ตอนที่93ปล่อยฉันไปเถอะ1

เซี่ยชีหรั่นหน้าตาเย็นชาเธอไม่เคยมองโม่เสี่ยวหนงเช่นนี้มาก่อนโม่เสี่ยวหนงตกใจเล็กน้อย

“ฉันบอกเธอโม่เสี่ยวหนงฉันจะสืบสวนให้ถึงที่สุดถ้าไม่เห็นหวีซานซานสองพ่อลูกเข้าคุกฉันไม่มีวันยอมแพ้ไม่มีใครยับยั้งฉันได้เธอรีบออกไปจากที่นี่ซะอย่าโทษฉันไม่เห็นแก่ญาติสนิทกัน”

โม่เสี่ยวหนงคิดถึงที่หวีซานซานให้สัญญากับเธอสำเร็จแล้วอยากปั้นเธอให้เป็นดาราให้เธอเป็นนักแสดงนำในภาพยนต์ดังเธอทำตัวเองให้สงบนิ่งพูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่สนใจ“พี่ไม่สัญญากับฉันฉันจะไม่กลับไปโรงเรียนอยู่เป็นเพื่อนกับพี่ที่นี่ฉันจะรอจนกว่าพี่จะยอมแพ้แล้วเราออกไปด้วยกัน”

“ตามใจเธอต่อให้เธออยู่ฉันจะไม่ไปไหน”

เซี่ยชีหรั่นทิ้งท้ายประโยคนี้แล้วไม่สนใจเธออีก

ตอนนี้ใจเธอมัวแต่หวังอย่างร้อนรนให้คุณแม่เย่เชินหลินรีบกลับมาถ้าเธอกลับมาแล้วไม่เพียงแต่เธอสามารถพูดโน้มน้าวเธอยังไม่ต้องกังวลโม่เสี่ยวหนงจะมาสร้างความเดือดร้อนให้เธอ

พี่น้องสองคนโกรธกันแล้วไม่มีใครพูดกันสักคำ

ในสมัยก่อนเซี่ยชีหรั่นพยายามแสดงออกว่าไม่มีปัญหาขัดแย้งกับน้องสาว

ตอนเย็นเซี่ยชีหรั่นให้โม่เสี่ยวหนงไปอาบน้ำตัวเองอาบน้ำเสร็จจึงไปเข้านอน

สองคนเพิ่งเอนลงนอนได้ยินเสียงเคาะประตู

“ใครค่ะ”เซี่ยชีหรั่นถาม

ในใจภาวนาขออย่าให้เป็นเย่เชินหลินเด็ดขาดถ้าโม่เสี่ยวหนงรู้เรื่องที่เธอกับเย่เชินหลินมีความสัมพันธ์ที่อธิบายไม่ได้ยิ่งไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรอีก

“เย่เชินหลิน”

เป็นเขาจริงๆเซี่ยชีหรั่นแอบกัดฟันเบาๆพูดเสียงดังขึ้น“คุณเย่พวกเราหลับแล้วค่ะ”

“ไม่จริงไม่จริงพี่เชินหลินพวกเรายังไม่หลับกันฉันมาเปิดประตูให้พี่”

“อย่าไป”การหยุดยั้งของเซี่ยชีหรั่นไม่มีประโยชน์โม่เสี่ยวหนงลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงประตูเปิดประตูแบมือทำท่าเชิญให้เข้ามา

“คุ้นชินกับที่นี่หรือใหม”เย่เชินหลินถามโม่เสี่ยงหนง

โม่เสี่ยหนงพยักหน้าส่งยิ้มหวาน

“ชินค่ะชินมากสบายมากจนนี้ไม่ไหวแล้วพี่เชินหลิน”

“งั้นดีแล้วเตียงนี้เล็กไปหน่อยพี่น้องสองคนนอนด้วยกันเบียดกันบ้าง

เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลนี้เป็นเรื่องสำคัญที่เขาเข้ามาหรือ

เธอรีบสะบัดมือพูดว่า“ขอบคุณมากคุณเย่นอนไม่เบียดกันค่ะฉันนอนกับเสี่ยวหนงที่บ้านด้วยกันบ่อยๆเตียงที่บ้านยังไม่ใหญ่เท่ากับที่นี่เลยค่ะ”

“ไอหยาพีสาวพี่พูดมั่วๆอะไรเนี้ยฉันเคยนอนเตียงเดียวกันกับพี่ตั้งแต่เมื่อไรกัน”

