ตอนที่ 809 รวมพลังกำจัดศัตรู

เซียวหรงเหยี่ยนในชุดเกราะสีเทานั่งอยู่ด้านข้างไป๋ชิงเหยียนโดยไม่ได้หลบฉาก

บรรดาแม่ทัพทุกคนในกระโจมต่างรับรู้ว่าพ่อค้าแคว้นเว่ยที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งในใต้หล้าผู้นี้คือคู่หมั้นของไป๋ชิงเหยียน วันนี้ตั้งใจเดินทางมาฉลองคืนวันสิ้นปีกับหญิงสาว ทุกคนจึงไม่ได้สงสัยอันใด

“รายงาน…”

ทหารในสังกัดของจ้าวเซิ่งเดินเข้ามาในกระโจมอย่างรีบร้อน จากนั้นคุกเข้าข้างหนึ่งลงเพื่อรายงาน “ทูลองค์หญิงเจิ้นกั๋ว พวกเราปล่อยสายลับสองคนของเมืองต้าหมิงกลับไปยังต้าหมิงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

แสงไฟจากเปลวเทียนส่องกระทบดวงตาคู่งามของไป๋ชิงเหยียนจนเห็นอย่างริบหรี่ หญิงสาวหยัดกายตรง กำดาบที่เอวแน่น จากนั้นมองไปทางบรรดาแม่ทัพในกระโจม

“วันนี้คือคืนวันสิ้นปี ทว่า กลับต้องให้ทุกท่านเผชิญหน้ากับสหายที่เคยร่วมรบของตัวเอง ไป๋ชิงเหยียนทราบดีว่าพวกท่านรู้สึกผิดต่อสหายร่วมรบของตัวเอง ทว่า ในสายตาของแม่ทัพเฉา พวกเราเป็นกองทัพของแคว้นศัตรูที่พวกเขาต้องกำจัดให้สิ้นซาก เขาไม่ใช่คนที่จะยอมจำนนต่อพวกเราง่ายๆ เพียงเพราะคำเกลี้ยกล่อมสองสามประโยค!” ไป๋ชิงเหยียนกำหมัดคารวะแม่ทัพทุกคนในกระโจม “พวกเรายกอาวุธขึ้นสู้ในวันนี้เพราะต้องการยุติความวุ่นวายในใต้หล้าแห่งนี้โดยเร็วที่สุด เพื่อที่วันหน้าสหายที่ร่วมรบมาด้วยกันจะได้ไม่ต้องชักดาบใส่กันอย่างเช่นวันนี้อีก ไม่รู้ว่าพวกเราจะได้เห็นวันที่ใต้หล้ามีแต่ความสงบสุขเมื่อใด พวกเราชูอาวุธเพื่อความสงบสุข แม้เป็นการสังหาร ทว่า พวกเราทำสงครามเพื่อยุติสงคราม เพื่อความสงบสุขของใต้หล้าแห่งนี้ ไป๋ชิงเหยียนขอร้องให้ทุกท่านทำสงครามในครั้งนี้อย่างเต็มที่ที่สุด ให้ทหารเมืองต้าหมิงไม่มีแรงต้านทานพวกเราอีกต่อไป เช่นนี้จะได้ไม่ต้องต่อสู้กันอย่างยืดเยื้อ ลดความสูญเสียได้มากที่สุด ทำให้เมืองต้าหมิงสงบสุขได้เร็วที่สุด”

ไป๋ชิงเหยียนกล่าวถ้อยคำปลุกใจเหล่านี้เสียงดังลั่น ความรู้สึกผิดในใจของบรรดาแม่ทัพในกระโจมหายวับไปในทันที!

พวกเขาทำสงครามเพื่อยุติสงครามในครั้งนี้เพื่อความสงบสุขของใต้หล้าในวันข้างหน้า!

