ตอนที่ 25 รอดูปฏิกิริยา​ของคุณในคืนนี้ก่อน

เขาจำชื่อของเธอคนนี้ได้จริงๆ​ ตอนที่ส้งหลิงหลิงถามเธอก็ไม่หวังว่าคำตอบจะเป็นเช่นนี้

ใช่สิ!! เขาเคยพาสาวใช้ออกมาข้างนอกด้วยซะเมื่อไหร่กัน​ สามารถ​ออกมาข้างนอกกับ​เขาได้อย่างนี้แสดงว่าเธอผู้นี้ย่อมไม่ใช่สาวใช้​ธรรมดา​แน่นอน​

ส้งหลิงหลิงยิ้มกว้างให้กับเซี่ยชีหรั่น​ และพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอย่างนางเอกในละคร​หลัง​ข่าว​ว่า "คุณ​หนูเซี่ย​ เชิญ​นั่งคะ​ ออกมาเที่ยวทั้งทีสนุก​ให้​เต็มที่ไปเลยคะ​ ไม่ต้องเกรงใจ​"

เย่เชินหลินพูดออกมาอย่างเย็นชา"เชิญ​คุณ​นั่งลง​เถอะ อย่ามัววุ่นวาย​กับเธอ​เลย เธอก็แค่สาวใช้คนหนึ่ง

ไห่ลี่หมินเหลือบมอง​ที่เซี่ยชีหรั่นครู่หนึ่ง​อย่างค้นหาและสงสัย​ว่าคำพูดของเย่เชินหลินนั้นทำร้ายเธอหรือไม่

เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าของเธอลง​ แล้วไปยืนไม่ใกล้ไม่ไกลเกินไปอยู่​ข้างหลังของ​เย่เชินหลิน​ หน้าซีดๆของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย​ ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอากาศที่ร้อนหรือเป็นเพราะความกระดากอายกันแน่

ส้งหลิงหลิงไม่เกรงใจ​อีกต่อไป​ หล่อนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเย่เชินหลินแล้วรินน้ำชาให้เขา

เย่เชินหลิน​ จิบชาที่เธอเสิร์ฟมาให้​ เจ้าหล่อนยิ้มหวานที่มุมปากเล็กน้อย​ พร้อมกับเอนตัวเข้ามาใกล้เขาอีกเล็กน้อยและพูดเบา ๆ ว่า "เมื่อไหร่คุณจะมาทานอาหารที่บ้านฉันสักมื้อละค่ะ​ พ่อของฉันบอกว่าการเล่นหมากรุกกับคุณ​นั้นยอดเยี่ยมมาก​และเป็นอะไร​ที่​สนุกที่สุดเลยละคะ​ และแม่ของฉันก็บอกกับฉันว่าอยากเจอคุณด้วยคะ"

เย่เชินหลิน​วางถ้วยชาลงเบา ๆ และยิ้มขึ้นที่มุมปากของเขา "มีแค่พ่อแม่ของคุณเท่านั้นหรือที่คิดถึงผม"

"คุณ!" ใบหน้าของส้งหลิงหลิงแดงขึ้นมาทันใด

เธอคิดถึงเขาทั้งกลางวันและกลางคืนตลอดเวลาทุกวินาที

เย่เชินหลินเปรียบ​เหมือนก้อนเมฆที่ลอยอยู่​บน​ท้องฟ้าที่ไม่สามารถจับต้องได้​ ในบางครั้งเธอรู้สึกว่าเขาชอบเธอ แต่บ่อยครั้งที่เธอเองก็รู้สึกว่าเขาไกลเกินเอื้อม

"แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปสักทีล่ะค่ะ" เมื่อเห็นเขาอารมณ์ดีด้วย​ ส้งหลิงหลิงได้ดึงแขนของเขาออกมาคล้องอย่างออดอ้อน​มารยา

"รอดูปฏิกิริยา​ของคุณในคืนนี้ก่อน!"

คำพูดตรงๆออกมาเช่นนี้ทำให้ส้งหลิงหลิงยิ่งเขิน​อายกว่าเดิมเข้าไปอีก

ใช่พวกเขาเคยมีความสัมพันธ์​ลึกซึ้ง​ใกล้ชิดกันมาก่อน แต่มันก็แค่มีความสุข​ร่วมกันบนเตียงแค่นั้น​ เขานั้นเปรียบเหมือนกับจักรพรรดิ​ผู้แข็งแกร่ง​ และเมื่อไหร่กันที่เขาเคยพูดคำพูดอะไร​ทำนองนี้

แบบนี้มันไม่ใช่​เย่เชินหลินที่เธอเคยรู้จักนี่

ไห่ลี่หมินแกล้งไอออกมาเล็กน้อย​ เย่เชินหลินดูเหมือนจะนึกขึ้น​ได้​ว่ามีเขาอยู่​ตรงนั้นด้วย​ เขาจึงถามขึ้นว่า "ทำไมพานหยูถึงไม่มาด้วยล่ะ?"

