บทที่ 245 ขอแต่งงาน

ในกล่องนั้น คือแหวนเพรชหนึ่งวง

ภายใต้แสงจันทร์ที่สลัวๆนั้น แหวนเพรชที่เขาตั้งใจเลือกมานั้นเจิดจ้าดึงดูดสายตากว่าเดิม

เจียงสื้อสื้อแทบจะอึ้งไปเลย เธอไม่กล้าคิดว่า การขอแต่งงานจะมาแบบไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้

เธอยังจำได้แม่น ฉากที่เขาเอาวงของกระป๋องขอแต่งงานกับเธอในตอนนั้น

“ขอถามหน่อยว่า คุณเจียงสื้อสื้อ คุณยอมที่จะแต่งงานกับคุณจิ้นเฟิงเฉินมั้ยครับ?และนั้นก็คือผม”จิ้นเฟิงเฉินน่าจะตื่นเต้นเช่นกัน เสียงตอนขอแต่งงานนั้นจึงแหบๆไว้

เจียงสื้อสื้อมองดูจิ้นเฟิงเฉินที่ยังคงคุกเข่าข้างเดียวอยู่ มองดูเขาแบบทำตัวไม่ถูก

เรื่องนี้เกิดขึ้นฉับพลันมาก……

เธอยังไม่ทันที่จะเตรียมใจไว้เลย

อีกอย่าง เธอก็เพิ่งที่จะมั่นใจว่า จะคบกับเขา

วงของกระป๋องก่อนหน้านี้ เป็นแค่การเล่นๆกัน แต่รอบนี้เป็นแหวนขอแต่งงานของจริงเลยนะ!

สีหน้าที่จิ้นเฟิงเฉินขอแต่งงานนั้น คือตั้งใจและน่าเกรงขามขนาดนี้

เจียงสื้อสื้ออึ้งไปสักพักใหญ่ แล้วพูดแบบตะกุกตะกักว่า:“ฉัน……”แต่แล้ว เธอก็ไม่สามารถเรียบเรียงประโยคอะไรได้เลย

เสี่ยวเป่ามองดูเธอด้วยความหวัง:“คุณน้าสื้อสื้อ คุณรีบตอบตกลงแดดดี๊สิ!”

ยิ่งจิ้นเฟิงเหราก็ให้กำลังใจอยู่ข้างๆนั้น “พี่สะใภ้ ตอบตกลง ตอบตกลง……”

บนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยความสับสนและลังเล ยังไงแล้วเธอก็ยังคิดว่าเรื่องนี้ยังเร็วเกินไป

จิ้นเฟิงเฉินรอไปตั้งนาน ก็ยังคงที่จะไม่ได้คำตอบจากเธอ

เขาแค่รู้สึกว่าตนเองตึงเครียดจนจะขาดใจแล้ว เขาสูดอากาศเข้าลึกๆ แล้วพูดแบบกลั้นหายใจว่า:“ผมรู้ว่ายังรีบเกินไป คุณยังไม่ทันได้เตรียมพร้อม”

ระหว่างพูด เขาก็จับมือของเธอมา แล้วสวมแหวนให้กับเธอทันที ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องรีบตอบตกลง สวมแหวนนี้ไปก่อนนะ”

บนนิ้วมือ รู้สึกเย็นๆแวบหนึ่ง เจียงสื้อสื้อก้มหัวลง แหวนนั้นสวมอยู่บนนั้นแล้ว

เธอทำตัวไม่ถูก ขนาดแหวนนี้จิ้นเฟิงเฉินยังสวมให้เธอเลย แสดงว่าหมายถึงเธอตอบตกลงแล้ว

ถึงตอนนี้ เธอเพิ่งจะสังเกตได้ว่า เครื่องตกแต่งบนต้นซากุระนั้น ก็คงเป็นผลงานของพวกจิ้นเฟิงเฉินขาแล้วแหละ

คนที่เย็นชาอย่างเขานี้ ยังตั้งใจตกแต่งสถานที่ขอแต่งงานให้โรแมนติกเช่นนี้เป็นด้วย

ถึงแม้ว่าเธออยากจะปฏิเสธ ก็คงพูดออกมาไม่ได้แล้วละ

จิ้นเฟิงเฉินเห็นสีหน้าของเธอ เดาได้ว่าในใจของเธอนั้นตอบตกลงแล้ว

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ยินเธอตอบตกลงออกมาด้วยตนเอง มีความเสียดายหน่อย แต่ก็ดีที่เธอไม่ได้ปฏิเสธทันที

เขายิ้ม แล้วได้ยินจิ้นเฟิงเหราพูดขึ้นมาว่า:“พี่ชาย พี่สะใภ้ ยินดีกับพวกคุณด้วยนะ ช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ พวกเราควรฉลองกันหน่อยมั้ย?”

