“ล้มก็ดีจะได้แท้ง คุณจะได้เลิกมายุ่งวุ่นวายกับผม” ความโกรธทำให้ลูกพลับเผลอหลุดปากพูดสิ่งไม่ควร พอตั้งสติได้ก็รู้สึกผิดในใจ เขาไม่ควรพูดแช่งลูกตัวเองอย่างนี้

“ทำไมพูดอย่างนี้! รู้ไหมว่าตัวเองกำลังแช่งลูก” แทนไทกล่าวเสียงดุไม่ผิดแปลกจากใบหน้าที่เข้มขรึม จ้องมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนอย่างเอาเรื่อง

“ผมไม่ได้แช่งแค่อยากจะประชดคุณ ถ้าไม่อยากให้ผมพูดก็ลงไปซะ”

“ไม่”

พูดแค่นั้นก็สตาร์ตเครื่องทันที เข้าเกียร์แล้วขับออกไปจากหน้าบ้าน บังคับรถให้แล่นตามถนนลูกรังสายเล็ก ๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังที่เจริญกว่า ในระหว่างทางไม่มีใครกล่าวคำใด ต่างฝ่ายต่างก็มีโทสะเกิดขึ้นในใจ แต่ดูเหมือนว่าคนที่แสดงออกชัดเจนกว่าเป็นแทนไท เขาโมโหที่ลูกพลับพูดราวกับอยากจะให้ลูกในท้องตายไป เพื่อไม่ให้เขาได้เข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตอีก หารู้ไม่ว่าถึงไม่มีลูกก็จะเข้ามาปั่นป่วนชีวิตคนคนนี้อยู่ดีนั่นล่ะ

“ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับผมอีก”

“ก็อยากยุ่งจะทำไม ผัวจะยุ่งกับชีวิตเมียตัวเองมันผิดด้วยเหรอ”

“ผมไม่ใช่เมียคุณและจะไม่มีวันเป็น”

“ถึงมึงจะไม่ใช่เมียกูแต่กูก็เป็นผัวมึงนะ ตอนนี้กูกำลังโกรธที่มึงพูดเรื่องแท้ง มึงต้องง้อกู”

ได้ยินอย่างนั้นลูกพลับก็แค่นยิ้มออกมาด้วยความเหลืออด มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง มีสิทธิ์อะไรมาอ้างว่าเป็นผัว ทำอย่างกับตัวเองสำคัญอย่างนั้นล่ะ

“คิดว่าตัวเองเป็นใครที่ผมจะต้องง้อ จอดข้างหน้านี้ล่ะถึงแล้ว”

“กูไม่อยากให้กินเลย ถ้ามึงท้องเสียขึ้นมาล่ะจะทำยังไง ไม่สงสารลูกบ้างเหรอ”

“ลูกผมไม่ต้องมายุ่ง ถ้าไม่จอดผมจะกระโดดลงคอยดู”

“เออ ๆ จอดก็จอด”

ในที่สุดแทนไทก็ต้องเลี้ยวจอดข้างทาง ร้านส้มตำไก่ย่างร้านนี้เป็นร้านโปรดที่ลูกพลับเพิ่งจะตีซี้กับเจ้าของได้ไม่นาน ซึ่งเป็นคนมหาสารคามแท้ ๆ เมนูจึงเป็นสูตรอีสานดั้งเดิม รสชาติจัดจ้านถูกปากแซ่บอีหลี

“อ้าวหนูพลับ วันนี้เอาอะไรดีจ๊ะ”

“เอาตำป่าเผ็ด ๆ เลยนะครับป้าแป๋ว”

“จัดไปจ้า ช่วงหลังมานี้กินเผ็ดขึ้นเยอะเลยนะ”

“ช่วงนี้ผมเจริญอาหารน่ะครับป้า งั้นผมไปเลือกไก่ย่างก่อนนะครับ”

กำลังจะเดินไปยังเตาไก่ย่างที่ตั้งอยู่หน้าร้าน ก็ได้ยินแทนไทส่งเสียงเอ่ยกับแม่ค้า

“ป้าครับ เอาไม่ต้องเผ็ดมากนะครับ”

“สั่งใหม่หรือครกเดียวกันจ๊ะ”

“ครกเดียวกันครับ”

