“มันไม่ได้ถูกขายในราคาหนึ่งพันสี่ร้อยหยวนให้กับเศรษฐีคนหนึ่งเหรอ ทำไมถึงมาอยู่บนคอเธอได้ล่ะ”

 

 

“ของปลอมหรือเปล่าน่ะ”

 

 

“ไม่หรอก ฉันรับประกันได้ว่าเป็นของจริง”

 

 

เสียงวิพากษ์วิจารณ์เซ็งแซ่กันในหมู่แขกเหรื่อ ต่อให้แขกบางคนและสื่อไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับสร้อยคอเส้นนี้มากนัก ก็ยังดูออกว่ามีมูลค่าไม่น้อย

 

 

มันทำจากเพชรหนึ่งร้อยแปดกะรัต เจียระไนด้วยเทคนิคที่พิถีพิถันที่สุดในโลก

 

 

ถังหนิงกวาดสายตามองแขกและพิงตัวเข้าในอ้อมแขนของโม่ถิง หลังจากได้ท่าทางที่สบายตัวแล้ว หญิงสาวก็เอนหลังคอยดูการแสดงของหลี่จิ่น

 

 

“ก่อนที่พิธีการจะเริ่มขึ้น ผมมีบางอย่างที่ต้องการชี้แจงกับทุกคนครับ” หลี่จิ่นเอ่ยพร้อมกุมมือของหลินเฉี่ยนเอาไว้ “ผมทราบดีว่าพวกคุณคงได้เห็นข่าวเมื่อไม่นานมานี้ของเฉี่ยนเฉี่ยน และคิดว่าชาติกำเนิดของเธอนั้นไม่ชอบมาพากลและน่ารังเกียจ

 

 

“ผมยังได้ยินแขกบางคนพูดจาเหยียดหยามเธอเมื่อสักครู่นี้ด้วยซ้ำ ผมจึงอยากถามพวกคุณทุกคนกลับว่าผมจะแต่งงานกับใครแล้วมันเรื่องอะไรของคุณครับ

 

 

“ผมเลือกที่จะแต่งงานกับหลินเฉี่ยนเพราะต้องการให้เธอมาเป็นภรรยาของผม ไม่ได้เกี่ยวข้องกับครอบครัวของเธอแม้แต่น้อย

 

 

“ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราสองคนหรอกนะครับ เราจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า

 

 

“ผมอยากจะให้ทุกคนรอแขกคนสำคัญมาถึงอีกสักนิด ตอนนี้แขกคนนี้กำลังเดินทางมาที่นี่ครับ”

 

 

“ใครกันน่ะ” ทุกคนต่างสงสัย ตระกูลหลี่เชิญเฝิงจิ้งมาหรือ

 

 

เป็นไปไม่ได้น่า

 

 

การเชิญเธอมาไม่ต่างกับการทำให้ตัวเองเดือดร้อน

 

 

สิ้นประโยค หลี่จิ่นก็พาหลินเฉี่ยนเดินไปทางนายพิธีและเฝ้ารออย่างใจเย็น ห้านาทีผ่านไป ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เกิดขึ้นหน้าประตู ชั่วครู่หลังจากนั้นในที่สุดก็มีคนผลักประตูเข้ามา แขกที่อยู่ห่างออกไปไม่อาจมองเห็นได้ชัดเจนนัก ทว่าคนที่อยู่แถวนั้นกลับอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาปิดปากเมื่อได้เห็นชายคนนั้น

 

 

ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าแห่งการโรงแรม กู้ฉือเสียน

 

 

“ขอโทษด้วยที่ฉันมาสาย…”

 

 

หลินเฉี่ยนมองชายคนนั้นด้วยความประหลาดใจพร้อมมือที่เริ่มชุ่มเหงื่อ เธอนึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับพ่อของตัวเองในสถานการณ์เช่นนี้

 

 

หากมองหน้าตาของพวกเขาอย่างละเอียดแล้ว พวกเขาช่างดูคล้ายคลึงกันจริงๆ

 

 

กู้ฉือเสียนอยู่ในชุดสูทสีดำ แม้ว่าเขาจะอายุมากแล้วหากแต่ความสูงส่งของเขายังคงฉายแววเด่นชัด

 

 

ทุกคนต่างจับจ้องในขณะที่เขาเดินตรงไปยังคู่รักและวางมือหลินเฉี่ยนลงบนอวัยวะเดียวกันของหลี่จิ่น “ดูแลลูกสาวของฉันให้ดีๆ ล่ะ”

 

 

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกจากปากของเขา ทุกคนถึงกับตกตะลึงไป…

 

 

เขาหมายความว่าอะไรกัน

 

 

“ผม กู้ฉือเสียน ในชีวิตนี้ไม่เคยเสียใจบ่อยครั้งนัก แต่ครั้งหนึ่งตอนที่ผมยังเด็กและขาดความยับยั้งชั่งใจ ตอนนั้นผมยังไม่รู้ประสาและถูกปั่นหัว ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเฉี่ยนเฉี่ยน แต่ยังไงหลินเฉี่ยนก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของผมจริงๆ ครับ เธอคือลูกสาวที่ล้ำค่าของผม ถ้าใครกล้าดูถูกเธอ ย่อมหมายถึงการเหยียดหยามผมเช่นกัน!”

