บทที่749 ฉันคือโม่เหยีย

เสี่ยวเป่าวางนมร้อนไว้บนโต๊ะแล้วพยุงเจียงสื้อสื้อแล้วพูดเบาๆ “แด๊ดดี้บอกว่าดื่มนมร้อนแล้วจะอารมณ์ดี หม่ามี๊ดูเหมือนไม่มีความสุข ดื่มนมสักแก้วแล้วจะดีแน่ ๆ!”

ระหว่างที่พูด เสี่ยวเป่าก็ส่งนมให้เธอ

เจียงสื้อสื้อรับมันและจิบอย่างเอร็ดอร่อย ทันใดนั้นกระแสความอบอุ่นก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเธอ

มองไปที่เสี่ยวเป่าด้วยดวงตาที่ส่องประกายยิ้มและชื่นชม “ดื่มแล้วอารมณ์ดีขึ้นมากเลย เสี่ยวเป่าเก่งจริงๆ!”

“แค่หม่ามี๊มีความสุขก็พอฮะ”

เสี่ยวเป่ายิ้มพร้อมดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์

เจียงสื้อสื้อดื่มนมที่เหลือจนหมดแล้วมุมริมฝีปากยกยิ้ม “ขอบคุณจ้ะเสี่ยวเป่า”

เสี่ยวเป่าเอียงศีรษะและมองไปที่เจียงสื้อสื้อ “หม่ามี๊ ผมเล่านิทานให้ฟังไหมฮะ?”

“เอาสิจ๊ะ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าแล้วลูบหัวเสี่ยวเป่าเบาๆ

“กาลครั้งหนึ่งมีเจ้าชาย…”

แต่พอเล่าไปๆ ตาของเสี่ยวเป่าก็ปิดลงและเถียนเถียนก็หลับอยู่ข้างๆ

เมื่อเห็นใบหน้าที่หลับใหลอย่างสงบของเด็กน้อยทั้งสองเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกอบอุ่น

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เด็กๆ ในอ้อมกอดสักพักก็รู้สึกง่วงและหลับไปอีกครั้ง

ในคฤหาสน์ของตระกูลจิ้นในที่สุดบรรยากาศก็คลี่คลายลงและเมื่อการมาถึงของโม่เหยียก็ตึงเครียดอีกครั้ง

โม่เหยียลงจากรถและเดินไปที่คฤหาสน์ตระกูลจิ้นด้วยความเร่งรีบ

จิ้นเฟิงเฉินได้สั่งให้พ่อบ้านไว้ก่อนหน้านี้ โม่เหยียจึงถูกพาไปพบจิ้นเฟิงเฉินทันทีที่มาถึง

“คุณชาย”

เมื่อมาถึงห้องหนังสือโม่เหยียก็กล่าวด้วยความเคารพ

“อือ ลำบากนายแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินตบบ่าโม่เหยียเป็นการแสดงออกของเขาแสดงให้เห็นถึงความกังวลอย่างมากและเขาก็ตรงไปที่ประเด็น “นายมีความรู้เรื่องเชื้อแบคทีเรียไหม?”

โม่เหยียลังเลครู่หนึ่งและคิด “แบคทีเรียกับไวรัสมีความคล้ายคลึงกัน หากในด้านของการวิจัย ก็พอมีอยู่บ้างครับ ตรวจร่างกายของคุณหญิงอีกรอบ ผมจะลองวิเคราะห์โครงสร้างของเชื้อ จากนั้นค่อยคิดหามาตรการรับมือ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าและรู้สึกวางใจได้เปราะหนึ่ง

ถ้าหากแม้แต่โม่เหยียก็ยังหมดหนทาง อย่างนั้นก็คงไม่มีทางแล้ว

สถาบันของโม่เหยียถือว่าเป็นสถาบันระดับโลก

จุดสนใจหลักคือการวิจัยเกี่ยวกับไวรัส

หลังจากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็พาโม่เหยียขึ้นไปชั้นบน

เข้าไปในห้อง เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนตื่นแล้วและยังอยู่พิงเธอทั้งซ้ายและขวา

