บทที่745 อันตรายถึงชีวิต

เมื่อเห็นความกระวนกระวายในดวงตาของจิ้นเฟิงเฉิน หมอก็ปลอบใจเขา “คุณจิ้น ตอนนี้เรายังไม่สามารถหาข้อสรุปได้ เราได้นำเลือดภรรยาของคุณไปวิเคราะห์และทดสอบเพิ่มเติมแล้ว

พรุ่งนี้น่าจะได้ผล คุณอย่าได้เป็นกังวล ตอนนี้ทางโรงพยาบาลเราให้ความสำคัญกับสถานการณ์นี้ และจะรีบตรวจสอบเรื่องนี้ คุณทำจิตใจให้สงบไว้ก่อน”

คำพูดของหมอไม่ได้ทำให้สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินดูดีขึ้นเลย

เหมือนกับมีก้อนหินก้อนใหญ่ที่ทับหัวใจเขาเอาไว้ทำให้เขาหายใจได้ลำบาก

ในเรื่องงานไม่ว่าจะพบเจอกับปัญหาใด เขาไม่เคยจะต้องรู้สึกเป็นทุกข์เท่านี้เลย เรื่องของสื้อสื้อมักจะทำให้เขากังวลได้เสมอ

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินกลับมาที่ห้องคนไข้เขามองไปที่คนบนเตียงด้วยความเจ็บปวดในดวงตาของเขา

การแสดงออกนี้อยู่ในสายตาของกู้เนี่ยนและเขาก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย

แต่เพราะตอนนี้มีเด็กน้อยสองคนอยู่ด้วย กู้เนี่ยนจึงพูดอะไรมากไม่ได้

“แด๊ดดี้ คุณหมอว่าไงบ้าง? เมื่อไหร่หม่ามี๊จะฟื้น?”

เสี่ยวเป่าดึงปลายเสื้อของจิ้นเฟิงเฉินแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

เมื่อได้ยินจิ้นเฟิงเฉินก็มีอาการขมขื่นในลำคอฝืนยิ้มและพูดกับเสี่ยวเป่าด้วยความห่วงใย “หมอบอกว่าตอนนี้หม่ามี๊ยังต้องพักผ่อนอีกพักหนึ่ง

ตอนนี้เป็นไข้ ให้พวกเรารอดูพรุ่งนี้ วางใจเถอะ หม่ามี๊ไม่เป็นไรหรอก พวกลูกเป็นเด็กดีหน่อยนะ อย่าเสียงดังจนหม่ามี๊ตื่น”

เขาอุ้มเด็กตัวเล็กทั้งสองไว้ในอ้อมแขนของเขา และแขนของเขาก็แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ในตอนที่จิ้นเฟิงเฉินพูดน้ำเสียงต่ำมากซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหนักอึ้ง

อย่างไรก็ตามเด็กทั้งสองคนไม่สนใจอะไรมากนักพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและอยู่ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินอย่างเชื่อฟังโดยไม่พูด

เมื่อปรายตาไปที่เตียงอีกครั้ง ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะแดง

เขาหวังจริงๆ ว่าจะสามารถรับเอาความทุกข์ทรมานมาไว้ที่ตัวเขาเอง

ไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บปวดอีก

กู้เนี่ยนเห็นดังนั้นก็ค่อยๆ ปลีกตัวออกไปจากห้องคนไข้และให้เวลากับพวกเขาทั้งสี่คน

กลางคืนที่เงียบสงบคืบคลาน ค่ำคืนสลัวขมุกขมัว

แสงไฟนีออนที่มุมถนนค่อยๆ ริบหรี่ส่องสว่างไปทั่วเมือง

หลังอาหารค่ำ เด็กน้อยทั้งสองเล่นกันบนเตียงอีกเตียงหนึ่งจนเหนื่อยล้าและหลับไปพร้อมกันโดยไม่รู้ตัว

