“หลังสุดท้ายแล้วครับ เราจะได้กลับกันสักที เกรงใจพี่โตจะแย่แล้ว”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ได้มาอย่างนี้ก็สนุกดีนะ ดีกว่าอยู่บ้านไปวัน ๆ”

“เดี๋ยวผมเอาของไปส่งก่อนนะ”

“อื้ม”

แทนไทยิ้มแล้วมองตามหลังไป ลูกพลับกดกริ่งแล้วยืนถือถุงรอ ช่วงเวลานั้นแทนไทบังเอิญเห็นเด็กน้อยคนหนึ่งเดินเตาะแตะออกมาจากบ้านหลังถัดไป เขามองแล้วยิ้มตามจู่ ๆ ก็มีรถยนต์คันหนึ่งกำลังแล่นมาไม่มีทีท่าจะผ่อนความเร็ว ทั้งที่เด็กน้อยคนนั้นอยู่ริมถนน เห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยอุ้มเด็กคนนั้นออกมาจากเขตพื้นที่ถนนก่อนจะถูกรถเฉี่ยวไปเสียก่อน

“แง ๆ”

“โอ๋เอ๋ ไม่ร้องนะครับ น้าไม่ทำอะไรเราหรอก”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ถูกพันรอบไปด้วยผ้าดูน่ากลัวก็ทำให้เจ้าเด็กน้อยร้องไห้งอแง จนคนเป็นแม่ที่อยู่ในบ้านรีบวิ่งหน้าตาตื่นออกมา เมื่อเห็นว่าลูกชายถูกคนแปลกหน้าอุ้มก็ตกใจจึงรีบแย่งตัวมา จ้องหน้าอย่างดูหมิ่นดูแคลนราวกับเป็นโจรผู้ร้ายซะอย่างนั้น

“คุณเป็นใคร มาอุ้มลูกฉันทำไม”

“แล้วคุณเป็นแม่ประสาอะไรปล่อยให้ลูกออกมานอกบ้านเพียงลำพัง จะโดน…”

“เกิดอะไรขึ้นครับ”

เมื่อไม่เห็นแทนไทอยู่ที่รถ จึงกวาดสายตามองไปรอบ ๆ จนเห็นยืนอยู่บ้านหลังข้างกัน กำลังยืนสนทนากับใครบางคนด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดจึงเดินเร็วเข้ามาหา

“ก็ไอ้อัปลักษณ์ขาเป๋เนี่ยมันจะลักพาตัวลูกฉัน คุณรู้จักมันใช่ไหม รีบพาไปเลยก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจ” เจ้าของบ้านชี้หน้าด่าเสียงดังไม่อายใคร

ลูกพลับมองหน้าแทนไททันทีเมื่อโดนกล่าวหา อีกฝ่ายพยักหน้าปฏิเสธ

“ผมน่าจะปล่อยให้ลูกชายคุณโดนรถชนให้รู้แล้วรู้รอด แทนที่จะได้รับคำขอบคุณแต่กลับโดนด่า แล้วอย่างนี้ใครจะอยากทำความดีกัน ถ้าคุณคิดอย่างนั้นก็ตามใจ กลับกันเถอะ” แทนไทอธิบายแค่นั้นก่อนคว้าแขนลูกพลับเพื่อเดินกลับไปที่รถ ทว่าในจังหวะนั้นเจ้าของบ้านหลังตรงข้ามได้เดินเข้ามาพูดอะไรบางอย่าง

“พ่อหนุ่มอย่าเพิ่งไป”

“ครับคุณป้า” แทนไทว่า มองหน้าสตรีสูงวัยอย่างงุนงง

“ป้าเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เห็นพลเมืองดีอย่างพ่อหนุ่มโดนกล่าวหาป้าทนไม่ได้หรอก ฉันยืนอยู่หน้าบ้านพอดี ลูกชายคุณเดินออกมาจนถึงถนนถ้าไม่ได้พ่อหนุ่มคนนี้ช่วยไว้คงจะโดนรถชนไปแล้ว คุณมัวแต่ทำอะไรอยู่ถึงได้ปล่อยให้ลูกออกมาเดินเพ่นพ่านคนเดียวอย่างนี้” ป้าคนนั้นต่อว่าแม่ของเด็กชาย เธอหน้าถอดสีอย่างรู้สึกเสียหน้า ไม่กล้าแม้จะมองหน้าแทนไท

“ขอบคุณป้ามากนะครับที่ช่วยอธิบายให้คนบางคนเข้าใจ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ ป้าทนเห็นคนโดนกล่าวหาไม่ได้หรอก จงทำดีต่อไปนะจ๊ะพ่อหนุ่ม”

“ครับป้า”

“งั้นป้าไปล่ะ”

ป้าผู้ใจดีคนนั้นเดินกลับไปบ้านของตน แทนไทมองหน้าคนที่กล่าวหาอย่างผู้ชนะแล้วดึงแขนลูกพลับให้เดินกลับไป ทว่าอีกฝ่ายยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หันไปเอ่ยอะไรบางอย่างกับแม่ของเด็กชาย

