แล้ววรันธาราก็ก้าวยาวๆ เดินข้ามธรณีประตูเข้าไปภายในห้องวีไอพีแฝด ก่อนจะมาหยุดตรงกลางห้อง ที่ทั้งสองฝั่งแบ่งเป็นห้องย่อยเอาไว้ หล่อนมองไปทางซ้ายทีขวาที อย่างชั่งใจ

“แล้วห้องไหนล่ะเนี่ย”

“ธาร กลับเถอะ”

“ห้องซ้ายก็แล้วกัน”

“ธาร…”

ณดารีบเดินแกมวิ่งตามเพื่อนรักเข้าไปภายในห้องแย่งด้านซ้ายมือ ก่อนจะตกใจหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นขุนศึกในห้องจริงๆ

“พี่ขุน?”

“ไอ้งานที่ว่ายุ่งคงเป็นงานแบบนี้สินะ พี่ขุน!”

วรันธารามองขุนศึกที่กำลังนัวเนียกับผู้หญิงวัยกลางคนด้วยความขยะแขยง ก่อนจะเอื้อมไปหยิบแก้วเหล้ามาถือไว้ ก่อนจะสาดใส่หน้าของขุนศึกจนหมด

“เฮ้ย… ทำบ้าอะไรเนี่ย!” ขุนศึกลุกพรวดตกใจ พร้อมกับคู่ควงสูงวัยกว่าที่กรีดร้องขึ้น

“พวกเธอเป็นใคร เข้ามาก่อกวนพวกเราทำไม”

“ป้าอยู่เฉยๆ ก่อนเถอะค่ะ ฉันกับเพื่อนมีเรื่องที่จะต้องเคลียร์กับผู้ชายคนนี้”

ขุนศึกหันไปมองคู่ควงคนใหม่ที่ฐานะดีมากอย่างเกรงใจ ก่อนจะส่งสายตาดุดันใส่ณดา

“ผมขอตัวไปคุยกับผู้หญิงพวกนี้ด้านนอกก่อนนะครับคุณพี่”

“ทำไมต้องไปคุยข้างนอกด้วยล่ะคะพี่ขุน ตรงนี้ก็ได้นี่” วรันธาราตะโกนเสียงดังลั่น ในขณะที่ณดาน้ำตาไหลพรากเสียใจ

“เรากลับกันเถอะธาร”

“จะกลับได้ยังไง เธอไม่เห็นว่ามันนอกใจเธอหรือไงณดา”

“ใคร? ใครนอกใจใคร นี่พวกเธอพูดอะไรกัน ฉันงงไปหมดแล้ว” คู่ควงของขุนศึกถามอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณพี่ แค่คนเข้าใจผิดกัน คุณพี่รออยู่ตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมกลับมา”

แล้วขุนศึกก็ลากแขนของณดาออกไปนอกห้อง โดยมีวรันธาราเดินตามไปติดๆ

“มาก่อกวนพี่ทำไมณดา”

“ปล่อยแขนณดานะพี่ขุน ไม่อย่างนั้นฉันจะเข้าไปประจานพี่ให้กับคู่ขาสูงวัยฟัง” วรันธารายื่นคำขาด และก็ทำให้ขุนศึกจำต้องปล่อยแขนของณดาอย่างไม่มีทางเลือก

“พวกเธอต้องการอะไร”

“พวกเราต้องถามมากกว่าค่ะว่าพี่ขุนทำแบบนี้ได้ยังไงกัน ณดาไม่ดีตรงไหน พี่ถึงทำแบบนี้กับเพื่อนรักของธารแบบนี้!” วรันธาราโกรธจัด มองหน้าขุนศึกอย่างชิงชัง ในขณะที่ณดายืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ห่างออกไป

“ทั้งโง่ ทั้งเชย แถมยังจนอีก พี่ยอมทนเป็นแฟนมานานขนาดนี้ก็คือว่าใจดีมากแล้ว”

เสียงคุ้นหูเหลือเกิน จนวรันธาราอดที่จะเหลียวกลับไปมองไม่ได้ และสิ่งที่เห็นก็ทำให้หล่อนอ้าปากค้างเติ่ง

“เค… เควิน…!”

