บทที่ 274 เขาดื่มเมาแล้ว

ในห้องใหญ่มาก มีอุปกรณ์สำหรับร้องเพลง

ทุกคนให้ความสนใจเป็นอย่างมาก หลังจากกินข้าวเสร็จ เริ่มดื่มเหล้าร้องเพลงอีก บรรยากาศก็ค่อนข้างคึกคัก

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย แต่เห็นทุกคนเล่นกันอย่างมีความสุขแบบนี้ ก็ไม่อยากบอกทุกคนว่าจะกลับบ้านกลัวจะทำลายอารมณ์ของทุกคน

ดังนั้นเธอลุกขึ้นแอบเดินออกจากห้อง เดินมาถึงโถงทางเดินสูบลมหายใจ

เดินไปถึงสุดทางมีหน้าต่างบานหนึ่ง เธอเดินไป

ในเวลานี้ มีประตูห้องหนึ่งเปิดออก พนักงานผลักรถเข็นอาหารออกมา เจียงสื้อสื้อเดินพอมาพอดี ฝ่ายตรงข้ามไม่สังเกต รถเข็นอาหารเลยชนกระแทกไม่ทันตั้งตัว

เจียงสื้อสื้อโดนราดทั้งตัว

ทำไมถึงซวยขนาดนี้？

โชคดีที่บนรถเข็นอาหารไม่มีอาหารร้อน มีแต่เศษเหลืออาหารและน้ำปรุงรส

เธอมองซุปที่ราดบนเสื้อผ้าของตัวเองอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ！”

พนักงานขอโทษไม่หยุด อยากเอาผ้าที่อยู่ในมือช่วยเธอเช็ดให้สะอาด

“ไม่เป็นไรค่ะ”แม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าพนักงานเสิร์ฟไม่ได้ตั้งใจ หยุดมือของเธอ ยิ้มและพูดว่า ：“ฉันไปทำความสะอาดในห้องน้ำก็พอแล้ว”

“ขอโทษค่ะ”พนักงานมองเธอด้วยความขอบคุณและขอโทษ

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ไม่พูดอะไรอีก หันหลังและก้าวไปทางห้องน้ำ

ห้องน้ำตั้งอยู่ที่มุมสุดอีกด้านของทางเดินทาง ด้านซ้ายคือห้องน้ำสำหรับผู้ชาย ทางด้านขวาเป็นห้องน้ำของผู้หญิง ด้านนอกมีเก้านั่งให้แขกสำหรับพักผ่อน และไฟสลัวเบาๆ

ตอนเจียงสื้อสื้อเดินไป ที่เก้าอี้มีคนชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ก้มหน้า มองไม่เห็นหน้าของเขา

จู่ๆมีความรู้สึกคุ้นเคยที่อธิบายไม่ได้เข้ามา

แต่ผู้ชายคนนั้นอยู่เมืองจิ่น จะปรากฏตัวได้ที่นี่ได้ยังไง？

อาจเป็นเพราะตัวเองคิดถึงเขามากเกินไป……

ใจของเจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยาย เธอบีบฝ่ามือ เก็บสายตา เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ

โชคดีที่โดนสาดไม่ใช่น้ำมัน ใช้น้ำล้างก็สะอาดแล้ว แต่เสื้อผ้าเปียก

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ในที่สุดคราวนี้ก็มีข้ออ้างที่จะออกไปก่อนเวลาแล้ว

ออกมาจากห้องน้ำ ก็ยังมองไปที่ผู้ชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว เขายังนั่งอยู่ตรงนั้น ท่าทางยังไม่เปลี่ยน

ไม่ใช่ว่านอนหลับแล้วมั้ง？

เจียงสื้อสื้อแอบคิด จากนั้นเดินผ่านตรงหน้าเขา

เพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆข้างหลังมีเสียง “ต้ง”ดังขึ้น

ทำให้เธอตกใจรีบหันไป เห็นแต่ผู้ชายคนนั้นไม่รู้ล้มลงไปกับพื้นได้ยังไง

แปลกจริงๆ หัวใจของเธอราวกับว่าโดนคนรัดไว้ รีบวิ่งไปดู “คุณคะ คุณ……”

