ตอนที่ 621 สาวใช้ตัวแสบ 525

เหยนชิงเหยียนมองไปที่ส้งหลิงหลิงและแม่ของเธออย่างไม่พอใจ เขาดูถูกการตั้งครรภ์ที่เป็นอันตรายนี้มาก ดังนั้นดวงตาของเขาจึงค่อนข้างเย็นชา

เมื่อทุกคนออกจากประตูไปแล้ว น้ำตาของส้งหลิงหลิงก็ไหลออกมา

"เอาล่ะ อย่าร้องไห้เลย ผมรู้ว่าคุณน้อยใจ แต่พ่อแม่ของผมเป็นคนดื้อรั้น อะไรที่เขาตั้งใจไว้แล้วมันจะไม่เปลี่ยนไปสักพักหนึ่ง แต่ตราบใดที่คุณยังแน่วแน่ ผ่านไปทุกอย่างจะดีขึ้น" เย่เชินหลินเกลี้ยกล่อม ส้งหลิงหลิงเช็ดน้ำตาของเธอด้วยคำพูดของเขา

……

ตระกูลจง

จงหยุนซางเห็นหนังสือพิมพ์และเห็นข่าวการบาดเจ็บของเย่เชินหลินแล้วก็รีบกลับบ้าน จงหวีฉวนกำลังนั่งอยู่ในห้องสมุดคนเดียว จงหยุนซาง ประตูก็เปิดออกอย่างแรง

เธอถือหนังสือพิมพ์ในมือเดินไปหาพ่อแล้วโยนหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ

"ประธานจง! ทำแบบนี้ไม่มากเกินไปหรือ" น้ำเสียงของจงหยุนซางเย็นชาและเธอก็เรียกเขาว่าประธานจงซึ่งทำให้จงหวีฉวนขมวดคิ้วแน่น

"กล้ามากนะที่เรียกพ่อว่าประธานจง แล้วยังโยนของให้แบบนี้เหรอ นั่นคือวิธีที่แม่เธอสอนมารึ" เสียงของจงหวีฉวนดังขึ้นสองสามเท่า ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย

เขาไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น แต่เขารู้ว่ามีอะไรเขียนอยู่บนนั้น มีคนรายงานเขาเมื่อมาแล้วว่าเย่เชินหลินประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

"เพราะพ่อเลี้ยงมาแบบนี้ไง ถ้าฉันมีปัญหาจริงๆ ก็เพราะพ่อสอนมานั่นแหละ สิ่งที่พ่อทำลงไปทำให้ฉันผิดหวังมาก ดังนั้นฉันจึงเรียกคุณว่าประธานจงเท่านั้น และฉันไม่สามารถเรียกคุณว่าพ่อได้อีก!" จงหยุนซางรู้ว่าพ่อของเธอจะโกรธถ้าเธอพูดอย่างนั้น แต่ถ้าเธอไม่ทำตัวดุเดือดขนาดนี้ พ่อของเธอจะเข้าใจจุดยืนและความพากเพียรของเธอได้อย่างไร

เธอย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเธอจะไม่แยกเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น ในชีวิตนี้เธอไม่มีแผนจะอยู่กับเย่เชินหลินอีกต่อไป พ่อของเธอยังคงต้องการโจมตีเย่เชินหลิน แล้วเธอจะไม่โกรธได้อย่างไร!

"แก! แก!" ริมฝีปากที่โกรธเกรี้ยวของประธานจงเป็นสีม่วงเล็กน้อย เขาพูดได้แค่คำว่า "แก" ใส่เธอและไม่สามารถพูดอะไรได้อีกนาน

"มีอะไรเหรอ" คุณนายจงเยว่มู่หลานได้ยินเสียงทะเลาะกันในห้องสมุดจึงรีบไปดูว่าพ่อลูกกำลังมองกันดุเดือด ท่าทางราวกับไม่ใช่พ่อลูกกัน มันเหมือนศัตรูมากกว่า

"สอนลูกมาดีนักนะ! ดีเชียวแหละ!" จงหวีฉวนพูดสองครั้งพร้อมกับกุมขมับด้วยมือที่สั่นเทา

ลูกสาวของเขาเข้าใจผิด เขาโกรธ ยิ่งลูกทำแบบนี้กับเขา ปฏิบัติต่อเขาแบบนี้เขาก็ยิ่งโกรธ

แม้ว่าเขาจะต้องการแยกเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น แต่ที่เขาทำทั้งหมดนี้เป็นเพราะใคร?

ถ้าไม่ใช่สำหรับเธอจงหยุนซางที่ดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณตัวเองทุกวัน เขาจะมีความคิดนี้หรือ?

"มีอะไรก็พูดมา อย่ามาพูดว่าลูกฉันลูกคุณ!" หลังจากที่เยว่มู่หลานส่งเสียงไม่พอใจเธอก็ถามจงหยุนซางเบาๆ "หยุนซางบอกแม่มาว่าเกิดอะไรขึ้น?"

“แม่ ฉันเคยพูดหลายครั้งแล้วว่าอย่าทำให้เย่เชินหลินต้องอับอายอีกต่อไป ฉันไม่อยากแต่งงานกับเขา ดูประธานจงสิ เขาทำอะไรลงไป?" จงหยุนซางชี้ไปที่หนังสือพิมพ์ ความโกรธของเธอยังไม่สงบลง

"คุณได้ยินไหม ได้ยินที่ลูกสาวของคุณเรียกฉันว่าประธานจงมั้ย!" จงหวีฉวนสงบลงและพูดอย่างโกรธๆ

"หยุนชาง! ทำแบบนี้ไม่ถูกนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพ่อยังเป็นพ่อของลูก พ่อทำเพื่อเรา พูดกับพ่อแบบไม่เคารพกันแบบนี้ไม่ได้ รีบขอโทษพ่อเร็วเข้า!"

"แม่ ทำเพื่อหนูจริงๆหรอ ถ้าดีสำหรับฉันจริงๆปล่อยได้มั้ยล่ะ หรือปล่อยให้เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นอยู่ด้วยกันไม่ดีกว่าเหรอ ทำไมต้องทำร้ายเย่เชินหลินด้วย? อีกอย่าง ฉันกลัวว่าประธานจงจะเป็นคนจัดการเรื่องของส้งหลิงหลิงด้วยใช่ไหม ถ้าเขาไม่หยุดเขาจะเป็นประธานจงตลอดไป แล้วฉันจะไม่ขอโทษ!"

จงหยุนซางพูดเสียงแข็งจบ จากนั้นมองไปที่จงหวีฉวนอย่างเย็นชาแล้วหันหลังกลับ

"หยุนซาง ลูกจะไปไหน" เยว่มู่หลานตามออกไปที่ประตูและถูกจงหวีฉวนรั้งไว้ "ปล่อยเธอไว้คนเดียว ฉันไม่คิดว่าเธอจะมีนามสกุลจงอีกต่อไป ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนไม่ต้องสนใจ!"

เยว่มู่หลานรู้ว่าลูกสาวของเธอดื้อรั้นและคงไม่มีประโยชน์ที่จะตามเธอออกไป เธอถอนหายใจและหันหลังกลับเธอขมวดคิ้วและตำหนิจงหวีฉวน "คุณก็เช่นกัน คุณทำอะไรไม่ดีเลย คุณปล่อยให้เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์อีกครั้ง คุณจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาและส้งหลิงหลิงหมั้นกัน คุณก็ให้คนไปชนเย่เชินหลิน หยุนซางเสียใจอยู่นาน เธอชอบเย่เชินหลิน เธอชอบถึงขั้นที่ยอมตายแทนได้ พอเขาเกิดเรื่องขึ้น เธอจะไม่ปวดใจงั้นเหรอ ไร้สาระจริงๆ!"

ดวงตาของจงหวีฉวนเบิกกว้างและย้อนถามว่า "ใครบอกคุณว่าผมเป็นคนทำให้เขาประสบอุบัติเหตุ ถามก็ไม่ถามผมสักคำ แล้วยังมาใส่ร้ายผม"

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เยว่มู่หลานก็รู้สึกว่าเธอค่อนข้างมีอคติ

เธอสงบลงและถามเขาว่า "คุณไม่ได้ทำ งั้นใคร"