เป็นเช่นนี้หรอกหรือ?

        ซูจิ่นซีคิดมองหาร่องรอยบนใบหน้าของเยี่ยโยวเหยาเพื่อพิสูจน์ว่าเรื่องนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่นางคาดเดาไว้

        นางต้องการถามเยี่ยโยวเหยาสักประโยคเหลือเกิน ดูว่าเยี่ยโยวเหยาจะพูดอย่างไร ทว่านางก็ไม่ได้ถามออกไป

        เยี่ยโยวเหยานั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความเงียบงัน ท่าทีสง่าผ่าเผย ลมหายใจเย็นชา และไม่มองมาทางซูจิ่นซีเลยแม้แต่น้อย

        “หึ! ”

        หรงหวาจวิ้นจู่พ่นลมหายใจเยาะเย้ยทางจมูก นางเชิดคางขึ้นอย่างภูมิใจและมองไปที่ซูจิ่นซีด้วยสายตาดูถูก

        หลังจากนั้นไม่นานเยี่ยโยวเหยาก็ยืนขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะอาหารทันที

        “เสด็จพี่ วันนี้กระหม่อมมีเรื่องสำคัญ ขอตัวกลับก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ! ”

        พูดจบ เยี่ยโยวเหยาก็เดินจากไปโดยไม่รอให้ฮ่องเต้และทุกคนตอบสนอง

        เมื่อเยี่ยโยวเหยาเดินผ่านด้านข้างซูจิ่นซี ชายเสื้อสีดำสนิทของเขาก็พัดพาลมเย็นชุ่มชื่น ผสานกับกลิ่นของน้ำหอมหลงเสียนที่คุ้นเคย

        ภายในใจของซูจิ่นซีรู้สึกปวดร้าวอึดอัดจนแทบจะระเบิด นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ที่แท้ในใจของตนรู้สึกเสียใจถึงเพียงนี้ นางต้องการคว้ามุมเสื้อนั้น แล้วถามบางสิ่งบางอย่าง ทว่าสุดท้ายมือของนางก็แข็งทื่อราวกับถูกตอกด้วยตะกั่วอย่างไรอย่างนั้น นางจึงไม่ได้ทำเช่นนั้นลงไป

        เยี่ยโยวเยาไม่สนใจอันใดเลย!

        เดิมทีเขาก็ไม่ได้สนใจสถานการณ์ของตนเองอยู่แล้ว กับซูจิ่นซีที่ถูกผู้อื่นรังแก เขาก็ยิ่งไม่สนใจหรอกใช่หรือไม่

        เขาเป็นราชาผู้สูงส่ง เป็นดาวล้อมเดือน โดดเดี่ยวและหยิ่งผยอง

        นางเป็นเพียงเมล็ดข้าวเม็ดเล็กในมหาสมุทร ร่วงหล่นในผงธุลี ในสายตาของเขาบางทีอาจเทียบไม่ได้แม้แต่เศษหญ้า

        เมื่อร่างของเยี่ยโยวเหยากำลังจะหายไปจากศาลาในสวน เขาก็หันศีรษะกลับมาด้วยความโกรธเล็กน้อย “ซูจิ่นซี ยังไม่ไปอีก? ”

        ไป?

        ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของซูจิ่นซีสว่างขึ้นมาทันใด นางเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและหันศีรษะมองเยี่ยโยวเหยาด้วยความสงสัย

        เยี่ยโยวเหยาขมวดคิ้ว มุมปากเย็นชา สายตาที่จ้องมองมายังซูจิ่นซีมีร่องรอยของการตำหนิ ร่องรอยของความโกรธ และร่องรอยของความรักใคร่ ปกป้องคุ้มครองที่มองไม่เห็นอยู่ด้วย

        “ไป! ไปเพคะ! จะไปเดี๋ยวนี้เลยเพคะ! ”

        ซูจิ่นซีรีบลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินตรงไปหาเยี่ยโยวเหยา

        เดินไปได้เพียงสองก้าว นางก็หันกลับมาโบกมือลาทุกคนอย่างโกรธเกรี้ยว “บ๊ายบาย พวกเราไปก่อนนะ ลาก่อนจ้า! ”

