บางคนเดินบนเส้นทางเดียวกัน หากแต่ใครบางคนก็ไปถึงจุดหมายในขณะที่บางคนตกลงข้างทางไปสู่ขุมนรก

 

 

เขาถึงว่ากันว่าชีวิตคนเราไม่แน่นอน ต่อให้ถังหนิงพยายามสุดความสามารถเพียงไหน เธอก็ไม่อาจหลีกหนีเรื่องนี้ไปได้

 

 

เรื่องของซย่าหันโม่ไม่ได้เพียงแต่ทำร้ายหลินเฉี่ยน แต่ยังทำให้ถังหนิงรู้ซึ้งว่าการปล่อยวางและบอกลาเป็นบทเรียนสำคัญที่เธอต้องผ่านไปให้ได้

 

 

…

 

 

ซย่าหันโม่รู้ตัวว่าได้เลือกทางที่ต้องเสียสละตัวเองเพื่อแก้แค้นโจวชิง แต่ดูแล้วเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น นับตั้งแต่ตอนที่โจวชิงหักหลังเธอ เธอไม่สนใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นภายภาคหน้าและอนาคตของตัวเองอีกต่อไป เธอเพียงต้องการให้โจวชิงชดใช้กับสิ่งที่เขาทำลงไป

 

 

ก่อนการประชุมจะเริ่มขึ้น ประธานหลิวว่าขึ้นภายในบ้านที่เขาซื้อให้ซย่าหันโม่ “ออมมือไว้บ้างแล้วกันนะ ถึงยังไงก็เคยเป็นคนรักกันมาก่อน เธอควรเหลือทางออกไว้ให้เขาบ้าง”

 

 

ซย่าหันโม่อยู่ในชุดสูทสีดำซึ่งดูภูมิฐานและสง่างาม เธอไม่ได้แสดงท่าทีออกมามากนัก ด้วยความรู้สึกของเธอต่อประธานหลิวที่ค่อนข้างอธิบายได้ยาก สำหรับชายที่เคยใช้วิธีสกปรกเพื่อได้ครอบครองตัวเธอ เธอสมควรที่จะต้องเกลียดชังเขา หากแต่เขาก็ได้ให้บ้านหลังใหม่กับเธอและเธอเองก็เต็มใจที่จะเลือกอยู่กับเขา

 

 

เดิมทีเธอเคยอยู่บนเส้นทางที่เปิดกว้างพร้อมศักยภาพที่ล้นเหลือ แต่เธอเลือกที่จะทำลายมันเสียเอง ตอนนี้เธอต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ จะไปโทษใครได้ล่ะ

 

 

ซย่าหันโม่พลันนึกถึงคืนที่สวนสนุกร้าง คืนที่หลินเฉี่ยนมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอพร้อมบาดแผลทั่วร่างกาย ตอนนั้นหลินเฉี่ยนจะเจ็บขนาดไหนกัน

 

 

บางทีต่อให้เธอใช้เวลาทั้งชีวิตก็คงไม่อาจชดใช้ความรู้สึกผิดที่เธอมีต่อหลินเฉี่ยนได้

 

 

“โอเคค่ะ” ซย่าหันโม่ตอบรับในท้ายที่สุด อย่างไรก็ตามพวกเขาต่างรู้กันอยู่ลึกๆ ว่าซย่าหันโม่คงไม่อาจปล่อยให้โจวชิงรอดพ้นไปได้

 

 

ไม่นานซย่าหันโม่มาถึงชั้นล่างของตงเฉิงฟิล์ม ทันทีที่ทีมงานเห็นเธอก็รู้ได้ว่าเธอคือเจ้านายคนใหม่ของพวกเขา

 

 

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ จู้ซิงมีเดียไล่ผู้หญิงคนนี้ออกมาแล้วเธอก็ตามโจวชิงกลับไปทำงานที่ช่องเก่าไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้เธอมาเป็นเจ้านายคนใหม่ของเราได้ล่ะ”

 

 

“จะเพราะอะไรไปได้ล่ะ เธอต้องปีนขึ้นเตียงประธานหลิวแน่ๆ ”

 

 

“ฉันล่ะสงสัยว่าทำไมเขาถึงยอมให้รายการใหญ่ขนาดนี้มาอยู่ในมือของผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนี้ ที่แท้เขาก็พยายามเอาใจเธออยู่นี่เอง”

 

 

“เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว เรื่องมาถึงขนาดนี้และประธานหลิวก็ตัดสินใจแล้วด้วย อย่างนั้นเราก็ควรให้ความช่วยเหลือคุณซย่านะ”

 

 

ถึงแม้ว่าเรื่องส่วนตัวของประธานหลิวจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าเขาน่าเชื่อถือและมากประสบการณ์ในการบริหารงาน ทั้งนี้พนักงานในบริษัทยังไว้ใจและซื่อสัตย์กับเขา แน่นอนว่าที่เป็นเช่นนั้นเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ไม่น้อยที่เขามอบให้พวกเขา

 

 

ไม่นานซย่าหันโม่ก้าวเข้ามาในห้องทำงานของผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์และขึ้นแท่นเข้าควบคุมอย่างเป็นทางการ

 

 

“ผู้อำนวยการซย่า การประชุมกำลังจะเริ่มนะคะ”

 

 

ซย่าหันโม่มองเลขาคนใหม่ของเธอก่อนพยักหน้ารับ “เรียกฉันตอนที่ทุกคนมาถึงแล้วกันนะคะ”

 

 

“ได้ค่ะ”

 

 

เลขารู้ว่าเธอได้ตำแหน่งมาได้อย่างไร หากแต่เธอก็ยังคงนับถือในตัวซย่าหันโม่ ด้วยชีวิตของเจ้าตัวที่น่าสนใจด้วยเรื่องราวดีร้ายมากมาย

 

 

ในไม่ช้าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับรายการก็ได้เข้ามารวมตัวกันในห้องประชุม รวมถึงโจวชิงที่เพิ่งมาถึง ทว่าที่นั่งของผู้อำนวยการยังคงว่างเปล่า ทุกคนจึงมองหน้ากันอย่างงุนงง

 

 

“ประธานหลิวบอกว่าผู้อำนวยการคนใหม่จะมารับหน้าที่ดูแลรายการนี้ แล้วเขาไปอยู่ไหนซะล่ะ”

 

 

“ใจเย็นก่อนค่ะทุกคน ผู้อำนวยการกำลังจะมาถึงที่นี่ค่ะ” เลขาของซย่าหันโม่เอ่ยยืนยันก่อนจะเดินออกจะห้องไป

 

 

ไม่กี่นาทีถัดมา ประตูห้องประชุมเปิดออกพร้อมกับซย่าหันโม่ที่ปรากฏตัวขึ้น

 

 

ทุกคนต่างตกตะลึงจนดวงตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า โดยเฉพาะโจวชิงที่คิดว่าเธอมาเพื่อหาเรื่อง เขาจึงลุกขึ้นเดินไปหาเธอทันทีก่อนเอ่ย “เธอไม่ควรมาที่นี่ ถ้าอยากเจอฉันก็ควรจะไปรอด้านนอก”

 

 

ซย่าหันโม่ปรายตามองเขาอย่างเยาะเย้ยและว่าขึ้นเสียงเย็น “ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อคุณ คุณโจว ฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ”

 

 

“ถ้าเธอไม่ได้มาหาฉัน แล้วเธอมาที่นี่ทำไมกัน”

 

 

“ขอโทษด้วยนะคะ คุณโจว แต่ทุกคนกำลังรอผู้อำนวยการซย่าเพื่อเริ่มการประชุมอยู่ค่ะ” เลขาของซย่าหันโม่เอ่ยเตือน

 

 

“ผู้อำนวยการซย่าเหรอ” โจวชิงว่าขึ้นอย่างตะกุกตะกัก

 

 

“ใช่แล้วค่ะ ฉันคือผู้อำนวยการคนใหม่ที่จะมารับผิดชอบดูแลที่นี่ ซย่าหันโม่ ยังไงช่วยชี้แนะฉันด้วยนะคะ” หลังแนะนำตัวเสร็จ ซย่าหันโม่เดินตรงไปที่หัวโต๊ะและทิ้งตัวนั่งลง

 

 

โจวชิงถึงกับหน้าถอดสี เขานึกไม่ถึงว่าซย่าหันโม่จะทำเช่นนี้

 

 

เธอกลับมาเป็นเจ้านายของเขาได้อย่างไรกัน

 

 

“ประธานหลิวแน่ใจว่าเขาจะเอาคนอย่างนี้มาเป็นผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์เหรอ” โจวชิงจ้องมองไปที่ซย่าหันโม่ด้วยความสงสัย

