ในขณะเดียวกัน คุณปู่ฟ่านกำลังแอบจับตาดูถังหนิงอยู่ ระหว่างที่เธอยุ่งอยู่กับการตามหาหลี่จิ่น เขาคิดว่าเธอคงไม่ทันได้ระวังประธานฟ่าน แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่รู้ว่าหลานชายของเขากำลังทำอะไร เขาจึงต้องระวังเผื่อว่าเธอจะตามไล่บี้เขาหลังจากจัดการเรื่องของหลี่จิ่นเสร็จ

 

 

หลังครุ่นคิดมาอย่างรอบคอบ คุณปู่ฟ่านก็ตัดสินใจได้ว่าเขาควรเชิญถังหนิงมาเจรจากันที่บ้านตระกูลฝาน

 

 

…

 

 

หลินเฉี่ยนไม่มีกะจิตกะใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวงการบันเทิง ถังหนิงจึงส่งลัวอิงหงให้หลงเจี่ยดูแลเป็นการชั่วคราว

 

 

ไม่นานนายตำรวจที่ถังอี้เฉินสนิทสนมก็มาถึงโรงพยาบาล เขาเป็นชายร่างใหญ่วัยสี่สิบต้นๆ เพียงมองแวบแรกก็เห็นว่าเป็นคนที่ดูซื่อตรง ด้วยดวงตาสีน้ำตาลสวยที่ฉายแววยืนหยัดในความถูกต้อง

 

 

“ระหว่างทางมาที่นี่ อี้เฉินเล่าสถานการณ์ให้ฟังหมดแล้วครับ ตระกูลหันเอาตัวลูกชายและสามีของพวกคุณไปกักขังหน่วงเหนี่ยวและไม่ยอมปล่อยเขา”

 

 

“คุณ…”

 

 

“ผมเองก็นามสกุลหันเหมือนกันครับ แต่ว่าคนละหันกัน [1] ”

 

 

หลินเฉี่ยนพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เจ้าหน้าที่หัน ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดีคะ”

 

 

“ไปที่บ้านตระกูลหันแล้วขอคืนตัวเขามากันครับ” เขาเอ่ยพลางจัดหมวกของตัวเอง “แต่ผมต้องขอให้คุณแกล้งทำสักหน่อย”

 

 

ชายคนนี้ชื่อว่า หันอวี้ เขาเป็นคนมีฝีมือ รังเกียจความชั่วช้า ไม่ชอบพวกที่ใช้เส้นสายของตัวเองในการกดขี่ข่มเหงคนอื่น

 

 

ดังนั้นเขาจึงต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของหลี่จิ่นอย่างเสียไม่ได้

 

 

“ผมเองก็ติดตามข่าวในวงการบันเทิงมาตลอด จากที่ผมเห็น จู้ซิงมีเดียสร้างทั้งความฮือฮาและชื่อเสียงให้กับตัวเอง น่าชื่นชมถังหนิงนะครับ เธอเด็ดเดี่ยวและมั่นใจมาก”

 

 

หลินเฉี่ยนนึกไม่ถึงว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจจะยกเรื่องนี้มาเล่นมุกได้

 

 

“เจ้าหน้าที่หันคะ ฉันแค่อยากจะรู้ค่ะว่าถ้าฉันไปที่บ้านตระกูลหันเลย จะมีโอกาสได้สามีกลับคืนมาไหมคะ”

 

 

“ถ้าผมขอตัวเขาคืน พวกเขาจะต้องส่งตัวเขามาให้แน่ครับ!”

 

 

แววตาคมกริบราวกับเสือชีตาห์ปรากฏขึ้นในดวงตาของหันอวี้

 

 

…

 

 

กลางคืนที่บ้านตระกูลหัน

 

 

หันเซียวเหม่อมองขณะที่หลี่จิ่นนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียง ลึกๆ แล้วเธอรู้ดีว่าตัวเองไม่ได้กำลังเผชิญหน้ากับคนธรรมดา

 

 

ไม่เพียงแต่หลินเฉี่ยนจะเป็นคนที่แน่วแน่ จู้ซิงมีเดียยังไม่สามารถรับมือด้วยได้ง่ายๆ อีกทั้งจู้ซิงมีเดียยังมีเส้นสายมากมายที่สามารถส่งคนมาโจมตีตระกูลหันได้ทุกเมื่อ

 

 

ทว่าเธอไม่อาจส่งตัวหลี่จิ่นคืนให้พวกเขาได้จริงๆ

 

 

เธอให้เขาฟื้นขึ้นมาไม่ได้…

 

 