"คงน้อยใจประชดประชัน​เหมือนเคย​ เห็นพูดว่าฉันให้เวลากับเธอน้อยเกินไป"

"ใช่สิ! คุณชายใหญ่ตระกูล​เย่ครับ ผมต้องการขอความกรุณาท่านช่วยอะไรสักอย่างได้หรือไม่"

"มันยากที่คุณชายใหญ่ตระกูล​ไห่อย่างท่านจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ​เช่นนี้​ ว่ามาสิ! เผื่อว่าข้าจะช่วยอะไรได้" เย่เชินหลินจิบชาแล้วตอบด้วยเสียงหยอกล้อ

"วันรุ่งขึ้นนี้เป็นวันเกิดของพานหยู​ ฉันต้องการซื้อเสื้อผ้าให้เธอสักหน่อย พอดีเห็น​ว่า​คุณ​หนูเซี่ยที่คุณพามาด้วยในวันนี้นั้นมีหุ่นขนาดใกล้เคียงกับเธอพอดี​ ฉันอยากขอให้เธอช่วยฉันเลือกและลองสวมชุดดูให้ก่อนวันพรุ่งนี้​ ไม่ทราบ​ว่าจะสะดวกหรือไม่?

คงจะหาโอกาสคุย​กันตามลำพัง​กันอีกแล้ว​สินะ​ จำเป็นต้องแสดงท่าทีออกมาชัดเจนขนาด​นี้​เลยหรือ

เย่เชินหลินเย้ยหยันอยู่ในใจโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา​ และถามเซี่ยชีหรั่นเบา ๆ "เธอได้ยินสิ่งที่คุณไห่พูดหรือยัง?"

"คะคุณ​เย่​ ฉันได้ยินแล้วคะ​ แล้วแต่​คุณ​เย่จะรับสั่งคะ"

ไห่ลี่หมินก็จิบชาหนึ่งถ้วยแล้วพูดออกมาอย่างช้าๆว่า "ถ้าไม่สะดวก​ คิดเสีย​ว่า​ผมไม่พูดอะไรก็แล้วกันครับ"

"ไม่สะดวกอะไรกัน​ ครั้งก่อนผมไม่ได้บอกคุณไปแล้ว​หรือว่า​ถ้าคุณ​อยากได้​ ผมก็จะยกเธอให้คุณ​ เธอก็ดูพอใช้ได้และมันก็ดูไม่เลวที่จะให้คุณได้ใช้ผ่อนคลายเป็นครั้งคราว"

มือของเซี่ยชีหรั่นจับกันไว้แน่น​ ก้มหน้านิ่งเงียบ สั่นเล็กน้อยใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เธอทำได้เพียงก้มหน้าลงต่ำไปอีก​ ไม่อยากเห็นว่าเธอนั้นอับอายแค่ไหน

เมื่อเซี่ยชีหรั่นโดนความอับอายครอบงำเสียจนคิดว่าตัวเองช่างไร้ซึ่งความเป็นตัวของตัวเอง​เหลือเกิน​ ส้งหลิงหลิงก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงสถานการณ์​ที่ดูแปลกๆนี้มากขึ้น

เย่เชินหลินมักจะเย็นชาต่อผู้หญิงทุกคนอยู่เสมอ​ ผู้หญิงที่สามารถเข้าไปอยู่ในสายตาเขาได้และผู้หญิงที่เขาสนใจจริงๆนั้นดูเหมือนจะไม่มีอยู่จริง

คนๆนั้นต้องเป็นเธอส้งหลิงหลิง​ ผู้ที่มีใบหน้าเล็กๆปากเล็กน่าเอ็นดู​ เธอจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้เขาพึงพอใจ​  แต่ก็น้อยครั้งนักที่เห็นรอยยิ้มของผู้ชายอย่างเย่เชินหลิน

ทำไมเขาถึงได้พูดคำที่ไม่สุภาพเช่นนี้กับผู้หญิงที่ไม่สนใจได้อย่างไร  มีความเป็นไปได้เพียงทางเดียวคือ …