บทที่ 243 จะขอแต่งงานกันแล้ว?

และคฤหาสน์ของตระกูลจิ้นในตอนนี้

เสี่ยวเป่านั่งอยู่ข้างๆนั้นแบบไม่พอใจ แค่จับมือถือไว้เงียบๆ นั่งเล่นเกมส์แบบไร้อารมณ์ไป

แม่จิ้นกวักมือมาทางของเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่ามักจะเป็นเด็กดีต่อหน้าแม่จิ้นอยูแล้ว นี้จึงวางมือถือลง แล้วเดินเข้ามา

“เสี่ยวเป่า นี้คือน้าหยวนหยวน รีบเรียกสิ”

แม่จิ้นมองดูหลี่หยวนหยวนที่หน้าตาดีและเรียบร้อยตรงหน้านี้ รู้สึกพึงพอใจ ในดวงตาคู่นั้น เต็มไปด้วยความรู้สึกที่พึงพอใจ

เสี่ยวเป่าถึงจะไม่ค่อยอยากทำนั้น แต่ก็ยังเรียกออกมาหนึ่งคำ:“น้าหยวนหยวน”

หลี่หยวนหยวนตอบรับหนึ่งคำ ที่แท้แล้วจากที่จิ้นเฟิงเฉินยังมีลูกที่เกิดมาแบบลับๆนี้ ในใจของเธอนั้นก็ไม่ค่อยชอบ

แต่ใครให้เสี่ยวเป่าเป็นลูกรักของคนทั้งตระกูลจิ้นเลยนะ ไม่ว่าเธอจะไม่ชอบขนาดไหน ก็ต้องบังคับให้ตนยอมรับได้

เธอคิดว่า รอให้เธอแต่งงานเข้ามาก่อน แล้วมีลูกร่วมกับจิ้นเฟิงเฉิน ถึงต้นนั้นก็ดีแล้ว

ถึงแม้ว่าในใจเธอคิดพวกนี้อยู่ แต่รอยยิ้มบนหน้านั้นยังอบอุ่นมาก เธอยกมือขึ้นอย่างอ่อนโยน อยากจะจับใบหน้าที่อ่อนนุ่มของเสี่ยวเป่า

ใครจะไปคิดว่า เสี่ยวเป่าไม่ให้หน้าเธอเลยแม้แต่นิด เอียงศีรษะนิดๆ แล้วหนีไปข้างๆอย่างเย็นชา

สีหน้าของเธอ เสียขึ้นทันที เธอรู้สึกว่าทำตัวไม่ถูก

แม่จิ้นเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ก็เลยอธิบายตรงข้างๆนั้นว่า:“เสี่ยวเป่านี้ไม่ค่อยชอบให้คนที่ไม่รู้จักแตะต้องนะ หยวนหยวน รอถึงวันหลัง พวกคุณสัมผัสกันบ่อยๆ ก็ดีแล้ว”

หลี่หยวนหยวนทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับ กดความไม่พอใจในใจไว้ แล้วพยายามกระชับสัมพันธ์ของเธอกับเสี่ยวเป่าอีกรอกบ

เสี่ยวเป่าดมองแผนการของเธอออก แค่รู้สึกว่าไร้สาระ

เขาจึงบอกกับแม่จิ้นไปเลยว่า:“คุณย่า เสี่ยวเป่าจะไปเล่นมือถือแล้วนะ

ไม่มีใครห้ามเขาไว้ นิสัยของเขานั้นดัดยากมาก

เสี่ยวเป่าหนีไปตรงด้านข้าง คิดไปสักพัก แก้ไขข้อความเสร็จ แล้วก็ส่งไปให้เจียงสื้อสื้อ

ถึงแม้ว่าแด๊ดดี้เคยบอกไว้ว่า ให้เขาอย่าไปรบกวนคุณน้าสื้อสื้อพักผ่อน

แต่ว่าทำไงดีละ?เขาคิดถึงคุณน้าสื้อสื้อมากเลยสิ

เสี่ยวเป่ารอด้วยความรีบร้อนแล้วก็ความหวัง ไม่รู้ว่าคุณน้าสื้อสื้อจะทำอะไรอยู่

ส่วนเจียงสื้อสื้อเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังเอาผ้าเช็ดแห้งๆมาเช็ดผมอยู่ พอเห็นว่ามีข้อความ คือเสี่ยวเป่าถามว่าเธอทำอะไรอยู่ เธอก็เผยรอยยิ้มที่อบอุ่นออกมาทันที แล้วรีบตอบกลับไป

