“ไม่ต้องมาปากหวานหรอก อาบน้ำแล้วรีบขึ้นไปนอนเลย พรุ่งนี้ต้องไปทำงานที่บริษัทวันแรกไม่ใช่เหรอ”

“ไปนอนด้วยกันสิ ตอนนี้ลูกก็หลับแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ไม่เอา”

“ตอนแรกก็ว่าจะไม่เอา แต่ตอนนี้อยากจะเอาซะแล้วสิ” คนพูดส่งสายตาหื่นข่มขู่ เห็นอย่างนั้นลูกพลับก็รีบหลบสายตา ใบหน้าที่เคยขาวใสขึ้นสีแดงเรื่อด้วยความเขินอาย

“พี่แทน!!!”

แทนไทฉวยโอกาสนี้อุ้มร่างเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว พาขึ้นไปบนเตียงด้วยกัน เมื่อแผ่นหลังบางสัมผัสแนบชิดกับผ้าปูที่นอนแล้ว ร่างสูงก็คร่อมตัวทับทาบไว้ ส่งสายตาสอดประสานอย่างหวานซึ้ง ราวกับกำลังออกคำสั่งผ่านทางสายตาให้อีกฝ่ายนอนนิ่ง ๆ ห้ามขยับ

มือหนาข้างหนึ่งถูกส่งไปลูบไล้แก้มขาวเนียนอย่างเสน่หา ไออุ่นรักแผ่ซ่านจนสัมผัสได้ถึงความปรารถนาอันร้อนแรง ลูกพลับเลื้อยมือขึ้นมากุมมือเขาไว้อีกที ส่งรอยยิ้มอันน่ารักตอบกลับไป

“อย่ายิ้มอย่างนี้สิ กูจะอดใจไม่ไหวนะ”

“ทำไมครับ แพ้รอยยิ้มผมหรือไง”

“ยังจะมาถามอีก ก็ใช่น่ะสิ อย่ายิ้มอย่างนี้ให้ใครเป็นอันขาด โดยเฉพาะเมื่อกลับเข้าไปเรียนแล้ว หากใครมาจีบต้องบอกว่ามีผัวแล้วเข้าใจไหม”

“ถ้า…ผมไม่ยอมรับปากล่ะ พี่แทนจะทำอะไรผมงั้นเหรอ” ลูกพลับยิ้มเจ้าเล่ห์ท้าทายเขา เพราะรู้ว่าถึงอย่างไรก็คงไม่อาจห้ามไฟปรารถนาอันแรงกล้าของเขาได้แน่

“ก็จะทำอย่างนี้ไงล่ะ”

ร่างสูงโน้มลงไปจุมพิตบนริมฝีปากหยักได้รูป ลงน้ำหนักจนแทบไม่มีช่องว่างหลงเหลือ บดเบียดอย่างดูดดื่มและเร่าร้อน ให้สมกับความอยากที่กำลังปะทุดุดันขึ้นมา มือเรียวถูกประสานตรึงไว้อย่างแน่นหนา ลิ้นสากชอนไชเข้าไปในโพรงปากสำรวจทุกซอกมุมอย่างเพลิดเพลิน ร่างเล็กอ่อนระทวยสิ้นท่า ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามอำเภอใจทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้

อาภรณ์ที่เคยปกปิดเรือนกายของลูกพลับถูกปลดเปลื้องออกไปโดยเร็ว จากนั้นแทนไทก็รีบถอดบ็อกเซอร์ตัวน้อยลงมาทางปลายเท้า ความเป็นชายที่แข็งขันผงาดง้ำพร้อมสู้ศึกสงครามแห่งรัก ร่างเล็กถูกพลิกให้คว่ำหน้า เขายกก้นงามงอนขึ้นเล็กน้อย ก่อนฟาดมันแรง ๆ จนเกิดเสียงดัง

“พี่แทนเบา ๆ หน่อยเดี๋ยวลูกก็ตื่นหรอก” ลูกพลับหันกลับไปส่งเสียงดุทั้งที่ยังอยู่ในสภาพล่อแหลม

