บทที่692 ทั้งหมดพังในนี้

เมื่อเห็นเขาจะไป จื่อเฟิงก็ดึงแขนเสื้อเขาไว้อีกครั้งแล้วถามอย่างดื้อรั้น “ทำไมเขาต้องไปด้วย?”

ตอนนี้เธอมีชีวิตอยู่แล้วมีชีวิตก็เพื่อจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อเห็นความรักในแววตาของจื่อเฟิงที่ไม่ได้มีให้เขา ใจของป๋ายหลี่ก็เจ็บปวดอีกครั้ง

ความเจ็บปวดในใจรุนแรงขึ้น ป๋ายหลี่กลับถามให้สถานการณ์นั้นแย่ไปกว่าเดิมเหมือนทำให้โถที่แตกอยู่แล้วแตกมากกว่าเดิม “คุณอยากรู้?”

“ใช่! ฉันอยากรู้”จื่อเฟิงตอบอย่างรวดเร็ว

“คุณเจียงจะแต่งงานกับคุณฝู้Bossไม่อยากจะทำให้คุณเจียงลำบากใจ ก็เลยกลับประเทศไปก่อน”

เขาพูดถึงเหตุได้อย่างรัดกุมและครอบคลุม ป๋ายหลี่จัดแขนเสื้อของตัวเองให้เรียบร้อยและเตรียมจะออกไป

เขาไม่อาจทนดูจื่อเฟิงเจ็บปวดได้

“อะไรนะ? !”

จื่อเฟิงรู้สึกเหมือนถูกตีเข้าที่ศีรษะอย่างจังจนมึน เธอไม่อยากจะเชื่อ

จิ้นเฟิงเฉินที่แสนจะเย่อหยิ่ง คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเพื่อผู้หญิงหนึ่งคนได้ถึงจุดนี้

เขาทำผิดต่อตัวเองมากแค่ไหน

ผู้ชายที่เฝ้ารักมานานกลับถูกผู้หญิงอย่างเจียงสื้อสื้อเหยียบย่ำ

เธอไม่ยอม!

จื่อเฟิงอิจฉาจนแทบคลั่ง และแทบจะทนไม่ไหวอยากจะฉีกเจียงสื้อสื้อให้แหลกสลายไปต่อหน้าต่อตา

เธอเกลียดเจียงสื้อสื้อ เจียงสื้อสื้อมีสิทธิ์อะไรถึงได้ความรักจากจิ้นเฟิงเฉิน? !

ผู้หญิงคนนั้นมันคือตัวซวย! เธอสมควรจะตายไปในอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น!

แบบนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็จะเป็นของเธอ และจะไม่มีใครต้องเจ็บปวด…

เมื่อเห็นความบ้าคลั่งในดวงตาของจื่อเฟิง ป๋ายหลี่กล่าวอย่างเย้ยหยัน“เธอไม่เชื่อก็ช่วยไม่ได้ มันเป็นเรื่องจริง”

เมื่อจื่อเฟิงไม่ขวางเขา ป๋ายหลี่ก็จากไปอย่างง่ายดาย

พวกเขา จบกันแค่นี้

หลังจากป๋ายหลี่ไปแล้ว ดวงตาของจื่อเฟิงก็แดงก่ำ

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกระหายเลือดและร่างกายของเธอก็เต็มไปด้วยลมหายใจเทพแห่งความตาย

เธอจะฆ่าเจียงสื้อสื้อ เจียงสื้อสื้อจะต้องตาย!

จื่อเฟิงหลับตาลงอย่างช้าๆ ควบคุมอารมณ์ในดวงตาของเธอ

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า ทุกคนต่างใช้ชีวิตตามปกติ

ความเกลียดชังของจื่อเฟิงที่มีต่อเจียงสื้อสื้อยิ่งหยั่งรากลึกลงทุกวัน

อีกฟากหนึ่งงานแต่งงานของฝู้จิงเหวินและเจียงสื้อสื้อก็กำลังถูกเตรียมอย่างคึกคัก

ในวันนี้วันแต่งงานก็มาถึง

สถานที่จัดงานแต่งงานนั้นถูกตกแต่งไว้อย่าสมบูรณ์แบบมาก จนแทบทุกคนที่เข้ามาในห้องนั้นอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

เจียงสื้อสื้อสวมชุดแต่งงานสีขาวรออยู่กลางห้องนั้น

ชุดแต่งงานยาวเผยให้เห็นรูปร่างที่สง่างามของเธอ

เมื่อมองตัวเองในกระจก น้ำตาก็ไหลออกมาจากมุมหางตาอย่างช่วยไม่ได้

จะเป็นเจ้าสาวของเขาทั้งอย่างนี้เหรอ?

