เมื่อทุกคนกลับมาที่ห้องรับแขก คุณท่านตระกูลฟางกำลังนั่งดื่มชาในห้องรับแขกแล้ว

เห็นทุกคนกลับมาจากข้างนอก เขาวางแก้วชาลงทันที ยิ้มแล้วถาม “พวกเธอไปไหนมา? ไปนานขนาดนี้?”

“ฉันดื่มชาหมดไปหนึ่งหม้อแล้วเพิ่งกลับมา”

ซ่างหยิงยิ้มตาหยีแล้วตอบคนแรก “สื้อสื้อพูดถึงคุณแม่ แล้วอยากจุดธูปให้ เราไปเธอไปที่ศาลบรรพบุรุษ จึงกลับมาช้าขนาดนี้”

คุณท่านตระกูลฟางชะงักเล็กน้อยก่อน แล้วพยักหน้าอย่างมีความสุข พูดคำว่า “ดี” ติดต่อกันสามครั้ง

อย่าพูดเลยว่าในใจซาบซึ้งขนาดไหน

สื้อสื้อแต่งงานกับตระกูลจิ้น ยังคิดได้รอบคอบขนาดนี้ ดีมากแล้ว

แล้วนึกถึงลูกไม่ได้เรื่องสองคนของตัวเอง ลูกชายที่วันๆ คิดแต่จะได้สมบัติอย่างไร

คุณท่านตระกูลยิ่งพอใจในตัวเจียงสื้อสื้อ

คนไร้ประโยชน์สองคน ยังใช้ชีวิตไม่โปร่งใสเท่าหนูน้อยคนหนึ่ง

“สื้อสื้อ มีใจแล้ว! เธอดีกว่าน้ารองคนของเธอจริงๆ”

คุณท่านตระกูลฟางชมเจียงสื้อสื้ออย่างไม่ตระหนี่

เจียงสื้อสื้อถูกชมจนเขิน “คุณตาคะ นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำค่ะ ใช่สิ ท่านยังไม่ได้กินอาหารเช้าใช่ไหมคะ? ฉันอุ่นให้ท่าน”

คุณท่านตระกูลฟางก็ไม่ได้ปฏิเสธ ใช้โอกาสนี้ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

สิ่งแรกที่เขาทำหลังตื่นนอนก็คือไปดูแลไร่สมุนไพร

ในใจของเขาไร่สมุนไพรคือที่หนึ่ง

ไม่ใช่เพราะเขาชอบยา ที่สำคัญกว่านั้นคือ ไร่สมุนไพรที่มีขนาดใหญ่นั้น เขาและภรรยาของเขาปลูกด้วยกัน สำหรับเหมือนความทรงจำมากกว่า

หลังจากที่คุณท่านตระกูลฟางทำธุระส่วนตัวเสร็จกลับมา เจียงสื้อสื้อก็อุ่นอาหารเช้าให้เขาเสร็จแล้ว

เพราะร่างกายของคุณท่านตระกูลฟางไม่ค่อยดี ดังนั้นเขาจึงเพิ่มสมุนไพรบางอย่างที่ดีต่อร่างกายเข้าไปในอาหารเช้าของเขา

คุณท่านตระกูลฟางรับอาหารสมุนไพรจากเจียงสื้อสื้อ เหมือนว่านึกถึงอะไร หันไปถาม “เฟิงเฉิน นายเล่นหมากรุกเป็นไหม?

ถ้าเป็น เดี๋ยวเล่นเป็นเพื่อนคนแก่อย่างฉันสักสองสามตา?”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าทันทีโดยไม่คิด

เมื่อเจียงสื้อสื้อเห็น จึงรีบพูด “คุณตาคะ กินอาหารเช้าให้เสร็จก่อนค่อยเล่นค่ะ”

คุณท่านตระกูลฟางหัวเราะทันที แล้วส่ายหน้าบอกว่าเจียงสื้อสื้อเหมือนคุณยายของเธอ ชอบเป็นห่วง