มีเพียงการทำเช่นนี้สถานการณ์ในเมืองต้าหมิงจึงจะสงบสุขโดยเร็วที่สุด พวกเขาจึงจะยึดเมืองหานได้เร็วที่สุดเพื่อปูทางเพื่อวันข้างหน้าต่อไป…

คำกล่าวทุกถ้อยคำของไป๋ชิงเหยียนฝังลึกลงไปในใจของบรรดาแม่ทัพ

จ้าวเซิ่งหยัดแผ่นหลังตรงด้วยความตื่นเต้น จากนั้นกำหมัดกล่าวเสียงดังลั่น “ยินดีติดตามรับใช้องค์หญิงเจิ้นกั๋วจนวันตาย!”

“ยินดีติดตามรับใช้องค์หญิงเจิ้นกั๋วจนวันตาย!”

บรรดาแม่ทัพคนอื่นๆ ยืดหลังตรงพลางตะโกนออกมาตามจ้าวเซิ่ง ทุกคนฮึกเหิมขึ้นมาทันที

ภายในกระโจมแห่งนี้ นอกจากจ้าวหร่านแล้ว แม่ทัพคนอื่นๆ ล้วนเป็นทหารของต้าเหลียงมาก่อนทั้งสิ้น ทว่า พวกเขาตัดสินใจติดตามไป๋ชิงเหยียนแม้ตัวตายเพื่อจุดประสงค์เดียวกัน

“จ้าวเซิ่ง จ้าวหร่านจงฟังคำสั่ง!” ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางจ้าวหร่านและจ้าวเซิ่ง “จ้าวเซิ่งจงนำทหารห้าหมื่นนาย จ้าวหร่านนำทหารซั่วหยางห้าพันนายซ่อนตัวอยู่ทางฝั่งขวาของค่ายทหารเพื่อรอฟังคำสั่งจากข้า ห้ามลงมือทำสิ่งใดก่อนเด็ดขาด!”

“จ้าวเซิ่งรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ!”

“จ้าวหร่านรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ!”

จ้าวเซิ่งและจ้าวหร่านกำหมัดรับคำ

“หยางอู่เช่อ หยางเวยฟังคำสั่ง” ไป๋ชิงเหยียนหันไปทางหยางอู่เช่อและหยางเวย “พวกเจ้าสองคนจงนำทัพทหารห้าหมื่นนายซ่อนตัวอยู่ทางซ้ายของค่ายทหาร เมื่อกองทัพของเฉาเหรินอี้บุกเข้ามาในค่าย พวกเจ้าจงบุกมาล้อมพวกเขาเอาไว้ เราจะโจมตีพวกเขาจากทางด้านนอกและด้านในพร้อมกัน หากสถานการณ์มีการเปลี่ยนแปลงจงฟังคำสั่งของแม่ทัพหยางอู่เช่อเพียงคนเดียว อย่าให้มีข้อผิดพลาดเด็ดขาด!”

“หยางอู่เช่อรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

“หยางเวยรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

ไป๋ชิงเหยียนลุกขึ้นยืน หญิงสาวถือดาบไว้ในมือพลางมองไปทางแม่ทัพทุกคนด้วยแววตาร้อนแรง จากนั้นกล่าวด้วยเสียงกังวานหนักแน่น “บรรดาแม่ทัพที่เหลืออยู่เป็นเหยื่อล่อในค่ายทหารร่วมกับข้า รอเวลาที่กองทัพของเฉาเหรินอี้บุกเข้ามาโจมตีในค่าย เมื่อนั้นเราจะโจมตีพวกมันพร้อมกับแม่ทัพหยางอู่เช่อและหยางเวย รวมพลังกันกำจัดศัตรูให้สิ้น!”

