สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster 108 ลิตตี้ทานอาหารค่ำก่อนออกเดินทาง
ลิตตี้และเพื่อนเธอตัดสินใจกินอาหารมื้อสุดท้ายที่จะได้กินในเมืองหลวงแห่งราชวงศ์ การเตรียมออกเดินทางเสร็จพร้อมแล้ว และพรุ่งนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม
ร้านอาหารก็ทำหน้าที่เป็นการฉลองให้โรม่าและคูฟาทีได้รับชื่ออาชีพ ที่คือร้านอาหารสำหรับคนหมู่มาก
แม้ว่าพวกเธอกินร้านหรูกว่านี้ได้ ลิตตตี้ไม่มีความทรงจำที่ดีกับร้านทำนองนั้น
“ย่าง! ฮาลามี่! มันอร่อยมาก!”
“ลิตตี้กินเนื้ออยู่ตลอดแหละนะ เธอควรกินผักด้วย”
“ได้สิ แน่นอนเลย!”
“เมียน!”
เมียนก็กระฉับกระเฉงเมื่อกลืนเนื้อสดด้วย ลิตตี้ตีหัวเธอเบาๆที่หยาบคายมากไป
การตอบสนองเมียนปรกติคือไปเสียใจและวางคางอยู่บนโต๊ะ
“เด็กคนนั้นเลอะเทอะจริงๆ…”
“เมียนตะกละ”
“เมียน”
“ลิตตี้ ทำไมเธอไม่แบ่งผักกับเมียนล่ะ? เธอกินเนื้อใช่มั้ย…?”
ทันใดนั้นประเด็นเรื่องความชอบอาหารของเมียนขึ้นมา การเข้าใจผิดของลิตตี้คิดว่าเมียนชอบเนื้อ แต่ในความเป็นจริงเมียนกินอะไรก็ได้
อย่างไรก็ตาม โรม่าแทรกเข้ามา พูดว่าเมียนต่างจากมนุษย์และพวกเธอไม่ควรแค่ไปให้อะไรก็ได้กับเมียน
“ทำไมเธอไม่กินผักด้วย?” (อควาเรีย)
“อ๊ะ โอ้ แต่เนื้อ…” (คูฟา)
“ท่านหญิง เนื้ออร่อยนะ” (มิไร)
“ฉันอยากได้บ้างด้วยอ่ะ…” (คูฟา)
อควาเรียเอาผักอีกชุดวางบนจานคูฟา ระหว่างนั้น มิไรมีความสุขกับเนื้อย่างสดๆ
“โรม่าซัง ยินดีด้วยที่ได้ชื่ออาชีพนักเต้น!” (ลิตตี้)
“ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะเป็นนักเต้น… ผู้จัดการสาขาบอกฉันอีกด้วยซ้ำว่า ‘เธอจะเป็นดาวเด่นในเมืองหลวงแห่งราชวงศ์!’ แม้ว่านั่นไม่ใช่เป้าหมายของฉันเลย…” (โรม่า)
“ฉันอยากเห็นเธอเต้น โรม่าซัง!” (ลิตตี้)
“ไม่ ดูไม่ได้หรอกฉันอายที่จะได้เต้นต่อหน้าคน…” (โรม่า)
ลิตตี้นึกถึงที่โรม่าเต้นใส่ออสเว็น การเคลื่อนไหวเธอน่าหลงใหลและอ่านไม่ได้
ภายหลังลิตตี้คิดว่าเธอกะการเคลื่อนไหวทั้งตัวเธอและคู่ต่อสู้ได้ แค่เพื่อลิตตี้ไปเข้าใจทีหลังว่าจังหวะเกี่ยวกับอะไร
“โรม่า เธอก็อ่านการเคลื่อนไหวฉันและสู้โดยไม่เข้ามาขวางด้วย” (ลิตตี้)
“ไม่ได้ทำจริงๆหรอก แต่…” (โรม่า)
“ฉันตั้งตารอการผจญภัยในอนาคต…” (ลิตตี้)
“ลิตตี้…”
วางมือที่แก้มเธอ โรม่าโดนความรู้สึกที่เธอเข้าใจไม่ได้ ไม่สนเกี่ยวกับเธอเลย ลิตตี้เช็ดปากโรม่าด้วยผ้าเช็ดปาก
พฤติกรรมไม่เหมือนลิตตี้เกือบทำให้โรม่าตกเก้าอี้
“ลิ, ลิตตี้?”
“มีเศษอะไรเปื้อนปากอยู่ ฉันเลยแค่… เธอไม่ชอบเหรอ??”
“ไม่หรอก มันไมใช่อย่างนั้น”
“เมียนนนน!”
“ฮย๊าา!”
