“วันที่สิบเอ็ดกันยายน ฝนตก วันนี้ชิงหงมาคุยกับฉัน บอกว่าชิวจิ้นทำงานให้กับคุณชายหนานกง อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆ ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้แต่ฉันยังไม่รู้ว่าเขาทำอาชีพอะไรด้วยซ้ำ เพื่อปกป้องเขา ฉันถึงกับตวาดใส่ชิงหงและไล่เธอออกไป แต่คืนนี้ฉันก็พบว่าชิงหงตายแล้ว

“ฉันถามชิวจิ้นว่าเกิดอะไรขึ้นกับชิงหง และเขาก็บอกว่าเป็นอุบัติเหตุ…

“ฉันนั่งสั่นเทาอยู่ในความมืด ฉันอยากจะโทรหาตำรวจจริงๆ ฉันกลัวเหลือเกิน…”

ถังหนิงไม่ได้ตอบโต้ชิวชิ้น กลับเริ่มอ่านบันทึกแทน

“วันที่สิบสามตุลาคม ฝนตกปรอยๆ วันนี้ฉันตัดสินใจว่าพูดเปิดใจกับชิวจิ้นอีกครั้ง แต่ฉันก็พบว่าเขาไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย ฉันผิดหวังจริงๆ ฉันอยากจะทิ้งเขาไป แต่หมอกลับบอกว่าฉันตั้งท้อง… อยู่ๆ ฉันก็ทำอะไรไม่ถูก ถ้าพ่อแม่ของฉันได้ยินเรื่องนี้อยู่บนสวรรค์ พวกเขาคงต้องเกลียดฉันที่เลวขนาดนี้แน่ๆ! แม้แต่ฉันยังเกลียดตัวเองเลย!

“วันที่หกพฤศจิกายน ฉันตัดสินใจว่าจะทิ้งเขา ชิวจิ้นเป็นปีศาจชัดๆ ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกสำนึกผิดกับสิ่งที่เขาทำลงไปบ้าง ฉันยกโทษให้เขาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว…ฉันเกลียดไอ้คนชั่วนี่ โดยเฉพาะคนชั่วที่หลอกให้ฉันรัก!”

“หุบปากได้แล้ว!” ชิวจิ้นพลันตวาดขึ้นเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย “คุณจะไปรู้อะไร”

ถังหนิงหยุดและปิดสมุดบันทึก จากนั้นจึงระบายยิ้ม “คุณกำลังพยายามแก้แค้นให้ผู้หญิงที่คุณรักกับลูกที่ไม่ได้เกิดมานี่นา ถ้าฉันเป็นภรรยาของคุณที่ตายไปและรู้ว่าคุณใช้วิธีนี้เพื่อแก้แค้น ฉันคงเกลียดคุณยิ่งกว่าเดิมซะอีก!”

“หุปปากไปซะ!”

เขาก้าวมาข้างหน้ามาไม่กี่ก้าวด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด จากนั้นก็ตะโกนลั่น บอกให้คนของเขาที่กระจายตัวอยู่รอบสุสานเปิดเผยตัวออกมา

บอดีการ์ดของถังหนิงสัมผัสได้ถึงอันตราย พวกเขารีบเข้ามาคุ้มกันเธอเอาไว้ อย่างไรก็ตามการประจันหน้ากับคนของชิวจิ้นราวๆ ยี่สิบคนนั้นเห็นได้ชัดว่าพวกเขามีกำลังคนน้อยกว่า!

“วันนี้ฉันอยากให้ตระกูลโม่ลงหลุมไปกับภรรยาและลูกของฉัน”

“ความจริงแล้วคนที่สมควรตายก็คือคุณนั่นแหละ! ถ้าคุณเลือกทางที่ถูกต้อง คนรักของคุณก็คงไม่ตายเพราะการตามล้างแค้นจากศัตรูหรอก! คุณนั่นแหละที่ทำให้เธอต้องตาย!”

