“คุณป้าคะ สายแล้วนะคะ บอกหนูมาสักทีว่าเมื่อไหร่จื่อเยี่ยจะมา เขาเป็นว่าที่เจ้าบ่าวนะคะ”

 

 

เดิมทีคุณนายเฉวียนก็มั่นอกมั่นใจอยู่ หากแต่เธอค่อยๆ เริ่มสงสัยว่าเฉวียนจื่อเยี่ยกำลังทำอะไรอยู่กัน

 

 

หรือเขาจะหนีไปหาหลินเฉี่ยนจริงๆ

 

 

ในฐานะแม่ของเฉวียนจื่อเยี่ย เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่อาจควบคุมลูกชายของเธอได้และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

 

 

มีแขกเหรื่อมากมายอยู่ที่นี่รวมถึงตระกูลเยี่ยด้วย เฉวียนจื่อเยี่ยยังทิ้งทุกอย่างไปได้ เขากำลังพยายามต้อนเธอให้จนมุมหรืออย่างไรกัน

 

 

ในขณะที่คนเริ่มมุ่งความสนใจและซุบซิบเรื่องคุณหนูเยี่ย ในที่สุดคนตระกูลเยี่ยก็รีบเข้ามาถามคุณนายเฉวียน

 

 

“เกิดอะไรขึ้นกัน ทำไมเฉวียนจื่อเยี่ยยังไม่มาอีก ลูกสาวของฉันต้องออกมาต้อนรับแขกเพียงลำพัง นี่มันหมายความว่าอะไร”

 

 

“พ่อแม่สะใภ้ที่รักของฉัน ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันจะส่งคนไปตามตัวจื่อเยี่ยเดี๋ยวนี้เลย ฉันมั่นใจว่าเขาไม่ใช่คนที่ไร้ความรับผิดชอบ ขอเวลาฉันหน่อยนะคะ” คุณนายเฉวียนเอ่ยปลอบ

 

 

“นี่มันผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ฉันจะให้เวลาอีกสิบนาที ถ้าเขาไม่มา ฉันไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำอะไรลงไป”

 

 

คุณนายเฉวียนทำเพียงยิ้มรับ ไม่ง่ายที่เธอจะได้เวลาสิบนาทีมา และไม่ว่าจะพยายามติดต่อจื่อเยี่ยเท่าไรก็ไม่มีทางเข้าถึงตัวเขาได้

 

 

ท่ามกลางอารมณ์เดือดดาลที่ปะทุขึ้นมา เธอเริ่มสงสัยว่าเขาจะไปหาหลินเฉี่ยนจริงๆ จึงตัดสินใจติดต่อเธอ

 

 

“ถ้าไอ้ลูกชายไม่รักดีคนนี้ไปหาหลินเฉี่ยนจริงๆ ฉันจะฆ่าเขาให้ตายเลย!”

 

 

ตอนนี้เองที่คุณหนูเยี่ยได้ยินคำพูดของคุณนายเฉวียน เธอจึงหันมาหาก่อนว่าขึ้น “ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าจื่อเยี่ยจะเกี่ยวพันกับน้องสาวของตัวเองจริงๆ ทั้งตระกูลของคุณมันจอมลวงโลก”

 

 

พูดจบคุณหนูเยี่ยก็วิ่งออกไปท่ามกลางบรรดาแขกมากมาย

 

 

คุณนายเฉวียนรีบตามเธอไป เธอไม่อาจปล่อยให้เจ้าสาวหนีหายไปได้เช่นกัน

 

 

“เสี่ยวเยี่ย เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่หนูคิดนะ”

 

 

“ฉันได้ยินที่คุณพูดหมดแล้วค่ะ คุณบอกว่าเฉวียนจื่อเยี่ยไปหาหลินเฉี่ยน ถ้าไม่มีอะไรระหว่างพวกเขาจริงๆ ทำไมเขาต้องไปหาเธอในคืนงานหมั้นของเราละคะ ตระกูลของพวกคุณมันน่าขำสิ้นดี”

 

 

“ไม่นะ จื่อเยี่ยไม่มีทางไปหานังหน้าด้านนั่นเด็ดขาด เชื่อฉันสิ” คุณนายเฉวียนเริ่มวิตกกังวล

 

 

“ถ้าเขาไม่ได้ไปหาเธอ อย่างนั้นก็บอกให้เขามาที่นี่เดี๋ยวนี้เลยค่ะ รู้หรือเปล่าคะว่าคนทั้งห้องกำลังหัวเราะฉันลับหลังอยู่น่ะค่ะ…