เมียนเลียปากโรม่ากระทันหัน พยายามเลียนแบบเจตนาดีของลิตตี้ อย่างไรก็ตาม สุดท้ายมันทำให้โรม่าร้องดัง
หลังจากกลับมาสงบโรม่าดูคูฟาที่กำลังเคี้ยวกองผัก และมิไรที่กินเนื้อต่อ โรม่าทนภาพไม่ได้และวางเนื้อบนจานคูฟา
“โรม่าซัง…” (คูฟา)
“เธอเป็นท่านหญิงอควาเรีย ดังนั้นตั้งหลักดีๆได้แล้วน่า” (โรม่า)
“แต่มีคนที่ทำงานหนักเพื่อปลูกผักด้วย…. ฉันแค่ทำให้ผักจานฉันเหลือทิ้งไม่ได้” (คูฟา)
“นั่นแหละ อคาเรียเธอต้องเคารพคูฟานิดหน่อยนะ” (โรม่า)
“ฉันแค่จะให้เธอได้รับสารอาหารด้วยผัก…” (อควาเรีย)
“เธอไม่ต้องจัดเรียงคำพูดหรอก… ฉันแค่พูดว่าอย่าไปล้อเล่นกับเธอมาก” (โรม่า)
“ได้สิ…” (ควาเรีย)
“ท่านหญิง ท่านอยากได้เนื้อถูกมั้ย?” (มิไร)
มิไรเริมวางเนื้อบนจานคูฟา และตอนนี้มันเต็มไปด้วยเนื้อ
‘ช่างเป็นท่านหญิงที่น่าสงสาร’ โรม่าคิด แต่สำหรับตอนนี้ เธอคิดว่ามันไม่เป็นไร
ตัวโรม่าเองรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ตำแหน่งที่จะพูดอะไรเกี่ยกับคนอื่น เธอต้องเรียนรู้อีกหลายอย่าง ทั้งในเรื่องความสามารถและการเป็นมนุษย์ นั่นคือเหตุผลที่ทำไมเธอเป็นส่วนหนึ่งของเอ็กซ์พีช
ขณะโรม่ามองคูฟาและคนอื่น ลิตตี้พูดขึ้นมาเดี๋ยวนั้น “โรม่าซังเหมือนพี่สาวเลยอ่ะ เธอดูเหมือนดึงทุกอย่างกลับเป็นหนึ่งเมื่อเราอาจล้มเหลวด้วยตัวเอง”
“โอ้ ทำไมเป็นพี่สาวล่ะ?”
“เพราะเธอดุพวกเธอไง อควาเรียสำนึกผิด และแม้แต่มิไรแบ่งเนื้อที่เธอกินอยย่างอร่อยให้คูฟาซัง”
“มันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่…แต่ฉันจะไม่รู้สึกแย่ถ้าลิตตี้ชมฉัน”
หลังจากพูดอย่างนั้น โรม่ามองไปทางอื่น เขินเกินพูดออกมาเป็นคำพูด
ตอนที่โรม่าเริ่มหลงตัวเอง เธอเห็นคูฟาและจำบางอย่างได้ โรม่าไม่ได้เป็นแค่คนเดียวที่ได้ชื่ออาชีพ
“คูฟาจัง ยินดีด้วยที่ได้ชื่ออาชีพนักเวทย์ด้วยเหมือนกันนะ”
“ขอบคุณมาก…”
“ท่านหญิง อ่ะนี่เนื้อ”
“เราควรฉลองยิ่งมากกว่านี้…”
“อืมมม เดี๋ยวสิ…”
“นั่น!”
คูฟาสับสนกับจานแห่งเนื้อ แต่ครั้งนี้เธอเริ่มกินมัน
มันไม่ได้ใช้เวลานานที่จานจะเกลี้ยง และแม้แต่เมียนยังกระพริบตาปริบๆหลายครั้ง
“มันอร่อย ฉันอยากกินอีก
“คูฟาจังกินเยอะจนน่าตกใจเลย…”
“ฉันไม่เข้าใจ… เราเนื้อหมดทันที… พวกเจ้าย่างเนื้อต่อไปได้มั้ย? ยินดีด้วยท่านหญิง” (อควาเรีย)
“เธอไม่ได้ทำอะไรเพื่อคูฟามานานแล้วนี่…” (โรม่า)
ในฐานะภูต อควาเรียไม่กิน ลิตตี้เสียใจเล็กน้อยเมื่อเธอรู้ว่าอควาเรียเป็นคนเดียวที่มีความสุขกับอาหารไม่ได้
ส่วนใหญ่สัตว์ผีก็เหมือนกันกับภูติเมื่อเป็นเรื่องอาหาร อย่างไรก็ตาม อควาเรียเป็นตัวตนภูติน้ำทรงพลัง เธอเพียงแค่ไม่ร่วมกินอาหารเพราะเธออยู่ระดับสูงกว่าภูติปรกติ ผสมกับตัวตนที่ทรงพลังเหนือกว่าอะไรทั้งสิ้นของเธอ มันทำให้ปาร์ตี้ลิตตี้เด่นขึ้นเยอะเมื่อเทียบกับปาร์ตี้อื่นที่กำลังกินอาหารอย่างมีสุขเหมือนกันในร้านอาหารที่เป็นที่นิยมนั้น
ผู้ชายที่มีเครื่องดื่มในมือมาที่โต๊ะลิตตี้และปาร์ตี้เธอ
“กลุ่มอะไรแบบไหนนี่? เธอแม้แต่มีสัตว์ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน”
“เราเอ็กซ์พีช ปาร์ตี้นักผจญภัย นี่เป็นเมียน สัตว์ผี และที่กำลังยืดขึ้นลงอยู่เป็นภูติน้ำ”
“เอ๋? ไม่มีทางน่า? เดี๋ยว ทำไมสัตว์นี้มันตัวยาวจัง”
“เมียน!”