กู้เนี่ยนที่กลับมาจากข้างนอกคลุมด้วยผ้านวมและเดินไปข้างๆ จิ้นเฟิงเฉิน

เห็นเพียงจิ้นเฟิงเฉินที่มีสีหน้าเป็นกังวลมองไปที่เจียงสื้อสื้อด้วยความสงสัย ดวงตาของเขาสลัวและหมองคล้ำ

ครั้งนี้กู้เนี่ยนอดใจไม่ไหวแล้วถามเสียงต่ำ “คุณชาย เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? คุณหญิงเป็นไข้หวัดธรรมดาแค่นั้นจริงๆ เหรอครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหัวอย่างหนักเมื่อได้ยินว่าปลายนิ้วของเขาสั่น “เธอถูกคนฉีดแบคทีเรียบางอย่างเข้าไปในร่างกาย”

ด้วยเสียงต่ำใช้เวลานานกว่าที่จิ้นเฟิงเฉินจะพ่นคำที่สมบูรณ์ออกจากลำคอของเขา ดวงตาของเขาเจ็บปวด

กู้เนี่ยนนิ่งไปครู่หนึ่ง

หลังจากที่สมองทำงานอย่างรวดเร็วสีหน้าประหลาดใจก็ปรากฏขึ้น

ตอนนี้มีคนจงใจทำร้ายคุณนายใช่ไหม?

หากใช้วิธีการฉีดบวกกับเป็นแบคทีเรียที่ระบุชนิดไม่ได้…

เป็นเรื่องที่น่ากังวลจริงๆ

“เรื่องแบบนี้น่าจะเป็นคนใกล้ชิดทำนะครับ” กู้เนี่ยนกล่าวด้วยสีหน้าบึ้งตึง

หลังจากได้ยินที่กู้เนี่ยนพูดแล้ว การแสดงออกของจิ้นเฟิงเฉินยิ่งมืดมน

กำกำปั้นแน่นเล็กน้อยและแสงในดวงตาของเขาก็คมชัดขึ้น

เขาไม่สนว่าคนคนนั้นจะเป็นใคร หากสื้อสื้อต้องเป็นอันตรายถึงชีวิต เขาจะต้องให้คนคนนั้นชดใช้เป็นร้อยพันเท่า!

เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินตาแดงฉาน กู้เนี่ยนรู้ทันทีว่าจะเกิดพายุนองเลือดขึ้นแน่

ในใจอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ คลื่นลมซัดกระหน่ำลูกแล้วลูกเล่า

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฟ้าจะเปิดและสามารถมองเห็นแสงจันทร์ได้

คืนนั้น จิ้นเฟิงเฉินอดหลับอดนอนนั่งเฝ้าเจียงสื้อสื้ออยู่ที่หน้าเตียงทั้งคืน

เขาเข้าไปวัดไข้เจียงสื้อสื้อเป็นครั้งคราว

เพราะตอนนี้ยังไม่รู้เกี่ยวกับเชื้อโรคนั้น ทางโรงพยาบาลจงไม่สามารถให้ยาสุ่มสี่สุ่มห้า ทำได้เพียงระบายความร้อนในร่างกายเท่านั้น

จิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนผ้าขนหนูครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง

จนถึงรุ่งสาง แก้มแดงของเจียงสื้อสื้อมีสัญญาณของการผ่อนคลายและไข้ค่อยๆ ลดลง จิ้นเฟิงเฉินจึงโล่งใจได้

วันต่อมา เมื่อหมอได้ผลแล้วก็ให้คนไปบอกจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวเท้ายาวไปพบคุณหมอที่ห้องทำงาน

ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของเขามือของเขากำแน่นเป็นหมัด

เมื่อหมอเห็นสีหน้าของเขาก็เกิดความตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อรวบรวมสติได้แล้วก็พูดขึ้น “คุณจิ้นครับ ผลการตรวจวิเคราะห์ในโรงพยาบาลของเราออกมาแล้วไม่มีปัญหาเรื่องแบคทีเรียในร่างกายคนไข้