“เอ๊ะคุณ! จะมายุ่งวุ่นวายทำไม ไปยืนรอที่รถโน่น” ลูกพลับถลึงตามองพลางชี้มือไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่

“ก็นายกำลังทะ…”

“หยุด!” ลูกพลับต้องชี้หน้าขู่เอาไว้เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ผู้ชายตั้งท้องมันไม่ได้มีบ่อยนักหรอก กลัวว่าคนอื่นจะตื่นตกใจและเอาเรื่องของเขาไปพูดกลายเป็นเรื่อง Talk of the town

“ช่วงนี้มึงต้องดูแลสุขภาพให้มาก ๆ อย่ากินอาหารรสจัดและต้องกินของที่มีประโยชน์ต่อสุขภาพรู้ไหม” ว่าแล้วก็หันไปสั่งแม่ค้าอีกที “เอาตามที่ผมสั่งครับป้า ช่วงนี้แฟนผมท้องไม่ค่อยดี ไม่อยากให้กินเผ็ดมากครับ”

“อ้อ ป้าเข้าใจแล้วจ้า ที่แท้ก็เป็นแฟนหนูพลับนั่นเอง ว่าจะถามตั้งแต่เดินเข้ามาด้วยกันแล้ว”

“ไม่ใช่แฟนสักหน่อยครับป้าแค่คนเคยรู้จัก” คนพูดทำหน้างองุ้มจ้องหน้าแทนไทอย่างคาดโทษ เดินตรงไปยังเตาไก่ย่างที่ตอนนี้ถูกย่างเอาไว้จำนวนหนึ่งแล้ว

แทนไทยิ้มให้ป้าเจ้าของร้านแล้วเดินตามไปยืนซ้อนหลัง มองภาพที่ลูกพลับกำลังจับไม้ไก่ย่างพลิกไปมาตัดสินใจว่าจะเลือกไม้ไหนดี เห็นร่างเล็กเลือกไก่ย่างที่มีบางส่วนไหม้เกรียมก็รีบจับมือน้อย ๆ เอาไว้ทันที

“อย่าเอาไม้นั้นเห็นไหมว่ามันไหม้ มันไม่ดีต่อสุขภาพ แล้วมันก็เยิ้มขนาดนี้กินเข้าไปได้ยังไง เอาเนื้อ ๆ สิ”

ลูกพลับถอนหายใจ เงยขึ้นมองหน้าเขาด้วยความหงุดหงิด แต่ดูเหมือนว่าสายตาของแทนไทสนใจเพียงไก่ย่างเท่านั้น

“ไอ้นั่นก็ไม่ดีไอ้นี่ก็ไม่ได้ สรุปคือจะไม่ให้ผมกินอะไรเลยเหรอ ชีวิตผม ปากผม ท้องผม จะกินอะไรทำไมคุณต้องมาเสือกด้วย แค่ให้มาด้วยก็อึดอัดจะแย่แล้ว อย่ามาสร้างปัญหาให้ได้ป่ะ”

“ไม่ได้! ทุกอย่างต้องผ่านกูหมด มึงกับลูกจะต้องได้รับแต่สิ่งดี ๆ เท่านั้น เข้าใจนะ”

“ผมไม่สำนึกบุญคุณหรอกนะ ไม่ต้องมาทำเป็นดีด้วยหรอก ชาตินี้ทั้งชาติไม่มีทางญาติดีด้วย”

“กูรู้ว่ามึงปากกับใจไม่ตรงกัน มึงบอกรักกูเองจำไม่ได้เหรอ แต่ก่อนก็เคยพูดจากันดี ๆ นี่นาแล้วทำไมตอนนี้จะทำอย่างนั้นไม่ได้” คนพูดแสดงสีหน้ายียวนกวนประสาท แล้วคว้าเอาไก่ย่างสองไม้ที่คิดว่าดีที่สุดแล้วตรงไปให้แม่ค้าใส่ถุงให้

ลูกพลับเดินตามหลังไปติด ๆ พยายามจะหาเรื่องให้ได้ เขาไม่มีทางยอมหรอก ก็ตอนนั้นแทนไทปลอมตัวเป็นนายโตผู้น่าสงสารและมีน้ำใจเป็นที่หนึ่ง ใครได้อยู่ใกล้ก็ต้องหวั่นไหวกันทั้งนั้นล่ะ

“ก็ตอนนี้คุณไม่ใช่พี่โต”

