บทที่ 818 การออกจากภูเขาของหลิงเอ๋อร์ (1)

เขาเปลี่ยนเป็นสวมเสื้อคลุมเต๋าสีน้ำเงินเข้มหลวมๆ และเตรียมหน้ากากปลอมตัวไว้สองสามชิ้นที่สามารถเปลี่ยนหน้าได้ตลอดเวลา แล้วปกปิดรูปลักษณ์ที่แท้จริงเอาไว้โดยทำให้หน้าของเขาดูกลมขึ้น…

จากนั้นศิษย์น้องหญิงน้อยธรรมดาๆ คนหนึ่งก็เชี่ยวชาญเรื่องนี้แล้วตามการณ์เช่นนั้น!

ศิษย์พี่เคยกล่าวไว้ว่า การปลอมตัวที่ดีที่สุดก็คือ ความธรรมดา

ความธรรมดาขั้นพื้นฐานหมายความว่าภายนอกดูธรรมดาและไม่มีคุณลักษณะพิเศษใดๆ ที่จะดึงดูดความสนใจได้

ความธรรมดาขั้นสูงเป็นการทำตัวให้เป็นปกติธรรมดาที่สอดคล้องกับบุคลิกภาพธรรมดาและกระทำในสิ่งที่ผู้ฝึกบำเพ็ญส่วนใหญ่จะทำ

ความธรรมดาขั้นสูงสุดคือ หัวใจเต๋ายึดมั่นกับคำว่า “ธรรมดา”

มันจะไม่มีความคิดพิเศษใดๆ แต่มีความสามารถในการคิดเพื่อเอาชนะอุปสรรคธรรมดาๆ ได้อย่างมั่นคงตลอดเวลา

มันได้รับการคัดสรรมาจาก “บทเรียนของศิษย์พี่”

หลังจากจัดของไปได้สักพัก หลิงเอ๋อร์ก็มองดูตัวเองในกระจก นางพยักหน้าอย่างพอใจแล้วเริ่มตรวจสอบถุงเก็บสมบัติบนโต๊ะและถุงเก็บสมบัติต่างๆ ในถุงเก็บสมบัติ

นางได้เตรียมยาสลบที่ใช้กันทั่วไปและโอสถพิษปราณวิญญาณที่ใช้กันทั่วไปหลายประเภทในปริมาณที่เพียงพอ และทั้งหมดก็คูณด้วยสาม

ยิ่งกว่านั้น ยังมีโอสถล้างพิษสำหรับใช้ในยามคับขัน โอสถเสริมพลังเวทของตัวเอง โอสถรักษาบาดแผลและโอสถทิพย์อื่นๆ ซึ่งได้คำนึงถึงสภาพแวดล้อมส่วนใหญ่แล้ว และปริมาณทั้งหมดก็คูณด้วยสามเช่นกัน

หลี่ฉางโซ่วยังเตือนเธอซ้ำๆ เพื่อให้นำมันไปด้วย และในเวลาเดียวกัน หลิงเอ๋อร์ก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

นอกจากนี้ นางยังได้เตรียม “พิษเต๋าอายุยืน” มาสามชุด ซึ่งมันถูกหลอมมาจากเลือดของราชามังกรและสารพิษของสัตว์ร้ายบรรพกาลบางชนิด…

นี่หมายความว่าในระหว่างการฝึกฝนหาประสบการณ์ที่ศิษย์พี่จัดเตรียมไว้ให้ข้า บางทีข้าอาจจะได้เผชิญหน้ากับปรมาจารย์เซียนจินใช่หรือไม่?

ขณะที่หลิงเอ๋อร์คิดถึงเรื่องนี้ นางก็อดจะถอนหายใจออกมาไม่ได้ และใส่ถุงเก็บสมบัติเข้าไปในคลังเวทจัดเก็บทั้งสามทีละถุง…

นอกจากนี้ยังมีไพ่ไม้ตายบางอย่างอีกด้วย

ตัวอย่างเช่น แผ่นจานค่ายกลขนาดเล็กที่หลี่ฉางโซ่วสร้างขึ้นมา ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ที่ทำลายตัวเองในกลุ่มพันธมิตรสิบหกชั้น และอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นของดีที่หลิงเอ๋อร์ได้เรียนรู้วิธีใช้ แต่ยังไม่เคยใช้จริง

เขาได้ใช้ความพยายามทุ่มเทอย่างมากเพื่อให้ข้าออกไปฝึกฝน…

การฝึกบำเพ็ญบนภูเขาไม่สนุกหรือ?

