ตงหลิงหวงผลักมู่หรงฉีออกทันที เพราะการเคลื่อนไหวที่รุนแรงเกินไป ดูเหมือนบาดแผลบนร่างของมู่หรงฉีจะฉีกขาด มู่หรงฉีที่หมดสติจึงส่งเสียงอย่างเย็นชา

เมื่อเห็นใบหน้าที่ขมวดคิ้วแน่นด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก ตงหลิงหวงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป นางค่อยๆ โอบมู่หรงฉีเข้ามาในอ้อมกอดของตนเอง

ศีรษะของมู่หรงฉีแนบชิดร่างของตงหลิงหวง เหมือนกำลังหาจุดที่รู้สึกปลอดภัย คิ้วของมู่หรงฉีผ่อนคลายลงเล็กน้อย ราวกับกำลังนอนหลับอย่างผ่อนคลายภายใต้อาการหมดสติ

ตงหลิงหวงมองใบหน้าที่เหมือนเด็กน้อยอย่างพึงพอใจ พลางยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่แม้แต่นางเองก็ไม่ทันได้สังเกต

จากความทรงจำของนาง ดูเหมือนว่านางไม่เคยมองบุรุษที่อยู่ตรงหน้าอย่างใกล้ชิดเช่นนี้

เขามีใบหน้าคมคาย ทว่ามีความแข็งแกร่งและนุ่มนวลอยู่เล็กน้อย สันจมูกโด่งเหมือนภูเขา และคิ้วสีดำขลับ

กล่าวกันว่า นอกจากมหาอุปราชมู่หรงเฟิงแล้ว ฉีอ๋อง มู่หรงฉีนับเป็นบุรุษที่สง่างามที่สุดเป็นอันดับสองในแคว้นหนานหลี ช่างสมคำร่ำลือจริงๆ

ตงหลิงหวงจ้องอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ยื่นมือออกไปโดยที่นางไม่รู้ตัว และใช้ปลายนิ้วลูบไล้คิ้ว สันจมูก แก้ม และริมฝีปากของมู่หรงฉีอย่างแผ่วเบา…

ตงหลิงหวงกอดมู่หรงฉีอยู่เช่นนี้ และเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้

ตงหลิงหวงที่กำลังนอนหลับฝันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยสัมผัสที่เปียกชื้น เย็นเฉียบ และอ่อนนุ่ม

ทันทีที่ลืมตาขึ้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าตงหลิงหวงกลับกลายเป็นคิ้วดกดำของมู่หรงฉี

นางรู้สึกวาบหวามที่ริมฝีปากเล็กน้อย ตงหลิงหวงพลันตระหนักได้ว่ามู่หรงฉีกำลังทำอันใด จึงผลักเขาออกไปทันที…

“มู่หรงฉี เจ้า… คนฉวยโอกาส… ”

อย่างไรก็ตาม มู่หรงฉีกลับกอดร่างของนางไว้แน่น

ตงหลิงหวงออกแรงเล็กน้อย ทำให้กระทบบาดแผลบนร่างของมู่หรงฉี

“หวงเอ๋อร์… เจ้าใจร้ายยิ่งนัก เจ้าพยายามจะฆ่าสามีของเจ้าหรือ? ”

ฆ่าสามีหรือ?

สามีหรือ?

ตงหลิงหวงกัดฟันกรอด “มู่หรงฉี ผู้ใดทำให้เจ้ามั่นใจเช่นนี้ ลุกขึ้น ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”

​​มู่หรงฉีออกแรงเล็กน้อยเพื่อยับยั้งตงหลิงหวงด้วยมือทั้งสองราวกับไม่ได้ยินอันใด ริมฝีปากของเขาค่อยๆ ประทับลงบนริมฝีปากของตงหลิงหวงอย่างต่อเนื่อง

“หวงเอ๋อร์ เจ้าฉวยโอกาสตอนที่ข้าหมดสติเพื่อลวนลามข้า ข้าควรคิดบัญชีนี้กับเจ้าหรือไม่? ”

ตงหลิงหวงขมวดคิ้วแน่น “มู่หรงฉี เจ้าพูดจาไร้สาระอันใด ข้า… ข้าฉวยโอกาสลวนลามเจ้าเมื่อใด? ”