“โทษทีอารมณ์มันพาไปน่ะ” เจ้าตัวยิ้มแหย ๆ ในขณะที่มือหนายังคงชักรูดเจ้าโลกอยู่ด้านหลัง พร้อมจะส่งมันเข้าไปเชื่อมความสัมพันธ์เต็มทีแล้ว

“หากลูกร้องแม้แต่แอะเดียวไม่มีต่อนะ จบแค่นั้น”

“ครับผมเมียสุดที่รัก”

แทนไทยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนเริ่มปฏิบัติการรักต่อไป ส่งปลายแท่งร้อนไปบดเบียดที่ปากทางเข้า ซึ่งถูกชโลมด้วยเจลหล่อลื่นมาแล้ว เมื่อเล้าโลมด้วยการเสียดสีจนหนำใจแล้วก็ส่งมันเข้าไปข้างในอย่างช้า ๆ ร่างเล็กเกือบจะเผลอเปล่งเสียงร้องเพราะเจ็บเหลือเกิน แต่เจ้าตัวกัดฟันสู้จนในที่สุดก็ผ่านความเจ็บปวดมาได้ มีเพียงความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ เขาให้ความร่วมมืออย่างเต็มใจในทุกท่วงท่าที่กำลังเกิดขึ้น จังหวะรักรุนแรงถี่กระชั้นจากเขามันช่างสุขสมราวกับได้ล่องลอยในห้วงอวกาศก็ไม่ปาน

และในค่ำคืนนั้นทั้งสองก็เชื่อมต่อประสานเป็นหนึ่งเดียวนับครั้งไม่ถ้วน เติมเต็มความสุขให้กันและกันอย่างไม่รู้เบื่อ ท้ายที่สุดร่างอันเปลือยเปล่าทั้งสองนอนกอดก่ายแนบชิดบนเตียงขนาดคิงไซส์อย่างมีความสุข

*-*-*-*-*-*-*-*

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ลูกพลับได้กลับมาเป็นนักศึกษาอีกครั้ง ชุดนักศึกษาที่เคยแขวนในตู้ถูกนำมาสวมใส่ แม้อาจจะคับบ้างเล็กน้อยแต่ก็ไม่น่าเกลียดสักเท่าไหร่ วันนี้เขาแต่งตัวให้เนี้ยบที่สุดเพื่อต้อนรับการเปิดเทอมวันแรกหลังจากผ่านมรสุมชีวิตครั้งใหญ่มา

ก่อนออกจากบ้านก็ไม่ลืมจะทำหน้าที่แม่ที่ดี หลังจากนั้นก็ส่งต่อหน้าที่ให้ป้าปิ่นช่วยดูแล แน่นอนว่าคนที่ขับรถมาส่งต้องเป็นสามีสุดที่รักอย่างแทนไท อีกฝ่ายเองก็ใส่สูทผูกเนกไทเพื่อเข้าไปทำงานในบริษัทช่วยพี่ชายอีกแรง

“ตั้งใจเรียนนะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”

“อยากได้อย่างอื่นแทนคำขอบคุณมากกว่า” คนพูดรีบทำแก้มป่องไว้รอ

ลูกพลับยิ้มแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มฟอดใหญ่ กำลังจะดึงใบหน้ากลับมาแต่เขาล็อกต้นคอไว้แล้วเป็นฝ่ายประกบจูบเสียเอง มือน้อย ๆ รีบทุบต้นแขนแกร่งระรัวเพราะนี่มันในมหาวิทยาลัย เขากลัวว่าใครจะมาเห็นเข้าและเอาไปพูดเสีย ๆ หาย ๆ น่ะสิ

“ทำบ้าอะไรครับเนี่ย”

“ก็จูบไง ไม่ได้ทำบ้าอะไรสักหน่อย”

“ยังจะมาล้อเล่นอีก ผมไม่ขำด้วยนะ”

