วอล์มถือตะกร้าและกำลังเดินไปรอบๆป่าขณะถือแท่งไม้ นี่ก็เพื่ออาหาร

ท้ายที่สุดมันเป็นเรื่องยากที่จะเติมเต็มท้องของทั้งครอบครัวด้วยทุ่งนาเพียงอย่างเดียว ในขณะที่พ่อและแม่ของเขากำลังทำงานอย่างหนักในทุ่งนา วอล์มก็กำลังพยายามอย่างหนักเพื่อรวบรวมของป่าที่กินได้ในภูเขา

ไม่ใช่แค่วอล์มในวัย 12 ปีคนเดียว เขาอยู่กับพี่ชายของเขาที่ซึ่งอายุมากกว่าเขาสองปี เขาปีนขึ้นไปบนเนิน กวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นและเติมเต็มตะกร้า

มันเป็นงานที่หนักสำหรับร่างกายของเด็ก แต่แปลกที่วอล์มไม่รู้สึกอย่างนั้น

พี่ชายของเขาวิ่งผ่ายป่าราวกับกำลังเชิญวอล์มให้เข้าร่วมกับเขา วอล์มลังเลเล็กน้อย แต่เขารู้ว่าบางครั้งเขาจำเป็นต้องแสดงพฤติกรรมที่เหมาะสมกับอายุของเขา

ขณะที่วิ่งวอล์มก็ดำดิ่งไปกับการไล่จับหลังพี่ชายของเขา ไม่นานหลังจากนั้นวอล์มก็แตะหลังพี่ชายของเขาที่วิ่งช้าได้

“จับได้แล้ว”

แม้ว่าวอล์มจะรู้สึกอายเล็กน้อย แต่เขาก็พูดอย่างนั้นด้วยท่าทางที่ประสบความสำเร็จ ปอดของเขากรีดร้องและขาของเขาก็สั่น แต่ชนะก็คือชนะ

“สำหรับคนตัวเล็กๆ นายเร็วจริงๆ”

มือของพี่ชายลูบหัวของวอล์ม

“ดูนั่นสิวอล์มม”

จุดที่พี่ชายชี้คือต้นเบอร์รี่ที่เต็มไปด้วยผล

“พี่สุดยอดเลย”

วอล์มชมพี่ชายของเขา เขาเคยเห็นผลเบอร์รี่เล็กๆ หลายครั้งก่อนหน้านี้ แต่พวกเขามีคู่แข่งจำนวนมากและเป็นที่มาของความขัดแย้งระหว่างเด็กในละแวกใกล้เคียง

อย่างไรก็ตามนี่คือชายแดน มีที่ลาดชันมากมายและโดยรวมแล้วการตั่งหลักที่นี่นั้นไม่ดี สถานที่แห่งนี้ที่ซึ่งอยู่ใกล้กับดินแดนปีศาจเป็นสถานที่ศักดิ์สิทิ์ที่ไม่อนุญาตให้บุกรุกเข้ามา

“อย่าไปบอกคนอื่นล่ะ เด็กน้อย”

วอล์มและพี่ชายเอาเบอร์รี่เข้าไปที่ปาก มือของเขาพวกเขาถูกย้อมเป็นสีแดงและปากของพวกเขาก็มีกลิ่นหวานอมเปรี้ยว

มันเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สัตว์ร้ายจะไม่เข้ามาใกล้ แต่นกที่เล็งผลเบอร์รี่จะมารวมตัวกันเป็นครั้งคราว เมื่อเห็นแบบนั้น วอล์มที่มีดวงตาแวววาวก็พูด

“มีนกด้วย เยี่ยมไปเลยที่อาหารเข้ามาหาเอง”

“…ฮัฟ จริงๆดิ ประหลาดจริง นายไม่เคยคิดว่านกมันสวยหรือน่ารักบ้างเหรอ? พี่ชายคนนี้เป็นห่วงจริงๆเลยนะรู้ไหม? แม้แต่พ่อกับแม่ก็เป็นกังวลพราะนายไม่เคยปล่อยให้พวกเขาโอ๋เลย”

สำหรับวอล์ม ความกังวลของเด็กชายทีอายุน้อยกว่าเขาช่างน่าตลก ถึงอย่างนั้นเจตนาดีของพี่ชายก็รู้สึกจั๊กจี้ แต่ก็อบอุ่นในขณะเดียวกัน

“อืม ก็ยังแก้ได้อยู่”

พี่ชายของเขามีรอยยิ้มมืดมนบนหน้าขณะที่เขาเห็นด้วยกับวอล์ม

วอล์มและพี่ชายที่ซึ่งใช้เบอร์รี่เป็นเหยื่อล่อทำกับดักจากกิ่งไม้ และก็ได้รับโปรตีนและวิตามันเพียงพอสำหรับครอบครัวของพวกเขาและกลับบ้านอย่างมีชัย

『”อ่า อุ ออออออออ อ่าอาาาาาา!!??”』

ทันใด้นั้นโลกก็แข็งค้าง วอล์มจับหัวของเขาและกัดฟันด้วยความเจ็บปวดที่กำลังเขย่าสมองของเขา เขาไม่สามารถแม้แต่จะลืมตาได้เพราะความเจ็บปวด

วอล์มไม่สามารถตามสถานการณ์ได้

ฉันกำลังทำอะไรอยู่? ฉันกำลังทำอะไรอยู่?

