ตอนที่ 144 สาวใช้ตัวแสบ 48

มันเป็นตัวสีเนื้ออ่อนปกคอเปิดเล็กน้อยแต่รอบหน้าอกทำดีและใส่กำลังดี

เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนเสร็จแล้วเดินไปหน้าเย่เชินหลินเขากวาดสายตามองเธอสักแปป

พูดอย่างเย็นชา:“ถอดชุดชั้นในออก”

เธอกัดปากตัวเองแล้วหันไปแกะตะขอชุดชั้นในออกดึงสายลงและดึงออกจากปกคอชุดนอน

“เอาของวางลงหันมา”

เซี่ยชีหรั่นหันหลังและสวนทางนำชุดชั้นในวางไว้ที่ราวโซฟาแล้วยืนอยู่หน้าเขา

ณเวลานี้คือตอนเย็นฤดูใบไม้ร่วงในตอนเย็นมีอากาศเย็นเล็กน้อยเธอใส่เพียงชุดนอนที่มีความบางและเธอก็หนาวสั่นขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแย่มากและอึดอัดเย่เชินหลินไม่ได้พลาดวิวเมื่อกี้ตั้งใจมองไปที่เธอ

“อืม”เขาพูดออกมาสั่งออกมาอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น:“ตัวต่อไปตัวนี้มิดชิดไป”

“ค่ะคุณเย่”เซี่ยชีหรั่นตอบรับแล้วไปที่กองชุดนอนเลือกตัวที่โชว์ขึ้นมาหน่อยเป็นตัวสีบานเย็นที่มีความเซ็กซี่พอใส่เสร็จเดินไปที่หน้าเย่เชินหลินอีกครั้งแม้แต่เธอยังรู้สึกว่าชุดนอนแบบนี้เหมือนคนที่เขาถอดเสื้อเต้นโชว์มักจะใส่กันทั้งตลาดล่างทั้งฉูดฉาด

เธอก็แค่ไม่รู้คนอื่นใส่ชุดนอนแบบนี้บางทีก็ไม่ได้สวยไปตลอดแต่พอเธอใส่แล้วกลับทำให้เธอดูเพริศพริ้ง

ทำอะไรก็น่าดูไปหมดลมพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างชุดนอนเธอพรลิ้วไปตามลม

เธอเดินมาที่หน้าเขาและโชว์ตัวเองเซี่ยชีหรั่นเธอนิ่งมากพอแล้วแต่ในใจก็ยังรู้สึกอึดอัดและหน้าเธอก็แดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“มานี่!”เขาสั่งด้วยเสียงตำเธอเดินขึ้นไปหาเขามากขึ้น

“ไปเปลี่ยนอีกตัวตัวนี้ดูตลาดล่างไป”

ความจริงแล้วชุดนอนที่หลินหลิงเลือกมีแค่สองสามตัวที่ไม่ดูตลาดล่างไปนอกนั้นมันสำหรับคนที่เขาใส่ถอดเสื้อเต้นโชว์กัน

เซี่ยชีหรั่นคิดเดาหลินหลิงตั้งใจทำแบบนี้ความรู้สึกของผู้หญิงมันบอกเธอหลินหลิงไม่ชอบที่ต้องซื้อเสื้อผ้าให้เธอเธออาจจะชอบเย่เชินหลินเหมือนกัน

เธอดูชุดนอนทั้งหมดไปแล้วหนึ่งรอบสุดท้ายเลือกตัวที่มีผ้าเส้นใยสีดำ

มันเป็นตัวที่เร้าอารมณ์ถ้าใส่แล้วจุดที่โชว์ก็จะเยอะกว่าจุดที่มิดชิด

เธอใส่เสร็จเดินไปที่หน้าเย่เชินหลินเขาสำรวจเธอเหมือนสินค้าชิ้นหนึ่งตั้งแต่บนถึงล่างสายตาเขาดูไม่ได้คาดหวังอะไรมีแค่ความเย็นชาเท่านั้น

ครั้งนี้เธอรู้ตัวดีไม่ต้องให้เย่เชินหลินสั่งเธอเดินมาที่ที่เขาสามารถยื่นมือมาสัมผัสได้ยืนอย่างสงบ