 

 

พระเจ้าช่วย!

 

 

ใครจะคาดคิดว่าเรื่องจะกลับตาลปัตรอย่างนี้ เมื่อครู่ก่อนหน้านี้หลินเฉี่ยนยังเป็นลูกเป็ดขี้เหร่อยู่เลย หากแต่ในวินาทีถัดมาเธอกลับกลายเป็นหงส์แสนงดงาม ปริศนาเบื้องหลังชาติกำเนิดของเธอช่างเต็มไปด้วยทั้งเรื่องดีร้าย

 

 

ไม่แปลกใจที่เธอจะได้สวมสร้อยคอที่ล้ำค่าขนาดนี้ ที่แท้…เธอเป็นลูกสาวของเศรษฐีชนชั้นสูง แม้ว่าเธอจะพลัดพรากไปนานหลายปี ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาพบกับครอบครัวของเธออีกครั้ง

 

 

ความจริงแล้วสำหรับหลินเฉี่ยน เป็นอีกครั้งที่ทุกอย่างดูเหมือนฝันไป ยิ่งเมื่ออยู่ๆ พ่อของเธอก็ปรากฏตัวออกมา เธอไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร ถึงเธอจะรู้ว่าหลี่จิ่นจัดการทุกอย่างนี้เพื่อล้างมลทินให้กับเธอก็ตาม

 

 

“เฉี่ยนเฉี่ยน พ่อติดค้างคำขอโทษกับลูกเอาไว้…”

 

 

หลินเฉี่ยนส่ายหน้าด้วยไม่ได้คาดหวังสิ่งใดจากพ่อของเธอ

 

 

“เอาละ พอแล้วดีกว่า นี่เป็นวันสำคัญของลูก พวกเธอทำพิธีต่อเถอะนะ”

 

 

…

 

 

ไม่นานเรื่องที่กู้ฉือเสียนกลับไปคืนดีกับลูกสาวของเขาก็ลอยมาถึงหูเฝิงจิ้ง เธอทั้งตกใจและอึ้งไปอย่างพึงพอใจ ตกใจเพราะนึกไม่ถึงว่าชายคนนี้จะยอมรับหลินเฉี่ยน ในขณะที่อึ้งไปอย่างพึงพอใจเพราะมีความเป็นไปได้ว่าเขาจะยอมรับเธอในฐานะอดีตของเขา

 

 

เธอจึงคาดหวังว่าจะกอบโกยผลประโยชน์จากลูกสาวของตัวเอง หากแต่ในความเป็นจริงไม่เพียงแต่ทั้งจู้ซิงมีเดียและตระกูลกู้จะปล่อยแถลงการณ์ชี้แจงเรื่องของหลินเฉี่ยน แต่ยังเปิดเผยเรื่องราวระหว่างเฝิงจิ้งกับกู้ฉือเสียนอีกด้วย

 

 

“ตอนนั้นเฝิงจิ้งปิดบังความจริงและหลอกลวงกู้ฉือเสียน จากนั้นจึงพยายามใช้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองในช่วงระหว่างที่เธอนอกใจไปหาผู้ชายมีฐานะคนอื่นลับหลังเขา…”

 

 

ด้วยเหตุนี้ตระกูลกู้จึงยอมรับในตัวหลินเฉี่ยน ทว่า…

 

 

…พวกเขาไม่ยอมรับเฝิงจิ้ง!

 

 

ทั้งยังเปิดเผยว่าเรื่องที่เฝิงจิ้งล่อลวงผู้ชายและปั่นหัวเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองอีกด้วย

 

 

ตระกูลกู้ไม่ได้อับอายกับเรื่องในอดีตนี้เพราะกู้ฉือเสียนเป็นฝ่ายตกเป็นเหยื่อและกล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาดของตัวเอง

 

 

ในทางกลับกันเพราะเรื่องที่ถูกเปิดเผยออกมานี้ สถานการณ์ของเฝิงจิ้งจึงยิ่งย่ำแย่ลง

 

 