“รวมพลังกำจัดศัตรูให้สิ้น!” จ้าวเซิ่งตะโกนตามออกมาเป็นคนแรก

ภายในกระโจมที่พักเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องว่าจะรวมพลังกำจัดศัตรูให้สิ้น

เซียวหรงเหยี่ยนมองดูไป๋ชิงเหยียนที่เต็มไปด้วยพลังและบารมีนิ่ง เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดหญิงสาวจึงมีกองทัพที่ไม่กลัวตายเช่นนี้ ไป๋ชิงเหยียนมีความสามารถในการกล่าวปลุกขวัญทหารแบบที่ผู้อื่นไม่สามารถทำได้

เมืองต้าหมิง ทหารต้าเหลียงกำลังจัดทัพ รวมตัวกันอยู่ที่ด้านในและนอกเมืองต้าหมิงเช่นเดียวกัน

บรรดาแม่ทัพภายใต้การนำของเฉาเหรินอี้ยืนมองไปยังเบื้องหน้าอยู่บนกำแพงเมือง เมื่อได้ข่าวว่าค่ายทหารต้าจิ้นดับไฟลงเมื่อใด พวกเขาจะบุกไปโจมตีค่ายทหารต้าจิ้นทันที

“ท่านแม่ทัพ ดูนั่นขอรับ…” แม่ทัพที่ยืนอยู่ข้างกายของเฉาเหรินอี้เหมือนจะเห็นเงาสองเงาขี่ม้าตรงมายังเมืองต้าหมิง เขารีบชี้ให้เฉาเหรินอี้มองตามทันที

เฉาเหรินอี้ยกมือขึ้นพลางตะโกนลั่น “เตรียมพร้อม!”

พลธนูต่างง้างธนูเต็มเหนี่ยว เล็งไปทางเงาสองเงานั้น พลทหารราบซึ่งอยู่ในชุดเกราะต่างที่ยืนอยู่ด้านล่างกำแพงต่างก็พากันจับดาบที่เอวแน่นเช่นกัน

พวกเขาได้ยินเสียงม้าควบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ สายลับสองคนกระชากบังเหียนม้าให้หยุดลง จากนั้นตะโกนอยู่ด้านล่างกำแพง “ท่านแม่ทัพ ค่ายทหารต้าจิ้นดับไฟแล้วขอรับ!”

เฉาเหรินอี้กำดาบที่เอวแน่น เมื่อได้ยินว่าค่ายทหารต้าจิ้นดับไฟแล้ว ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที

คืนนี้คือคืนวันสิ้นปี เขาสั่งให้คนนำอาหารพื้นเมืองและเหล้าของต้าเหลียงไปให้ทหารในค่ายทหารต้าจิ้น กล่าวว่าต้องการสงบศึก ทว่า แท้จริงแล้วเขาต้องการตบตาองค์หญิงเจิ้นกั๋ว ให้องค์หญิงเจิ้นกั๋วคิดว่าเขายอมสวามิภักดิ์กับนางเช่นเดียวกับจ้าวเซิ่งและหยางอู่เช่อ อีกทั้งต้องการทำให้ทหารต้าเหลียงในสังกัดของไป๋ชิงเหยียนในตอนนี้สับสนวุ่นวายใจ

พวกนั้นกำลังจะโจมตีบ้านเกิดของตัวเอง อย่างน้อยพวกนั้นก็คงมีความรู้สึกผิดอยู่ในใจบ้าง เหล้าและอาหารรสเลิศของต้าเหลียงจะกระตุ้นให้พวกเขานึกถึงความสัมพันธ์ของสหายที่เคยร่วมรบกันมา เมื่อทำสงครามพวกเขาจะได้ออมมือ นี่คือการโจมตีทางจิตใจ เขาส่งอาหารและเหล้าของต้าเหลียงไปยังค่ายทหารต้าจิ้นในวันนี้เพราะต้องการนำแผนการโอบล้อมทั้งสี่ทิศของแม่ทัพหลิวปังที่ใช้ต่อกรกับเซี่ยงอวี่แห่งแคว้นซีฉู่มาประยุกต์ใช้