ฟางเถิงและซ่างหยิงก็หัวเราะ

ในใจปลื้มปีติมากขึ้น

หลายปีแล้ว ที่คุณท่านของพวกเขาไม่ดีใจขนาดนี้

กินอาหารเช้าเสร็จ คุณท่านตระกูลฟางรอไม่ไหวให้พ่อบ้านนำหมากรุกมา ลากจิ้นเฟิงเฉินไว้และเริ่มเล่น

เจียงสื้อสื้อเห็น หยิบชุดน้ำชาจากห้องครัว นั่งลงที่โต๊ะข้างๆ พวกเขา

นำใบชาออกจากกระปุกชาแล้วใส่ลงในกาน้ำชา แล้วเทน้ำร้อนเดือดลงไป

กลิ่นหอมของใบชา ฟุ้งกระจายเป็นหมอกสีขาวทันที สดชื่น

“สาวน้อย ฝีมือการชงชาของเธอใช้ได้นะเนี่ย”

คุณท่านตระกูลฟางเห็นฝีมือชำนาญของเจียงสื้อสื้อ อดไม่ได้ที่จะชม

เจียงสื้อสื้อยิ้มแต่ไม่พูด

จะไม่ชำนาญได้อย่างไร

ทุกครั้งที่คุณตาของจิ้นเฟิงเฉินลากเขาไปเล่นหมากรุก เธอก็จะอยู่ข้างๆ ชงชาให้พวกเขา

อย่างไรก็เป็นคนอายุมากแล้ว ได้สูญเสียความมีชีวิตชีวาของคนหนุ่มสาว ยิ่งไม่มีแรงไปเล่นหรือทำอย่างอื่น

สิ่งเดียวที่สามารถฆ่าเวลาก็คือเล่นหมากรุก

ยังสามารถปลูกฝังความรู้สึก

ครกลุ่มหนึ่งล้อมรอบคุณท่านตระกูลฟางและจิ้นเฟิงเฉินดูทั้งสองเล่นหมากรุก

แต่ยังดูไม่นาน เถียนเถียนที่มีชีวิตชีวาก็อยู่ไม่นิ่งแล้ว

“หม่ามี๊ แด๊ดดี้! เล่นกับเถียนเถียนสิ”

เถียนเถียนตัวเล็กมุดเข้าไปในอ้อมอกของจิ้นเฟิงเฉินและออดอ้อน

คุณท่านตระกูลฟางหัวเราะออกมา “แค่นี้หนูน้อยก็อยู่ไม่นิ่งแล้ว”

“เถียนเถียนเป็นเด็กดี แด๊ดดี้กำลังเล่นหมากรุกกับคุณตาทวด เธอลงมา”

เจียงสื้อสื้อทำอะไรไม่ได้ น้ำเสียงนุ่มนวลเกลี้ยกล่อมเถียนเถียนลงมา

แต่ผ่านไปไม่นาน หนูน้อยก็อยู่ไม่นิ่งอีกแล้ว งอแงจะกินคุกกี้

ซ่างหยิงเห็น ก็อุ้มเถียนเถียนออกมาจากอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ

ไม่รอเถียนเถียนงอแง เธอก็ถามทันที “เถียนเถียนอยากกินคุกกี้อะไร คุณยายพาหนูไปทำดีไหม? ทำออกมาให้หม่ามี๊และแด๊ดดี้ของเธอกิน”

เถียนเถียนฟังแล้ว ก็สนใจทันที กอดคอของซ่างหยิงแล้วพยักหน้า

“เอา!”

ดังนั้น ซ่างหยิงก็พาเถียนเถียนไปห้องครัว

ฟางยู่เชินก็อยู่ไม่นิ่งแล้ว เห็นเสี่ยวเป่านั่งอยู่ที่นั่น

มองแผ่นหลังของเถียนเถียนที่ไกลออกไป ดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉา แต่ก็ทำตัวเป็นเด็กดีที่เหมือนผู้ใหญ่ ท่าทางนั้นอย่าพูดเลยว่าทำให้คนเจ็บปวดมากขนาดไหน

“เสี่ยวเป่า”

ฟางยู่เชินนั่งลงข้างๆ เสี่ยวเป่า ก้มลงไปไม่รู้ว่ากระซิบอะไรข้างหูของเขา

เห็นแค่ดวงตาของเสี่ยวเป่าเปล่งประกาย พยักหน้ารัวๆ จากนั้นทั้งสองคนก็แอบเดินออกไป

“เฟิงเฉินเล่นได้ดีนะเนี่ย!”