แต่แบคทีเรียเองก็เป็นอันตรายและสามารถทำลายการทำงานของร่างกายมนุษย์โดยส่วนใหญ่จะโจมตีระบบภูมิคุ้มกันของมนุษย์เมื่อเวลาผ่านไปพวกมันอาจ…เป็นอันตรายต่อชีวิต”

เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกไป ดูเหมือนอุณหภูมิในห้องจะลดลงอย่างรวดเร็วหลายสิบองศา

หมอกดดันมากจนไม่สามารถยกศีรษะของเขาได้หลังของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็นและเขาแทบจะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินฟังจนถึงคำว่าอันตรายจนถึงชีวิตได้ ความรุนแรงของทั้งร่างกายถูกปลดปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้นเส้นเลือดสีฟ้าบนหน้าผากก็ปูดโปนและความเป็นปรปักษ์รอบกายทำให้ผู้คนหวาดกลัว!

เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนั้น หมอตกใจกลัวจนเหงื่อแตกพลั่กและรีบพูดขึ้น “คุณจิ้น คุณใจเย็นก่อน”

แต่ในตอนนี้มีหรือที่จิ้นเฟิงเฉินจะฟังเข้าใจ เขากำหมัดแน่นจนเกิดเสียงดังที่ข้อชัดเจน

เขาเหมือนคนบ้าและทันใดนั้นเขาก็ฟาดหมัดลงบนโต๊ะทำให้ไฟล์ที่อยู่บนนั้นเด้งขึ้นมา

“ไม่ว่าพวกคุณจะใช้วิธีไหน จะต้องรักษาเธอให้หาย!”

เขาแทบจะเค้นทุกคำพูดออกมาจากไรฟัน

หมอทำหน้าเบ้คำขอนี้ค่อนข้างยาก

อย่างไรก็ตามเชื้อโรคในร่างกายของเธอไม่เคยมีมาก่อนในประเทศ

เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินแทบจะเสียการควบคุมแล้ว กู้เนี่ยนต้องเผชิญกับการแรงที่เขาปล่อยออกมาและทรมาน แต่เขาก็ยังคงสงบและพูด “คุณชาย ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือหาทางรักษาคุณหญิงให้ได้”

หลังจากสบายใจแล้วดวงตาที่รุนแรงของจิ้นเฟิงเฉินก็ฟื้นคืนสติชัดเจน

กู้เนี่ยนถอนหายใจอย่างโล่งอกและหันไปหาหมอ “หมอครับในเมื่อพวกเรารู้ว่ามันคือเชื้อโรคอะไรแล้วอย่างนั้นมีวิธีรักษาไหมครับ?”

หมอมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินอย่างเงียบ ๆ ด้วยความลำบากใจเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินสูดหายใจลกแล้วพูดอย่างไม่แสดงอารมณ์ “คุณพูดมาตามตรง”

หมอพูดเสียงสั่น “คืออย่างนี้ครับคุณจิ้น ยังไม่มีทางรักษาให้หายได้ในขณะนี้ นอกจากจะได้รับการวิจัยจากผู้เชี่ยวชาญ”

หลังพูดจบ หมอก็ถอยหลังกลับอย่างรู้งาน

ใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินจมดิ่งลงราวกับท้องฟ้าก่อนเกิดพายุและไม่มีแสงสว่างในความมืด

ในขณะที่หมอกำลังแอบเป็นกังวลจิ้นเฟิงเฉินก็พยักหน้าให้เขาแล้วก้าวเท้าออกไป

กู้เนี่ยนรีบตามไป ในใจเขา ตอนนี้เขากังวลมากเช่นกันไม่สามารถเดาได้ว่าคุณชายกำลังคิดอะไรอยู่

เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นอย่างกะทันหันจิ้นเฟิงเฉินไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้ ตอนนี้อารมณ์นิ่งแล้วไม่มีทางจะทำเรื่องที่ไร้การควบคุมได้แล้ว