คำพูดของโม่เสียวหนงทำให้เย่เชินหลินยิ้มที่มุมปากชำเลืองมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความสนใจใบหน้าเธอดูเคอะเขินดูน่าสนใจมากจริงๆ

“เซี่ยชีหรั่นไปนอนที่ห้องของฉันอย่านอนเบียดน้องเสี่ยวหนง”เซี่ยชีหรั่นได้รับคำสั่ง

โม่เสี่ยวหนงคิดว่าตัวเองฟังผิดไปเขาให้เซี่ยชีหรั่นเข้า……..ไปนอนให้ห้องของเขา

แล้วพวกเรามีความสัมพันธ์อะไรกัน

หรือว่ากำลังหลงรักกันอยู่ไม่ถูกซิเหมือนส้งหลิงหลิงจะเป็นคู่หมั่นของเย่เชินหลิน

เซี่ยชีหรั่นฝืนยิ้มพูดเสียงต่ำ“คุณเย่อย่าล้อเล่นคุณรีบไปนอนเถอะฝันดีค่ะ”

เซี่ยชีหรั่นใบหน้าเป็นกังวลน้ำเสียงเย็นชา

“จำเป็นต้องไปเย็นวันนี้ฉันไม่สบายต้องการคนปรนนิบัติรับใช้”

ทิ้งท้ายประโยคนี้เย่เชินหลินไม่หยุดรอเม้นริมปากหันหลังกลับห้องแล้ว

โม่เสี่ยวหนงโผล่มาข้างหน้าเซี่ยชีหรั่นถามด้วยความสงสัย“พี่สาวพี่เชินหลินเขาเรียกพี่ให้ไปนอนในห้องเขาพี่ไม่ได้เป็นคนรักของเขาให้ไหม”

เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจอยู่ภายในใจจนปัญญา

ไม่ทำตามคำสั่งของเขาเธออาจจะถูกให้ไปทำความสะอาดประตูคนอย่างเขาไม่มีเรื่องอะไรที่ทำไม่ได้

สิ่งเดียวที่น่าดีใจตอนนี้เขาบาดเจ็บที่ไหนสักแห่งไม่สามารถทำกับเธออย่างนั้นได้

“พี่สาวใช่ไหมอะ”โม่เสี่ยวหนงถาม

“ไม่ใช้”

เธอพูดเด็ดเดี่ยวแน่วแน่อธิบายเสริมหนึ่งประโยค“ฉันเป็นคนรับใช้ที่นี่จำเป็นต้องทำตามที่เขาสั่งเขาไม่ใช้คนทั่วไปตอนเย็นนอนหลับจะมีคนใช้เฝ้าอยู่ในห้องไม่เพียงมีฉันคนเดียวสาวใช้คนอื่นก็สลับหมุนเวียนไปเข้างานเธอนอนที่นี่เถอะคืนนี้คิดดูให้ดีพี่เสี่ยวจุนปฏิบัติกับเธออย่างไรฉันหวังเป็นอย่างยิ่งเธออย่าทำให้ฉันและพี่เสี่ยวจุนผิดหวังเลย”

โม่เสียวหนงฟังไม่ได้ยินที่เธอพร่ำสอนเธอทำตาโตหมุนไปมาสองรอบพูดน้ำเสียงเล็ก“พี่สาวเขาให้พี่เข้าไปนอนที่ห้องพี่เป็นคนสวยเขาอาจทำให้พี่……..

เซี่ยชีหรั่นผิดหวังในตัวเธออีกครั้งเธอไม่ได้พูดอะไรอีกหน้าตึงเดินออกประตูไปเคาะประตูห้องนอนเย่เชินหลิน

“เข้ามา”

เขาเข้าใจเธอไม่กล้าเข้ามาไม่ฟังคำพูดของเขาแล้วจะหลบซ่อนอยู่ข้างกายเขาได้อย่างไร

“คุณเย่ฉันมาแล้วค่ะ”คุณน่าจะพอใจแล้วไหมค่ะ

เธอใช้คำเรียกเปลี่ยนเป็นคุณเย่เขาขมวดคิ้ว

“มีแค่พวกเราสองคนไม่เรียกเชิงหลินละ”

“ฉันอยากเตือนตัวเองฉันเป็นแค่คนรับใช้ที่นี่คุณเย่ท่านจะสั่งอะไรใหม่ค่ะอยากดื่มน้ำไหม……”