ตอนที่ 804 กังวลจนว้าวุ่นใจ

ใจของไป๋ชิงเหยียนกระตุกวูบ หญิงสาวขมวดคิ้วแน่นพลางเงยหน้ามองเซียวหรงเหยี่ยน “ท่านได้รับบาดเจ็บตรงที่ใด ให้ข้าดูที…”

เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนเห็นท่าที่เป็นห่วงของไป๋ชิงเหยียน ใจของเขารู้สึกหวานราวกับทานน้ำผึ้งเข้าไป ชายหนุ่มเอนกายไปด้านหน้า สองแขนโอบรวบไป๋ชิงเหยียนมากอดไว้ในอ้อมกอด

“อย่าเพิ่งเล่น!” ไป๋ชิงเหยียนไม่กล้าใช้สองมือยันหน้าอกของเซียวหรงเหยี่ยนจึงได้แต่ยันบ่าทั้งสองข้างของชายหนุ่มแทน เมื่อหยัดกายลุกขึ้นยืนก็ถูกเซียวหรงเหยี่ยนรั้งเข้าไปใกล้อีกครั้งจนเซล้มลงบนตักของชายหนุ่ม

ด้านล่างของไป๋ชิงเหยียนคือท่อนขาใหญ่ร้อนของเซียวหรงเหยี่ยน ความร้อนแผ่นซ่านไปเข้าในเครื่องแต่งกายของหญิงสาว หญิงสาวตกใจจนทำตัวไม่ถูก รีบลุกขึ้นยืนพลางกล่าวขอโทษ ทว่า กลับถูกวงแขนแข็งแรงข้างหนึ่งของเซียวหรงเหยี่ยนรวบเอว ส่วนข้างอีกข้างกดขาของนางให้นั่งนิ่งๆ อยู่บนตักของเขาตามเดิมจนสายตาประสานกับสายตาของชายหนุ่มเสียก่อน

ดวงตาล้ำลึกของเซียวหรงเหยี่ยนสงบราบเรียบราวกับกระจก ทว่า หญิงสาวกลับมองเห็นแววตาร้อนแรงราวกับอยากจะกลืนกินนางเข้าไปทั้งตัวในดวงตาของเซียวหรงเหยี่ยน

เมื่อเห็นว่าสายตาของชายหนุ่มหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของตนเอง จากนั้นก้มหน้าลงเพื่อจุมพิตนาง ไป๋ชิงเหยียนกำมือแน่น มองจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มนิ่ง ไม่ได้ยืนกรานขอดูบาดแผลของเขาอีก หญิงสาวถอยหลังไปเล็กน้อยพลางเอ่ยถามเสียงเบาหวิว “ท่านโดนสิ่งใดมา”

“เรื่องเล็กน้อย ไม่ใช่บาดแผลใหญ่อันใด…” ขณะกล่าว ปลายจมูกของเซียวหรงเหยี่ยนสัมผัสกับปลายจมูกของไป๋ชิงเหยียนเบาๆ

หญิงสาวกลั้นลมหายใจ มือที่เกาะอยู่ที่บ่าของเซียวหรงเหยี่ยนเลื่อนไปโอบรอบคอของชายหนุ่มตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้ วินาทีที่ริมฝีปากร้อนประทับลงมาบนริมฝีปากของนาง ใจของหญิงสาวเต้นรัว จากนั้นแหงนหน้าตอบรับจุมพิตของชายหนุ่มอย่างควบคุมตัวเองไม่ไหวเช่นเดียวกัน

หญิงสาวกลัวว่าจะเผลอสติจนถูกแผลของชายหนุ่มจึงผละริมฝีปากของตัวเองออก

หญิงสาวผลักชายหนุ่มออกเบาๆ ทว่า กลับถูกวงแขนของชายหนุ่มรัดแน่นยิ่งขึ้น จากนั้นประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากตนอีกครั้ง กลิ่นกายที่เป็นเอกลักษณ์ของเซียวหรงเหยี่ยนลอยปะทะจมูกของไป๋ชิงเหยียนทำให้ใจของหญิงสาวเต้นแรงมากยิ่งขึ้น นิ้วมือของหญิงสาวกำคอเสื้อของเซียวหรงเหยี่ยนแน่น สมองขาวโพลนในทันที แม้แต่แขนของตัวเองก็พลันไร้เรี่ยวแรงตามไปด้วย

เสียงปะทุของถ่านในเตาผิงทำให้ไป๋ชิงเหยียนสะดุ้งจนผลักร่างของเซียวหรงเหยี่ยนออกห่างเล็กน้อย

เซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้คัดค้านอีก เขามองไปที่ไป๋ชิงเหยียนนิ่งๆ เขามองเห็นใบหน้าที่ร้อนผ่าวจากความเขินอายของไป๋ชิงเหยียนผ่านเปลวไฟที่ส่องสว่างอย่างริบหรี่ ชายหนุ่มเอื้อมมือทัดผมของหญิงสาวไปไว้ที่หลังใบหูอย่างอ่อนโยน จากนั้นกุมใบหน้าของหญิงสาวเอาไว้อย่างแผ่วเบา นิ้วโป้งไล้ไปยังริมฝีปากของหญิงสาว จากนั้นจุมพิตลงอีกครั้ง…