 

 

“ฉันยังไม่ทันแต่งเข้าตระกูลเฉวียนแต่ก็โดนหัวเราะเยาะซะแล้ว…

 

 

“ตระกูลเฉวียนที่รู้วิธีเลี้ยงลูกให้เติบโตมาเป็นลูกชายลูกสาวที่ดี พวกเขาเข้ากันได้ดีจนได้กันเองยังไงล่ะคะ”

 

 

คุณหนูเยี่ยโกรธจนแทบจะตะโกนคำพูดเหล่านั้นออกมา หากแต่ไม่ว่าจะพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองสักเท่าไร แขกบางคนที่อยู่แถวๆ นั้นก็ยังได้ยินสิ่งที่เธอพูด

 

 

พวกเขาจึงเริ่มคิดว่าเป็นไปตามสิ่งที่คิดเอาไว้ มีบางอย่างระหว่างเฉวียนจื่อเยี่ยกับหลินเฉี่ยนจริงๆ อันที่จริงแล้วพวกเขาอาจจะหนีไปด้วยกันในคืนงานหมั้นของเขากับคุณหนูเยี่ยเสียด้วยซ้ำ

 

 

“เสี่ยวเยี่ย พูดตามตรงเลยนะ หลินเฉี่ยนเป็นนังแพศยาและครอบครัวของเราเผลอเอานังหมาป่านั่นเข้ามาในบ้านจริง แค่จื่อเยี่ยถูกเธอยั่วยวนเท่านั้นเอง…”

 

 

“ฉันเชื่อที่คุณบอกว่าหลินเฉี่ยนเป็นนังแพศยา แต่ทำไมจื่อเยี่ยยังไม่มาที่นี่อีกคะ…

 

 

“พวกเขาทั้งสองคนร่วมมือกันทำให้ฉันโดนเหยียดหยามอยู่อย่างนี้!”

 

 

คุณนายเฉวียนโกรธเช่นกัน เธอนึกไม่ถึงว่าเฉวียนจื่อเยี่ยจะก่อเรื่องวุ่นวายขนาดนี้

 

 

เธอไม่น่าประมาทและปล่อยให้เขาออกไปเตรียมสิ่งที่เรียกว่าเซอร์ไพรส์เลย

 

 

บรรดาแขกยิ่งเริ่มมองและนินทาในขณะที่ตระกูลเยี่ยถึงขีดจำกัดของพวกเขา ในที่สุดคุณหนูเยี่ยจึงเอ่ยกับคุณนายเฉวียน “ฉันจะไม่ปล่อยให้ตระกูลเฉวียนรอดตัวจากเรื่องนี้ไปได้ โดยเฉพาะเฉวียนจื่อเยี่ยและหลินเฉี่ยน”

 

 

ครั้งนี้เธอไม่อดกลั้นพร้อมตะโกนดังลั่นห้อง

 

 

แขกทั้งหมดถึงกับตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่าเรื่องจะลงเอยแบบนี้

 

 

ในขณะเดียวกันถังหนิงนั่งอยู่ท่ามกลางแขกด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย เธอมาที่นี่เพื่อชมการแสดง เธอจึงกำลังเพลิดเพลินขณะที่เอนกายพิงอย่างสบายอารมณ์ในอ้อมแขนของโม่ถิง

 

 

เป็นไปได้ไหมว่าหลินเฉี่ยนกับเฉวียนจื่อเยี่ยจะหนีตามกันไปจริงๆ

 

 

เป็นไปได้ไหมว่าหลินเฉี่ยนจะไม่ยอมปล่อยเฉวียนจื่อเยี่ยไป เธอเลยตัดสินใจหลอกล่อให้เขาหนีไป

 

 

เป็นไปได้ไหมว่า…

 

 

ความจริงแล้วมีความ  เป็นไปได้ไหมว่า  ไม่มากนัก ในเมื่อทุกคนเหยียดหยามหลินเฉี่ยนว่าเป็นนังแพศยาที่ทำเรื่องน่าขยะแขยงด้วยการมีสัมพันธ์กับเฉวียนจื่อเยี่ยไปแล้ว ทันใดนั้นหลินเฉี่ยนมาถึงงานฉลองการหมั้นพร้อมกับหลี่จิ่น

 

 

ทุกสายตาจับจ้องไปยังหลินเฉี่ยนและนายทหารด้วยท่าทีเยาะเย้ยถากถางทันที

 

 

คุณนายเฉวียนมั่นใจว่าหลินเฉี่ยนหลอกล่อให้ลูกชายของเธอหนีไป แต่ทว่า…

 