จิ้นเฟิงเหราวางแผนพวกนี้ไว้หมดแล้ว แล้วพูดอีกว่า:“พี่สะใภ้ รีบหั่นเค้กสิ”

เจียงสื้อสื้อหน้าแดงขึ้นมาทันที จิ้นเฟิงเหราเรียกตนว่า“พี่สะใภ้”นี้ น่าอายมากเลย

ส่วนเสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆนั้น ตาโตคู่นั้นกระพริบๆอยู่ แล้วมองจิ้นเฟิงเฉินด้วยความตั้งใจ “แดดดี๊ งั้นเสี่ยวเป่าก็เรียกคุณน้าสื้อสื้อว่าหม่ามี๊ได้แล้วใช่มั้ย?”

จิ้นเฟิงเฉินอึ้งไปสักพัก เขาไม่คิดว่า เสี่ยวเป่ารีบกว่าเขาอีก

แต่ว่า เขาก็พยักหน้าตอบรับแล้ว ไม่มีความลังเลแม้แต่นิด “แต่ว่าคุณต้องถามคุณน้าสื้อสื้อของคุณว่าได้หรือเปล่าก่อนนะ”

สุดท้ายก็ยังต้องเคารพความคิดเห็นของเจียงสื้อสิ้อด้วย จิ้นเฟิงเฉินอยู่ต่อหน้าเธอ ไม่อยากตัดสินใจให้เอง

เสี่ยวเป่าหันตัวหาเจียงสื้อสื้อทันที มองมาที่เธอด้วยสายตาที่หวังมากๆ ถามแบบอ้อนวอนว่า:“หม่ามี๊ ได้มั้ยครับ?”

นี้……สองพ่อลูกนี้ คนหนึ่งตรงกว่าคนหนึ่งจริงๆเลยนะ ขนาดวิธีการทำก่อนแล้วค่อยขอนี้ อย่างเล่นได้เก่งขนาดนี้

เห็นสายตาที่คาดหวังมากๆของเสี่ยวเป่านั้น เจียงสื้อสื้อก็ปฏิเสธไม่ลง ก็เลยทำได้แค่หน้าแดง แล้วตอบตกลง

ทันได้นั้นภายในของเธอก็สลัวๆ เธอจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันกับจิ้นเฟิงเฉิน แล้วก็เสี่ยวเป่าแล้วหรอ?

เธอมองดูเสี่ยวเป่าที่ตื่นเต้นมากๆตรงหน้าเธอ แล้วอดเจ็บใจไม่ได้ ก็ไม่รู้ว่าลูกคนนั้นของเธอ ทั้งชีวิตนี้ยังจะได้เรียกเธอว่าหม่ามี๊อีกมั้ย

“สื้อสื้อ?”เห็นเธอจิตไม่อยู่กับตัว จิ้นเฟิงเฉินจึงเรียกเธอ

เจียงสื้อสื้อตั้งตัวกลับมา ภายใต้สายตาของพวกเขา เอาเค้กมา จากรถเข็นที่อยู่ข้างๆนั้น

เธอหั่นเค้กก่อนแรกออกมาด้วยความระมัดระวัง ยื่นไปถึงข้างหน้าของเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่ารับมาด้วยความดีใจ แล้วก็ปากหวานพูดออกมาว่า:“ขอบคุณครับ หม่ามี๊!”

มือที่จับใบมีดของเจียงสื้อสื้อค้างไปแป๊บนึง ก็ยังคงแปลกๆอยู่ดี

ต่อมา เธอก็หั่นออกมาอีกหลายชิ้น แบ่งให้กับสองพี่น้องจิ้นเฟิงเฉิน

เพิ่งจะกินเค้กจนหมด จิ้นเฟิงเหราก็พาเสี่ยวเป่าออกไปแบบรู้ตัว ก่อนจะไป ยังไม่ลืมที่จะกระพริบตาให้กับจิ้นเฟิงเฉินอย่างแรง

เขายิ้มร้าย แล้วพูดแบบเร่งรีบว่า:“พี่ชาย พวกคุณอย่าเสียเวลาดีๆแบบนี้ไปเชียวนะ”

เจียงสื้อสื้อเห็นจิ้นเฟิงเหราแซวไปมั่ว ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแห้งออกมา

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้สนใจคำพูดของเขาอะไรมาก

เขามองเธอแบบลึกซึ้ง ก่อนที่จะจูงมือเธอไป

เจียงสื้อสื้อโดนจิ้นเฟิงเฉินพาไปที่บ่อน้ำพุร้อน เธอกำลังคิดอยู่ว่าลืมเอาชุดว่ายน้ำมา ด้านหน้าของเธอก็มีชุดว่ายน้ำที่ทันสมัยขึ้นทันที

เธอเงยหัวแบบงงๆ ไม่คิดว่าเขาจะละเอียดเช่นนี้ ขนาดชุดว่ายน้ำที่เป็นของส่วนตัวแบบนี้ ก็ยังช่วยเธอเอามาด้วย

แช่น้ำร้อนในนี้ ชายหญิงคือแยกกันอยู่ พวกเขาก็แยกย้ายกันไป

หลังจากที่เจียงสิ้อสื้อเดินเข้าไป ก็นำตัวเองแช่ลงไปในน้ำพุร้อนเลย

อุณหภูมิน้ำกำลังดี เหมาะกับการที่ให้คนคิดลึก

เธอแช่อยู่ในน้ำ ในตานั้นมีแต่ฉากที่จิ้นเฟิงเฉินขอเธอแต่งงานลอยเข้ามา แล้วเธอก็หน้าแดงแบบห้ามไม่ได้

“ขอถามหน่อยค่ะ คุณคือนางสาวเจียงสื้อสื้อใช่มั้ยค่ะ?”คนที่แต่งตัวเหมือนหมอนวดคนหนึ่ง อยู่ๆก็มาขัดเธอ

เจียงสื้อสื้อมีความระวังตัว แล้วพยักหน้าแบบช้าๆ

“คุณเจียงคะ คืออย่างงี้ค่ะ ประธานจิ้นกำหนดให้คุณนวดน้ำมันยาครึ่งชั่วโมงค่ะ กรุณาตามฉันมาค่ะ”หมอนวดพูดไปพลางยิ้มไปด้วย

เจียงสื้อสื้อออกมาจากน้ำ ผิวพรรณที่ขาวใส ดูดีขึ้นภายใต้แสงจันทร์ ขนาดผู้หญิงเห็นแล้วยังอดไม่ได้ที่จะหลงใหล

แต่ว่า เหมือนกับว่าเธอจะไม่ได้สังเกตสายตาของคนอื่น แล้วก็เดินเข้าห้องนวดกับหมอนวดไปเลย

เธอนอนอยู่บนเตียงนวด เอาหน้าของตนเอง ฝั่งลงไปในช่องว่างของเตียง

หมอนวดเอาน้ำมันยาทาลงบนหลังที่เรียบเนียนของเธอ แล้วก็เริ่มใช้แรงถูขึ้นมา “คุณเจียงค่ะ ปกติแล้วคุณกดดันมากเลยใช่มั้ย? เหนื่อยขนาดไหนก็ต้องพักบ้างนะ”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกทำอะไรไม่ได้ จึงพูดคุยแบบไม่ค่อยตั้งใจ:“เรื่องของงานนั้น จะขี้เกียจได้ยังไงกันละ?”

ฝีมือของหมอนวดดีมาก แรงกำลังดี

หลังจากที่นวดเสร็จ ก็ช่วยเธอทำการบำรุงทั้งร่างกาย

เธอยังไม่เคยลองอะไรแบบนี้ สบายจนเกือบจะนอนไปแล้ว

พอทำทั้งเซตเสร็จ ตอนที่เธอเดินออกไป จิ้นเฟิงเฉินก็ออกมาพอดี

ตอนนี้ ฟ้าก็เริ่มมืดลงแล้ว

เธอเดินไปอยู่ข้างๆเขา เดินไปเดินมาถึงจะสังเกตได้ว่า เธอเดินเข้าห้องของเขาพร้อมเขาแล้ว

เจียงสื้อสื้อหันหลังกำลังจะเดินออก แต่ก็โดนเขาจับเอาไว้ “อีกห้องหนึ่งเป็นของเสี่ยวเป่ากับเฟิงเหรานะ”

เธออึ้งไปสักพัก ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีอะไรแล้วนะ

เจียงสื้อสื้อหันหัวกลับมา แล้วหางตาก็มองเห็นไวน์กับของกินจุกจิกบนโต๊ะ

“สื้อสื้อ นี้คือผมเตรียมมาไว้เองนะ”เขาแค่อยากฉลองกับเธอด้วยกันสองคน

มองดูการจะเตรียมที่ทั้งโรแมนติกแล้วก็อบอุ่นด้านหน้านี้ เจียงสื้อสื้อยื่นมือออก รับแก้วไวน์ที่จิ้รเฟิงเฉินยื่นมาให้

ดีงามเช่นนี้ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้