แต่คนคนนี้ไม่ใช่คนที่เธอรัก

ในเวลานี้บริกรคนหนึ่งนำดอกไม้มามอบให้เจียงสื้อสื้อพอดี

ตอนแรกเจียงสื้อสื้อยังคงสงสัยว่าพวกเขาทำผิดพลาดอะไรหรือเปล่า

แต่เมื่อดูที่ช่อดอกไม้และเห็นการ์ดเป็นชื่อของตนเอง เจียงสื้อสื้อจึงรับไว้

เมื่อเปิดการ์ดดู ด้านบนนั้นมีที่อยู่และคำพูดอีกประโยคหนึ่ง

‘อยากให้ลูกสาวเธอปลอดภัย ก็มาที่นี่’

เจียงสื้อสื้อตาขวากระตุกและทันใดนั้นก็เกิดความหนาวเหน็บในใจ

เธอรีบไปในงานเพื่อตามหาเถียนเถียน แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

เธอรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

เจียงสื้อสื้อตื่นตระหนก เธอกำการ์ดไว้ในมือและบังคับให้ตัวเองสงบลง

ทำได้เพียงออกจากงานแล้วไปตามที่อยู่ที่เขียนไว้ในการ์ด

ในฐานะที่เป็นตัวเอกในงานแต่งงาน เจียงสื้อสื้อควรจะต้องอยู่ต้อนรับแขกพร้อมกับฝู้จิงเหวิน

ฝู้จิงเหวินใส่ชุดสูทสีดำมือถือดอกไม้และผมของเขาก็ได้รับดูแลอย่างพิถีพิถัน

รูปร่างสูงโปร่งสวมรองเท้าหนังสีดำ

เขารู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้เจียงสื้อสื้อไม่ได้ยินยอมทั้งหมด แต่ตอนนี้ไม่สามารถจะแก้ไขความจริงได้อีกแล้ว

เขาทำได้เพียงแทนที่ตำแหน่งของจิ้นเฟิงเฉินในใจของเจียงสื้อสื้อ

จากนี้ต่อไป เขาจะดูแลผู้หญิงคนนี้ทุกวิถีทางไม่ให้เธอต้องทนทุกข์กับการกระทำที่ไม่ยุติธรรมแม้แต่นิดเดียว

เข้าเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือสีดำที่ข้อมือ เหลือเวลาอีกเพียงสิบนาทีเท่านั้นจะถึงเวลาเริ่มงานแต่งงานแล้ว แต่กลับยังไม่เห็นเจียงสื้อสื้อ

วางมือของเธอคล้องแขนของเขา ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องด้วยกัน

เขาขมวดคิ้วแน่นและแอบเป็นกังวลในใจแล้วหันไปพูดกับแม่ฝู้ “ผมจะไปหาสื้อสื้อ เธอคงจะลืมเวลา”

วันนี้เป็นวันงานพิธีแต่งงานของฝู้จิงเหวินกับเจียงสื้อสื้อ ซึ่งถือได้ว่าเป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของแม่ฝู้

เธอหน้าแดงและยิ้มและไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอยิ้มและรับคำ “ได้ รีบมาล่ะ”

ฝู้จิงเหวินพยักหน้าแล้วรีบเดินไปที่ห้องรับรอง

เขายืนอยู่หน้าห้องและเคาะประตูอย่างมีมารยาท แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับ

เขาบิดลูกบิดประตูและเปิดประตู แต่ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องรับรอง

ในใจของเขาเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา ฝู้จิงเหวินรีบไปที่ห้องควบคุม

หลังจากให้เหตุผลกับผู้จัดการแล้วเขาก็นั่งลงในที่นั่งและมองไปที่กล้องวงจรปิดในห้องรับรองเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

ครึ่งชั่วโมงก่อน เจียงสื้อสื้อยังอยู่ในห้องรับรอง

ฝู้จิงเหวินหรี่ตา และเห็นเจียงสื้อสื้อกำการ์ดใบหนึ่งไว้ในมือ มันดูเลือนรางแทบจะมองไม่เห็นว่าเนื้อหาในนั้นคืออะไร