“เป็นไรไหมคะ ” คำทั้งสี่คำยังคงหมุนวนอยู่ที่ปลายลิ้นยังไม่ทันพูดออกมา เจียงสื้อสื้อทั้งคนมึนไปหมด สายตาจ้องมองชายที่อยู่บนพื้นด้วยความตะลึง

ชายที่นอนอยู่บนพื้น ไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นจิ้นเฟิงเฉิน

……

สองเดือนเต็มๆ เขาก็ยังไม่มีข่าวของสื้อสื้อ

ลู่เจิงรู้สึกอะไรบางอย่าง ในเวลาสองเดือนนี้ ไม่เคยออกจากเมืองจิ่น

นี่ทำให้จิ้นเฟิงเฉินผิดหวังมาก

แต่เดิมคิดว่าสามารถหาข่าวของสื้อสื้อจากลู่เจิงได้ แต่สองเดือนผ่านไปแล้ว ก็ยังไม่พบอะไร

“พี่ เมืองหนานมีโปรเจคหนึ่ง พี่ไปคุยงานเองดีไหม”

หลายวันก่อน จิ้นเฟิงเหราเห็นเขาหดหู่ซึมเศร้าทุกวัน ทนดูต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ ก็เลยอยากให้เขาออกจากเมืองจิ่นไม่กี่วัน เปลี่ยนอารมณ์

เขาตอบตกลง

ความกระตือรือร้นของผู้ร่วมงาน บรรยากาศที่คึกคัก หรือความคิดถึงที่ไม่สามารถควบคุมได้ในใจของเขาได้ ทำให้เขาดื่มเหล้าลงท้องทีละแก้วทีละแก้ว

สุดท้าย เขาเมาแล้ว

ปฏิเสธการพยุงของคนอื่น เดินเสไปมาออกจากห้อง

“สื้อสื้อ……”

ในเวลานี้ จิ้นเฟิงเฉินลืมตาทั้งสองที่มึนเมา แม้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นภาพซ้อนและมองเห็นไม่ชัด แต่เขาก็ยังคงเรียกชื่อคนที่คิดถึงเป็นเวลานาน

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในหู และความเศร้าโศกและความเสียใจก็พุ่งขึ้นในทันที เจียงสื้อสื้อหันกลับมาอย่างรวดเร็ว เม้มริมฝีปาก สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า: “คุณคะ ฉันไปเรียกคนมานะคะ”

“สื้อสื้อ ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงเธอมาก……”

ข้างหลังพูดพึมพำ ทำให้หัวใจของเจียงสื้อสื้อบีบเป็นก้อน ดวงตาพร่ามัวทันที เท้าของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยตะกั่ว หนักจนไม่สามารถก้าวออกไปได้

มือที่อยู่ข้างๆ กำแน่นมาก สักพัก ค่อยๆผ่อนคลาย

หันไป เดินหน้า นั่งลง ใช้แรงทั้งหมดพยุงเขาลุกขึ้น

ด้วยความช่วยเหลือของพนักงานในคลับ เจียงสื้อสื้อพยุงจิ้นเฟิงเฉินขึ้นรถแท็กซี่ จากนั้นบอกชื่อโรงแรมใกล้แถวนี่ให้คนขับรถทราบ

“สื้อสื้อ”

จิ้นเฟิงเฉินพูดพึมพำ ร่างกายเอียง หัวพิงอยู่ไหล่ของเธอ

หลังแข็งขึ้น เจียงสื้อสื้อค่อยๆหันศีรษะไป ดวงตาตกลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

แม้จะมีแสงสลัวในรถจะมืดมน แต่เธอก็ยังคงเห็นคิ้วของเขาได้อย่างชัดเจน

ในคืนสองเดือน เธอวาดใบหน้าของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าในสมอง เพราะกลัวว่ามีวันหนึ่งจะลืมหน้าตาเขาจริงๆ

ความรู้สึกที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจของเธอระเบิดออกมาทันทีที่เธอเห็นเขา เติมเต็มหัวใจของเธอในชั่วพริบตา

เฟิงเฉิน

เธอยกมือขึ้นมา เธอยกมือขึ้นและใช้ปลายนิ้วลูบคิ้วของเขาอย่างระมัดระวัง

เขาคิดถึงเธอ

ทำไมเธอจะไม่คิดถึงเขาละ

“คุณครับ นี่ใช่แฟนของคุณไหม？”