“แกสร้างเรื่องขึ้นมาเอง!” ชิวจิ้นสวนกลับ

ถังหนิงเลิกพูดท้าทายและเปิดหน้าสุดท้ายของบันทึก ข้อความสองประโยคปรากฏบนหน้านั้น “แด่พระผู้เป็นเจ้า ได้โปรดช่วยให้ลูกได้หลุดพ้นไปจากปีศาจร้ายตนนี้หรือไม่ก็ให้ลูกตายไปเสียดีกว่า ลูกเกลียดพวกอันธพาล!”

“ฆ่าเธอซะ!” ดวงตาชิวจิ้นแดงก่ำ การที่เขาออกปากสั่งอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธถังหนิงเข้าอย่างจังเสียแล้ว

กลุ่มชายราวๆ ยี่สิบคนพุ่งเข้ามา ภาพที่เกิดขึ้นช่างน่ากลัวและหวั่นเกรง

ทว่า…

ถังหนิงไม่ได้ออกอาการตื่นตระหนกขณะที่เธอคอยระวังตัว “คุณคิดว่าจะทำร้ายฉันแม้แต่ปลายเล็บได้จริงๆ เหรอคะ

“คุณฆ่าภรรยากับลูกของตัวเองแล้วยังพยายามโทษคนอื่นอีก คุณมันไม่ใช่คน ฉันไม่มีเหตุผลอะไรต้องกลัวคุณเลย”

“พวกแกรออะไรอยู่ ไปจัดการสิ!”

กลุ่มชายฉกรรจ์พุ่งเข้ามาหาถังหนิงและบอดีการ์ดของเธออย่างอาฆาตมาดร้ายก่อนล้อมพวกเขาเอาไว้เต็มที่

“ขอโทษด้วยนะ คุณดาราดัง!

“ใครบอกให้แกเป็นคนรักของโม่ถิงละ

“ฆ่าเธอซะ!”

น้ำเสียงของชิวจิ้นสั่นไหวขณะที่มันดังก้องไปทั่วสุสาน อย่างไรก็ตามในเวลานี้ กลุ่มชายหนุ่มเป็นร้อยคนในชุดสูทสีดำก้าวเข้ามา ต้อนให้คนของชิวจิ้นต้องถอยร่นไป อย่างไรเสียจะมีใครเคยเห็นภาพอย่างนี้กันบ้าง

จากนั้นโม่ถิงปรากฏตัวท่ามกลางฝูงชน เดินตรงมาหาถังหนิงและยกแขนโอบเธอไว้ “คุณเป็นอะไรไหมครับ”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” ถังหนิงพยักหน้า “แต่ว่าไอ้เลวนี่ดื้อด้านเกินไปน่ะค่ะ เขาไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง” ถังหนิงเอ่ยพลางพยักพเยิดไปทางชิวจิ้น “เขาก็แค่เศษสวะชิ้นหนึ่งที่ทำให้ภรรยากับลูกตัวเองต้องตาย แต่ก็ยังเอาแต่โทษคนอื่น หรือว่าคุณจะปฏิเสธล่ะ”

โม่ถิงมองหน้าชิวจิ้นและเอ่ยเสียงเรียบ “เมื่อกี้คุณบอกว่าจะฆ่าใครนะครับ”

“เอาคนมากกว่ามารุมผมมันมีศักดิ์ศรีตรงไหนกันล่ะ”

“พอต้องเผชิญหน้ากับสวะ ผมก็ไม่ต้องสนใจว่าจะใช้วิธีเลือดเย็นขนาดไหนหรอกครับ” โม่ถิงตอบ “อีกอย่างพอเป็นเรื่องของคุณผมก็ไม่ต้องทำตัวยุติธรรมด้วย

“ชิวจิ้น ไม่ต้องพูดถึงยี่สิบปีเลย ต่อให้คุณฝึกมาอีกร้อยปี คุณก็คงทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับ ในเมื่อคุณอยากจะใช้วิธีป่าเถื่อน อย่างนั้นผมก็จะแสดงให้คุณเห็นความป่าเถื่อนนั้นเอง

“ถ้าคุณอยากจะลงมือก็เชิญเลย แต่ผมรับรองได้ว่าคุณจะทำร้ายผมไม่ได้แม้แต่ขนเส้นเดียวเลยละ อันที่จริงคุณต้องชดใช้กับการเอาชีวิตของทุกคนที่นี่มาใช้ด้วย!”