 

…หลินเฉี่ยนกลับปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนอย่างคาดไม่ถึง

 

 

ทันทีที่คุณหนูเยี่ยเห็นหลินเฉี่ยน เธอพุ่งตัวเข้าไปถามอีกฝ่าย “เฉวียนจื่อเยี่ยไปหาเธอใช่ไหม พวกเธอวางแผนจะหนีไปด้วยกันใช่ไหม”

 

 

หลังได้ยินดังนั้น หลินเฉี่ยนขมวดคิ้วมุ่น “คุณหนูเยี่ย คุณป่วยเป็นโรคหวาดระแวงรุนแรงเหรอคะ ฉันแค่มาร่วมงานสายเท่านั้นเอง… ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ด้วยค่ะ”

 

 

“เลิกเสแสร้งได้แล้ว พูดออกมาเถอะ เธอซ่อนจื่อเยี่ยไว้ที่ไหน” คุณนายเฉวียนโพล่งถามขึ้น

 

 

หลินเฉี่ยนเบียดกายเข้าในอ้อมกอดของหลี่จิ่นและหัวเราะออกมา “คุณนายเฉวียน คุณเองก็ป่วยเป็นโรคหวาดระแวงเหมือนกันเหรอคะ”

 

 

“อย่างนั้นก็แก้ตัวมาสิ” คุณหนูเยี่ยตัดสินใจให้โอกาสหลินเฉี่ยนอธิบาย

 

 

“เดิมทีก็ไม่มีอะไรระหว่างเฉวียนจื่อเยี่ยกับฉันอยู่แล้ว…”

 

 

“เธอมีหลักฐานอะไรล่ะ” อีกฝ่ายเอ่ยแทรก

 

 

“ตัวผมเองไม่ใช่หลักฐานที่ดีที่สุดของเธอเหรอครับ” หลี่จิ่นถามกลับอย่างเย็นชา “เฉี่ยนเฉี่ยนแค่มาร่วมงานหมั้นของพี่ชายตัวเอง ไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่คุณคิดหรอกครับ”

 

 

เมื่อได้ยินคำตอบของเขา ในที่สุดทุกคนมุ่งความสนใจไปที่เขา ดูจากเครื่องแบบของเขาแล้ว พวกเขาหลายคนรับรู้ยศทหารของเขาอย่างรวดเร็ว

 

 

เขาเป็นพลตรี

 

 

ดังนั้นทุกคนจึงเริ่มเชื่อคำพูดของหลินเฉี่ยนมากกว่าสิ่งที่ตระกูลเฉวียนพูด ถึงอย่างไรชายที่อยู่ข้างเธอก็มีอำนาจน่ายำเกรงไม่น้อย

 

 

คุณหนูเยี่ยถอยกลับไปเช่นกัน เพราะหลินเฉี่ยนกำลังสบตากับเธอด้วยแววตาว่างเปล่า

 

 

“ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงคิดว่าฉันจะหนีไปกับพี่ชายตัวเอง อยากจะรู้เหมือนกันค่ะว่าใครเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ขึ้นมา”

 

 

“เรื่องนั้นเธอต้องไปถามแม่เลี้ยงของเธอแล้วล่ะ” เธอปรายตามองคุณนายเฉวียน

 

 

ในตอนนี้เองที่หลี่จิ่นพูดกับคุณหนูเยี่ย “เฉี่ยนเฉี่ยนตัดขาดกับตระกูลเฉวียนแล้วครับ คุณนายเฉวียนยังเรียกร้องให้เฉี่ยนเฉี่ยนคืนเงินชดเชยค่าเลี้ยงดูให้เธอสามสิบล้านหยวนอีกด้วย ดังนั้นผมต้องขอโทษด้วยที่เฉี่ยนเฉี่ยนของเราไม่มีแม่เลี้ยงอีกต่อไปแล้ว เธอมีแค่ว่าที่แม่สามีเท่านั้นครับ”

 

 

“โอ้พระเจ้า หลินเฉี่ยนฝากชีวิตของเธอไว้กับนายพลคนนี้จริงๆ แล้วสินะ”

 

 

“ถ้าให้ฉันเลือกระหว่างเฉวียนจื่อเยี่ยกับนายพล ฉันก็คงจะเลือกอย่างหลังเหมือนกัน”

 

 

“นี่ไม่ได้หมายความว่าหลินเฉี่ยนเป็นผู้บริสุทธิ์ และตระกูลเฉวียนใส่ร้ายเธอมาตลอดหรอกเหรอ”