ตอนที่ 973 สาวใช้ตัวแสบ 877

พอเซี่ยชีหรั่นได้ยินก็พูดติดตลก “งั้นเธอก็รีบเข้าใกล้เสี่ยวห้าน พวกเธอก็มีลูกแล้ว” 

โดนเซี่ยชีหรั่นพูดแบบนี้ใส่ จิ่วจิ่วก็หน้าแดงทันที แดงขึ้นมากกว่าเดิม ถึงปกติเธอจะสบายๆ สำหรับเรื่องชายหญิง เธอกับเหยนชิงเหยียนก็ยังคงรักกันขึ้นถึงวัน แต่ก็ถูกยับยั้งด้วยประเพณี จนถึงตอนนี้ ทั้งคู่แค่จับมือและจุ๊บกันนิดๆ เท่านั้น ยังไม่ถึงอีกขั้นหนึ่ง

“ยังหน้าแดงอีกอ่า พวกเธอก็โตๆ กันแล้ว อีกอย่างแม่ยังบอกว่ารอให้เรื่องต่างๆ จบลงแล้วจะจัดงานหมั้นให้เธอกับเสี่ยวห้าน” เซี่ยชีหรั่นมองจิ่วจิ่วที่หน้าแดง เธอพูดอย่างจริงจัง ตอนแรกเธอจะว่าจิ่วจิ่ว พอคิดถึงเรื่องต่างๆ เธอนึกถึงจงหวีฉวนขึ้นมา ไม่รู้จงหวีฉวนรู้หรือยังว่าเธอมีลูก เขาจะแสดงความยินดีกับเธอไหม? เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ เธอมองออกว่าจงหวีฉวนไม่ชอบเธอ แค่ใช้ประโยชน์จากตัวเองเท่านั้น

จิ่วจิ่วเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นเริ่มดีใจและคุยล้อเล่นกับเธอ หลังจากนั้นไม่กี่นาทีก็ทำหน้าเครียดๆ ถึงเธอจะพยายามแสร้งทำว่าไม่มีอะไร จิ่วจิ่วก็รู้ว่าอารมณ์เซี่ยชีหรั่นไม่ดี เธอลองคิดว่าเรื่องอะไรที่มีผลกระทบต่อเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลิน ดูพวกเขาสองคนไม่มีอะไรนะ จ้าวเหวินอิง เธอก็ไม่ได้ยินข่าวไม่ดีเหมือนกัน

จิ่วจิ่วงงงวย เงยศีรษะมองเห็นนาฬิกาก็คิดได้ว่ามีอีกคนที่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเซี่ยชีหรั่น นั่นก็คือจงหวีฉวน ประธานจงที่หลอกใช้ลูกสาวคนนั้น แต่ชีหรั่นไม่ได้ความรักจากพ่อตั้งแต่เด็ก เธออดเป็นห่วงเขาไม่ได้

“ชีหรั่น ลูกอีกนานเท่าไรถึงจะคลอด? ” จิ่วจิ่วเปลี่ยนเรื่อง เธออยากให้ชีหรั่นได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่ใช่ใช้ชีวิตอย่างเศร้าโศก

ได้ยินสิ่งที่จิ่วจิ่วพูด แม้ว่าในใจเซี่ยชีหรั่นจะเสียใจแต่ก็ดีใจขึ้นมา เธอมองไปที่ประตูแล้วพูดขึ้น “อีกห้าเดือนล่ะ” นึกถึงลูกของตัวเอง ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มนี้ทำให้จิ่วจิ่วหลงใหล ในใจเธอจู่ๆ ก็อยากมีลูกกับเหยนชิงเหยียนหนึ่งคน ถ้าจิ่วจิ่วมองตามสายตาเซี่ยชีหรั่นไปที่ข้างประตู ผ่านประตูบานนั้นไป เธอก็จะเห็นรอยยิ้มเอาอกเอาใจของเหยนชิงเหยียน

เวลาเงียบงันระหว่างทั้งสอง ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร ต่างคิดเรื่องของตัวเอง

จนกระทั่งพ่อบ้านส่งสาวใช้มาเคาะประตูด้านนอก

“คุณนาย คุณจิ่วจิ่ว คุณนางให้ฉันมาเชิญพวกคุณไปทานอาหารค่ะ”

“รู้แล้วค่ะ รู้แล้ว” จิ่วจิ่วพูดเสียงดัง ชีหรั่นมองจิ่วจิ่วแล้วยิ้ม จิ่วจิ่วเป็นคนนิสัยแบบนี้แหละ

จิ่วจิ่วดึงเซี่ยชีหรั่น เดินตามสาวใช้ไปที่ห้องอาหารหลักเพื่อรับประทานอาหาร

บนโต๊ะอาหารมีเย่เชินหลิน ฝู้เฟิ่งหยี เหยนชิงเหยียน ไม่มีเย่เฮ่าหรัน จิ่วจิ่วนั่งข้างเหยนชิงเหยียน เย่เชินหลินยืนขึ้นดึงเก้าอี้ให้เซี่ยชีหรั่นอย่างเอาใจใส่ ประคองเธอให้นั่งลงอย่างระมัดระวัง ฝู้เฟิ่งหยีหยิบตะเกียบบ่งบอกว่าทานได้แล้ว เซี่ยชีหรั่นยังไม่เห็นเย่เฮ่าหรัน หรือว่าวันนี้คุณพ่อมีธุระ?