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อยังซีดขาวเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดจากับเด็กทั้งสองอย่างมีความสุข

แสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องเข้ามาในบ้านและตกลงบนแก้มขาวของเจียงสื้อสื้อราวกับว่าให้แสงสว่างอันอบอุ่นแก่เธอทำให้จิ้นเฟิงเฉิน ตกใจไปชั่วขณะ

เกิดความรู้สึกแปลกในใจ

ไม่ว่าจะต้องเสียอะไร เขาจะต้องทำให้เจียงสื้อสื้อกลับมาแข็งแรงให้ได้!

จิ้นเฟิงเฉินระงับอารมณ์และก้าวเข้าไป “สื้อสื้อ เขาคือโม่เหยีย หมอที่ผมเชิญมา เขามีงานวิจัยเกี่ยวกับเชื้อโรคมากมาย”

จิ้นเฟิงเฉินหันไปเล็กน้อยและแนะนำโม่เหยียและบรรยายคุณสมบัติของเขาให้เจียงสื้อสื้อฟัง

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเจียงสื้อสื้อ ต้องรบกวนคุณแล้ว”

เป็นครั้งแรกของเจียงสื้อสื้อที่ได้เจอโม่เหยีย ย่อมรู้สึกเก้กังเล็กน้อย

พูดจบเธอก็พยายามที่จะลุก

แต่ร่างกายกลับไม่มีแรง จิ้นเฟิงเฉินพยุงแขนเธอให้เธอนั่ง

โม่เหยียยิ้มให้เจียงสื้อสื้อแล้วกล่าวทักทายอย่างสุภาพ “คุณหญิงสวัสดีครับ ผมชื่อโม่เหยีย”

น้ำเสียงนั้นคุ้นเคยไม่เหมือนครั้งแรกที่เจอเขา

อย่างไรก็ตามเจียงสื้อสื้อไม่ได้แก้ไขสรรพนามที่เขาเรียก แต่ปล่อยไป

เจียงสื้อสื้อลูบผมที่เสียในหูของเขาและยิ้มเป็นการตอบรับ

เมื่อมองไปที่สภาพร่างกายของเจียงสื้อสื้อ โม่เหยียก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากทำความเข้าใจครู่หนึ่ง เขาก็พบว่าสิ่งต่าง ๆ ค่อนข้างยุ่งยาก

เขาได้ศึกษาไวรัสมากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับเคสอย่างเจียงสื้อสื้อ

เชื้อโรคที่ถูกฉีดโดยเจตนาร้ายนั้นถูกเลือกมาใช้กับร่างกายของเธอเท่านั้น

มันจะไม่ถึงแก่ชีวิตอย่างรวดเร็ว แต่มันแทรกซึมอย่างช้าๆ…

เมื่อตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้เขาก็หันหน้าไปทันทีและกล่าวกับจิ้นเฟิงเฉิน “คุณชายครับ พาคุณหญิงไปที่สถาบันของผมเถอะครับ ที่นั่นมีเครื่องมือพร้อม สะดวกให้ผมได้วิจัยอย่างละเอียด”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าเห็นด้วย หาเสื้อคลุมให้เจียงสื้อสื้อและถลกผ้านวมแล้วอุ้มเธอจากเตียง

ในช่วงเวลาที่ร่างกายลอยอยู่กลางอากาศเจียงสื้อสื้อกอดคอของจิ้นเฟิงเฉินไว้

เธอได้กลิ่นลมหายใจที่เป็นเอกลักษณ์ของร่างกายของจิ้นเฟิงเฉินและแก้มของเธอก็แดงเล็กน้อย

ไม่ใช่เรื่องหน้าไหว้หลังหลอกเธอรู้สภาพร่างกายของตัวเองเป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตามต่อหน้าโม่เหยียและหนูน้อยทั้งสองเธอก็ยังคงรู้สึกอายและฝังศีรษะของเธอไว้ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินอย่างเขินอาย