หญิงสาวเบนหน้าหนี ใช้มือยันหน้าอกของเซียวหรงเหยี่ยนไว้เบาๆ “บาดแผลของท่าน…”

ยังไม่ทันกล่าวจบไป๋ชิงเหยียนก็ถูกเซียวหรงเหยี่ยนปิดปากอีกครั้ง

ไป๋ชิงเหยียนสัมผัสถึงใจที่เต้นรัวของเซียวหรงเหยี่ยนผ่านฝ่ามือของตัวเอง หญิงสาวไม่กล้าใช้แรงผลักชายหนุ่ม เซียวหรงเหยี่ยนจึงทวีความร้อนแรงยิ่งขึ้นอย่างได้ใจ หญิงสาวรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวจนแทบทนไม่ไหว ได้แต่กำมือแน่น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคำรามเบาๆ จากบุรุษตรงหน้า

หญิงสาวรีบเบนหน้าหนีเพื่อยุติจูบในครั้งนี้ จากนั้นก้มมองดูเลือดสดที่ฝ่ามือของตัวเอง หญิงสาวพยายามควบคุมจังหวะการหายใจพลางถามขึ้น “ท่านบาดเจ็บหนักหรือไม่”

เซียวหรงเหยี่ยนกุมมือของไป๋ชิงเหยียนเอาไว้ จากนั้นก้มหน้าจุมพิตไปที่ฝ่ามือของหญิงสาว เขาพยายามควบคุมลมหายใจ จากนั้นกล่าวเสียงเบาหวิว “มิเป็นอันใดมาก ข้าถูกมือสังหารที่พระเชษฐาของอดีตจักรพรรดิแห่งต้าเว่ยส่งมาแทงไปหนึ่งที”

เมื่อฟังจบไป๋ชิงเหยียนจึงลุกขึ้นยืน “ข้าจะส่งคนไปตามท่านหมอหงมา!”

“อาเป่า!” เซียวหรงเหยี่ยนกุมมือของหญิงสาวเอาไว้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นไล้นิ้วมือไปยังข้อมือของหญิงสาว สบตาหญิงสาวนิ่งพลางกล่าวขึ้น “บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องรบกวนท่านหมอหงหรอก เจ้าเป็นห่วงข้าจนว้าวุ่นใจไปหมดแล้วอย่างนั้นหรือ บาดแผลเล็กน้อยจริงๆ”

“ข้ามียารักษาแผลอยู่ ข้าจะทำแผลให้ท่านใหม่”

เซียวหรงเหยี่ยนนั่งมองไป๋ชิงเหยียนเดินไปหากล่องยาในหีบเก็บของของตัวเองอยู่บนเตียงที่ปูด้วยพรมขนจิ้งจอกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมสีดำของตัวเองออก จากนั้นวางพาดไว้บนเตียงอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อหากล่องยาเจอ ไป๋ชิงเหยียนเปิดกล่องยาออก ผ้าพันแผลและยารักษาบาดแผลที่อยู่ในกล่องยาถูกเปลี่ยนใหม่เรียบร้อยแล้ว หญิงสาววางยาลงบนเตียง จากนั้นเงยหน้ามองเซียวหรงเหยี่ยน “ท่านถอดเสื้อออกที…”

เซียวหรงเหยี่ยนยกยิ้มมุมปากน้อยๆ จากนั้นก้มมองดูไป๋ชิงเหยียนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเพื่อเตรียมเปลี่ยนยาให้ตัวเอง แววตาลึกล้ำของชายหนุ่มมเต็มไปด้วยรอยยิ้มและอ่อนโยนมากยิ่งกว่าเดิม “อาเป่า พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกัน”

ใบหูของไป๋ชิงเหยียนแดงก่ำเพราะคำกล่าวของเซียวหรงเหยี่ยน ทว่า ยังแสร้งเอ่ยถามด้วยท่าทีปกติ

“ต้องให้ข้าปิดตาหรือไม่ หรือว่าท่านจะทำแผลด้วยตัวเอง”

เซียวหรงเหยี่ยนรั้งมือไป๋ชิงเหยียนไปวางบนกระดุมเสื้อของตัวเอง จากนั้นจับมือของหญิงสาวปลดกระดุมเสื้อเม็ดแรกออก ตามด้วยเม็ดที่สอง จากนั้นขยับหน้าเข้าไปชิดใบหูของหญิงสาว ริมฝีปากบางแนบชิดกับใบหูของหญิงสาวพลางกล่าวเสีบงเบาหวิว

“หากถอดเสื้อผ้าและเห็นทุกอย่างแล้ว อาเป่าห้ามทอดทิ้งข้าเด็ดขาดนะ!”