“คุณท่านเย่ล่ะคะ? ” ไม่เห็นเย่เฮ่าหรันเลย จิ่วจิ่วจึงถามอย่างตรงไปตรงมา ถามจบก็แอบมองเย่เชินหลิน อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สนใจคำถามเลย จิ่วจิ่วก็โล่งใจ

ฝู้เฟิ่งหยียิ้มอย่างใจเย็นแล้วพูดขึ้น “วันนี้เขามีธุระต้องออกไป เรากินข้าวกันก็พอ” เธอจับตาดูเย่เชินหลินเป็นพิเศษ ดูเหมือนเย่เชินหลินไม่มีการตอบสนองอะไร ฝู้เฟิ่งหยีถอนหายใจอย่างค่อนข้างจิตตก

เย่เชินหลินมองฝู้เฟิ่งหยีอย่างสงบเยือกเย็น เขายื่นตะเกียบออกไปแล้วพูดขึ้น “กินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวเย็นหมด” เขาพูดจบก็ตักอาหารให้ฝู้เฟิ่งหยี ปากก็กำชับให้เธอทานเยอะๆ หน่อย ใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม เสร็จแล้วก็ตักให้เซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นก็ตักอาหารที่เขาชอบทานให้เขา ดวงตาสดใสมองเย่เชินหลิน ลืมไปว่ามีคนอื่นอยู่รอบๆ

“ฉันก็อยากได้เหมือนกัน” จิ่วจิ่วมองเหยนชิงเหยียน ดวงตามีความหวัง เขาไม่ตักอาหารให้เธอได้อย่างไร จิ่วจิ่วเบ้ปาก ตาโตกล่าวโทษเหยนชิงเหยียน

“ได้ ฉันจะตักให้เธอ” เหยนชิงเหยียนยื่นตะเกียบออกไป เขาแค่มองจิ่วจิ่วจนเหม่อไปสักพักหนึ่ง เขาไม่ได้ลืมตักอาหารให้เธอ เห็นท่าทางน่ารักแบบนี้ของจิ่วจิ่ว เหยนชิงเหยียนก็ส่ายศีรษะ ลูบผมเธอ เหมือนเด็กที่ยังไม่โตจริงๆ เขายื่นตะเกียบออกไปไม่รู้ว่าควรเลือกอาหารอย่างไรดี สุดท้ายก็ตักอาหารให้กับฝู้เฟิ่งหยีแล้วก็ตักให้จิ่วจิ่วเหมือนเย่เชินหลิน

ครอบครัวทานอาหารกันอย่างอบอุ่น น่าเสียดายที่เย่เฮ่าหรันไม่อยู่บ้าน เช้าตรู่ได้รับสายจากเลขาของเขา เขาก็รีบออกไป ไม่ได้บอกฝู้เฟิ่งหยีเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ในใจฝู้เฟิ่งหยีก็ค่อนข้างเป็นห่วง คิดว่าตอนนี้ไม่ใช่ตอนกลางคืนแค่ให้พ่อบ้านเหลือข้าวไว้ให้เย่เฮ่าหรันด้วย

“เดี๋ยวอีกสองสามวัน ฉันให้คนไปช่วยเตรียมเสื้อผ้าที่จำเป็นหลังคลอดให้เด็ก พวกเธอคงไม่ได้คิดเรื่องนี้แน่ๆ” ฝู้เฟิ่งหยีเพิ่งกินข้าวไปหนึ่งคำก็นึกถึงสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นแหละเย่เชินหลินต้องไม่รู้แน่ๆ มีเพียงแค่คุณย่าอย่างเธอคนนี้ที่อยากอุ้มหลานชายที่เป็นกังวล

เซี่ยชีหรั่นยังไม่ทันเอ่ยปากขอบคุณ เย่เชินหลินก็พูดเสียงทุ้ม “ไม่ได้ครับ”

คนอื่นต่างพากันเงยศีรษะขึ้นมองเย่เชินหลิน ทำไมเขาพูดว่าไม่ได้? แล้วมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง ก็ไม่ได้เหมือนทะเลาะกัน ทำไมไม่ได้ ทุกคนต่างมีเครื่องหมายคำถามตัวโต ดีที่ฝู้เฟิ่งหยีถามคำถามนี้แทนพวกเขา

ฝู้เฟิ่งหยีขมวดคิ้วมองเย่เชินหลิน “ทำไมไม่ได้?”

