั้นพูด หลินเยียนก็พอจะฟังรู้เรื่องบ้าง หลินเยียนคิดว่าสิ่งที่ตัวเองแปลก็น่าจะประมาณนั้นแหละ
ขณะนี้นัยน์ตาสีมรกตของชายหนุ่มเผยความยะเยือกถึงขีดสุด “ให้ผมกลับบ้านไปขับรถรับส่งเด็กอนุบาลงั้นเหรอ”
ชายหัวรองทรงกัดฟัน “นายเป็นใครกันแน่…เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนายเลย!”
ชายหัวรองทรงตะคอกกับชายหนุ่มข้างๆ ด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง “อย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย”
“แปล” นัยน์ตาสีมรกตของชายหนุ่มมองไปทางหลินเยียน
ได้ยินเช่นนั้น หลินเยียนพยักหน้า “พวกเขาบอกว่า…นายซื้อใบขับขี่มาหรือเปล่า ฝีมือขับรถอย่างนาย เอาความกล้าจากไหนมาขับรถ เสียดายที่รถพูดไม่ได้ ถ้ารถพูดได้ล่ะก็…
อีกอย่างชายหัวรองทรงผู้ชายคนนั้นบอกว่านายต่อยเหมือนสาวๆ เลย นุ่มนิ่มมาก เขาบอกว่านายต่อยหมัดตุ๊ดหรือเปล่า”
สิ้นเสียงหลินเยียน ได้ยินแค่เสียง ‘โครม’ ดังขึ้น ชายหนุ่มออกแรงเล็กน้อย ทำให้คอของชายหัวรองทรงก้มลงไปอย่างเต็มที่
“คุกเข่า” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
‘ปั้ง!’
วินาทีต่อมา เข่าทั้งสองข้างของชายหัวรองทรงล้มลงกับพื้นและได้สัมผัสอย่างใกล้ชิดกับดินที่อยู่บนพื้น
เห็นเช่นนั้นแล้ว หลินเยียนถึงกับอึ้งอยู่กับที่ ผู้ชายคนนี้…เป็นใครกันแน่?
พวกที่ไล่ตามเธอเหล่านี้ไม่ได้มาง่ายๆ แน่นอน แค่เจอกันที่ริมหาดครั้งที่บ้านตระกูลเฮ่อแล้วนั้น ถ้าเธอไม่ได้ขาดสติไปก็คงจะรับมือไม่ได้เช่นกัน
แต่คนกลุ่มนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ ควรจะแข็งแกร่งกว่าที่เธอเคยเจอมาก่อน แต่แล้วคนเหล่านั้นมาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มคนนี้กลับเละเทะจนหมดสภาพ นี่ถือว่าเป็นการบดขยี้อย่างไม่ใยดีเลยก็ว่าได้
“ปล่อยเขา!”
ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ชายหัวรองทรงตะคอกขึ้นและทำท่าเหมือนจะหาเรื่อง
แต่ผู้ชายคนนั้นยังไม่ทันได้ทำอะไร ชายหนุ่มก็ได้เหวี่ยงหมัดออกไปแล้ว
เสียง ‘โครม’ ดังขึ้น หลินเยียนเห็นผู้ชายคนนั้นโดนชายหนุ่มเหวี่ยงหมัดเข้าตัวจนกระเด็นออกไป หลังจากร่วงลงพื้นแล้วก็ได้กลิ้งอยู่บนพื้นอีกหลายเมตร
“หมัดตุ๊ดนี่แรงพอหรือยัง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มบางๆ อย่างมีเลศนัย
หลินเยียน “…” ป๋าเก๋ามาก!
ถึงแม้ฝีมือขับรถของผู้ชายคนนี้เหมาะกับขับรถตู้ส่งเด็กอนุบาล แต่ฝีมือชกต่อยนี่…ให้คะแนนเต็ม!