“ที่จูบมีความหมายนะ จะได้ย้ำเตือนยังไงล่ะว่าตอนนี้มีผัวแล้ว หากใครมาจีบก็ขอให้นึกถึงใบหน้าหล่อ ๆ ของผัวคนนี้เอาไว้”

“เชอะ เห็นแก่ได้ ผมจะบอกหรือไม่บอกยังไงพี่แทนก็ไม่มีทางรู้หรอก จริงไหม” คนพูดส่งยิ้มเจ้าเล่ห์กลับไป

“ลองดูละกันว่าจะรู้ไหม” แทนไทยักคิ้วเข้มเป็นการท้าทาย ก่อนจะรวบตัวเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่อีกครั้งเพื่อเป็นการร่ำลาก่อนไปทำงาน

ฟอดดด

“เอะอะลวนลามตลอดเลย รีบไปได้แล้วเดี๋ยวก็สายหรอก เย็นนี้มารับด้วยล่ะครับ ไม่งั้นผมจะกลับกับผู้ชายคนอื่น”

“ก็ลองดูสิ จะได้รู้ว่าผัวคนนี้โหดแค่ไหน”

เขาพูดทีเล่นทีจริง ทั้งสองยิ้มให้กัน ก่อนลูกพลับจะลงมาจากรถ ยืนโบกมือให้เป็นการร่ำลารอจนรถคันหรูพ้นระยะสายตา จากนั้นเดินเข้าไปสมทบกับเพื่อนสนิทอย่างฮ่องเต้ นอกจากนั้นยังมีเพื่อนร่วมคณะคนอื่น ๆ ที่มาแสดงความยินดีกับการให้กำเนิดทายาทตัวน้อย ลูกพลับไม่ปกปิดเรื่องที่เกิดขึ้นกับตน เพราะคิดว่าหากปกปิดไปก็คงไม่มีประโยชน์ใด ๆ สู้อยู่กับความเป็นจริงดีกว่า

วันแรกของการเปิดเทอมสนุกสนานเกินคาด ได้กลับมาใส่ชุดนักศึกษาเป็นน้องใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัยก็หวนให้นึกถึงช่วงรับน้อง ตอนนั้นเขาได้รู้จักกับฮ่องเต้และสนิทกันมาจนถึงตอนนี้ คิดแล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข

“พลับ!! มาวันแรกแกก็ฮอตเหมือนเดิมเลยนะ ดูสิ ผู้ชายกลุ่มนั้นมองแกยกใหญ่ คงไม่รู้ว่าแกน่ะมีลูกมีผัวแล้ว” ฮ่องเต้กล่าวขณะเดินเคียงคู่กับเพื่อนรักเพื่อไปยังโรงอาหารกลาง

“แกอย่าไปมองสิ เดี๋ยวเขาก็คิดว่าเราสนใจหรอก หากพี่แทนรู้ว่าฉันคุยกับคนพวกนั้นมีหวังโดนดีแน่ ฉันยิ่งหวั่นใจอยู่ว่าเขาจะส่งคนมาสะกดรอยตาม วันนี้พูดแปลก ๆ ซะด้วยสิ”

“รักมากก็ต้องหวงมากเป็นธรรมดานั่นล่ะ”

“พี่กายก็รักแกมากเหมือนกัน แต่ไม่ยักจะหวงหนักขนาดนี้เลย”

“ก็มันคนละคนกันไง อ๊ะ! พลับแกดูนั่นสิ”

ฮ่องเต้ชี้ไปยังตรงหน้าก็พบว่ามีหนุ่ม ๆ จำนวนหลายคนหอบช่อดอกไม้กำลังเดินตรงมา เห็นอย่างนั้นลูกพลับก็ตกใจเล็กน้อย มองไปรอบตัวเพื่อดูว่าหนุ่ม ๆ เหล่านั้นกำลังจะไปไหน

“ทำไมเดินมาทางนี้เนี่ย”

“หรือว่า…จะมาหาแก แกรู้จักไหม”

“ไม่นะ”

“น้องพลับครับ”