แล้วมีอะไรสนุกในการออกไปข้างนอกเล่า? โลกไม่เหมือนกันหรือ?

หลิงเอ๋อร์ถอนหายใจอีกครั้ง หากการฝึกฝนนี้มีไว้เพื่อให้ได้รับประสบการณ์จริงๆ มันก็คงไม่เลวร้ายเกินไป

นางสามารถเพิ่มหัวใจเต๋าของนาง และฝึกฝนเจตจำนงของนางเมื่อตกอยู่ในอันตรายได้

จากนิสัยของศิษย์พี่ มีโอกาสกว่าเก้าสิบเก้าในร้อยส่วนที่เขาจะซ่อนตัวอยู่ใต้ดินและคอยติดตามนาง!

นี่เป็นประสบการณ์หรือไม่?

นี่เป็นเพียงการประเมินที่ครอบคลุมรอบด้าน ซึ่งศิษย์พี่ได้จัดทำเอาไว้!

หลิงเอ๋อร์แอบพร่ำบ่นอยู่พักหนึ่ง

นางมองไปรอบๆ ในคลังเวทจัดเก็บสมบัติของนาง และในที่สุด นางก็เลือกกระบี่สมบัติเซียนระดับสูงสุดมาเป็นของคู่กาย

นับตั้งแต่ที่หลี่ฉางโซ่วเริ่มผลิตโอสถและหารายได้ หลิงเอ๋อร์ก็ไม่เคยขาดแคลนสมบัติเวทเลย

นอกจากนี้ นางยังมีสมบัติวิญญาณสายป้องกันอีกด้วย และยังมีสมบัติเวทหกถึงเจ็ดชิ้นที่สามารถปกป้องปราณวิญญาณของนางได้

ทว่าการถือกระบี่ที่มีคุณภาพกระแสหลักนั้น ไม่เพียงแต่จะเผยให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของเขาเท่านั้น แต่ยังป้องกันไม่ให้ผู้อื่นมาปล้นเขาราวกระต่ายน้อยสีขาว ทั้งยังบรรลุผลของการไม่เปิดเผยอวดความมั่งคั่งของเขาอีกด้วย

หลิงเอ๋อร์กอดกระบี่ของนาง แล้วสะพายกระบี่เอาไว้บนหลังของนาง และวางท่าทางอยู่หน้ากระจกสักพัก

ท้ายที่สุด นางก็เดินไปที่ประตูกระท่อมมุงจากพร้อมกับกระบี่ในมือของนางด้วยความพึงพอใจ แล้วผลักเปิดประตูไม้ออกไป

ในยามนี้ดวงสุริยากำลังสาดแสงเจิดจ้าอยู่นอกประตูขณะที่หลี่ฉางโซ่วยืนเอามือไพล่ไว้ที่ด้านหลังของเขา

ขณะนั้น นักพรตเต๋าชราฉีหยวนก็ถือแส้หางม้าแล้วยิ้มให้หลิงเอ๋อร์

“ท่านอาจารย์! ศิษย์พี่!”

หลิงเอ๋อร์ก้าวย่างด้วยท่าทางงดงามอ่อนช้อยและกระโดดไปข้างหน้าหลี่ฉางโซ่ว

นางประสานมือคารวะและโค้งคำนับให้ท่านอาจารย์ของนางอย่างสุภาพเรียบร้อย “ตอนนี้ ศิษย์กำลังจะออกไปผจญภัยเจ้าค่ะ!”

“ดี ดี”

ฉีหยวนยิ้มแย้มพลางพยักหน้าแล้วสั่งสอนว่า “ภายนอกไม่สงบเหมือนอยู่บนภูเขา เจ้าเป็นเมล็ดพันธุ์เซียนจินในสำนัก และระดับฐานพลังของเจ้าก็ไม่เลว

แต่เจ้าก็ควรระมัดระวังเมื่อก้าวออกไปข้างนอก อย่าเข้าไปยุ่งเรื่องของผู้อื่นและยั่วยุให้เกิดกรรม เหนือเขายังมีเขา เหนือคนยังมีคน และเซียนเทียนก็ไม่นับเป็นอะไรในโลกบรรพกาล ”

“ศิษย์จะจดจำคำสั่งสอนของท่านอาจารย์ไว้เจ้าค่ะ”

หลิงเอ๋อร์ตะโกนด้วยเสียงที่ชัดเจน จากนั้น นางก็มองไปที่หลี่ฉางโซ่วและถามเบาๆ ว่า “ศิษย์พี่ ท่านมีอะไรที่อยากจะชี้แนะข้าอีกหรือไม่เจ้าคะ?”

