หลินเฉี่ยนก้มหน้าคิดหนัก ก่อนจะเงยหน้ามองถังหนิงในที่สุดและตอบกลับ “ค่ะ ฉันจะไป”

 

 

เธอมีเหตุผลอะไรจะไม่ไปกันล่ะ

 

 

ถังหนิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย “เธอก็ดูเป็นคนง่ายๆ นะ แต่ดูจากที่เธอจัดการเรื่องของเฉวียนจื่อเยี่ย ฉันบอกได้เลยว่าเธอไม่ใช่คนประเภทที่ยอมคนง่ายๆ หรอก”

 

 

“อื้ม” หลินเฉี่ยนตอบรับในลำคอเบาๆ อย่างเห็นด้วย

 

 

จากนั้นเธอกลับไปที่ห้องพักของซิงหลานเพื่อเก็บของเดินทางไปนิวซีแลนด์

 

 

ใกล้ถึงวันที่ซิงหลานจะเข้าประกวดในรอบชิงชนะเลิศแล้ว เป็นธรรมดาที่หลินเฉี่ยนจะหวังว่าซิงหลานจะคว้าชัยชนะมาให้ได้อยู่แล้ว

 

 

“ถ้าคุณไม่ชนะขึ้นมา…”

 

 

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณไปเถอะนะคะ” ซิงหลานรู้สึกว่าหลินเฉี่ยนออกจะขี้บ่นไปสักหน่อย

 

 

เดิมทีหลินเฉี่ยนอยากจะบอกหลี่จิ่นว่าเธอจะออกเดินทางไปทำงาน หากแต่เธอคิดว่าเขาคงงานยุ่งอยู่ที่ค่ายทหาร จึงตัดสินใจบอกเขาครั้งหน้าที่อีกฝ่ายติดต่อมา ด้วยเหตุนี้เธอจึงออกเดินทางไปนิวซีแลนด์พร้อมกับ

 

 

ซย่าหันโม่

 

 

…

 

 

การต่อสู้เพื่อชัยชนะของซิงหลานใกล้เข้ามาทุกที แม้ว่าเธอจะรั้งตำแหน่งที่หนึ่งมาตลอดการแข่งขัน แต่เธอก็ไม่เคยประมาทและตั้งใจเตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขันทุกรอบ ทั้งยังได้รับการฝึกกับถังหนิงและผู้จัดการของเธอจากไห่รุ่ยทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องง่ายๆ โดยไม่ต้องกังวลแต่อย่างใด

 

 

“คืนนี้สำคัญมาก ฉันหวังว่าเธอจะรักษามาตรฐานของตัวเอง ไม่ว่าจะขนะหรือแพ้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความรู้สึกของเธอต่างหาก…

 

 

…ฉันมั่นใจว่านี่เป็นสิ่งที่พี่หนิงอยากให้ฉันบอกกับเธอเหมือนกัน”

 

 

เหตุผลที่ผู้จัดการของเธอพูดเช่นนี้เพราะเธอรู้ว่าครั้งหนึ่งชัยชนะของซิงหลานเคยถูกช่วงชิงไป เธอจึงเป็นห่วงว่าซิงหลานจะกดดันเพราะเรื่องนี้

 

 

ในความเป็นจริง ความกังวลได้ซึมลึกในใจของซิงหลาน

 

 

ถึงอย่างไรเธอเองก็เคยอยู่ห่างชัยชนะเพียงแค่เอื้อมแบบนี้มาก่อนและวันนี้ก็น่าวิตกกังวลไม่แพ้กัน เธอหวาดกลัวว่าจะมีใครบางคนทำกับเธอเหมือนอย่างเดิมอีก

 

 

“หลี่เจี่ย ฉันโทรหาถังหนิงได้ไหมคะ” ซิงหลานรู้สึกว่ามีเพียงถังหนิงที่สามารถปลอบใจเธอได้

 

 

ผู้จัดการที่ชื่อหลี่เจี่ยหยิบโทรศัพท์ออกมาและต่อสายหาถังหนิง ทันทีที่โทรติด สีหน้าของซิงหลานผ่อนคลายขึ้นราวกับสัมผัสได้ถึงความอุ่นใจอีกครั้ง “พี่หนิง…ฉันกลัวจังเลยค่ะ”

 

 

ถังหนิงถามเมื่อได้ยินดังนั้น “มีอะไรขวางเธอจากเวทีอยู่เหรอ”

 

 

“ไม่มีค่ะ”

 

 