เมียนยืนด้วยขาหลัง เหมือนอวดระยะตัว ผู้ชายประทับใจโดยตัวยาวๆของเมียนมากกว่าที่เขาคิด เขาลูบท้องเธอ
เมียนที่อารมณ์ดีเริ่มดิ้นไปมาและเคลื่อนไหวแปลกๆ นี่เป็นกลไกสร้างคนกลุ่มใหญ่ขึ้นที่สนใจ
คำถามเริ่มเทเข้ามาและลูกค้าบางคนเริ่มซื้อเครื่องดื่มและอื่นๆ เจ้าของร้านคร่ำครวญกับสถานการณ์นี้
“อืมมม… บางทีเราจำเป็นต้องมีมาสคอตแบบนี้ มันจะดึงลูกค้าได้ดี”
“ภูติยักษ์น้ำดีมั้ย…”
“เมียน เมียน เมียน…”
ลิตตี้สังเกตบางอย่างไม่ปรกติกับโรม่าขณะโรม่ายืน ตาเธอมุ่งเน้น และหน้าเธอแดง
ลิตตี้อุ้มโรม่าที่เป๋ปัดไปมา แต่เธอถูกกอดกระทันหัน
“โรม่าซัง?”
“ลิตตี้จ๋า~ ฉันจะให้เธอเห็นว่าฉันมีเสน่ห์กว่าเมียนและอิลิซิสซัง…”
“กลิ่นเธอตลกดีอ่ะ!”
“โอ้ไม่ ฉันคิดว่าฉันเอาเครื่องดื่มให้เธอเยอะเกินไป…”
หนึ่งในลูกค้ากำลังถือขวดเหล้า เมื่อเขาแนะนำเครื่องดื่มให้โรม่า มันคืออะไรที่เขาเรียกว่าเครื่องดื่ม “ไปลุยเลย”
ปรกติแล้วโรม่าจะไม่ดื่มเหล้าไม่ว่าแบบไหน แต่ครั้งนี้ เพิ่มเติมจากช่วงอารมณ์และโอกาส เธออยากเอาใจแขกมากกว่า เธอแม้แค่คิดว่ามันอาจไม่แย่ที่จะมีความสุขกับเหล้าถ้ามันแค่นิดเดียว
“เฮ้ลิตตี้~ ฉันจะให้เธอลืมอย่างอื่นทั้งหมดนอกจากฉันเข้าใจมั้ย? แม้แต่อิลิซิสซังเลยรู้มั้ย?”
“โรม่าซัง เป็นอะไร?”
จากนั้นโรม่าถอยออกจากลิตตี้อย่างง่ายๆและยืนกลางร้านเธอเริ่มเต้นขณะลูกค้ามองเธอ
เธอเคลื่อนไหวด้วยลีลาเท้าสง่างามลงทางแคบและจากนั้นหันมา ทุกคนรวมถึงลิตตี้และปาร์ตี้ ดูในความประทับใจขณะเธอเต้นในท่าทางที่บอกได้อย่างเดียวว่าสวยมีสไตล์หรือมีเสน่ห์
“สวยอ่ะ…”
“ฉันเกือบรู้สึกว่าโดนพาไปเลย…”
“มันผ่อนคลายต่อใจมากเลย…”
“นี่แหละ! เราต้องมีนักเต้นในร้านเรา!”