เธอคิดว่า เสี่ยวเป่าน่าจะรอนานแล้ว

พอเสี่ยวเป่าเห็นว่าเจียงสื้อสื้อเพราะว่าอาบน้ำอยู่ จึงตอบข้อความช้าเช่นนี้ สีหน้าที่เจ็บนิดหน่อยบนใบหน้าก็หายไปทันทีเลย

เขามองดูข้อความหลายรอบ ดีใจมากๆ แต่ก็ตอบเจียงสื้อสื้อด้วยความน่าสงสารว่า “คุณน้าสื่อสื้อ ผมคิดถึงคุณมากๆเลยนะ”

เจียงสื้อสื้อเหมือนกับว่าจะเห็นสีหน้าอันน่าสงสารของเสี่ยวเป่าผ่านจอภาพด้วย จึงยิ้มออกมา “แล้วเสี่ยวเป่าทำอะไรอยู่ละ?”

เสี่ยวเป่าเงยหน้ามองหลี่หยวนหยวนด้วยความเกียจชั่งสุดๆ ผู้หญิงคนนี้ หวังว่าจะได้เป็นผู้หญิงของจิ้นเฟิงเฉิน กลายเป็นหม่ามี๊ของเขา

หืม……คิดไปเองชัดๆเลยนะ

นิ้วมือของเขากดลงอย่างรวดเร็ว “คุณย่ากำลังคุยกับคุณน้าคนหนึ่งอยู่ แต่ว่าเสี่ยวเป่าไม่ชอบเธอเลยสักนิด”

ผ่านไปสักพัก เขาก็เพิ่มเติมอีกอย่างว่า “ตอนนี้คุณน้าคนนั้นพูดกับผม เหมือนกับว่าจะปรนนิบัติผม แล้วกลิ่นน้ำหอมที่เข้มข้นขนาดนั้นของตัวเธอ ทำให้ผมสำลักแทบแย่นะ เสี่ยวเป่าชอบกลิ่นของคุณน้าสื้อสื้อมากกว่านะ”

เจียงสื้อสื้อเห็น แล้วยิ้มออกมา เสี่ยวเป่าน่ารักจริงๆเลยนะ

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามา เห็นเธอจับมือถือไว้แล้วยิ้มแบบดีใจเช่นนี้ ก็เอาหน้าเข้าไป “คุณกำลังคุยกับผู้ชายคนอื่นลับหลังผมหรือเปล่านะ?”

“อืม ใช่ กำลังคุยกับเด็กผู้ชายที่น่ารักมากๆ แล้วก็ทำให้คนอื่นชอบมากๆคนหนึ่งเลยนะ”เจียงสื้อสื้อพูดแบบตั้งใจ

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินแย่ลง ส่วนตัวนั้นก็มายืนอยู่ข้างเธอแล้ว

เจียงสื้อสื้อเห็นเขาหึง เลยรู้สึกขำขึ้นมา ก็เอามือถือยื่นไปหน้าเขาแบบอัตโนมัติ

เขาก้มหัวลงพร้อมขมวดคิ้วแล้วมองดู เห็นว่าเป็นข้อความที่เสี่ยวเป่าส่งมา จึงว่าเธอแบบห้ามไม่ได้ “อืม? ตั้งใจจะให้ผมหึงหรอ?”

เจียงสื้อสื้อหนีออกไปทันที แต่บนใบหน้านั้นเป็นรอยยิ้มที่ปิดบังไม่ได้

แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินนั้นสิ พริบตาต่อมา ก็ตกอยู่ในห้วงความคิด

การกระว่าของแม่จิ้นช่วงนี้บ่อยขึ้นเรื่อยๆแล้ว ยัดผู้หญิงให้เขาอยู่เรื่อย ทำให้เขารู้สึกไม่สบายมาก

พวกผู้หญิงที่ข้างนอกนั้น ใครที่เข้าหาเขา ไม่ใช่ว่ามีเป้าหมายอย่างอื่นหรอ? แต่ทว่า แม่จิ้นก็ยังส่งมาให้แบบไม่ลดลง

จิ้นเฟิงเฉินแสดงอาการหงุดหงิด แล้วหันไปมองเจียงสื้อสื้ออย่างอดไม่ได้

เขาคงต้องเร่งความเร็วแล้ว ถ้าไม่งั้น ก็อาจถ้าให้ผู้หญิงคนนี้หนีไปได้ ต้องทำยังไงดีละ

“สื้อสื้อ ช่วงนี้คุณไม่ได้พักผ่อนดีๆเลยนะ ผมนอนกับคุณเอง”พูดจบ ก็ไม่มีโอกาสให้เจียงสื้อสื้อต่อต้านได้ จิ้นเฟิงเฉินนั้นก็อุ้มสื้อสื้อขึ้นมาแล้ว

เจียงสื้อสื้อผลักหน้าอกของเขา “ถึงจะนอนอยู่ตรงนี้ ก็ต้องอาบน้ำก่อนนะ”

จิ้นเฟิงเฉินก้มหัวลง ได้ทิ้งจุมพิตที่เบาเหมือนปีกแมลงไว้ บนริมฝีปากของเธอ “กลิ่นหอมของยาสีฟัน ได้กลิ่นยัง?”