ต่อให้มีจังหวะหนึ่งที่คิดใจอ่อน เธอก็ต้องการที่จะเก็บเขาไว้กับตัวคนเดียว

 

 

ด้านหลังเธอ คุณพ่อหันรู้สึกไม่สบอารมณ์นัก “ภรรยาของเขาแทบจะพลิกโรงพยาบาลหาอยู่แล้วนะ ลูกยังจะยึดตัวเขาไว้ที่บ้านอย่างนี้เหรอไง กำลังพยายามทำให้พ่อขายหน้าอยู่เหรอยังไง”

 

 

“พ่อคะ หลี่จิ่นอยู่ที่นี่แล้วและข่าวเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มแพร่กระจายไปแล้วด้วย พ่อจะยอมเสียบางอย่างไปโดยไม่ได้อะไรกลับมาเลยเหรอคะ”

 

 

“ข่าวแพร่ไปแล้วยังไงล่ะ ลูกก็จะแค่ถูกเรียกว่าเป็นชู้รักเท่านั้นแหละ อีกอย่างหลี่จิ่นไม่ได้สติอยู่ ต่อให้คนอื่นเชื่อคำโกหกของลูกแต่คิดว่าพ่อจะเชื่อเหรอ”

 

 

“พ่อคะ หนูไม่มีทางเลือกอื่นค่ะ หนูจะไม่ส่งตัวเขาคืนเด็ดขาด” หันเซียวกุมมือหลี่จิ่นไว้ราวกับหวงแหนนักหนา

 

 

“อย่าคิดว่าหลินเฉี่ยนจะยอมอยู่เฉยๆ นะ เธอแค่ยังไม่ได้ใช้เส้นสายของเธอเท่านั้น อย่าลืมว่าเธอเป็นลูกสาวตระกูลกู้นะ ต่อให้ไม่นึกถึงเรื่องชาติตระกูลของเธอ เธอก็ยังมีถังหนิงคอยหนุนหลังอยู่ดี ลูกคิดว่าจะซ่อนตัวเขาที่นี่ได้นานแค่ไหนกัน”

 

 

“พ่อ หนูมีโอกาสแค่ครั้งเดียวค่ะ ถ้าหนูพลาดไป จะไม่มีวันได้โอกาสอีกครั้งเลยนะคะ” หันเซียวหันมา คุกเข่าลงกับพื้นและจับมือพ่อของตัวเองไว้

 

 

“ฮึ่ม”

 

 

คุณพ่อหันสะบัดหันเซียวออก ลึกๆ แล้วเขานึกโมโหที่ตัวเองให้กำเนิดลูกสาวคนนี้มา

 

 

“ลูกก็ได้แค่รอให้หลินเฉี่ยนโผล่มาที่หน้าประตูเท่านั้นแหละ”

 

 

คุณพ่อหันคาดการณ์ไว้ว่าหลินเฉี่ยนจะต้องมาหาในไม่ช้า ทว่าไม่รู้ว่าเธอจะมาไม้ไหน

 

 

หลินเฉี่ยนไม่มีหลักฐานว่าหลี่จิ่นอยู่ที่บ้านตระกูลหัน เธอจึงต้องวางแผนพิสูจน์ตัวเอง

 

 

…

 

 

เช้าวันถัดมา หลินเฉี่ยนเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลก่อนหมอจะบอกเธอว่าเธอเกือบจะสูญเสียลูกในท้องไปเสียแล้ว

 

 

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเริ่มปล่อยโฮออกมาและเรียกเจ้าหน้าที่ตำรวจกับคนตระกูลหลี่

 

 

ในที่สุดหันอวี้ก็มาถึงบ้านตระกูลหันพร้อมทั้งเจ้าหน้าที่อีกหลายนาย

 

 

พวกเขายืนรออยู่ด้านนอกพร้อมกับหลินเฉี่ยนและผลตรวจจากโรงพยาบาลในมือ

 

 

คุณพ่อหันอาจสามารถห้ามหลินเฉี่ยนได้ แต่เขาไม่อาจต้านทานเจ้าหน้าที่ตำรวจได้ ถึงเขาจะมีอำนาจมากแค่ไหนก็ไม่สามารถไปลองดีกับคนอย่างหันอวี้ได้

 

 

“เจ้าหน้าที่หัน ได้ยินเรื่องของคุณมาเยอะเลยครับ ไม่ทราบว่ามาที่นี่ทำไมเหรอครับ”

 

 

คุณพ่อหันพูดเล่นกับทางเจ้าหน้าที่ แต่ในใจกลับเกลียดสิ่งที่ลูกสาวตัวเองกำลังทำ เพราะเธอเขาถึงต้องปั้นหน้ายิ้มแย้มใส่ทุกคน