ผู้ชายเหล่านั้นส่งเสียงพร้อมกัน ทำเอานักศึกษาที่อยู่รายรอบต่างก็หยุดฝีเท้าแล้วมองมาเป็นตาเดียวกัน ลูกพลับได้แต่ยืนทำหน้าหนักใจเพราะยังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“เอ่อ…พวกคุณรู้จักผมด้วยเหรอครับ ผมจำได้ว่าไม่รู้จักพวกคุณสักคน”

“พี่สนใจน้องพลับนะครับ”

“เป็นแฟนกับพี่นะ”

“น้องพลับรับช่อดอกไม้พี่หน่อยนะครับ”

และอีกหลายวลีที่ทำเอาลูกพลับปวดกบาล มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย มาเรียนวันแรกก็ต้องเจอกับอะไรก็ไม่รู้ ตอนนี้เขาจะต้องตัดปัญหาให้เด็ดขาด ใบหน้าของแทนไทผุดขึ้นมาในความคิดทันที ใช่แล้วต้องทำตามคำสั่งของแทนไทถึงจะไล่ผู้ชายพวกนี้ออกไปได้

“ยะ…หยุดก่อนครับทุกคน ผมคงรับช่อดอกไม้จากพวกคุณไม่ได้หรอกเพราะผมมีแฟนอยู่แล้ว ไม่สิ ต้องเรียกว่าผัว ผมมีลูกมีผัวแล้วครับ เพราะงั้นผมคงไม่สามารถรับความหวังดีจากใครได้หรอก”

ทุกคนต่างก็เงียบจ้องมองลูกพลับเป็นตาเดียวกัน

ทว่าในจังหวะนั้นก็มีเสียงใครบางคนดังขึ้นอีกครั้ง

“แล้วถ้าเป็นผม คุณพลับจะยอมรับรักไหมครับ”

เสียงอันคุ้นเคยทำให้ร่างเล็กขมวดคิ้วด้วยความสงสัย จ้องมองไปยังต้นเสียงซึ่งมีคนกลุ่มนั้นยืนบังเอาไว้ ทุกคนเปิดทางให้เจ้าของเสียงปริศนาจนในที่สุดชายหนุ่มร่างสูงกำยำ ใบหน้าหล่อเหลา สวมชุดสูทสีกรมท่ามาดนักธุรกิจ เดินตรงเข้ามาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีแดงสด เขาถอดแว่นกันแดดออกแล้วส่งยิ้มมาให้

“พี่แทน! มาได้ยังไงเนี่ย”

“ก็อยากทดสอบไงว่าจะยอมทำตามคำสั่งไหม เป็นเด็กดีอย่างนี้รักตายเลย อ่ะ ดอกกุหลาบสำหรับคนน่ารัก” คนพูดยื่นช่อกุหลาบให้ ลูกพลับยิ้มเขิน มองไปรอบตัวก็เห็นนักศึกษาคนอื่นกำลังมองด้วยสีหน้าที่ยินดีปรีดากับเขาไม่น้อย ไม่รู้ว่าเป็นแผนของแทนไทหรือไม่แต่รู้สึกว่าตัวเองมีค่ามากเหลือเกิน

“ขอบคุณครับ ผมรักพี่นะครับ”

“กูก็รักมึงนะ และจะรักตลอดไป”

กล่าวจบก็มีเสียงปรบมือพร้อมเสียงโห่แซวดังขึ้น ลูกพลับฝากช่อกุหลาบไว้กับเพื่อนแล้วโผเข้ากอดชายผู้เป็นที่รักอย่างแนบแน่น ในวินาทีนี้สะกดคำว่าอายไม่เป็นแล้ว

ชีวิตที่เคยเป็นสีหม่นของลูกพลับ มันได้กลายเป็นชีวิตที่มีสีสันนับตั้งแต่มีคำว่ารักเกิดขึ้น

แทนไทคือผู้ชายที่เขาจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต ผู้ชายที่ทำลายเขาเพราะความผิดพลาด

ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าร้ายกาจที่สุด และตอนนี้…ก็เป็นผู้ชายที่เขารักมากที่สุดเช่นกัน

– THE END -