“ไม่ใช่ได้ยังไงกันก็คนเดียวกัน”

“แต่มันไม่ใช่ไง คุณหลอกผมยังจะกล้าเอาพี่โตมาอ้าง”

“แล้วพี่โตของมึงคือกูไหมล่ะ”

“ก็ใช่ แต่นิสัยไม่เหมือนกัน”

“ถ้างั้นกูจะเปลี่ยนนิสัยให้เป็นเหมือนพี่โตของมึงโอเคไหม มึงจะได้มองกูดีขึ้นบ้าง”

“ไม่จำเป็น พี่โตไม่มีตัวตนตั้งแต่แรกแล้ว ต่อให้คุณทำดีแทบตายผมก็ไม่มองคุณดีหรอก”

“เอ่อ…ทั้งหมดร้อยยี่สิบบาทจ้ะหนูพลับ อย่าหาว่าป้าสอนเลยนะ เป็นแฟนกันก็อย่าใช้อารมณ์ให้มากนักเลย ค่อยพูดค่อยจากันก็ได้ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมานะ”

“ผมเกลียดเขาครับป้า เกลียดที่สุดในโลก อ่ะนี่เงินไม่ต้องทอนนะครับ”

ลูกพลับยื่นเงินให้กับป้าเจ้าของร้านแล้วคว้าเอาถุงส้มตำไก่ย่างและข้าวเหนียวร้อน ๆ ติดมือเดินออกไปจากร้านด้วยสีหน้างองุ้ม เดินดุ่ม ๆ มุ่งหน้ากลับบ้าน

“อ้าว! จะเดินไปทำไมล่ะ” แทนไทตะโกนตามหลังไป

“รีบตามไปง้อแฟนเถอะพ่อหนุ่ม งอนอย่างนี้สงสัยคืนนี้ได้นอนนอกห้องแน่ ๆ สู้ ๆ นะป้าเอาใจช่วย”

“ขอบคุณครับป้า งั้นผมกลับแล้วนะครับ”

“จ้า คุยกันดี ๆ ล่ะ”

แทนไทรีบสตาร์ทเครื่องแล้วขับช้า ๆ ตามหลังไปจนถึงตัวแล้ว แต่ถึงกระนั้นลูกพลับยังไม่ยอมหยุดเดิน แทนไทจึงทำได้เพียงขับรถไปอย่างช้า ๆ พร้อมกับพยายามเกลี้ยกล่อม

“มึงขึ้นรถเร็ว เดี๋ยวก็ได้เป็นลมเป็นแล้งกันพอดี แดดยิ่งร้อน ๆ อยู่ด้วย”

“ไม่ขึ้น”

“แล้วจะเดินไปอย่างนี้น่ะเหรอ มันไกลนะเว้ย”

“ไกลก็เรื่องของผมคุณจะไปไหนก็ไป”

“มึงโกรธอะไรกูนักหนาวะแค่อยากเลือกสิ่งดี ๆ ให้เท่านั้นเอง”

“สิ่งดี ๆ ของผมคือการไม่มีคุณ”

“เฮ้อ! งั้นมึงขับกลับก็ได้เดี๋ยวกูเดินเอง” ได้ยินอย่างนั้นลูกพลับก็หยุดฝีเท้าแล้วหันมาทำหน้ายักษ์ใส่

“ถ้างั้นก็ลงมาสิผมจะขับกลับไปเอง”

“เออ ๆ ลงก็ลง เพื่อเมียกูทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วล่ะ” คนพูดรีบจอดรถแล้วลงมายืนอยู่ข้าง ๆ

ส่วนลูกพลับก็รีบเอาของไปวางไว้หน้าตะแกรงรถแล้วขับกลับบ้านไปทันที แทนไทได้แต่ยืนมองตามหลัง ส่ายหน้าเบา ๆ เขาเข้าใจแล้วว่าอารมณ์แปรปรวนของคนท้องมันเป็นอย่างไร รอยยิ้มที่ฉายบนใบหน้าหล่อ บ่งบอกว่าเขามีความสุขกับการได้อยู่ใกล้เด็กคนนี้มากแค่ไหน ถึงจะไม่ได้รับน้ำใจแต่ขอให้ได้ดูแลก็พอใจแล้ว

…นี่คือความรู้สึกของคนที่กำลังจะเป็นพ่อคนสินะ