จู่ๆในรถก็มีเสียงดังขึ้นในรถ นั่นคือคนขับรถ

เจียงสื้อสื้อเพิ่งตระหนักว่าในรถยังมีคนอื่นอยู่ จึงรีบดึงมือกลับมา บีบยิ้มและตอบว่า ：“ไม่ใช่ค่ะ”

“ไม่ใช่เหรอ ？”คนขับขมวดคิ้วอย่างสงสัย“ไม่งั้นเป็นสามีของคุณเหรอ？”

เพื่อหลีกเลี่ยงการถามไม่หยุดของคนขับ เจียงสื้อสื้อตอบ“ อืม”

“ที่แท้เป็นสามีนี่เอง พวกคุณสาวหนุ่มกันขนาดนี้ก็แต่งงานแล้ว”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ตอบ

คนขับเห็นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ในรถกลับสงบลงอีกครั้ง

มาถึงโรงแรม ในการช่วยของพนักงานในโรงแรม ในที่สุดเจียงสื้อสื้อพยุงคนมานอนที่เตียงได้สักที

เธอเหนื่อยจนนั่งลงบนขอบเตียง หันหน้าไป จ้องมองจิ้นเฟิงเฉินด้วยความโกรธ

รู้ตั้งแต่แรกก็ไม่ควรสนใจเขา

แทบจะทำให้เธอเหนื่อยจนล้มลง

แต่ว่าก็แค่คิดแค่นี้เฉยๆ เธอจะปล่อยเขาไม่สนใจเขาได้ที่ไหนละ

พักผ่อนไปสักพัก เธอค่อยลุกขึ้นช่วยเขาเสื้อโค๊ทและรองเท้า

มองเขาขมวดคิ้วด้วยความอึดอัด เธอก็ขมวดคิ้วตาม

ปกติเขาเป็นคนที่รู้ตัวว่าดื่มได้แค่ไหน การดื่มเหล้าก็ไม่แย่ แทบจะไม่เคยเมาเลย ทำไมวันนี้ถึงดื่มเป็นแบบนี้？

“สื้อสื้อ……”

ได้ยินเขาเรียกชื่อตัวเอง ขมวดคิ้วยิ่งแน่น หรือว่าเป็นเพราะเธอเหรอ？

เธอยื่นมือออกมาเพื่อทำให้คิ้วของเขาเรียบ และถอนหายใจเบา ๆ “นายจะทำแบบนี้ทำไม？ผู้หญิงอย่างฉันไม่คู่ควรกับความคิดถึงของนาย”

ในเมื่อตัวเองเลือกที่จะจากเขาไป ก็ควรไปให้เด็ดขาด

สิ่งในวันนี้เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง แต่เธอหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไป

“บาย เฟิงเฉิน”

ก่อนหน้านี้ไม่ทันอำลากันก็ถือว่าพูดสักที

เจียงสื้อสื้อลุกขึ้น สายตาที่ไม่อยากไปล็อคใบหน้าของเขาไว้แน่น สักพัก กัดฟัน หันไปจะจากไป

“อย่าไป”

จู่ๆข้อมือก็โดนจับไว้

เจียงสื้อสื้อตกใจ ทันใดนั้นไม่กล้าหันไป

“สื้อสื้อ อย่าไป ฉันคิดถึงเธอมากจริงๆ……”

ปลายจมูกของเจียงสื้อสื้อมีความอยากร้องไห้ น้ำตาร้อนไหลลงมา

“เฟิงเฉิน……”

เธอค่อยๆหันไป ไม่รู้ว่าเขาลุกขึ้นมานั่งเมื่อไหร่ ดวงตาที่ดำเหมือนหมึกดำจ้องมองเธอ

เห็นสถานการณ์ เจียงสื้อสื้ออยากจะหนี

จู่ๆ ร่างกายก็โดนแรงใหญ่ดึงไว้ หมุนตัว รอมีปฏิกิริยามา เธอโดนเขากดทับอยู่เตียงนอนแล้ว

“เฟิง……”

เพิ่งจะอ้าปาก ก็โดนลิ้นที่อุ่นปิดกั้นไว้