เขาเห็นว่าเจียงสื้อสื้อยังไม่ทันตั้งตัวขึ้นมา ก็ยิ้มร้ายอีก “หรือว่าคุณอยากดมกลิ่นบนร่างกายของผม?”

เขาถึงกับจะยื่นมือไปเตรียมถอดเสื้อที่อยู่บนร่างกายออก หน้าของเจียงสื้อสื้อแดงขึ้น แล้วรีบกอดแขนของเขาไว้

เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างไว้วางใจ ถึงจะได้นอนแบบดีๆแล้ว

วันต่อมา

จิ้นเฟิงเฉินอารมณ์ดี พนักงานในจิ้นซื่อกรุ๊ปทั้งหมดนั้นแรงกดดันก็ลดลงเยอะมาก

เขาเพิ่งจะจัดการเอกสารฉบับหนึ่งเสร็จ จิ้นเฟิงเหราก็เดินเข้ามาแล้ว

จิ้นเฟิงเหรารายงานเกี่ยวกับงานที่มอบหมายแบบง่าย จากนั้นก็ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินถามเขาว่า:“ที่พักตรงเทือกเขาฟีนิกซ์นั้น ใกล้จะทำเสร็จแล้วใช่มั้ย?”

“ใช่สิ ก็คือมะรืนแล้วนะ ทำไมหรอ?”จิ้นเฟิงเหราคิดว่าตรงนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินพูดแบบตั้งใจว่า:“เอาบัตรเชิญให้ผม”พูดจบ เหมือนกับว่าเขาจะไม่ไว้ใจ ก็เพิ่มเติมอีกประโยคว่า “เอาสองใบ”

“อะไรกันครับ?พี่ชาย คุณเป็นคนที่ตั้งใจทำงานไม่เคยลาพักเลยนะ แต่ทำไมถึงคิดว่าจะไปเที่ยวละ……”จิ้นเฟิงเหรายังไม่ทันพูดจบ ก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้าหัว ทำไมเขาถึงรู้ช้าขนาดนี้ละ?

เขายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ ไม่ลืมที่จะแซวด้วยว่า:“พูดมาตรงๆเลยนะ จะพาพี่สะใภ้ผม ไปเที่ยวเล่นโรแมนติกด้วยกันแค่สองคนใช่มั้ย?”

จิ้นเฟิงเฉินมองเขาแบบเงียบๆ พยักหน้าเบาๆ

“พี่ชายครับ หรือว่าคุณแค่จะไปพักตรงนั้นเองหรอ?” เพราะว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่เคยมีประสบการณ์อินเลิฟ จิ้นเฟิงเหราจึงเป็นห่วงแทนเขา

ใครจะไปคาดคิดว่า จิ้นเฟิงเฉินแค่ยักคิ้ว “คุณคิดว่าไงละ?”

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เกือบจะน้ำตาไหลด้วยซ้ำ ดีสิ พี่ชายของเขาที่เย็นชาต่อผู้หญิงขนาดนี้ กว่าจะฉลาดขึ้นแล้ว ถึงกับว่าวิธีการเต๊าะผู้หญิงนั้น ก็ทำได้แบบถนัดแล้ว

“คุณจะขอแต่งงานกับพี่สะใภ้ใช่มั้ย?”จิ้นเฟิงเหราหวัง

จิ้นเฟิงเฉินแค่กระตุกมุมปาก แต่ไม่ได้พูด

จิ้นเฟิงเหราเห็นว่าเขาเงียบแล้ว คำตอบในใจก็เผยออกมาแล้ว เขาตบหน้าอกตนเองแล้วพูดแบบมั่นใจว่า:“พี่ชาย เรื่องนี้ไม่ว่ายังไงคุณก็ต้องให้ผมไปจัดการ ผมมั่นใจว่าสถานที่ขอแต่งงานของคุณนั้นจะตกแต่งทั้งโรแมนติกทั้งอบอุ่นทั้ง……”

เห็นเขาอยากทำขาดนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ตอบตกลง จิ้นเฟิงเหรากลัวว่าเขาจะปฏิเสธ จึงรีบหนีออกมา

“สื้อสื้อ คืนของมะรืน ช่วยย้ายเวลาให้ว่างนะ ผมจะพาคุณไปที่ที่หนึ่ง”จิ้นเฟิงเฉินส่งข้อความให้เธอ แล้วรอแบบมีความหวัง