“ถึงแม้ว่าพี่โตจะมีใบหน้าอัปลักษณ์หรือขาที่พิการ แต่ผมว่าจิตใจเขาดีกว่าคุณเยอะเลย ถ้าจะตัดสินคนที่ภายนอกอย่างนี้ผมแนะนำว่าอย่าออกไปเจอกับใครเลย อยู่แต่กับตัวเองในบ้านนี่ล่ะ เพราะถึงออกไปก็สร้างปัญหาให้สังคมอยู่ดี”

พูดจบก็คว้ามือแทนไทเดินออกมา คนที่โดนปกป้องอึ้งเล็กน้อย แทบไม่เชื่อหูตัวเองเลยว่าลูกพลับจะออกโรงปกป้องตนถึงเพียงนี้ เจ้าตัวยิ้มด้วยความดีใจเป็นที่สุด มีความสุขเหลือเกินเมื่อได้อยู่ใกล้ไอ้เด็กนี่ มันก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ

“พี่โตโอเคใช่ไหมครับ”

“อื้มโอเค พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก ชินแล้วล่ะ”

“คราวหลังถ้ามีใครพูดให้พี่อย่างนี้อีกบอกผมได้นะครับ ผมจะไปจัดการให้ เกลียดนักพวกชอบว่าคนอื่นทั้งที่ไม่ดูตัวเองเลย” คนพูดทำหน้าจริงจังราวกับเป็นฝ่ายโดนกระทำเสียเอง ยิ่งทำให้แทนไทประทับใจเข้าไปใหญ่

“ถ้ามีคราวหน้าพี่จะให้นายไปจัดการให้แน่นอน แต่ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยล่ะ ในเมื่อพี่เองก็ไม่ได้คิดอะไรเลยสักนิด”

“ผมไม่ชอบให้คนอื่นว่าพี่นี่นา เพราะผมรู้ว่าพี่คงจะเสียใจมากแต่ทำเป็นเข้มแข็งไปงั้นล่ะ”

“เป็นห่วงพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“ดีใจจังที่นายเป็นห่วง อย่างน้อยในชีวิตพี่ก็มีนายคนหนึ่งที่เป็นห่วง กลับบ้านกันเถอะป้าปิ่นคงรอนานแล้ว”

“ครับ”

เมื่อขึ้นรถแล้วก็ขับมุ่งหน้ากลับไปยังบ้านสวน แทนไทขับไปพร้อมกับรอยยิ้ม พยายามขับช้า ๆ เพื่อให้มีเวลาได้อยู่กับร่างเล็กนาน ๆ ยิ่งได้ใกล้ชิดยิ่งได้เห็นมุมดี ๆ ของเด็กคนนี้ หัวใจพองโตทุกครั้งเมื่อได้อยู่ใกล้ ได้เห็นหน้า ได้สนทนา ความสับสนที่เกิดขึ้นภายในใจตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา บัดนี้มันคงจะถึงเวลาต้องชัดเจนแล้วสินะ คำตอบที่ได้คงเป็นเพราะ…เขาหลงรักมันเข้าให้แล้ว ไอ้หลานคนใช้ในบ้านที่เขาไม่เคยชายตาแลเลยสักนิด เพียงคืนเดียวที่ได้สัมผัสและครอบครอง กลับติดตราตรึงใจไม่รู้ลืม อยากจะลิ้มลองอีกครั้ง อยากจะเก็บไว้เป็นสมบัติส่วนตัวเพียงเพื่อความสนุก แต่แล้วก็ตกหลุมพรางจนได้สินะไอ้แทนไท

หลายวันต่อมา…

บัดนี้ความสัมพันธ์ของลูกพลับและโตเริ่มแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ช่วงเวลาว่างแทนไทมักจะมานั่งเล่นที่ใต้ถุนบ้านเรือนไทย ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างแทนไทจะยิ้มและหัวเราะได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ เจ้าตัวเริ่มงงกับตัวเองเหมือนกัน เพราะเพียงช่วงระยะเวลาไม่นานลูกพลับทำให้เขาเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้

ลูกพลับเองก็เริ่มประทับใจในสิ่งที่อีกฝ่ายทำให้ แม้จะพิการแต่ก็ช่วยเหลืองานที่ต้องใช้แรงเสมอ เมื่อเห็นเขายกของหนักก็ดุให้แล้วทำมันเสียเอง ทุกการกระทำของโตทำให้อดคิดไม่ได้ว่าอาจจะเรื่องที่ตนตั้งท้อง ทั้งที่เรื่องนี้ลูกพลับยังไม่ได้เอ่ยปากบอกไป ไม่ใช่ไม่อยากบอกแต่เขาใช้ชีวิตมีความสุขไปวัน ๆ จนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท