วิวาห์พลิกรัก ฉบับซุปตาร์ 1240 ทั้งหมดเป็นความผิดผมเอง
เมื่อเห็นเฉินจิ้งหรงโกรธ เหยาอันฉีไม่มีทางเลือกนอกจากสอนบางอย่างกับอีกฝ่าย “ถ้าฉันเป็นคุณคงจะวางแผนให้มันแยบยลหน่อย นึกถึงความเป็นไปได้ทั้งหมดแล้วก็ปรับแผนที่จำเป็นตามที่คิดอย่างรอบคอบไว้ สิ่งที่คุณทำลงไปมันดูถูกสติปัญญาของเราทั้งคู่นะคะ”
ว่าจบเธอก็เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้มาพาตัวเฉินจิ้งหรงออกไป
ลูกไม้ตื้นๆ ของเฉินจิ้งหรงเป็นแค่การก่อกวนที่น่ารำคาญ ในความเป็นจริงนั้นเธอหวังจะได้อะไรจากการทำอย่างนี้กันล่ะ
“ทำไมเขาถึงแต่งงานกับเธอ พวกเธอสองคนไม่ได้รักกันสักหน่อย”
“ใครบอกว่าเราไม่ได้รักกันคะ” เหยาอันฉีเงยหน้าขึ้นพูดขณะเฉินจิ้งหรงถูกพาตัวออกไป “หลังจากทำเนียนเป็นตัวแทนอยู่สี่ปี คุณไม่รู้ว่าจื่อซีรู้สึกลึกซึ้งกับฉันแค่ไหนบ้างเหรอ
“เขาแค่คิดว่าคุณเป็นฉันต่างหาก!”
“โกหก!” เฉินจิ้งหรงตวาดลั่น “บอกจื่อซีให้ออกมาพูดเรื่องพวกนี้ด้วยตัวเองสิ!”
“เฉินจิ้งหรง คุณตามรังควานฉันมาตั้งแต่ที่โรงพยาบาลทหารจนถึงตอนนี้ คุณคงเสียสติไปหมดแล้วจริงๆ คิดว่าตัวเองจะเข้ามาแทรกระหว่างเราได้ง่ายขนาดนั้นเหรอคะ
“คุณไม่ยอมเชื่อว่าจื่อซีเปลี่ยนไป แล้วก็ยังพยายามหลอกตัวเองว่าเขายังรักคุณอยู่ ทั้งหมดเป็นเพราะคุณขี้ขลาดที่จะเผชิญหน้ากับตัวเองและความเป็นจริง”
เฉินจิ้งหรงถูกต้อนให้จนมุมในขณะที่เหยาอันฉีอ่านใจเธอออก มันเป็นเรื่องจริงที่เธอไม่อาจทำใจรับความจริงได้ เธอถึงต้องการทำทุกทางที่เป็นไปได้เพื่อแก้แค้น
“ใช่ เธอพูดถูก แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจื่อซียังรู้สึกกับฉันอยู่…ยังไงเราก็คบกันมาตั้งสี่ปี”
เหยาอันฉีขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับเฉินจิ้งหรงอีกต่อไป ตอนนี้เองที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาถึงห้องทำงานของเหยาอันฉี
เฉินจิ้งหรงถูกพาตัวออกมาจากโรงพยาบาลอย่างไม่เต็มใจ
เธอเริ่มร้องไห้ออกมาขณะทรุดเข่าลงกับพื้น ชายคนที่ร่วมมือกับเธอเข้ามายื่นมือให้ “ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณไม่แต่งงานกับผมแทนล่ะครับ ถ้าโม่จื่อซียังรู้สึกอะไรกับคุณเดี๋ยวเขาก็กลับมาคุณเอง คุณจะยอมเดิมพันไหมครับ”
“คุณไม่ได้แค่อยากนอนกับฉันเหรอ ก็ได้ค่ะ ฉันจะนอนกับคุณ แต่…ไม่มีทางแต่งงานกับคุณเด็ดขาด ฉันจะรอโม่จื่อซีไปจนวันตาย”
เฉินจิ้งหรงดื้อดึงอย่างถึงที่สุด ดื้อดึงเสียจนทำให้คนเกลียดเธอ หากแต่ชายคนนี้กลับไม่ยอมแพ้ “ก่อนหน้านี้ผมต้องการแค่ร่างกายของคุณจริงครับ แต่ตอนนี้ผมต้องการทั้งร่างกายและหัวใจของคุณ”
เฉินจิ้งหรงหัวเราะเย้ยพลางลุกขึ้นมาตะโกนใส่ “โรคจิต!”