“บรรดาทหารต้าเหลียงทุกคน เดิมทีวันนี้ควรเป็นวันเฉลิมฉลองคืนวันสิ้นปีพร้อมหน้าพร้อมตากับคนในครอบครัว ทว่า พวกเราต้องมาอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องแคว้นต้าเหลียง ปกป้องครอบครัวของเราให้ปลอดภัย หากไม่มีแคว้นจะมีครอบครัวได้อย่างไร! หากแคว้นดับสูญ ครอบครัวของพวกเราจะไปอยู่ที่ใด แทนที่จะหดหัวเป็นเต่าในกระดองอยู่แต่ในเมืองรอวันที่กองทัพต้าจิ้นบุกมา ไม่สู้พวกเราบุกไปโจมตีพวกมันก่อนดีกว่า พวกเราโจมตีเพื่อป้องกัน ขับไล่สุนัขต้าจิ้นออกไปจากแคว้นของเราให้ได้!”

“ขับไล่ออกไปจากแคว้น!”

“ขับไล่ออกไปจากแคว้น!”

“ขับไล่ออกไปจากแคว้น!”

บรรดาทหารต้าเหลียงต่างพากันโห่ร้อง

เมื่อเห็นว่าทหารต้าเหลียงมีแรงฮึกเหิมขึ้นแล้ว เฉาเหรินอี้จึงตะโกนลั่น “ออกเดินทาง!”

แม่ทัพต้าเหลียงที่อยู่ด้านล่างกำแพงเมืองก้าวขึ้นไปบนหลังม้า ตะโกนลั่นว่าออกเดินทาง จากนั้นสั่งให้ทหารทุกคนดับไฟในคบเพลิงที่ถืออยู่ในมือ กองทัพใหญ่เคลื่อนทัพทันที

เฉาเหรินอี้เดินลงไปด้านล่างกำแพงพลางหันไปกล่าวกับรองแม่ทัพของตัวเอง “แน่ใจนะว่าสายลับของต้าจิ้นถูกสังหารหมดสิ้นแล้ว”

รองแม่ทัพของเฉาเหรินอี้พยักหน้า “ท่านแม่ทัพไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ ข้าสั่งทหารที่ไปดักซุ่มอยู่ระหว่างทางสังหารสายลับของต้าจิ้นจนหมดสิ้นแล้วขอรับ ไม่มีทางปล่อยให้พวกมันกลับไปรายงานต้าจิ้นแน่ขอรับ”

เฉาเหรินอี้พยักหน้า “ดีแล้ว ข้าจะยกทัพไปยังค่ายทหารของต้าจิ้น ในเมืองไม่มีทหารคุ้มกันเมือง เจ้าจงคุ้มกันเมืองต้าหมิงให้ดี หากพวกข้าพ่ายแพ้ เจ้าจงรวบรวมชาวบ้านมาช่วยคุ้มกันเมือง ผู้ใดไม่ทำตามก็เชือดไก่ให้ลิงดูเสีย เจ้าต้องต้านทานไว้จนกว่าทัพเสริมจากราชสำนักจะมาถึง”

“ท่านแม่ทัพไม่เคยพ่ายแพ้ ครั้งนี้ท่านนำกองกำลังไปหกหมื่นนาย ไม่มีทางพ่ายแพ้แน่ขอรับ ท่านต้องสังหารพวกกบฏของต้าเหลียง ตัดศีรษะองค์หญิงเจิ้นกั๋วมาล้างแค้นให้องค์ชายสี่ได้แน่ขอรับ ข้าจะรอท่านแม่ทัพนำชัยชนะกลับมาอยู่ที่นี่ขอรับ” รองแม่ทัพของเฉาเหรินอี้มองไปทางเฉาเหรินอี้ด้วยความเคารพนับถือ เขามั่นใจมากว่าเฉาเหรินอี้จะชนะในสงครามครั้งนี้

แม้จะกล่าวเช่นนี้ ทว่า เฉาเหรินอี้นำทหารไปหกหมื่นนายเพราะต้องการเอาชนะต้าจิ้นด้วยกำลังที่น้อยกว่า เขาตั้งใจแน่วแน่ว่าจะทำสงครามที่โด่งดังไปทั่วหล้าและลบล้างความอัปยศให้องค์ชายสี่ผู้เป็นสหายของเขา