 

 

หากแต่อย่างที่พูดถึงก่อนหน้านี้ว่าประธานหลิวเชี่ยวชาญในการบริหารคน เมื่อเขาตัดสินใจลงไปแล้ว ทุกคนต่างทำตามโดยไม่ขัดข้อง

 

 

“เราเชื่อมั่นในผู้อำนวยการซย่าและไม่ได้ข้องใจกับอดีตของเธอ ในเมื่อตอนนี้ผู้อำนวยการซย่าขึ้นมารับหน้าที่แล้ว ทุกคนที่ตงเฉิงจะสนับสนุนเธอครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ พี่โจว”

 

 

โจวชิงมองอย่างไม่สบอารมณ์ขณะที่พูดอะไรไม่ออก

 

 

“คุณโจว ถ้าคุณอยากจะทำงานที่นี่ต่อไป ฉันว่าคุณคิดกับฉันซะใหม่ดีกว่านะคะ” ซย่าหันโม่ยิ้มเยาะ “ทุกคนคิดว่าคุณเป็นคนดี แต่เราต่างก็รู้ว่าธาตุแท้คุณเป็นคนยังไง ทำไมถึงยังมาเสแสร้งแกล้งทำต่อไปอีก คุณน่าจะสำนึกในโอกาสที่ประธานหลิวมอบให้นะคะ ถ้าคุณมีเจตนาแอบแฝง ฉันจะไล่คุณออกทันที”

 

 

ใบหน้าไร้สีของโจวชิงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำจากการที่ซย่าหันโม่ฉีกหน้าเขาอย่างไม่มีชิ้นดี

 

 

“ไม่มีเรื่องอะไรแล้วเราก็มาเริ่มประชุมกันเถอะค่ะ”

 

 

ประธานหลิวได้เตรียมการทุกอย่างเอาไว้แล้ว ซย่าหันโม่จึงปรากฏตัวไปตามระเบียบเท่านั้น ความจริงแล้วจะมีเธอหรือไม่ก็ไม่ได้แตกต่างกันนัก

 

 

ในขณะเดียวกันโจวชิงกำลังจำใจยอมรับผลที่เกิดขึ้น เขาต้องการพบกับประธานหลิวและถามหาคำอธิบายจากปากเขา ต่อให้เป็นทางโทรศัพท์ก็ยังดี ทว่าเมื่อเขาโทรหาประธานหลิว คนที่รับสายกลับเป็นซย่าหันโม่

 

 

“ประ…”

 

 

“ฉันซย่าหันโม่”

 

 

“ทำไมเธอถึงได้มารับโทรศัพท์ได้ล่ะ”

 

 

เมื่อได้ยินคำถามนี้ ซย่าหันโม่หัวเราะออกมาเป็นคำตอบ “คุณยังต้องถามอีกเหรอคะ คุณไม่ได้ส่งฉันให้ประธานหลิวถึงเตียงเองเหรอ ตอนนี้ฉันก็ทำอย่างที่คุณต้องการแล้วไง ทำไมยังมีหน้ามาถามฉันอีกล่ะ”

 

 

“ซย่าหันโม่ เธอมันน่ารังเกียจ!”

 

 

“สู้คุณไม่ได้หรอกค่ะ โจวชิง ประธานหลิวบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับลูกชายของผู้จัดการสถานีแล้ว คุณเป็นคนที่ทำร้ายจนเขาเสียแขนไป ยังจะคิดว่าตัวเองจะรอดไปได้เหรอ”

 

 

“เธอต้องโหดเ**้ยมขนาดนี้เลยเหรอ” โจวชิงกัดฟันกรอดๆ ด้วยความโกรธ

 

 

“ฉันทำได้มากกว่านี้อีกค่ะ!” ซย่าหันโม่เอ่ยก่อนวางสาย เธอต้องขอบคุณประธานหลิวสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้จริงๆ

 

 

“สาสมกับความเกลียดชังของคุณหรือยัง” ประธานหลิวถามพลางสูบซิการ์

 

 

“ยังไม่พอหรอกค่ะ” ซย่าหันโม่ตอบ

 

 

“ฮ่าๆ ค่อยๆ ดื่มด่ำกับเกมนี้ไปเถอะ เธอยังมีโอกาสอีกมาก พูดตามตรงเลยนะ โจวชิงหนีไปไหนไม่รอดหรอก…”