“ไม่จริงหรือ? ” มู่หรงฉีเลิกคิ้วเล็กน้อย “หากไม่จริง เหตุใดสายรัดเอวของข้าถึงหลุดออกมาได้? ”

มู่หรงฉีพูดพลางดึงมือของตงหลิงหวงมาวางไว้บนอกของตน

เมื่อสัมผัสได้ถึงผิวหนังแข็งแกร่งที่ปลายนิ้วเลื่อนผ่าน ทำให้ใบหน้าแดงก่ำและหัวใจเต้นแรง แก้มของตงหลิงหวงแดงก่ำราวกับกุ้งปรุงสุก

“มู่หรงฉี เจ้า… เจ้า… เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอันใด? ข้า… ข้าทำทั้งหมดนี่เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเจ้า”

“รักษาอาการบาดเจ็บหรือ? ” มู่หรงฉียกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “เพียงรักษาอาการบาดเจ็บ จำเป็นต้องให้หวงเอ๋อร์ถอดเสื้อผ้าข้าเช่นนี้เชียวหรือ? ไม่เช่นนั้น… หวงเอ๋อร์ เจ้าสอนวิธีรักษาอาการบาดเจ็บนี้ให้ข้าหน่อยว่าเป็นอย่างไร ต่อไปข้าจะบาดเจ็บบ่อยๆ ทุกครั้งก็ขอให้หวงเอ๋อร์รักษาให้ข้าเช่นนี้ได้หรือไม่? ”

ตงหลิงฮวงกัดฟันกรอด

ให้ตายเถิด แค่หมดสติไปครั้งเดียว!

หลังจากนอนไม่ได้สติมาสามวัน เมื่อฟื้นขึ้นมาก็กลายเป็นคนพาลขี้โกงเช่นนี้

จริงๆ เลย… พอได้แล้ว

“มู่หรงฉี เจ้าพอได้แล้ว! ”

“มู่หรงฉี เจ้าพอได้แล้ว ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้! ”

“ไม่พอ ยังไม่พอ ชีวิตนี้ข้ายังไม่พอ”

มู่หรงฉีกระซิบอยู่ข้างกาย ริมฝีปากเย็นเฉียบประกบลงมาที่ริมฝีปาก แก้ม และลำคอของตงหลิงหวงอย่างต่อเนื่อง

“มู่หรงฉี หากเจ้ายังไม่ลุกขึ้น อย่าโทษข้าที่ไม่เกรงใจเจ้า”

ดวงตาของมู่หรงฉีลุกไหม้ด้วยไฟราคะ เขาจับมือตงหลิงหวงมาวางลงบนร่างกายของตนเอง

“หวงเอ๋อร์ เจ้ารีบไม่เกรงใจเถิด ข้า… รับได้ทุกการกระทำ… ”

ตงหลิงหวงกระตุกมุมปากอย่างดุดัน

เขาหมายความว่าอย่างไร… นางไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้… เหตุใด… เมื่อออกมาจากปากของบุรุษผู้นี้ถึงกลายเป็นเรื่องใต้ร่มผ้าไปได้

ความจริง มู่หรงฉีรู้อยู่แล้วว่าตงหลิงหวงเป็นคนใจอ่อน และมั่นใจว่านางไม่สามารถทำอันใดได้

เขามั่นใจว่า นางมีเขาอยู่ในใจเสมอมา

หากนางต้องการทำอันใดกับเขาจริง ในช่วงหลายวันที่เขาหมดสตินั้น นางคงไม่อยู่เคียงข้างเขา และคงไม่ใช้วิธีนี้เพื่อให้ความอบอุ่นแก่เขาหรือช่วยชีวิตเขา

สำหรับสตรีแล้ว พรหมจรรย์เป็นเรื่องสำคัญเพียงใด?

นางไม่สนใจแม้แต่พรหมจรรย์ของนางเอง หากไม่ใช่ความรัก แล้วมันคือสิ่งใด?

