หลี่จิ่นตกใจจนผ่อนแรงที่โอบหลินเฉี่ยนไว้ทันที เขามีท่าทีตกตะลึงระคนประหลาดใจ

 

 

เมื่อก่อนโม่ถิงเองก็มีท่าทางอย่างนี้เช่นกัน

 

 

เขายกมือปิดหน้า ดวงตาเริ่มแดงก่ำพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอ

 

 

“เราเกือบจะคิดว่าคุณจะทิ้งหลินเฉี่ยนไปอยู่กับหันเซียวจริงๆ ซะแล้วนะคะ”

 

 

หลังจากเขาได้ยินดังนั้น คิ้วก็ขมวดมุ่นขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจความหมายของคำพูดถังหนิงขึ้นมาทันที

 

 

เมื่อเห็นท่าทางของเขา ถังหนิงเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้หลี่จิ่นฟัง

 

 

รวมถึงเรื่องร้ายกาจที่ตระกูลหันทำที่บ้านและโรงพยาบาล…

 

 

“ถ้าเป็นคนอื่น ฉันพนันได้เลยว่าคงเป็นเพราะนามสกุลของฉันที่ทำให้พวกเขาไม่มายุ่งด้วย แต่ทั้งหมดนี้กลับเป็นเพียงเพราะหลินเฉี่ยนเชื่อใจคุณเลยไม่ได้ถูกผู้หญิงคนนั้นหลอกเอา” ถังหนิงสูดหายใจลึก “หลี่จิ่น ถ้าคุณไม่จัดการตอบโต้เรื่องทั้งหมดนี้อย่างที่ควรจะทำ ฉันจะผิดหวังในตัวคุณมาก”

 

 

ถังหนิงพูดจบก็หันหลังเดินออกจากห้องของหลี่จิ่นไปด้วยตอนนี้เธอตั้งท้องได้เจ็ดถึงแปดเดือน และได้พูดสิ่งที่ควรและสามารถพูดได้แล้ว

 

 

เมื่อหลี่จิ่นได้เงียบฟังทุกอย่างที่ถังหนิงพูด เขาก็เริ่มจำการปฏิบัติงานทุกขั้นตอนที่หันเซียวฝ่าฝืนระหว่างภารกิจของเขาได้ และมันทำให้เครื่องบินของเขาตกในท้ายที่สุด เขายังไม่ทันได้ตามไล่บี้หันเซียวกับสิ่งที่เธอทำ เธอยังพยายามวางแผนหลอกหลินเฉี่ยนอีกหรือ

 

 

ครั้นนึกถึงความเจ็บปวดที่หลินเฉี่ยนต้องเผชิญเขาก็เริ่มปวดใจขึ้นมา

 

 

ท่ามกลางเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นโชคดีที่หลินเฉี่ยนเชื่อมั่นในตัวเขา

 

 

ในขณะที่เธอหมดสติไปด้วยความสะเทือนใจ ทางโรงพยาบาลจัดการให้หลินเฉี่ยนนอนพักอยู่ข้างๆ เตียงของหลี่จิ่น เขามองเธอที่อยู่ในห้วงนิทราและสังเกตเห็นใบหน้าซีดเซียวของเธอ เธอไม่ได้หลับสนิทมากี่คืนกัน ทั้งยังบุกไปถึงช่องเขาเพื่อตามหาเขาด้วยซ้ำ

 

 

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลี่จิ่นก็นึกโทษตัวเอง นับตั้งแต่หลินเฉี่ยนตัดสินใจคบหากับเขา เธอพบกับวันที่มีความสุขนับครั้งได้ อันที่จริงเธอกลับต้องเผชิญหน้ากับการถูกล่อลวงและแผนการร้ายสารพัดรูปแบบ

 

 

ตอนนี้เธอตั้งท้องอยู่แต่ยังต้องวิ่งเต้นตามหาสามีไปทั่ว

 

 

พอคิดเช่นนี้ เขาก็เอื้อมแขนออกไปพร้อมรั้งกายหลินเฉี่ยนที่กำลังหลับใหลเข้ามาในอ้อมกอด คล้ายจะปกป้องเธอราวกับเป็นอัญมณีที่ล้ำค่า

 

 

ในที่สุดเธอก็ได้สติขึ้นมาด้วยแรงขยับตัวของหลี่จิ่น เมื่อสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดที่คุ้นเคย เธอยื่นแขนออกมากอดตอบเขาคืนเช่นกัน

 

 

“เฉี่ยนเฉี่ยน ผมกลับมาแล้ว…แล้วก็ขอโทษด้วยนะครับ”

 

 

“คุณไปตกหลุมรักใครหรือเปล่าคะ หรือว่าคุณวางแผนจะหย่ากับฉันเหรอ” หลินเฉี่ยนเอ่ยเย้าแหย่