หลังว่าเช่นนี้ เธอปาดน้ำตาและจากไป
ในขณะเดียวกัน เหยาอันฉีอาจจะไม่เชื่อคำพูดของเฉินจิ้งหรง แต่เธอก็ยังไม่พอใจเพราะผู้หญิงคนนี้เอาแต่มาหาเรื่องไม่หยุด ไม่มีใครชอบที่ถูกตามรังควานเช่นนี้ โดยเฉพาะเมื่อมันกระทบกับหน้าที่การงาน
ทว่าเธอเข้าใจว่าหากโม่จื่อซีก้าวออกมาทำบางอย่าง เฉินจิ้งหรงมีแต่จะยึดติดกับเรื่องนี้ต่อไป
ดังนั้นเธอจึงไม่อาจทำสิ่งใดได้ เธอจะรอจนกว่าโม่จื่อซีจะกลับมาที่บ้านและทำเมินเขาไปสักพัก…
เขาเคยไปพัวพันกับผู้หญิงประเภทไหนกันเนี่ย!
…
ช่วงนี้โม่จื่อซีกำลังอยู่ระหว่างปฏิบัติภารกิจสำคัญ เขาจึงไม่รู้ว่าเหยาอันฉีกำลังทุกข์ใจเพราะเฉินจิ้งหรงอยู่
สองวันให้หลัง ชายในสูทดำคนหนึ่งได้มาถึงบ้านตระกูลเฉินเพื่อสอบสวนพวกเขา ก่อนที่คุณพ่อเฉินจะถูกพาตัวไป
เฉินจิ้งหรงตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก เธอเข้าใจว่าด้วยยศตำแหน่งของพ่อของเธอ ถ้าเขาถูกพาตัวไปเธอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตามมา
เธอไม่รู้ว่าโม่จื่อซีทำสิ่งนี้เพื่อแก้แค้นให้ภรรยาตัวเอง และแน่นอนว่าเธอไม่มีใครให้ขอความช่วยเหลือ ถึงอย่างไรเพื่อนสนิททุกคนของเธอก็พยายามปกป้องตัวเอง สุดท้ายคนคนเดียวที่เธอไปหาได้ก็คือผู้ชายที่เจอในบาร์
เขาเป็นคนที่รวยที่สุดที่เธอรู้จัก!
“มาตกลงกันใหม่เถอะค่ะ!”
“ครั้งนี้คุณจะให้ผมแกล้งทำอะไรอีกล่ะ” เขาถามอย่างขบขัน
“ฉันต้องการเงิน ก้อนโตด้วย เงินที่มากพอจะประกันตัวพ่อฉันออกมาได้” เธอเอ่ยขณะที่สะอื้นไห้
“ก็ได้ครับ แต่ผมมีเงื่อนไขหนึ่ง คุณต้องแต่งงานกับผม” เขาว่าอย่างมุ่งมั่น “ผมไม่ยอมรับอย่างอื่น”
ว่าแต่เฉินจิ้งหรงจะยอมตกลงได้อย่างไร
“คุณไม่ได้กำลังฉวยโอกาสกับฉันอยู่เหรอคะ”
“คุณจะว่าอย่างนั้นก็ได้” เขาไหวไหล่ “ไม่อย่างนั้นคุณจะไปหาคนอื่นก็ได้”
เฉินจิ้งหรงไม่ได้ตกลงรับเงื่อนไขของเขาขณะจากไปพร้อมน้ำตา เธอต้องการไปตามหาโม่จื่อซี…
เขาเป็นคนเดียวที่เธอไปหาได้ในตอนนี้
…
โม่จื่อซีกลับมาจากฐานหน่วยปฏิบัติการพิเศษหลังผ่านพ้นไปสี่วัน สิ่งแรกที่เขาทำคือรีบกลับบ้าน อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เจอภรรยาอย่างที่หวังไว้ และซิงเจ๋อก็ยังอยู่ที่บ้านตระกูลโม่เพราะโม่จื่อเหยียนไม่อยากพรากจากเขาไป ว่าแต่เหยาอันฉีไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ
ไม่นานหลังจากนั้น ในที่สุดเหยาอันฉีก็กลับมาถึงบ้านพร้อมถุงกระดาษในมือ หากแต่กลับไม่สนใจโม่จื่อซีแม้แต่น้อย
เขาออกอาการสับสนเล็กน้อย ในจังหวะที่จะเข้าไปกอดเธอ เธอก็ห้ามเขาไว้
“คุณถูกจับได้ว่าเข้าโรงแรมไปกับเฉินจิ้งหรงแล้วนี่ มาทำอะไรที่นี่ล่ะคะ”
โม่จื่อซีอึ้งไปน้อยๆ และมองหน้าเธออย่างงุนงง “ผมไปทำภารกิจพิเศษมานะ ทั้งกองกำลังพิเศษรู้เรื่องนี้หมดครับ”
เธอรู้ว่าเขาไม่ผิดแต่ก็ยังไม่สบอารมณ์อยู่ดี เธอจึงอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง
หลังฟังจบ เขาถอนหายใจออกมาและวาดแขนโอบภรรยาไว้ ก่อนเอ่ยขอโทษ “ทั้งหมดเป็นความผิดผมเอง…ผมขอโทษนะครับ อันฉี”
“ฉันไม่โทษคุณหรอกค่ะ ฉันแค่หงุดหงิดนิดหน่อยเฉยๆ” เธอกอดเขากลับ “ถึงฉันจะอดโกรธไม่ได้ แต่ฉันก็ดีใจที่คุณกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย ฉันจะโมโหคุณได้ยังไงล่ะคะ
“แต่ฉันได้ยินว่าตอนนี้ตระกูลเฉินกำลังเดือดร้อน เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับคุณหรือเปล่าคะ”
“คุณพ่อเฉินรนหาที่เอง ไม่ได้เกี่ยวกับใครทั้งนั้นหรอกครับ”
“แต่เดี๋ยวเฉินจิ้งหรงต้องมาหาคุณอย่างแน่นอนค่ะ” เธอว่า “ตอนนี้เธอถึงทางตัน เธอจะหันไปขอให้ใครช่วยได้อีกล่ะคะ”
“ผมช่วยเธอไม่ได้หรอกครับ” เขาตอบอย่างเย็นชา “ตอนที่เธอกดดันให้ภรรยาผมออกจากโรงพยาบาลทหาร เธอควรคิดได้ว่าวันนี้ต้องมาถึง”
“อย่างนั้นคุณจะทำยังไงกับเฉินจิ้งหรงล่ะ ไม่ว่าฉันจะพูดยังไงเธอก็ไม่เชื่อ แล้วเอาแต่ยืนกรานว่าฉันโกหกเธอ…”
“ผมไปเจอเธอได้ แต่ว่าผมจะไปคุณครับ” เขาตอบเสียงหนักแน่น “ตอนนี้ผมซื่อสัตย์กับคุณ ไม่มีอะไรต้องปิดบังทั้งนั้น ที่สำคัญคือผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดผมด้วย”
เธอถอนหายใจก่อนพยักหน้าในท้านที่สุด “งั้นก็นัดวันเวลามาแล้วกันค่ะ…”
ทันทีที่เหยาอันฉีพูดเช่นนี้ โม่จื่อซีก็เข้าใจว่าพวกเขาคุยเรื่องจริงจังกันจบแล้ว เขาจึงช้อนภรรยาไว้ในอ้อมแขนและอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน…
เขาคิดถึงเธอมานาน เมื่อได้กลับมาอยู่ข้างเธอเขาก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเธอชวนให้เขาใจเต้นไม่เป็นส่ำแทบบ้า…
Comments