เห็นเพียงเธอรีบออกจากห้องรับรองด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

ใบหน้าของเขามืดลงชั่วขณะและก็ค่อยๆ คาดเดาในใจ

เจียงสื้อสื้อคงจะต้องถูกลักพาตัวแน่

และกลวิธีนี้เป็นวิธีที่ผู้ลักพาตัวมักจะใช้

งานแต่งงานเหลืออีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มงานแล้ว แต่กลับยังไม่เห็นแม้เงาของเจ้าสาว

แม่ฝู้ค่อยๆ ตื่นตระหนก เมื่อเห็นฝู้จิงเหวินจึงรีบถาม “สื้อสื้อล่ะ?”

ใบหน้าของฝู้จิงเหวินดูแย่มากจนถึงขีดสุด เขาเปิดปากและพูดแล้วก็หยุดแล้วพูดอีก “สื้อสื้อ เธอ…น่าจะโดนลักพาตัวไปแล้ว”

คำพูดของเขาไม่ต่างอะไรจากวัตถุระเบิดที่ระเบิดกลางฝูงชน

“อะไรนะ? !” แม่ฝู้ร้องตะโกนออกมา

ตาของเธอพร่าลาย และแทบจะเป็นลม

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนดังวุ่นวายออกมาจากฝูงชน แม่ฝู้ไม่ได้ยินเสียงรอบข้าอีกต่อไป

เมื่อเห็นเช่นนั้น ฝู้จิงเหวินเข้าไปพยุงแม่ฝู้ไว้ได้ทันเวลา แต่กลับพูดปลอบใจไม่ออก

ทำได้เพียงสั่งการให้คนรับใช้พาแม่ฝู้ไปพัก

พิธีงานแต่งงานนี้จึงต้องถูกหยุดไว้ก่อน และแขกในงานต่างก็มองหน้ากันโดยไม่รู้ว่าทำไม

อย่างไรก็ตามตระกูลฝู้ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายระหว่างด้านบนและด้านล่างทุกคนกังวล แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องนี้

ในฐานะคู่กรณีในเรื่องนี้ผฝู้จิงเหวินเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก และความเหนื่อยล้าที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ระหว่างดวงตาของเขา

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เกิดการคาดเดาในใจข้อหนึ่ง

หรือว่าเรื่องนี้จะเป็นฝีมือจิ้นเฟิงเฉิน?

ความโกรธเกือบจะทำให้เขาไม่ทันได้ตรึกตรอง ฝู้จิงเหวินกดโทรออกไปที่เบอร์ๆ หนึ่งทันที

พอทางนั้นรับสายเขาก็พูดขึ้น “จิ้นเฟิงฉิน ถ้าแกแน่จริงก็มาแย่งไปเองสิ ใช้วิธีลับหลังแบบนี้จะแน่อะไร?”

จิ้นเฟิงเฉินในตอนนี้ยังอยู่ที่เมืองเป่ย เขาขมวดคิ้วไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่ฝู้จิงเหวินพูด

“คุณหมายความว่ายังไง? ผมไม่ค่อยเข้าใจ”

ฝู้จิงเหวินหัวเราะเยาะที่จิ้นเฟิงเหวินมีความกล้าพอที่จะทำแต่กลับไม่กล้าพอที่จะยอมรับมัน

“หึ ตอนนี้งานแต่งงานต้องหยุดลงแล้ว ตระกูลฝู้ต้องโกลาหลไปทั่ว แกพอแล้วงั้นสินะ? ฉันขอเตือนแก อย่าทำอะไรสื้อสื้อ!”

หลังจากพูดแล้วฝู้จิงเหวินก็ตัดสายโทรศัพท์ทันทีอย่างโกรธแค้น

เห็นชัดๆ อยู่ว่าอีกเพียงก้าวเดียวงานแต่งงานของตนเองกับสื้อสื้อก็จะเริ่มแล้ว เธอก็จะลายเป็นภรรยาที่ถูกต้องเหมาะสมของเขา แต่ตอนนี้กลับหลุดลอยไป!

แต่ตอนนี้มันต้องพังลงในพริบตาเพราะผู้ชายคนนั้น!

เขาไม่ยอมจริงๆ!