“บ้าเอ้ย ไอ้หน้าโง่…นายเป็นใครกันแน่ ทำไมต้องมายุ่งกับเรื่องพวกเราด้วย นายรู้ไหมว่าพวกเราเป็นใคร…ถ้านายไปตอนนี้ พวกเราจะไม่ยุ่งกับนายอีกเลย…” ชายหัวรองทรงคุกเข่ากับพื้นอยู่ ขาของชายหนุ่มยังคงกดอยู่บนคอเขา ชายหัวรองทรงไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมามองหน้าตาชายหนุ่มได้เลย
“แปล”
สายตาของชายหนุ่มมองไปทางหลินเยียนอีกครั้ง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินเยียนพยักหน้าตอบรับ แต่ประโยคนี้ค่อนข้างเข้าใจยาก เธอขอคิดดูดีๆ ก่อน
ผ่านไปครู่หนึ่งหนึ่ง หลินเยียนเอามือท้าวคางไว้แล้วพูดขึ้นด้วยความจริงจัง “เขาน่าจะบอกว่า…นายไม่รอดแน่ พวกเรามีแบ็คแข็งมาก นายยุ่งกับพวกเขาถือว่าชาตินี้นายสิ้นหวังแล้วล่ะ ขนาดพระเจ้ายังช่วยนายไม่ได้ ให้นายคุกเข่าแล้วเรียกพวกเขาว่าพ่อ พวกเขาจะลองพิจารณาปล่อยนายไปได้”
สิ้นเสียงหลินเยียน ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย “แต่เมื่อกี้เขาพูดสั้นมากเลยนะ”
“แหม่ ภาษาต่างประเทศก็งี้แหละ มันก็มีความหมายประมาณนี้น่ะ” หลินเยียนพูดด้วยความจริงจัง
“เข้าใจแล้ว” ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรต่อ สุดท้ายได้ขยับขาที่อยู่บนคอชายหัวรองทรงออก
ตอนที่ 586 ล่ามแปลภาษาสไตล์หลินเยียน
ขณะนี้ชายหัวรองทรงเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก ถึงค่อยมองเห็นโฉมหน้าผู้ชายได้อย่างชัดเจน
“นาย…หน้าตาเหมือนใครสักคน…” วินาทีนั้น ความหวาดกลัวปรากฎขึ้นในแววตาชายหัวรองทรง
“เขาบอกว่านายเป็นตุ๊ด แน่จริงลองแตะต้องเขาอีกทีสิ” ครั้งนี้ผู้ชายไม่ได้เอ่ยปากพูด หลินเยียนแปลเองอย่างรู้หน้าที่
“ผมสงสัย” ผู้ชายเอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “กระดูกของเขาจะแข็งแกร็งเหมือนปากเขาไหม”
ผู้ชายพูดจบก็ยื่นมือไปล็อกคอชายหัวรองทรงไว้แล้วยกชายหัวรองทรงเหนือพื้น
“มี…มีอะไรคุยกันดีๆ…อาจจะ…เป็นการเข้าใจผิด…” เนื่องจากโดนล็อกคอไว้ทำให้ชายหัวรองทรงใบหน้าแดงก่ำ คำพูดที่พูดออกจากปากเริ่มไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่
“เขาบอกว่า ไม่ว่าระหว่างพวกนายจะมีการเข้าใจผิดหรือไม่ วันนี้นายหาเรื่องพวกเขา นายต้องชดใช้อย่างสาหัส จะทำให้นายขับรถตู้ส่งเด็กไม่ได้อีกเลย” หลินเยียนพูดขึ้น
ภายใต้การล่ามของหลินเยียน หมัดของผู้ชายเหวี่ยงไปราวกับหยดน้ำฝน ภายในไม่กี่วินาทีหน้าของชายหัวรองทรงก็บวมไปหมดแล้ว
“ผู้หญิงคนนั้น…พูดกับเขาไม่หยุด พวกเขาคุยเรื่องอะไรกันอยู่?!” ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังชายหัวรองทรงมองไปทางหลินเยียนด้วยสายตาประหลาดใจ
“เขาบอกว่านายฟังภาษาต่างประเทศไม่ออก ต้องให้ผู้หญิงมานั่งแปลภาษาให้ คนอย่างนายไปตายซะยังดีกว่า” หลินเยียนพูดขึ้น
“น่าสนใจ”
หลังจากฟังที่หลินเยียนแปลแล้ว ความขุ่นเคืองปรากฎขึ้นในแววตาผู้ชาย
……
ผ่านไปประมาณสิบห้านาที ชายหนุ่มทั้งหกคนที่มาไล่ล่าหลินเยียนในตอนแรก ต่างนอนครวญครางอยู่กับพื้น
“ปล่อยพวกเราไปเถอะ…พวกเราผิดไปแล้ว…นี่ต้องเป็นการเข้าใจผิดแน่ๆ!”