เมื่อครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของมู่หรงฉีก็รู้สึกเจ็บปวดชั่วขณะ

“หวงเอ๋อร์ ข้าคิดถึงเจ้า คิดถึงเจ้ามาก… ”

เห็นได้ชัดว่านางอยู่ข้างกายเขา อยู่ใต้ร่างของเขา ทว่าเขากลับคิดถึงนางเต็มหัวใจ

คิดถึงนางจนหัวใจแทบแตกสลาย

ตงหลิงหวงรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดอย่างมากของมู่หรงฉี ร่างกายของนางแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด

มู่หรงฉีจุมพิตริมฝีปากของตงหลิงหวงอย่างนุ่มนวลราวกับกำลังปลอบโยน

“หวงเอ๋อร์ เจ้าวางใจได้ ข้ามีทางออก ต้องมีหนทางให้พวกเราได้อยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกันตลอดไป ชั่วชีวิตนี้ไม่มีวันแยกจากกัน”

แม้พวกเขาเพิ่งได้พบกันไม่กี่ครั้ง แม้จะรู้จักกันไม่นาน ทว่านางได้เข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาแล้ว ลึกเข้าไปถึงไขกระดูก

ทุกการเคลื่อนไหวของนาง ทุกสายตาของนาง เขาเข้าใจเป็นอย่างดี และมองเห็นหัวใจของนางอย่างลึกซึ้ง

เขารู้ว่านางกังวลเรื่องใด และสับสนกับสิ่งใด

บุรุษที่อ่อนโยนและรอบคอบเช่นนี้ มีสตรีใดที่ไม่หลงใหลและตกหลุมรัก?

ท้ายที่สุด ตงหลิงหวงก็ไม่หลบเลี่ยงอีกต่อไป นางไม่ผลักไสมู่หรงฉี ปล่อยให้มู่หรงฉีคลอเคลียอยู่ข้างกายนางอย่างต่อเนื่อง

ผ่านไปครู่หนึ่ง มู่หรงฉีจึงปล่อยตัวตงหลิงหวง มือของเขาลูบไล้แก้มของตงหลิงหวงแผ่วเบา และจุมพิตริมฝีปากของนางอย่างอ่อนโยนราวกับแมลงปอ จากนั้นจึงเลื่อนลงมานอนอยู่ข้างกายตงหลิงหวง และกุมมือตงหลิงหวงอย่างนุ่มนวล

ทั้งสองนอนฟังเสียงลมหิมะด้านนอก ฟังเสียงลมหายใจของกันและกัน

ภายในใจสงบนิ่งและมีความสุขอย่างมาก

บางที สำหรับผู้อื่น ช่วงเวลาที่เงียบสงบและมีความสุขเช่นนี้อาจเป็นเรื่องปกติ ยกเว้นช่วงเวลาที่หาเลี้ยงปากท้อง พวกเขาสามารถมีช่วงเวลาที่เงียบสงบได้เกือบทุกวัน

ทว่าสำหรับมู่หรงฉีและตงหลิงหวงแล้ว มันเป็นความเพลิดเพลินที่หาได้ยากยิ่ง

ท่ามกลางความเงียบสงบ ทั้งสองผล็อยหลับไปอีกครั้งตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้

คราวนี้ตงหลิงหวงตื่นก่อน ขณะที่มู่หรงฉีตื่นขึ้นมา เขาได้ยินเสียงดัง ‘ตุบ’ เป็นเสียงก้อนหินและแท่งไม้ชนกัน

เมื่อได้ยินเสียง ตงหลิงหวงจึงวางมือลงชั่วคราว และหันไปพูดกับมู่หรงฉี “ตื่นแล้วหรือ? ”

น้ำเสียงนั้นเรียบเฉยเหมือนปกติ ราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอันใดเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม หัวใจของมู่หรงฉีสั่นไหวเล็กน้อย เขาเก็บความเจ็บปวดทั้งหมดไว้กับตนเอง

“เจ้าทำอันใด? ”

“เมื่อครู่ข้าสำรวจรอบๆ และพบว่าก้อนหินนี้สามารถเคลื่อนย้ายได้ หลังจากย้ายมันออกไปแล้วก็พบกับทางเดิน

ข้าตรวจสอบแล้ว ทางเดินนี้คงนำไปสู่ทางออกอื่น

มีไม้กระดานอยู่ที่นี่ ข้าจะลากเจ้าออกไป”

มู่หรงฉีมองไปในทิศทางที่ตงหลิงหวงชี้ เขาเห็นทางเดินและไม้กระดานที่อยู่ด้านข้างตงหลิงหวง