 

 

“ผู้อาวุโส คุณเป็นนายทหารที่มีคุณธรรม ดังนั้นผมจะไม่พูดจาอ้อมค้อมกับคุณนะครับ ผมมาที่นี่เพราะผู้หญิงท้องคนนี้ครับ” หันอวี้ชี้ไปทางหลินเฉี่ยน “ผมตามสืบเรื่องนี้แล้วและหลายคนในฐานทัพอากาศก็ยืนยันว่าสามีของหลินเฉี่ยน หลี่จิ่น ถูกกักขังไว้ที่บ้านของคุณครับ”

 

 

“เจ้าหน้าที่…”

 

 

“ผู้อาวุโสครับ ผมขอพูดตามตรงกับคุณเลยนะครับ อย่าคิดโกหกผม ผู้หญิงท้องคนนี้เกือบจะแท้งลูกเพราะไม่ได้เจอสามีตัวเองเลยนะ

 

 

“ถ้าคนนอกรู้เรื่องนี้เข้า ตระกูลหันคงอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแน่ครับ

 

 

“มีเรื่องเลวร้ายมากไปกว่าการรังแกผู้หญิงท้องอีกเหรอ อีกอย่างคุณหลอกตัวเองไปได้ไม่นานหรอกนะครับ ไหนๆ เรื่องก็มาถึงมือตำรวจแล้ว ให้ความร่วมือจะเป็นการดีที่สุดนะครับ”

 

 

คำพูดของหันอวี้หนักอึ้งอยู่บนบ่าของคุณพ่อหัน อย่างไรเสียอีกฝ่ายก็กำลังหาว่าเขากดขี่ข่มเหงคนท้องอยู่

 

 

คุณพ่อหันหน้าซีดเผือดด้วยความอับอายเกินบรรยาย

 

 

“เจ้าหน้าที่หันครับ ปล่อยพวกเราไปเถอะ ผมจะสั่งให้คนพาหลี่จิ่นออกมาเดี๋ยวนี้” คุณพ่อหันรู้ว่าถ้ายังยึดตัวหลี่จิ่นเอาไว้นานกว่านี้ เขาคงต้องพบกับหายนะไม่ช้าก็เร็วแน่ “แต่คุณช่วยถือว่าเราช่วยชีวิตเขาเอาไว้และไม่ทำเรื่องให้ลุกลามใหญ่โตไปมากกว่านี้ได้ไหมครับ”

 

 

หันอวี้มองหน้าหลินเฉี่ยน ก่อนเธอจะพยักหน้าให้แม้จะไม่ได้ต้องการเช่นนั้นก็ตาม ด้วยในตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการได้เห็นหน้าสามีของตัวเอง

 

 

“แน่สิครับ”

 

 

“ดีครับ ถ้าอย่างนั้นรอสักครู่นะครับ”

 

 

สิ้นคำ คุณพ่อหันเก็ดินกลับไปทางห้องนอนของหันเซียว เมื่อเขาก้าวเข้าไปด้านในก็จิกผมของลูกสาวตัวเองขึ้นมาทันที “ช่างเป็นลูกสาวที่ประเสริฐอะไรขนาดนี้ เพราะลูก ตำรวจเลยมาถึงที่บ้าน ลูกทำให้พ่อขายหน้าไม่มีชิ้นดีแล้ว!”

 

 

“พ่อคะ ได้โปรดอย่าคืนหลี่จิ่นให้เขาเลยนะคะ”

 

 

“หลี่จิ่นเป็นลูกชายและสามีของคนอื่น ลูกเห็นเขาเป็นของเล่นเหรอยังไง” คุณพ่อหันเอ่ยก่อนหันไปสั่งสาวใช้และผู้ช่วย “จับตัวเธอไว้และพาตัวหลี่จิ่นออกไป เดี๋ยวนี้!”

 

 

“พ่อคะ… อย่าทำแบบนี้กับหนู นี่เป็นโอกาสเดียวของหนู ขอร้องละ!”

 

 

“แล้วหลินเฉี่ยนกับลูกของเธอไม่ได้ต้องการความหวังเหมือนกันเหรอ เสียแรงที่เลี้ยงแกมาจริงๆ ความน่าอัปยศอดสูนี้จะเป็นบทเรียนให้ฉัน ถ้าแกยังขืนไม่ยอมแบบนี้ก็ออกไปจากบ้านตระกูลหันซะ! ฉันจะถือซะว่าแกไม่ใช่ลูกของฉัน!”

 

 

 

 

——

 

 

[1]  寒  (หัน) กับ  韩  (หัน) ออกเสียงเหมือนกัน แต่อักษรจีนคนละตัว