อย่างไรก็ตามคนอื่น ๆ ไม่คิดว่าจะมีอะไรในฉากนี้

โม่เหยียออกไปแล้วเมื่อเจียงสื้อสื้อถูกอุ้มขึ้นมา

เขาไม่ต้องการให้เกิดผลกระทบต่อการที่นายหนุ่มอุ้มภรรยาของเขา

ในขณะที่รถขับไปยังสถาบันอย่างราบรื่นริมฝีปากของเจียงสื้อสื้อก็ซีดลงเล็กน้อยและเขาก็ยื่นมือออกไปเพื่อจับเสื้อผ้าให้แน่น

แม้ว่าเขาจะอยู่ในรถแต่ก็ยังรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเต็มไปด้วยน้ำแข็งบด ทั้งเย็นและทิ่มแทง

เธอรู้สึกได้อย่างคลุมเครือว่าร่างกายของเธออ่อนแอลงเรื่อย ๆ และความกลัวในใจก็ยิ่งแย่ลงไปอีก

กลัวว่าตนเองจะหมดทางรักษา

จิ้นเฟิงเฉินเห็นการแสดงออกของเธอในดวงตาของเขาหัวใจของเขาเต้นแรงเล็กน้อยและเขาก็จับมือของเจียงสื้อสื้อโดยใช้ฝ่ามือที่อบอุ่นและบีบเบา ๆ

“ไม่ต้องกลัว ผมจะไม่ยอมให้คุณเป็นอะไร”

จิ้นเฟิงเฉินมองเธออย่างแน่วแน่เสียงต่ำของเขาดังก้องในหู

เสียงของเขาดูเหมือนจะมีพลังในการทำให้จิตใจของผู้คนสงบลงและความกลัวในใจของเจียงสื้อสื้อก็หายไปเล็กน้อย

เมื่อเธออยู่ในช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุดจิ้นเฟิงเฉินจะปรากฏตัวข้างๆ เธอเสมอ ปกป้องเธออย่างหนักแน่นกว่าใคร ๆ

รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยเธอเอนเบาะและหลับตาลงเพื่อพักผ่อน

ปลายจมูกของเธอเต็มไปด้วยลมหายใจที่ชัดเจนจากร่างกายของจิ้นเฟิงเฉินซึ่งเป็นกลิ่นที่ดีมาก ทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

เจียงสื้อสื้อหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เธอเอนหัวไปทางหนึ่งพิงไหล่ของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาและดึงผ้าห่มที่คลุมตัวเธอขึ้น

ภายในรถเงียบมากมีเพียงเสียงหายใจเบา ๆ ของเจียงสื้อสื้อ

จิ้นเฟิงเฉินยังคงท่าทางนิ่งเฉย ให้เจียงสื้อสื้อหนุนไหล่

ผ่านไปนานในที่สุดรถก็มาถึงสถาบันของโม่เหยีย

อย่างไรก็ตาม เจียงสื้อสื้ออ่อนเพลียมากและนอนหลับลึกและไม่ได้สังเกตว่ารถหยุดเลย

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เธอที่หลับใหลและทนไม่ได้ที่จะปลุกเธอให้ตื่นอย่างรวดเร็ว

โม่เหยียหันหลังกลับไปจิ้นเฟิงเฉินกระซิบกับโม่เหยีย “ให้เธอหลับอีกหน่อย”

“ได้ครับ งั้นผมไปเตรียมอุปกรณ์ที่ต้องใช้ก่อน”

เมื่อเห็นทั้งสองอิงแอบกัน โม่เหยียก็พยักหน้า

จากนั้นค่อยๆ เปิดประตูและเดินเข้าไปในสถาบันอย่างรวดเร็ว

เมื่อเจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นมาก็ผ่านไปยี่สิบนาทีแล้ว

เธอลืมตาขึ้นอย่างอ่อนล้าและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นลูกกระเดือกบอบบางของจิ้นเฟิงเฉินซึ่งอยู่ใกล้มากจนสามารถมองเห็นเส้นเลือดสีฟ้าฝังอยู่ที่คอของเขา