 

 

“ชั่วชีวิตนี้ผมไม่มีทางหย่ากับคุณเด็ดขาดครับ หลินเฉี่ยยน ต่อให้ต้องตายก็จะไม่มีทางหักหลังคนที่ผมรักและการแต่งงานของเราแน่นอน” หลี่จิ่นเอ่ยย้ำหนักแน่น “อีกอย่างผมไม่ได้เจอหันเซียวระหว่างปฏิบัติภารกิจเลยด้วยซ้ำ แล้วที่เครื่องบินของผมตกก็เป็นเพราะฝีมือเธอ…”

 

 

“เธอไม่ได้ช่วยคุณเอาไว้เหรอ”

 

 

เขาส่ายหน้า “เฉี่ยนเฉี่ยน ผมจะไปแก้แค้นสำหรับทุกอย่างที่คุณต้องทุกข์ทรมานเอง”

 

 

หลินเฉี่ยนซาบซึ้งจนน้ำตาแทบไหล ชายคนนี้เป็นสามีของเธอจริงๆ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนปากหวานหรือโรแมนติก แต่เขาก็ปกป้องเธอได้เป็นอย่างดี

 

 

“แล้วคุณท้องอยู่อย่างนี้ ทำไมไม่อยู่พักผ่อนที่บ้านล่ะครับ ทำไมต้องออกตามหาผมไปทั่วด้วย”

 

 

“ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะให้ใครไปตามหาคุณล่ะคะ ฉันไม่สนใจว่าคุณจะอยู่ที่ไหนหรือเป็นตายยังไง ในเมื่อฉันแต่งงานกับคุณแล้วฉันก็จะตามหาคุณจนเจอให้ได้ ต่อให้ฉันจะต้องกลับมาพร้อมกับศพก็ตาม…”

 

 

เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็กระชับกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม “ต่อจากนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผมอีกแล้วครับ ผมสัญญา”

 

 

ถึงเธอจะรู้ว่าเมื่อมีประเทศชาติเข้ามาเกี่ยวข้องมันคงเป็นไปตามคำสัญญาของเขาได้ยาก หลินเฉี่ยนก็ยังรู้สึกอุ่นใจกับคำพูดของเขา

 

 

ก่อนที่คู่รักจะพร่ำบอกคำหวานต่อกันอีก คุณนายกับคุณพ่อหลี่ก็ได้มาถึงโรงพยาบาล เมื่อเห็นว่าลูกชายของตัวเองปลอดภัยเธอก็ระเบิดน้ำตาอออกมา…

 

 

คุณนายหลี่เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง ในความทรงจำของหลี่จิ่น เขาไม่เคยเห็นแม่ตัวเองร้องไห้มาก่อน

 

 

ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะทำให้ทุกคนตกอยู่ในความหวาดกลัวเสียแล้ว

 

 

คนในครอบครัวได้มารวมตัวกันในท้ายที่สุด

 

 

จากนั้นหลี่จิ่นเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่ของตัวเอง

 

 

คุณพ่อหลี่ได้ยินดังนั้น เขาตบโต๊ะพร้อมยืนขึ้น “ตระกูลหันจะชั่วช้าเกินไปแล้วนะ! เป็นหันเซียวที่ทำให้ลูกเกิดอุบัติเหตุเองงั้นเหรอ เธอกล้าดียังไงมาบอกทุกคนว่าตัวเองช่วยชีวิตลูกเอาไว้ น่าขยะแขยงที่สุด!”

 

 

“ผมจะรายงานเรื่องนี้ให้หัวหน้าทราบแน่นอนครับ ผมไม่ปล่อยให้ตระกูลหันลอยหน้าลอยตาอยู่อย่างสงบสุขหรอก”

 

 

หลังจากหลี่จิ่นกล่อมอยู่นานในที่สุดหลินเฉี่ยนก็ผล็อยหลับไป ในขณะที่ความเจ็บปวดก่อตัวขึ้นในใจของเขาเมื่อมองเฉี่ยนเฉี่ยนที่อ่อนล้าของเขา

 

 

“พ่อครับ ผมต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุดเพื่อเฉี่ยนเฉี่ยนให้ได้”

 

 

“ลูกทำถูกแล้วล่ะ ถ้าแม่เป็นเฉี่ยนเฉี่ยนคงได้หย่ากับลูกตอนที่ลูกกลับมาไปแล้ว ดูเรื่องเดือดร้อนที่ลูกเป็นชนวนเข้าสิ โชคดีที่เฉี่ยนเฉี่ยนไว้ใจในตัวลูกนะ”

 

 

“แม่ครับ ผมรู้ว่าต้องทำยังไงครับ”