        ทันใดนั้นเยี่ยโยวเหยาก็คว้ามือของซูจิ่นซีที่กำลังโบกไม้โบกมือให้ผู้คนอยู่กลางอากาศ แล้วลากนางเดินต่อไปข้างหน้า

        ซูจิ่นซีตกตะลึงในทันใด นางพูดไปได้เพียงครึ่งคำ ที่เหลือล้วนติดอยู่ในลำคอ แล้วก็ไม่สามารถพูดอันใดออกไปได้อีก นางรู้สึกได้เพียงว่าแก้มแดง ทั่วทั้งร่างเบาหวิวและรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย แม้แต่ตนเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าออกมาจากวังหลวงได้อย่างไร

        ผู้คนต่างถอนหายใจออกมาอย่างหมดหวัง

        ไทเฮากับหวาหรงจวิ้นจู่พึ่งพูดถึงความรักวัยเด็กของเยี่ยโยวเหยาที่สนิทสนมกับคุณหนูหนานกงมาตั้งแต่เด็ก คุณหนูหนานกงก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยนะ! ไม่ไว้หน้ากันถึงเพียงนี้เชียวหรือ

        แม้ว่าตั้งแต่ต้นจนจบ คุณหนูหนานกงจะรักษาท่าทีที่สง่างามและมีน้ำใจ ทว่าไม่มีผู้ใดเห็นถึงความเงียบเหงาที่ปรากฏในแววตาของนาง

        เมื่อออกจากประตูวังหลวง เยี่ยโยวเหยาก็ปล่อยมือของซูจิ่นซีทันที ทว่าซูจิ่นซียังคงรู้สึกล่องลอยอยู่เล็กน้อย นางลูบไล้มือล้ำค่าข้างนั้นที่เยี่ยโยวเหยาเพิ่งจับเมื่อครู่

        ไม่ใช่ว่านางบ้าผู้ชาย ทว่าพอนึกถึงฉากเมื่อครู่แล้ว ก็เรียกได้ว่านางรู้สึกฟินจริงๆ

        ซูจิ่นซีหันกลับไปมองแวบเดียว ก็เห็นว่าใบหน้าของไทเฮากับหวาหรงจวิ้นจู่เปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว

        น่าเสียดายที่ตอนนั้นนางกังวลเกินไป จึงไม่ทันได้มองหน้าของคุณหนูหนานกงผู้นั้น

        คิดว่านางก็คงรู้สึกรับไม่ได้อย่างแน่นอนกระมัง?

        พอนึกถึงสิ่งเหล่านี้ ซูจิ่นซีก็หดคอยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขอีกครั้ง

        “มีอันใดน่าขันกัน? ”

        เยี่ยโยวเหยากล่าวอย่างเย็นชา

        ซูจิ่นซีหยุดยิ้มทันที ทว่าก็รู้สึกอึดอัดจนไม่สามารถห้ามร่างกายที่สั่นเล็กน้อยนี้ได้

        “คือว่า… เยี่ยโยวเหยา เมื่อครู่ต้องขอบพระทัยท่านแล้วเพคะ! คิดไม่ถึงว่าช่วงเวลาที่สำคัญ ท่านก็มีความเป็นสุภาพบุรุษไม่น้อยเลยทีเดียว เป็นข้าที่เข้าใจท่านผิด! ”

        “หืม? ”

        เยี่ยโยวเหยาขมวดคิ้ว

        “คือว่า… ”

        เดิมทีซูจิ่นซีต้องการบอกว่าช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้เยี่ยโยวเหยาห่วงใยเรื่องของนางมาโดยตลอด ซูจิ่นซีได้แต่บ่นภายในใจเล็กน้อย ทว่าพอจะอธิบาย กลับรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้มันช่างซับซ้อน พูดได้ไม่ชัดเจน พูดแล้วก็จะแสดงให้เห็นว่านางเข้าข้างตนเองฝ่ายเดียวมากจนเกินไป

        ทว่าระหว่างพวกเขากลับดูเหมือนไม่มีอันใด

        หลังจากนั้นไม่นาน ซูจิ่นซีไม่รู้ว่าตนเองเป็นอันใด ทันใดนั้นก็กล่าวขึ้นประโยคหนึ่งว่า “คุณหนูหนานกงผู้นั้นสวยมากเลยเพคะ! ”

        พึ่งจะพูดออกไป ซูจิ่นซีก็แทบทนไม่ไหวที่จะตบตนเอง นางยกมือปิดหน้าอย่างช่วยไม่ได้

        สวรรค์!