ที่สำคัญไปกว่านั้นเมื่อตระกูลกู้ประกาศตัวตนของหลินเฉี่ยน พวกเขาเน้นย้ำหนักแน่นว่าหลินเฉี่ยนเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลกู้ และอยู่ในความคุ้มครองของพวกเขาในตอนนี้ หากมีใครกล้ามาทำร้ายหลินเฉี่ยน พวกเขาจะไม่ให้อภัยเด็ดขาดต่อให้เป็นแม่ของเธอก็ตาม

 

 

ด้วยเหตุนี้จึงเป็นการตัดทางหนีทีไล่ของเฝิงจิ้ง

 

 

ในขณะเดียวกันผู้รับชมได้เพลิดเพลินกับการแสดงนี้…

 

 

นี่คือสิ่งที่ถังหนิงวางแผนเอาไว้หรือ

 

 

ไม่ใช่ เพราะหลังจากตระกูลกู้ออกมาแสดงจุดยืน จู้ซิงมีเดียกล่าวสรุปในวันนั้นด้วยประโยคเดียว “แล้วมาติดตามการแสดงต่อในวันพรุ่งนี้กัน”

 

 

เรื่องจะจบทั้งที่ลัวอิงหงยังไม่ได้ออกมาเคลื่อนไหวได้อย่างไร

 

 

…

 

 

งานแต่งงานของหลินเฉี่ยนไม่อาจลืมเลือนได้ อย่างน้อยมันคงได้กลายเป็นหัวข้อที่คนต่างพูดถึงกันในวันต่อๆ มา

 

 

ซิงหลานนั่งพิงหลงเจี่ย ในขณะที่ลู่เช่อนั่งข้างๆ โม่ถิง ระหว่างที่พวกเขาดูฉากที่ฉายตรงหน้า ซิงหลานนึกชื่นชมตัวเองที่ตาแหลมพอที่จะเป็นเพื่อนกับคุณหนูผู้มั่งคั่ง

 

 

“ถังหนิงไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ที่นี่เหรอ” หลงเจี่ยเอ่ย

 

 

“โอ๊ะ ใช่สิคะ พี่หนิง ช่วงนี้ฉันชอบน้ำหอมของถังซื่อกรุปมากเลยล่ะค่ะแต่ว่าหาซื้อไม่ได้เลย…” ซิงหลานถือโอกาสนี้รวมรวมความกล้าท้วงกับถังหนิง

 

 

ถังหนิงเหลือบมองซิงหลานก่อนหัวเราะคิกคัก “ตอนนี้ถังซื่อกรุปเปลี่ยนมือไปให้น้องชายของฉันแล้ว ทำไมเธอไม่ติดต่อเขาไปล่ะ”

 

 

“คุณพูดถึงลั่วซิงเหรอคะ”

 

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ก็นึกได้ว่านานแล้วที่เธอไม่ได้กลับไปที่บ้านตระกูลถัง

 

 

ถึงแม้ว่าซย่าอวี้หลิงจะมาหาเพื่อช่วยเธอดูแลลูกๆ อยู่บ่อยๆ กระนั้นเธอก็ไม่ได้พบปู่ของเธอและถังจิ้งเซวียนมานานแล้ว

 

 

ดูเหมือนว่าหลังจากเรื่องของเฝิงจิ้งจบลงคงถึงเวลาที่ต้องไปเยี่ยมบ้างแล้ว

 

 

…

 

 

ในที่สุดหลินเฉี่ยนก็ได้แต่งงานเสียที… อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกว่างานแต่งงานเป็นเหมือนกับการแสดงสำหรับผู้ใหญ่ งานแต่งงานอื่นมีแต่ความชื่นมื่น หากงานแต่งของเธอกลับมีจุดประสงค์ที่สำคัญมากกว่านั้น มันถูกใช้เพื่อเปิดเผยตัวตนของเธอ

 

 

หลินเฉี่ยนรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

 

 

ทว่าตอนนี้หลี่จิ่นเป็นสามีของเธออย่างเป็นทางการแล้ว เขาจึงรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนเอ่ยกับเธอเบาๆ “พรุ่งนี้ผมต้องออกไปปฏิบัติภารกิจ น่าจะไปราวๆ สองเดือน หลังจากผมกลับมาจะพาคุณไปฮันนีมูนแล้วจัดงานแต่งจริงๆ ให้คุณนะครับ”

 

 

พูดอีกอย่างหนึ่งคือเขาเองก็รู้สึกว่าการแต่งงานในครั้งนี้เป็นเหมือนกับการแสดงเช่นกัน!

 

 

หลินเฉี่ยนมองเขาแต่ดูเหมือนว่าเธอคงไม่ได้โกรธเขา เธอตอบกลับมาแทน “พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปทำงานเพื่อรอดูเฝิงจิ้งถูกเหยียบย่ำค่ะ!”