“โม่ถิง ถ้าแกเก่งนัก ทำไมไม่มาสู้กับฉันตัวต่อตัวซะเลยล่ะ!”

“ผมไม่อยากให้มือตัวเองสกปรกเพราะคุณหรอก!” โม่ถิงตอบ

ถังหนิงโยนสมุดบันทึกใส่ชิวจิ้น “ในเมื่อคุณไม่เชื่อฉัน ก็ค่อยๆ อ่านด้วยตาตัวเองและดูว่าตกลงใครที่ฆ่าภรรยาของคุณ”

ชิวจิ้นไม่เชื่อถังหนิง คิดว่ามันเป็นคำโกหกที่เธอปั้นขึ้นมา แต่หลังจากที่หยิบสมุดบันทึกและอ่านดู เขาก็นึกคุ้นเคยกับลายมือและคิดได้ขึ้นมา

มันเป็นเรื่องจริงที่ภรรยาเขาไม่ชอบอยู่กับอันธพาล ตอนนั้นเขานึกว่าเธอชอบมัน นึกว่าตัวเองเท่และกล้าหาญ

หากแต่เขาไม่รู้ว่าเธอจะคิดทิ้งเขาไปมาตลอด…

ไม่ นี่มันเป็นไปไม่ได้ ถังหนิงต้องสร้างเรื่องขึ้นมาแน่ เขาไม่เชื่อเด็ดขาด

เขาจึงเริ่มฉีกสมุดบันทึก แต่ก็ต้องอึ้งเมื่อรูปของเขากับภรรยาร่วงหล่นลงมา…

ผลการตรวจได้หล่นลงมาพร้อมกับรูปนั้นด้วย เขาเห็นชื่อของภรรยาในผลการตรวจอย่างชัดเจน เธอตกลงที่จะทำแท้ง!

หมายความว่าเธอแอบทำแท้งก่อนตายอย่างนั้นหรือ

เธอเกลียดเขามากขนาดนี้เลยหรือ

ในขณะที่ชิวจิ้นมองผลการตรวจสีเหลือง เขาทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างสับสน ไม่รู้ว่าจะยอมรับความจริงนี้อย่างไร

“ชิวจิ้น คุณอยากจะให้เราลงมือไหม พูดมาสักอย่างสิ…”

“ลุงชิว…”

ตอนนี้เองที่โม่ถิงส่งสัญญาณให้กลุ่มชายที่อยู่ด้านหลัง และภายในไม่กี่นาที กลุ่มชายฉกรรจ์ราวๆ ยี่สิบคนก็ถูกจับตัวไว้ ในขณะที่ชิวจิ้นยังคงคุกเข่าอยู่ต่อหน้าหลุมศพของภรรยาตัวเอง

ถังหนิงเงยหน้าขึ้นมองโม่ถิงแต่เขาส่ายหน้าให้ ไม่มีใครรู้ว่าชิวจิ้นคิดอะไรอยู่ ถ้าเกิดอยู่ๆ เขาเสียสติไปล่ะ

เป็นไปตามการคาดการณ์ของโม่ถิง เพราะในจังหวะต่อมา ชิวจิ้นได้สติแตกไปแล้วจริงๆ แต่เขาไม่ได้โจมตีคนอื่น กลับคว้ามีดมาฟันหลังมือของตัวเองแทน

“ฉันทำอะไรมาตลอดหลายปีนี้กัน ฉันนี่มันโง่จริงๆ คิดว่าเธอเต็มใจจะอยู่กับฉันจริงๆ ที่แท้…เธอก็ทำแท้งไปนานแล้ว!”