        นางพูดอันใดออกไป?

        เยี่ยโยวเหยาคงไม่เข้าใจนางผิดกระมัง?

        นางแอบมองเยี่ยโยวเหยาผ่านรอยแยกของนิ้วมือ คาดไม่ถึงว่าจะเห็นมุมปากบางๆ ของเยี่ยโยวเหยาโค้งขึ้นเล็กน้อย

        ตายแล้ว ตายแล้ว!

        เขาต้องหัวเราะเยาะนางอยู่แน่ๆ

        ซูจิ่นซีรู้สึกว่าต่อไปนี้ตนคงไม่มีหน้าออกไปเจอผู้คนแล้ว

        “ตกลงว่าวันนี้เกิดอันใดขึ้น? ”

        แม้ว่าในเดือนที่ผ่านมาเยี่ยโยวเหยาจะไม่ค่อยกลับมาที่จวน ทว่าเยี่ยโยวเหยาก็ให้ความสนใจเรื่องในจวนและเรื่องของซูจิ่นซีอย่างใกล้ชิด เขาเชื่อว่าเป็นไม่ได้อย่างแน่นอนที่ จู่ๆ ซูจิ่นซีจะเข้าไปที่ศาลาในสวนโดยไม่มีเหตุผล

        “เรื่องเป็นเช่นนี้เพคะ… ”

        ในที่สุดหัวใจของซูจิ่นซีก็สงบลงได้ ซูจิ่นซีเล่าถึงกระบวนการสืบสวนของตนเองในช่วงเวลานี้อย่างเคร่งขรึม

        รวมถึงเรื่องที่ฮั่วอวี้เจียวกับซิ่งหลิวหลีนัดพบกันที่ร้านค้านอกเมืองหลวง และเรื่องที่ฮั่วอวี้เจียวบอกว่าได้ส่งสุราที่มีพิษไปให้หวาหรงจวิ้นจู่

        สุดท้ายซูจิ่นซีก็กล่าวอย่างไม่เข้าใจว่า “ในตอนนั้นการแสดงออกถึงความกังวลของฮั่วอวี้เจียวดูเหมือนไม่ได้โกหก และหม่อมฉันก็ได้ทดสอบสุราทั้งสองไหนั้นแล้วเช่นกันว่ามันมีพิษจริงๆ เหตุใดสุราที่ศาลาในสวนนั้นกลับไม่มีพิษเล่า? นี่มันไม่เป็นไปตามหลักการเลยนะเพคะ! ”

        เยี่ยโยวเหยาไม่ได้ช่วยซูจิ่นซีวิเคราะห์หาคำตอบ กลับกล่าวว่า “เวลาที่เหลือของเจ้ามีไม่มากแล้ว! ”

        ต้องกังวลถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

        กังวลว่าหากถึงเส้นตายแล้ว นางจะสืบหาความจริงไม่ได้และทำให้เขาขายหน้าใช่หรือไม่?

        หลังจากได้รับความประทับใจที่ดี ในชั่วพริบตาเยี่ยโยวเหยาก็แสดงออกราวกับไม่ใช่มนุษย์

        ซูจิ่นซีทำปากมุ่ย “ท่านอ๋องวางใจเถิดเพคะ! หม่อมฉันจะไม่ทำให้ท่านและจวนโยวอ๋องขายหน้าแน่นอนเพคะ”

        “อืม! ”