เสียงหนาทุ้มดังก้องอยู่ริมใบหูของหญิงสาว

เมื่อกระดุมเม็ดที่สองถูกปลดลง ใบหน้าของไป๋ชิงเหยียนก็เริ่มร้อนผ่าวตามไปด้วย

ไป๋ชิงเหยียนฝืนชักมือออกมาจากการเกาะกุมของเซียวหรงเหยี่ยน ปลดเสื้อของชายหนุ่มออก เสื้อขนแกะเปื้อนไปด้วยเลือดสด เมื่อเห็นผ้าพันแผลที่เปื้อนไปด้วยเลือดบริเวณหน้าอกของเซียวหรงเหยี่ยน มือของหญิงสาวสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ฝ่ามือเย็นเฉียบและขาวราวกับหยกสัมผัสไปบนหน้าอกร้อนผ่าวของชายหนุ่มเบาๆ เซียวหรงเหยี่ยนสูดลมหายใจเข้าปอดเบาๆ พลางยืดกายตรง

“ข้ายังไม่ได้แกะผ้าพันแผลออกเลย เจ็บมากหรือ” ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถามเสียงเบาพลางค่อยๆ แกะผ้าพันแผลออกอย่างเบามือ

เซียวหรงเหยี่ยนมองไป๋ชิงเหยียนยิ้มๆ “บุรุษอดทนความเจ็บปวดจากบาดแผลได้ ทว่า ทนสัมผัสจากหญิงสาวที่ตัวเองรักไม่ได้”

ไป๋ชิงเหยียนก้มหน้าลง ไม่สนใจเซียวหรงเหยี่ยนอีกต่อไป หญิงสาวตั้งใจแกะผ้าพันแผลตรงหน้าเพียงอย่างเดียว

แผ่นหลังกำยำของเซียวหรงเหยี่ยนเหยียดตรง ท่ามกลางแสงไฟที่ส่องกระทบ แผงอกและหน้าท้องของชายหนุ่มเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ไม่มีไข่มันส่วนเกินแม้แต่น้อย

ท่ามกลางแสงไฟสีเหลืองนวลใบหน้าของสตรีตรงหน้าแดงราวกับมะเขือเทศสุก

เมื่อแกะผ้าพันแผลออกหมดไป๋ชิงเหยียนจึงรู้ว่าบาดแผลของชายหนุ่มไม่เพียงยังไม่สมานเท่านั้น ทว่า ยังปริออกอีกครั้งอีกต่างหาก หญิงสาวใช้ผ้าสำลีชุบน้ำอุ่นเช็ดทำความสะอาดเลือดสดบริเวณบาดแผล จากนั้นทายาห้ามเลือดที่ได้มาจากหมอหงลงบนบาดแผลของชายหนุ่ม จากนั้นทายารักษาแผลลงบนผ้าพันแผลแล้วแปะที่บาดแผลให้ชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง

ไป๋ชิงเหยียนพันแผลให้เซียวหรงเหยี่ยนอย่างเบามือและระมัดระวัง

“เหตุใดท่านจึงถูกมือสังหารของพระเชษฐาของอดีตจักรพรรดิต้าเว่ยลอบทำร้ายได้”

ไป๋ชิงเหยียนเก็บกล่องยาพลางเอ่ยถามเซียวหรงเหยี่ยนที่กำลังสวมเสื้อผ้า

เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนที่ยังติดกระดุมเสื้อผ้าไม่เสร็จเห็นไป๋ชิงเหยียนเก็บกล่องยาลงในหีบเรียบร้อยและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงรั้งข้อมือของไป๋ชิงเหยียนแล้วฉุดให้หญิงสาวนั่งลงบนตักของเขา “เจ้ารู้เรื่องที่พระเชษฐาของอดีตจักรพรรดิต้าเว่ยส่งคนไปลอบสังหารจักรพรรดิองค์ปัจจุบันของแคว้นเว่ยหรือไม่”

ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้ลุกขึ้นจากตักของเซียวหรงเหยี่ยน หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ

“เช่นนั้นเจ้ารู้เรื่องที่แม่ทัพหน้ากากผีแห่งหนานหรงปราบเป่ยหรงและจับกองทัพต้าเยี่ยนเป็นเชลยได้แล้วหรือไม่”

“แม้ไม่ได้รับข่าวยืนยันแน่นอน ทว่า ข้าได้ยินว่าหนานหรงปราบเป่ยหรงและยุติความวุ่นวายในหรงตี๋ได้แล้ว ข้าเดาว่าหากกองทัพเยี่ยนไม่ได้ถูกไล่ออกจากหรงตี๋ก็คงถูกจับไว้เป็นเชลย ทว่า หากกองทัพต้าเยี่ยนถูกไล่ออกจากหรงตี๋ ต้าจิ้นก็คงได้รับข่าวนี้บ้าง…”