“รีบ…รีบหนีเร็ว ผู้ชายคนนี้…ฉันจำได้แล้ว…เขาคือคนนั้น…ฉันเคยเจอเขามาก่อน…ไม่มีผิดแน่นอน…”
หลินเยียนครุ่นคิดสักพักแล้วพูดกับผู้ชาย “คนแรกบอกว่าสักวันหนึ่งนายจะต้องอ้อนวอนพวกเขา คนที่สองบอกว่านายไม่ใช่คน นายเป็นสัตว์เดรัจฉาน เหมือนเขาเคยเจอนายที่ไหนสักที ใช่ เขาเคยเจอหน้านาย นายเป็นหมาที่เขาเลี้ยงอยู่ที่บ้าน”
“งั้นเหรอ” ผู้ชายก้มหน้ามองไปยังทั้งสองคนที่พูดขึ้นเมื่อสักครู่
“ใช่ น่าจะไม่มีปัญหา พวกเขาพูดแบบนี้นะ” หลินเยียนพยักหน้า
ทันใดนั้น ชายหัวรองทรงจ้องไปทางหลินเยียนกัดฟันขบเขี้ยวแล้วพูดขึ้น “ยัยบ้า แกไปบอกอะไรกับเขา…ด้วยฐานะของเขา…แกไม่มีทางเป็นพวกเดียวกับเขาแน่นอน!”
“แปล” ผู้ชายพูดกับหลินเยียน
“ได้” หลินเยียนพยักหน้าครุ่นคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “เขาบอกว่านายคิดว่านายเป็นใคร ในสายตาพวกเขา นายไม่ใช่อะไรเลย เป็นแค่ตัวตลกแสนกระจอก แล้วพูดอีกว่านายมีหน้าตาเหมือนผู้หญิงชั้นต่ำ ด้วยฐานะของนาย แค่เช็ดรองเท้าให้พวกเขายังไม่มีสิทธิ์เลย”
ขณะนี้ หลินเยียนมองไปทางพวกที่นอนกองอยู่กับพื้นด้วยความเห็นใจ โดนต่อยจนเละขนาดนี้แล้ว พูดอะไรที่มันอ่อนน้อมกว่านี้ไม่ได้เหรอ มาพูดท้าทายแบบนี้อีก โดนต่อยจนตายก็ถือว่าสมน้ำหน้าแล้วล่ะ
หลังจากหลินเยียนแปลเสร็จ เสียงกรีดร้องดังขึ้นติดต่อกัน ทั้งหกคนที่นอนกองอยู่บนพื้นโดนต่อยอีกครั้ง
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ผู้ชายมองไปทางคนเหล่านั้นที่เผยสีหน้าหวาดระแวงพลันพูดขึ้น “ดูจากหน้าตาพวกเขาแล้ว ปากพวกเขาน่าจะไม่แข็งแกร่งเหมือนเดิมแล้วล่ะ”
หลินเยียนยังไม่ทันเอ่ยปากขึ้น ผู้ชายโบกมือให้พวกนั้นด้วยท่าทางหงุดหงิด “อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน”
Comments