ลูกค้าพึมพำความคิดและเจ้าของร้านสรุป คูฟานั่งตรงอย่างไม่ได้ตั้งใจ และอควาเรียฉีดน้ำ
สายรุ้งปรากฎพาดกลางร้าน สร้างความน่าหลงใหลให้การเต้นของโรม่าที่กลายเป็นบางอย่างมหัศจรรย์
มันเป็นไปได้ที่ภูติจะได้รับผลของแอลกอฮอลล์ แต่อควาเรียก็เมาบรรยากาศของที่นี่ด้วย หรือมันพูดได้เหมือนกันว่ามันแค่ความรู้สึกว่าอารมณ์มันใช่
โรม่าเต้นอย่างสมบูรณ์แบบจนแม้ว่าเป็นภูติอควาเรียอยากชื่นชมมัน
“โรม่าซัง… เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นนั่นคือนักเต้น”
เมื่อดูการเต้นโรม่า ลิตตี้ใจไม่นิ่ง ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าโรม่าเป็นนักเต้นแบบไหนแล้วก็รู้แจ้งเพราะมัน
ณ เวลาเดียวกัน มันชัดขึ้นกับเธอว่าทำไมเจนนิเฟอร์ให้ค่าโรม่าไว้สูง ลิตตี้มารู้ว่าระหว่างมันเป็นไปได้ที่เธอจะทำการเคลื่อนไหว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเลียนแบบความรู้สึกที่มากกว่าจุดนั้น
มีแค่บางคนเหมือนโรม่าที่มีเสน่ห์แบบนั้นได้ และการฝึกจะเลียนแบบมันไม่ได้
ตอนนี้ลิตตี้กำลังเคี้ยวความขายหน้าที่โรม่าเคยได้รับประสบการณ์ในสมาคมนักสู้
“ฉันด้วย! ฉักก็จะไม่แพ้!”
“เมียน!”
ลิตตี้เฝ้าสังเกตการเคลื่อนไหวของโรม่าสุดความสามารถและพยายามเลียนแบบมัน และเมียนเข้ามาร่วมด้วยเหมือนกัน แต่เธอเลียนแบบดาวเด่นของการแสดง โรม่า ไม่ได้
“เธอน่ารักดีนี่?”
นั่นเป็นคำชมดีสุดที่ลิตตี้ได้ และเพราะเธอขาดทักษะที่ถูกต้อง มันฟังดูเหมือนชมเด็ก
แม้อย่างนั้น ลิตตี้มองโรม่าต่อ ลิตตี้ยังคงเป็นลิตตี้ แม้ว่าในสถานการณ์นี้เพื่อหาว่าเธอขาดอะไร
จากนั้น แค่เมื่อการเต้นโรม่ากำลังจะจบ โศกนาฏกรรมเข้ามาซัด
“อึก…”
เหมือนสายโยงถูกตัด โรม่าหยุดเคลื่อนไหวและล้มไป หลังจากหยุดสั้นๆ ในที่สุดทุกคนก็เข้าใจว่าอะเกิดขึ้น
“อืม เธอดื่มแหละนะ…”
“ใช่ มันทำให้ฉันตกใจ แต่ฉันควรหยุดเธอ”
“โรม่าซัง! โรม่าซัง!”
ลิตตี้ ผู้ไม่รู้เรื่องเหล้าไม่เข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้นกับโรม่า
ผู้ใหญ่ที่รายล้อมทำอะไรที่เหมาะสม แต่มีแค่คำฟังไม่รู้เรื่องออกจากปากโรม่า
“ลิตตี้จ๋า~… มามะไปอาบน้ำกัน…”
“เธอพูดบางอย่าง! เดี๋ยวสินั่นไม่ดีแล้ว!”
“เร็วเข้าแล้วอุ้มเธอ!”
ลิตตี้ไม่สนว่าวันออกเดินทางยืดออกไปเพราะภัยพิบัติ
แอลกอฮอล์ เหล้า เธออับอายที่เธอไม่รู้จักสิ่งนี้และมุ่งมั่นที่จะเรียนเกี่ยวกับมันมากขึ้น
ในอาณาจักรแฟคเตีย ลิตตี้ได้รู้ว่าอายุดื่มคือ 15 และเธอก็ได้รู้เหมือนกันว่าเธอจะถูกพิจารณาว่าเป็นผู้ใหญ่
มีอีกอย่างที่ลิตตี้เริ่มเข้าใจด้วย
“เมียน เธอคิดว่าฉันมีเสน่ห์ใช่เปล่า?”
“เมียน!”
“เข้าใจแล้ว ถ้าเมียนคิดเหมือนกันกับโรม่าซัง งั้นฉันก็ไม่ต้องคิดเกี่ยวกับมันมากแล้ว”
“เมียนเมียน!”
ไม่มีความจำเป็นต้องมาคิดกังวลว่าพวกเธอสองคนใครดีกว่าใคร ลิตตี้สรุปอย่างนั้นขณะเธอมองโรม่า
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ
ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu
Comments