“การออกไปข้างนอกครั้งนี้ ข้าจะมอบภารกิจให้เจ้าสามอย่างโดยมีกำหนดเวลาสามปี และหลังจากที่เจ้าทำสำเร็จแล้ว เจ้าก็สามารถท่องไปได้อย่างอิสระในโลกมนุษย์และเมืองต่างๆ ”

จากนั้น หลี่ฉางโซ่วก็หยิบยันต์หยกออกมา แล้วมอบให้หลิงเอ๋อร์

หลิงเอ๋อร์กะพริบตา นางคิดว่า ศิษย์พี่ของนางคงจะสงวนทีท่ามากกว่านี้ และทุ่มเทอย่างเต็มที่เพื่อคิดหาวิธีในการออกแบบปัญหาที่ยากลำบากให้กับนาง

นางไม่คาดคิดว่า เขาจะมอบหมายภารกิจให้นางโดยตรงเอง

แล้วความยากลำบากในการฝึกฝนก็ลดลงไปมาก แต่อย่างน้อยเป้าหมายก็ชัดเจน

หลิงเอ๋อร์เหลือบมองยันต์หยก และเห็นแนวตัวอักษรขนาดใหญ่ที่เรียงกันเป็นแถวกำลังเปล่งแสงสว่างเจิดจ้าอยู่ข้างในนั้น

“ไปที่เมืองโบราณเฉินถังที่ชายแดนดินแดนเทวะทักษิณ และกำจัดปีศาจที่อยู่เหนือขอบเขตเซียนเสิ่นจำนวนหนึ่งร้อยตน”

หนึ่งร้อย!

หลิงเอ๋อร์เงียบงัน หน้าผากของนางถูกปกคลุมไปด้วยเส้นสายสีดำทันที

นางเงยหน้าขึ้นมองศิษย์พี่ของนางด้วยดวงตางดงามที่ฉายแววแห่งความคับข้องใจเล็กน้อย

“ศิษย์พี่จริงจังหรือเจ้าคะ?”

“หากเจ้าไม่ได้มาที่นี่จริงๆ เช่นนั้น มันก็จะเป็นเรื่องหลอกลวงไม่ได้ใช่หรือไม่?”

หลี่ฉางโซ่วกล่าวอย่างสงบ “จุดประสงค์ของการฝึกฝนหาประสบการณ์ครั้งนี้ก็คือ เพื่อให้เจ้าได้รับรู้เข้าถึงความยากลำบากในการเอาชีวิตรอด

มันจะช่วยให้หัวใจเต๋าของเจ้าไปถึงความสมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น

ศิษย์น้องหญิง การฝึกฝนนั้นหาใช่เรื่องง่ายไม่ และการบรรลุสู่การมีอายุยืนยาวนั้นก็ยิ่งยากมากขึ้นไปอีก

เจ้าฝึกบำเพ็ญอยู่บนภูเขาและย่อมคำนึงถึงแต่สภาพแวดล้อมที่เงียบและสงบสุขนี้เป็นหลัก

แต่เจ้าก็ไม่ควรละเลยสิทธิในการเอาชีวิตรอด ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เจ้ามีมาแต่กำเนิด หลายคนเสี่ยงชีวิต ต่อสู้เพื่อหมู่มวลมนุษย์และสร้างสิ่งที่เรามีและเป็นอยู่ในทุกวันนี้เอาไว้ให้ นี่คือสิ่งที่บรรพบุรุษของเราต่อสู้เพื่อชีวิตของพวกเขา

เป้าหมายของภารกิจแรกคือ การให้เจ้าได้สัมผัสประสบการณ์เหล่านี้

จงพยายามให้มากขึ้น!

หากเจ้าไม่เข้าใจความหมายของการเอาชีวิตรอด ไม่ว่าเจ้าจะเตรียมตัวมามากเพียงใด เจ้าก็จะไม่สามารถทนต่อการโจมตีจากจิตมารภายในของเจ้าได้เมื่อเผชิญกับภัยพิบัติแห่งอมตะ”

………………………………………………………………..