        ซูจิ่นซีขมวดคิ้วแน่น แทบจะกัดริมฝีปากของตนเอง

        นางต้องการชื่นชมเยี่ยโยวเหยาสักหมัดเสียจริง

        หลังจากนั้นทั้งสองต่างก็ไม่พูดคุยกันอีก เมื่อรถม้าใกล้ถึงหน้าประตูจวนโยวอ๋อง ซูจิ่นซีก็เอ่ยปากขึ้น

        “คือว่า… ท่านอ๋องเพคะ หากบอกว่าเรื่องที่ฮองเฮาถูกพิษนั้นเกี่ยวข้องกับฮั่วอวี้เจียวจริงๆ สกุลฮั่วจะได้รับโทษอันใดหรือเพคะ? ข้าเพียงพูดว่าถ้าหากนะเพคะ”

        เยี่ยโยวเหยามองไปยังดวงตาที่จริงจังของซูจิ่นซี

        “คิดวางแผนลอบปลงพระชนม์ข้า แม้จะเป็นผู้ที่เกี่ยวข้อง ก็เพียงพอที่จะประหารทั้งสกุลซูเช่นกัน”

        ประหารทั้งสกุล?

        สกุลซู?

        ซูจิ่นซีรู้สึกงงงวยเล็กน้อยกับประโยคก่อนหลังที่ไม่ตรงกัน ซูจิ่นซีใช้เวลานานกว่าที่การตอบสนองจะกลับมา เยี่ยโยวเหยาไม่ได้ตอบคำถามของตน ทว่าเขาเตือนให้นางดูแลตนเองให้ดีก่อน

        หากว่าซิ่งหลิวหลีเป็นคนของสกุลซูจริงๆ เกรงว่าโทษของสกุลซูจะร้ายแรงกว่าสกุลฮั่ว

        ชั่วพริบตา ซูจิ่นซีก็อารมณ์หดหู่ในทันที

        เหตุใดนางถึงรู้สึกเศร้าเพียงนี้กันนะ!

        เรื่องนี้จะต้องสืบหาต่อไปหรือไม่?

        สืบก็ไม่ใช่ ไม่สืบก็ไม่เชิง

        ปวดหัวจะแย่แล้ว

        แม่นมฮวาคาดไม่ถึงว่าจะเห็นซูจิ่นซีกับเยี่ยโยวเหยากลับจวนมาพร้อมกัน บนใบหน้าจึงปรากฏร่องรอยความสุขราวกับดอกไม้บาน แม่นมฮวายิ้มกว้างและรีบเข้าไปต้อนรับ

        “พระชายา ท่านอ๋อง พวกท่านกลับมาแล้วหรือเพคะ? ”

        “อืม! ”

        เยี่ยโยวเหยาไม่ได้ตอบรับอันใด เป็นซูจิ่นซีที่ส่งเสียงตอบกลับ

        แม่นมฮวาหัวเราะอย่างชั่วร้าย แค่เห็นก็รู้ได้ว่าไม่ใช่เรื่องดี นางย้ายไปอยู่เคียงข้างซูจิ่นซีและกระซิบว่า “พระชายา โชคดีที่ครั้งก่อนยังมีโสมเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง ข้าน้อยได้ตุ๋นโสมน้ำแกงไก่ไว้แล้ว ท่านสามารถดื่มได้แล้วเพคะ! ”

        ซูจิ่นซีขมวดคิ้ว

        เหตุใดจึงเป็นน้ำแกงไก่ตุ๋นอีกแล้วเล่า? นางทำอันใดที่ทำให้หญิงชราผู้นี้เข้าใจผิดอีกแล้วหรือ?

        “ฮิๆ” แม่นมฮวาหัวเราะ “ดื่มเสร็จแล้ว ตอนกลางคืนก็สามารถไปปรนนิบัติท่านอ๋องได้เพคะ! ดูเหมือนว่าจะครบเดือนแล้วที่ท่านอ๋องไม่ได้สัมผัสท่านเลย! ข้าน้อยเกรงว่าคืนนี้พระชายาจะรับไม่ไหวเพคะ”

        “แม่นมฮวา! เหตุใดจึงกล้าทำเช่นนี้? ”

        สองมือของซูจิ่นซีเท้าเอว กำลังจะระเบิดความโกรธเคืองแล้ว