วอล์มที่ซึ่งกำลังถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ได้มาถึงคำตอบ

อ่าใช่ ฉันทำงานเสร็จแล้ว ฉันต้องกลับบ้าน

ค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งที่อยู่ในสายตาคือทางข้ามทางรถไฟที่มีไฟสัญญาณเตือนสีแดงสด

เสียงของทางข้ามทางรถไฟดังก้องตลอด มันเป็นถนนที่คุ้นเคย ถนนที่ ทาคาคุระ ไรโซ ใช้มามากกว่าหลายพันครั้ง

ขบวนรถไฟแล่นผ่านพร้อมเสียงดัง มันเร็วมากจนไม่เห็นว่าเป็นเลขสายไหน

ฉันลืมอะไรบางอย่าง? ฉันลืมอะไรไป?

ไฟสัญญาณเตือนจางลงและที่กั้นก็ค่อยๆยกขึ้น

อ่าใช่ ฉันต้องกลับบ้าน

ไรโซยังคงเดินต่อไปบนทางกลับบ้านของเขา

น่าแปลกที่มีเพียงไฟ ถนน และบ้านระหว่างทางกลับของเขาที่ส่องแสงจางๆเท่านั้น เขาสับสนกับสถานการณ์ ไรโซมองย้อนกลับไป ตรงนั้นมีเพียงความมืดมิด และมันก็ค่อยๆใกล้เข้ามาอย่างไม่ต้องสงสัย

ฉันไม่สามารถที่จะถูกมันกลืนกินได้

ไรโซรู้ตัวได้โดยสัญชาตญาณ

เลี้ยวขวา ตรงไปที่ทางแยก ไปทางซ้ายแล้วเดินผ่านสวนสาธารณะเพื่อใช้ทางลัด

ไรโซได้ยินอะไรบางอย่าง มันเป็นเสียงที่ไม่ควรมีอยู่

ชิงช้าที่ควรจะว่างเปล่ากำลังเคลื่อนที่ช้าๆ มีร่างโปร่งแสงอยู่ตรงนั้น และเสียงวิ่งขึ้นสไลด์เดอร์อย่างไร้เดียงสา

อีกนิดฉันจะถึงอพาร์ทเม้นท์แล้ว

ไรโซพบสภาพอาคารด้านนอกของมันที่สามารถบอกอายุได้ แต่แล้วเขาก็หยุดเท้าของเขา เขาเห็นคนคนหนึ่งนอนอยู่ที่หน้าอาคาร มันคือทาคาคุระ ไรโซ

มีบางอย่างแปลกๆ มีบางอย่างแปลกๆ

ความคิดของวอล์มถูกกระแทกลงไปในเตาหลอมที่ยุ่งเหยิง แต่แสงก็ส่องลงมา

ใช่ ทาคาคุระ ไรโซ ตายแล้ว

ริ้วรอยหายไปจากมือ เมื่อเขาเอามือวางบนหัวเขารู้สึกได้ถึงเส้นผมมากมาย

วอล์มถอนหายใจโดยไม่พยายามที่จะซ่อนความเหนื่อยล้าของเขา

ยิ่งดูยิ่งแปลก

วอล์มยิ้มอย่างขมขื่นและมองลงไปที่หลุม

ก่อนที่จะรู้ตัว คนแคระทมิฬก็ล้อมรอบวอล์มแหละหลุมสีดำ

โลกได้เปลี่ยนเป็นสีดำทั้งหมดยกเว้นรอบอพาร์ทเมนต์

“แกต้องการให้ฉันเข้าไปเหรอ?”

เมื่อวอล์มถามคนแคระทมิฬ คนหนึ่งก็ปรบมือสั้นๆของเขา และคนอื่นๆก็ทำตาม

“แกรอฉันไปก่อนเหรอ? อืม ก็ไม่เกลียดหรอก”

เมื่อวอล์มก้าวเข้าไป เขาก็ค่อยๆจมลง

คนแคละทมิฬก็ปรบมือราวกับพวกเขากำลังชมเชยลูกของพวกเขา วอล์มรู้สึกเหมือนถูกเยาะเย้ย แตภาพโง่ๆก็ทำให้เขายิ้มได้

ตอนนี้วอล์มได้เห็นมันอีกครั้ง เขารู้สึกว่าคนแคระทมิฬมีเสน่ห์บางอย่าง

ทิ้งตัวไว้ในความรู้สึกอันลึกลับเหมือนความฝัน วอล์มทิ้งตัวเองไปในความรู้สึกง่วง

―――――――――――――――――――――――――――――――――――――――――
จบ –
ขอขอบคุณ ENG จากKinokura Translation  
เพจผู้แปล (1) เหนื่อยน้อ การแปล | Facebook