“เชื่อฉันสิ เธอจะต้องชนะ ฉันส่งคนไปตรวจดูทุกอย่างที่จะอาจจะมาขวางทางแล้ว รับรองได้เลยว่าเธอจะก้าวขึ้นเวทีได้อย่างปลอดภัยแน่นอน แล้วเธอล่ะ รับรองว่าจะคว้าชัยชนะมาได้ไหม” ถังหนิงถาม

 

 

หลังได้ยินว่าถังหนิงตรวจเช็กทุกอย่างดีแล้ว ซิงหลานเบาใจลง เห็นได้ชัดถึงความเชื่อมั่นของเธอในตัวถังหนิง

 

 

“ฉันทำได้ค่ะ” เธอขานรับอย่างมั่นใจ

 

 

“ร้องเพลงด้วยหัวใจของเธอ คืนนี้คนทั้งประเทศกำลังคอยดูเธออยู่”

 

 

ด้วยคำพูดให้กำลังใจของถังหนิง ซิงหลานรู้สึกมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม ตอนนี้ต่อให้เธอต้องคว้าชัยชนะสิบครั้งกลับบ้าน เธอก็ทำได้อย่างไม่มีข้อสงสัย หลังจากวางสายเธอส่งโทรศัพท์คืนให้ผู้จัดการของเธอ “ขอบคุณนะคะ หลี่เจี่ย”

 

 

“เธออยู่โดยไม่มีถังหนิงไม่ได้เลยเหรอ”

 

 

“อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ได้ค่ะ” ซิงหลานหัวเราะ

 

 

มันเป็นการประกวดระดับประเทศและเป็นรอบชิงชนะเลิศ ยิ่งไปกว่านั้นยังถ่ายทอดสดไปทั่วโลก ความจริงแล้วตราบใดที่ซิงหลานยังรักษามาตรฐานของตัวเองเอาไว้ การคว้าชัยชนะมาก็เป็นเรื่องง่ายอย่างกับปอกกล้วยเข้าปาก ทว่าซิงหลานไม่ได้พอใจเพียงแค่การทำได้ดีเหมือนอย่างเคย ในตอนที่เลือกระดับความยาก เธอจึงตัดสินใจเลือกระดับที่ยากที่สุด

 

 

คณะกรรมการไม่เข้าใจถึงการตัดสินใจของเธอ ชัยชนะแทบจะมากองตรงหน้าเธอแล้ว ทำไมเธอถึงคาดหวังในตัวเองสูงถึงขนาดนั้นกัน

 

 

มันเป็นคำถามที่พวกเขาถามเธอออกมาจริงๆ ก่อนซิงหลานจะตอบ “ในคืนนี้ทุกสายตาของคนทั้งประเทศจะจับจ้องมาที่ฉัน ฉันรู้ว่าตัวเองได้รับความสนใจมากแค่ไหน ในเมื่อฉันเลือกเส้นทางการร้องเพลงแล้ว ทำไมฉันถึงไม่ทุ่มเททั้งหมดและทำให้ดีที่สุดเพื่อขอบคุณแฟนๆ ของฉันล่ะคะ

 

 

“ฉันถึงได้เลือกเพลงที่ยากที่สุดให้ตัวเองค่ะ”

 

 

“ฉันล่ะสงสัยว่าอะไรหรือใครทำให้คุณกล้าถึงขนาดนี้” กรรมการอีกคนถามขึ้น

 

 

“ป๋อเล่อ [1] ของฉัน ถังหนิงค่ะ” ซิงหลานตอบ “ฉันรู้ว่าในสายตาของทุกคนเธอมีด้านดีๆ ที่เต็มไปด้วยความลึกลับ ชาญฉลาด มีไหวพริบ และความสามารถอื่นๆ อีกมาก และยังมีด้านร้ายๆ ที่เจ้าเล่ห์ มีลับลมคมใน และเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ในใจขอฉันเธอคือคนที่หล่อหลอมและมอบชีวิตใหม่ให้ฉัน เธอคือป๋อเล่อของฉันค่ะ

 

 

“แม้ว่าฉันจะเซ็นสัญญากับไห่รุ่ยแล้ว ฉันก็ไม่เคยลืมว่าใครเป็นคนที่คอยสนับสนุนฉันในยามที่ฉันลำบากที่สุด

 

 

“ถังหนิงค่ะ!