“ใช่… ผมเอง…”

เควินกระชากแขนของวรันธาราให้หันกลับมาหา ดวงตาของเขาลุกเป็นไฟยามจ้องมองมาที่หล่อน

“และขอบคุณที่ยังจดจำผู้ชายที่ชื่อเควิน คาสโตรโตเซ่นได้”

“เควิน… คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ”

เควินไม่ตอบ แต่กลับกระชากร่างอรชรเข้ามากอดรัดแนบอก “คุณมีเวลาถามผมทั้งคืน วรันธารา”

“นี่… มันอะไรกันคะ” ณดาเห็นเพื่อนถูกผู้ชายแปลกหน้าดึงเข้าไปกอดก็ตกใจ พยายามจะช่วย

“ปล่อยเพื่อนของฉันนะคะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจจริงๆ ด้วย” ณดาหน้าซีดเผือด หันไปรอบๆ ตัวและก็เห็นผู้ชายสูงใหญ่คนหนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาหา

“คุณคะ ช่วยด้วยค่ะ เพื่อนของฉันกำลังถูกลวนลาม”

ธีโอหรี่ตาแคบมองผู้หญิงที่แต่งตัวไม่ต่างจากป้าแก่ๆ ตรงหน้าด้วยความขบขันที่แทบจะซ่อนไม่มิด

“ผู้ชายหล่อๆ คนนั้นใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ ช่วยด้วยนะคะ” ด้วยความตกใจ ณดาจึงลืมตัววางมือของตัวเองบนท่อนแขนกำยำ และนั่นก็ทำให้ธีโอรู้สึกแปลกๆ ในอก ก่อนที่เขาจะขยับตัวออกห่าง

“ฉัน… ขอโทษค่ะ ฉันแค่อยาก…”

“ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนของผมเอง และเขาไม่ใช่คนร้าย”

ณดาอ้าปากค้าง รีบถอยออกห่างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “งั้นพวกคุณก็เป็นคนร้าย…”

“พวกเราไม่ใช่คนร้าย คุณป้า… อ้อไม่สิ ผมเรียกผิดไปน่ะ คุณอย่าตกใจไปเลย”

“ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ”

เสียงของวรันธารายังคงดังลั่น ณดารีบเข้าไปหาเพื่อน และพยายามช่วยแกะมือของเควินออก แต่ยังไม่ทำไม่สำเร็จ ก็ถูกธีโอมากระชากตัวให้ถอยห่างออกมา

“คุณป้าอยู่เฉยๆ เถอะครับ”

ความตกใจทำให้ณดาลืมใส่ใจกับสรรพนามที่ถูกเรียกไปอย่างสิ้นเชิง

“เควิน นายรู้จักกับผู้หญิงคนนี้มาก่อนหรือ”

“เรื่องมันยาวธีโอ เอาไว้ฉันจะเล่าให้นายฟัง แต่ตอนนี้ฉันขอตัวไปจัดการกับปัญหาส่วนตัวก่อน แล้วเจอกันพรุ่งนี้เช้า” เควินบอกเพื่อนเสร็จก็หันมาคำรามลดหน้าคนตัวเล็กที่พยายามดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขน

“เรามีเรื่องที่จะต้องเคลียร์กันทั้งคืน มานี่เลย”

“ไม่นะ ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น ณดา… ช่วยฉันด้วย”

“ธาร… นี่ถ้าทำอะไรเพื่อนฉันนะ”

ณดาพยายามดิ้นรนจากอุ้งมือที่ตรึงต้นแขนเอาไว้ และแน่นอนว่าดิ้นหลุดจนได้ หล่อนจึงถลาเข้าไปทุบหลังของเควินแรงๆ ทันที เดือดร้อนถึงธีโอที่ต้องตามไปฉุดกระชากเข้ามากอดรัดเอาไว้แน่นแทน

“คุณป้านี่แรงดีชะมัด นายรีบไปเถอะเควิน แล้วพรุ่งนี้มาเคลียร์กลับฉันด้วย เข้าใจไหม”

“อืมมม์… เข้าใจแล้ว”