หลังจากที่ตัวหมากรุกของคุณท่านตระกูลฟางถูกกินไปหนึ่งตัว เขาอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าแล้วชม

จิ้นเฟิงเฉินกระตุกยิ้ม ไม่พูดอะไร

ทั้งสองก็ดื่มชาไปครึ่งหม้อแล้ว

แต่คุณท่านตระกูลฟางยังคงไม่หยุด ลากจิ้นเฟิงเฉินให้เล่นหมากรุกต่อ

เขาก็เหมือนเด็กที่ไม่ยอมแพ้ แพ้หนึ่งตาแล้วไม่ยอมจบ

ส่วนจิ้นเฟิงเฉินก็มีความอดทนมากๆ เล่นกับคุณท่านตระกูลฟางหลายๆ ตา

สุดท้ายในช่วงพัก คุณท่านตระกูลฟางก็ไม่ชนะสักตา

แต่เขาก็ไม่โมโห กลับหัวเราะชอบใจ

“นายเก่งจริงๆ อายุยังน้อยแต่ฝีมือดีมาก!”

ฟางเถิงก็ดูอย่างสนุกสนาน เขาถอนหายใจและพูด “คิดไม่ถึง คุณพ่อครับ ท่านเจอคู่ต่อสู้ที่เก่งแล้วนะครับ!”

ต้องรู้ว่าปกติเขาก็มักจะถูกคุณท่านตระกูลฟางลากมาเล่นหมากรุก

แต่ส่วนมากจะเสมอกัน หรือคุณท่านจะชนะมากกว่า

และจิ้นเฟิงเฉินอายุยังน้อยแต่สามารถกดคุณท่าน ไม่ให้คุณท่านชนะสักตา

หายากจริงๆ

คุณท่านตระกูลฟางยิ้ม พยักหน้าและพอใจจิ้นเฟิงเฉินมาก แล้วชมต่อ “เฟิงเฉินลงตัวหมากรุกอย่างเด็ดขาด แต่ทุกก้าวก็คิดอย่างรอบคอบ ทุกก้าวคือแผน เก่งมากๆ!”

เล่นหมากรุกก็เหมือนลงสนามรบ สามารถดูการกระทำของอีกฝ่ายออก

จิ้นเฟิงเฉินอยู่ในกลุ่มก้าวหนึ่งก้าวคิดสามครั้ง ลงหมากรุกแต่ละครั้ง ส่วนใหญ่จะคิดไว้แล้วว่าควรถอยอย่างไร

คนที่มีความคิดรอบคอบแบบนี้ ทำให้คนไม่ชื่นชมได้อย่างไร?

“มา เล่นเป็นเพื่อนฉันอีกสองตา”

พักพอแล้ว คุณท่านตระกูลฟางกวักมือ แล้ววางหมากรุกใหม่อีกรอบ

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ปฏิเสธ วางหมากรุกตาม

เกมรอบใหม่จึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง

เริ่มแรกยังคงเป็นคุณท่านตระกูลฟางถูกจิ้นเฟิงเฉินกด

เจียงสื้อสื้อดูต่อไปไม่ไหว อดไม่ได้ที่จะเตือนคุณท่านตระกูลฟางไปหลายที

เธอดูจิ้นเฟิงเฉินและคุณตาของเขาเล่นหมากรุกบ่อยๆ ก็เข้าใจเล็กน้อย

คุณท่านตระกูลฟางก็ทำตามที่เจียงสื้อสื้อเตือน

เกมนี้ ชนะจิ้นเฟิงเฉินจริงๆ!

อย่าพูดเลยว่าคุณท่านตระกูลฟางดีใจขนาดไหน

เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มตาม เก็บของและเหลือบมองจิ้นเฟิงเฉิน ใบหน้าภูมิใจเล็กน้อย ท่าทางรอรับคำชม