 

 

“ในใจของฉันเธอคือตำนาน คนที่ฉันใฝ่ฝันว่าจะเป็นแบบนั้นมาตลอดแต่ไม่เคยเอื้อมถึงค่ะ

 

 

“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ”

 

 

คำพูดของซิงหลานแฝงไปด้วยความขอบคุณและอารมณ์ความรู้สึก

 

 

ไม่ว่าคนภายนอกจะมองวงการบันเทิงเป็นอย่างไร อย่างน้อยทุกคนที่จ้ซิงมีเดียก็ปฏิบัติต่อกันอย่างจริงใจเสมอ

 

 

“คุณเป็นคนที่รู้คุณคนดีนะ เริ่มการแสดงได้เลย”

 

 

ซิงหลานไม่ได้แสดงความขอบคุณเกินจริงไปเลย หากแต่เธอต้องการประกาศให้ทุกคนรู้ว่าชัยชนะของเธอเกิดมาได้เพราะถังหนิง

 

 

คืนนี้คนที่ยังมีข้อกังขาในตัวถังหนิงหรือดูถูกเธอกำลังจะต้องลงเอยไปพร้อมกับสีหน้าเจ็บปวดของพวกเขา

 

 

ซิงหลานจดจำทุกอย่างที่ถังหนิงสอนเธอได้ เธอสอนว่าให้อดทนเอาไว้บ้างและอย่าเผยไต๋ทั้งหมดให้คนอื่นได้เห็น

 

 

ดังนั้นทุกคนจึงถึงกับตกตะลึงเมื่อซิงหลานร้องเพลงในรอบชิงชนะเลิศ!

 

 

ทั้งพลังที่ปะทุออกมา น้ำเสียงที่ใช้ อารมณ์ และทักษะการร้องเพลงที่ดูเหมือนจะอยู่ในจุดที่ดีที่สุดในเวลานี้

 

 

เพลง  ดอกไม้ไฟ  ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ ความจริงแล้วมันดีกว่าต้นฉบับเสียอีก…

 

 

“ให้ตายเถอะ เด็กคนนี้จะทำให้ทึ่งไปได้อีกเท่าไรกันนะ”

 

 

“พระเจ้าช่วย ฉันก็อึ้งไปเหมือนกัน”

 

 

“ฉันว่าก่อนหน้านี้เด็กคนนี้ต้องออมมือไว้แน่”

 

 

“ถังหนิงฝึกเธอมานะ คุณคิดว่ายังไงล่ะ”

 

 

คำพูดของเหล่ากรรมการเพียงพอที่จะบ่งบอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น การแสดงในรอบชิงชนะเลิศของซิงหลานช่างน่าทึ่งเกินกว่าจะคาดคิด

 

 

หากการแสดงก่อนหน้านี้ของเธออยู่ในระดับที่ดีกว่ามาตรฐานเท่านั้น และมันชวนให้คู่แข่งพยายามเอาชนะเธอ การแสดงในรอบนี้ก็ทำให้พวกเขาถึงกับพูดไม่ออก

 

 

เพราะเพลงที่ใช้ในรอบนี้ของเธอได้มอบให้กับถังหนิง

 

 

เธอร้องเพลงนี้ให้ถังหนิงได้ฟัง

 

 

“ตอนนี้ดิฉันอยู่ระหว่างการถ่ายทอดสด  งานประกวดร้องเพลงเจอร์นีย์  ดิฉันพิธีกรภาคสนาม XX รายงานค่ะ เราเพิ่งได้รับชมการแสดงเพลง  ดอกไม้ไฟ  จากซิงหลานไปค่ะ ถ้าชื่นชอบการแสดงของเธอ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอนนี้แล้วลงคะแนนให้เธอกันได้เลยค่ะ”

 

 

การแข่งขันเป็นไปด้วยความเข้มข้น การแสดงของซิงหลานกระตุ้นให้ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นทุ่มเทกับการแสดงของตัวเองอย่างเต็มที่ บางคนมีทักษะใกล้เคียงกับเธอ บางคนถึงกับหยิบเพลงของตัวเองมาร้อง แต่ทว่าสุดท้ายคนที่คว้าชัยชนะกลับบ้านไปคือ…

 

 

“หลังจากการแข่งขันที่ดุเดือดผ่านไป ผลการตัดสินจากคณะกรรมการและการลงคะแนนจากคนทางบ้าน ผู้ชนะในรายการได้แก่…”

 

 

 

 

——

 

 

[1] คนฝึกม้าชื่อก้องโลกจากราชวงศ์ชิงผู้ที่ขึ้นชื่อด้านการคัดเลือกม้า การเรียกใครบางคนว่า ป๋อเล่อ หมายความว่าพวกเขาเป็นผู้ชี้ขาดความสามารถที่เยี่ยมยอด