 

 

เมื่อเขาว่าดังนั้น ดวงตาของเขาฉายแววร้ายกาจและเจ้าเล่ห์อย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก

 

 

ไม่เคยมีใครกล้ามาลองดีกับเขา

 

 

ในขณะเดียวกันตระกูลหันยังไม่รู้ตัวว่าหลี่จิ่นปลอดภัยแล้ว พวกเขาคิดว่าหลี่จิ่นถูกฝังอยู่ใต้ต้นไม้ที่ไหนสักที่หนึ่ง

 

 

เพื่อความสบายใจของหลินเฉี่ยน หลี่จิ่นตัดสินใจผูกมิตรกับเจ้าหน้าที่หันเช่นกัน

 

 

“เจ้าหน้าที่หันครับ ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหมครับ ไหนๆ คุณเองก็ต้องส่งคนไปที่บ้านตระกูลหันเพื่อหาเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายสองคนที่จะฝังผมอยู่แล้ว ทำไมคุณไม่ช่วยผมสักหน่อยล่ะครับ”

 

 

หลี่จิ่นไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากแก้แค้นให้กับหลินเฉี่ยน

 

 

หันอวี้รู้สึกว่าเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจจึงให้ความร่วมมืออย่างเต็มใจ อย่างที่หลี่จิ่นว่าไว้ เมื่อเขาพบหลักฐานก็จะสามารถดำเนินคดีกับตระกูลหันได้ จึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องไปตามสืบเบาะแสที่บ้านตระกูลหัน ดังนั้นการไปเยี่ยมเยือนอีกฝ่ายจึงไม่ได้เป็นเรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรง

 

 

“คุณอยากให้ผมไปเมื่อไหร่ล่ะครับ”

 

 

“พรุ่งนี้ครับ ตอนที่เฉี่ยนเฉี่ยนอาการดีขึ้นอีกนิด…” หลี่จิ่นตอบพลางลูบผมของเธอ

 

 

“โอเคครับ ถึงเวลาก็ติดต่อผมมาแล้วกันนะครับ”

 

 

หลี่จิ่นพยักหน้าและกล่าวขอบคุณเขาก่อนหันไปหาพ่อแม่ของตัวเอง บอกให้พวกเขากลับบ้านไปพักผ่อน หลังจากพวกเขาออกไป ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด เขารั้งกายหลินเฉี่ยนเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง

 

 

ผ่านไปเพียงไม่กี่วัน ทุกครั้งที่เขาตื่นขึ้นมา เขาพร่ำบอกตัวเองซ้ำๆ ว่าให้มีสติอยู่ตลอดเวลาเพื่อจะได้พบหน้าหลินเฉี่ยนได้อีก ต่อให้เพียงแค่แวบเดียวเขาก็สุขใจ

 

 

และในตอนนี้พระเจ้าได้มอบโอกาสที่ไม่ได้ให้เขาเพียงแค่พบเธอ หากแต่ยังได้มีเธอในอ้อมแขน บางทีมันอาจเป็นของขวัญจากสรวงสวรรค์ที่ดีที่สุดก็เป็นได้

 

 

ช่วงนี้หลินเฉี่ยนมักสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลายครั้งด้วยความโกรธระคนตื่นตระหนกพร้อมทั้งน้ำตา

 

 

หัวใจของหลี่จิ่นเจ็บปวดจนตาแดงก่ำ ไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้ตัวเองจะโกรธเกลียดหันเซียวได้มากขนาดนี้ เธอกล้ามาทำร้ายหลินเฉี่ยนขนาดนี้ได้อย่างไร

 

 

ด้วยเหตุนี้ในเช้าวันถัดมาเขาจึงตื่นแต่เช้าตรู่ ถึงแม้ว่าเขาควรจะอยู่บนเตียงก็ตาม เมื่อหลินเฉี่ยนเห็นเช่นนั้นเธอก็มีท่าทีตกใจ “คุณบาดเจ็บสาหัสอยู่นี่คะ…”

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” เขาไหวไหล่ “อย่าดูถูกสามีของตัวเองสิครับ อาบน้ำให้สดชื่นสักหน่อยแล้วผมจะพาคุณไปแก้แค้นเอง”

 

 

ถึงเธอจะนึกสงสัยแต่ก็ไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใด อย่างไรเสียเธอก็ไม่เคยเป็นคนดีนักอยู่แล้ว นี่คือสิ่งที่เธอเรียนรู้จากถังหนิง

 

 

เธอไม่โจมตีคนที่ไม่ได้ทำร้ายเธอก่อน!

 

 

ทว่าหากพวกเขามาหาเรื่องเธอ เธอก็จะถอนรากถอนโคนเสียให้สิ้นซาก!