มือใหญ่ของเขาปิดโอบเธออย่างไม่เกรงใจเธอรู้ทันเซี่ยชีหรั่นรู้สึกไม่สบายใจและอึดอัดแต่ก็ไม่สามารถแสดงท่าทีปฏิเสธได้ร่างกายมีความเกร็งบ้างเธอบอกกับตัวเองในใจให้ผ่อนคลาย

สายตาของเขาก็ยังคงความเย็นชาและจ้องใบหน้าที่รู้สึกอึดอัดของเธอโดยไม่มีอารมณ์และสีหน้าใดใด

เขาเอานิ้วมือออกยื่นมือไปออกไปดึงเธอก็เข้ามานั่งในอ้อมกอดของเขาแล้วและมีเสียงฉีกขึ้นมาชุดนอนบนตัวเธอฉีกไปตามเสียง

“คราวนี้รู้ยังว่าทำไมฉันถึงให้หลินหลิงซื้อเสื้อผ้าให้เธอ?”เสียงเขาเย็นเย็นดูเหมือนจักรพรรดิที่มีอำนาจ

“ฉันรู้แล้ว”

เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ใช่ให้เธอใส่แต่ใส่ให้เขาดูให้เขาฉีกเล่นเท่านั้นเธอเข้าหาทางด้านที่มีกระจกพอดีในกระจกเธอมองเห็นสภาพที่แย่และต่ำต้อยในภายใต้มือเขา

การเยาะเย้ยของเขาแบบนี้ทำให้ความรู้สึกเธอที่เคยรู้สึกผิดกับเขาหายไปในพริบเดียว

เธอไม่กล้ามองไปทางนั้นเธอหลับตาลง

“ลืมตาขึ้นมามอง”เขาสั่งอย่างเยือกเย็นเธอกัดปากตัวเองไปมาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

ผู้หญิงในกระจกหน้าแดงชีวิตนี้เธออาจจะลืมภาพนี้ไม่ลงไม่ต้องให้เขาพูดเธอก็เข้าใจเขาก็แค่อยากให้เธอรู้ว่าเธอคือของเล่น

“ความรู้สึกแบบนี้ดีไหม?”เขาขมวดคิ้วถามเธอ

โลกของเย่เชินหลินมีแค่การให้รางวัลและลงโทษเท่านั้น

เธอท้าทายอารมณ์สุดขีดของเขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาเพราะฉะนั้นนี่เป็นสิ่งที่เธอควรจะต้องรับ

เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างฝืนพูด:“ถ้าท่านหวังที่จะฉันรู้สึกดีฉันก็จะรู้สึกดีดีมากแต่ถ้าท่านหวังที่จะให้ฉันรู้สึกทรมานงั้นท่านทำสำเร็จแล้วฉันรู้สึกทรมานและอับอายมาก”

……

หลังจากการลงโทษเสร็จเย่เชินหลินยังคงสีหน้าเย็นชา

“ใส่เสื้อเรียบร้อยแล้วออกไป!”

เซี่ยชีหรั่นขาสั่นไปทั้งสองข้างลงจากเตียงใส่ชุดชั้นในและเสื้อยูนิฟอร์มสาวใช้ของเธอ

“เอาพวกนี้ขนไปที่ห้องเธอก็ได้แล้วถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันต้องการก็ใส่พร้อมมาหาฉัน”

“ค่ะคุณเย่“คำพูดนี้ดูเบาแต่ซ่อนความเกลียดชัง

เธออาจจะทำผิดจริงจริงเธอไม่ควรปฏิเสธความหวังดีของเขาเธอสำนึกได้แล้วอยู่ต่อหน้าเขาเธอได้แค่ยอมและรับปาก

ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอก็ต้องรับปากอย่างสงบ

เซี่ยชีหรั่นขนชุดนอนพวกนั้นเดินไปที่ประตูอย่างลำบากระหว่างนั้นชุดนอนผ้าลื่นพวกนั้นก็ตกลงมาเรื่อยเรื่อย