“ผมอยากซื้อให้ลูกเอง” เย่เชินหลินพูดจบก็ยกยิ้มตลอดเวลา เขาไม่อยากมอบให้ใครทำ เซี่ยชีหรั่นเหยียบเท้าเย่เชินหลิน ทำไมน่ากลัวขนาดนี้

จิ่วจิ่วลูบหน้าอก พูดขึ้นเสียงเบา “คุณเย่น่ากลัวจริงๆ เลย โดยเฉพาะตอนที่คุณพูดจริงจังขนาดนั้น” เธอคิดว่าชีหรั่นกับคุณเย่ทะเลาะกันอีก คุณเย่มีด้านนี้ตั้งแต่เมื่อไร

“กินข้าวเสร็จฉันจะไปกับเธอด้วย” ฝู้เฟิ่งหยีพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เธออยากเลือกเสื้อผ้าให้หลานชายด้วยตัวเอง มันคือสิ่งที่มีความสุขมาก

“แม่ แม่อยู่บ้านเถอะ ผมจะไปคนเดียว” เย่เชินหลินพูดเสียงดังฟังชัด เขารู้ว่าแม่ตัวเองคิดอย่างไร

ฝู้เฟิ่งหยีค่อนข้างไม่พอใจ คิดว่าเย่เชินหลินไม่ให้เธอไปต้องมีเหตุผลบางอย่าง ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เธอพยักหน้าพูดขึ้น “งั้นฉันอยู่บ้านเป็นเพื่อนชีหรั่น ไม่เจอพวกเธอนานแล้ว”

จิ่วจิ่วพูดขึ้นเสียงดังในตอนนี้ “ไม่เป็นไรค่ะ ชีหรั่นมีฉัน คุณนางไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

มื้ออาหารนี้เป็นไปอย่างสดชื่น ทุกคนล้วนมีความสุขมาก การตัดสินใจสุดท้ายคือให้จิ่วจิ่วดูแลชีหรั่น ฝู้เฟิ่งหยีคิดว่าเด็กกำลังจะคลอดแล้ว เธอเรียนวิธีทำเสื้อผ้าขนาดเล็กกับคนใช้เพื่อทำให้เด็กที่กำลังจะเกิด

เย่เชินหลินขึ้นรถ เซี่ยอี้ชิงพาเขาไปห้างใหญ่ตงเจียง เขาแต่งตัวดีและพิถีพิถัน ก้าวเข้าไปในห้างก็เป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม คนที่มาที่นี่มีแต่คนรวย มีชายหล่อหญิงสวยมากมาย แต่เย่เชินหลินก็ดึงดูดสายตาด้วยลักษณะที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา 

เขาเดินไปที่ชั้นหนึ่งก็เห็นคนที่คุ้นตา ผู้ช่วยของเขา หลินหลิง

หลินหลิงก็เห็นเย่เชินหลินเช่นกัน มีรอยยิ้มในดวงตาของเธอนิดหน่อย

“คุณเย่” หลินหลิงทักทายด้วยความเคารพ

“มาทำอะไรที่นี่?” เย่เชินหลินมองหลินหลิงอย่างสงสัย หรือว่าเธอมีธุระ? “เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ” น้ำเสียงเย่เชินหลินยังคงราบเรียบ ถามด้วยความห่วงใยไม่เสื่อมคลาย

หลินหลิงกำลังดิ้นรน เธอต้องบอกเรื่องในครอบครัวของเขาไหม หลินหลิงเผยอปากแดง ยังไม่ทันอ้าปากก็คิดว่าถ้าเธอพูดไปแล้ว เย่เชินหลินจะไปไหม? ในใจเขาคิดแต่เซี่ยชีหรั่นเท่านั้นมั้ง? พอเจอเซี่ยชีหรั่นสถานะของเธอจากผู้ช่วยก็กลายเป็นพี่เลี้ยงเด็ก

“เธอมีธุระเหรอ?” เย่เชินหลินก็เป็นมนุษย์ เขาคุ้นเคยกับหลินหลิง การกระทำของหลินหลิงอยู่ในสายตาเขา ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลินหลิง แต่เขาก็มองออกว่าหลินหลิงมีเรื่องกลุ้มใจ

“คุณเย่ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ จริงสิ คุณมาทำอะไรที่นี่คนเดียว” หลินหลิงละทิ้งแผนที่จะบอกเย่เชินหลิน

นึกจุดประสงค์ที่ตนมาที่นี่ ดวงตาเย่เชินหลินก็เต็มไปด้วยอารมณ์ เขาคิดในใจว่าหลินหลิงเป็นผู้หญิง มักเลือกเสื้อผ้าได้ดีกว่าผู้ชายตัวใหญ่อย่างเขา

“เดี๋ยวช่วยฉันซื้อเสื้อผ้าหน่อยสิ” เย่เชินหลินเอ่ยปากพูด ตอนนี้เซี่ยอี้ชิงก็เดินเข้าไปในห้าง เขาก้มศีรษะเดินไปข้างๆ เย่เชินหลิน พยักหน้าให้กับหลินหลิง

“ค่ะ” หลินหลิงไม่ได้ปฏิเสธเลยสักนิด เธอดำเนินการตามคำสั่งของเย่เชินหลินมาตลอด จริงจังมากกว่าทหาร

สามคนเดินเข้ามา เย่เชินหลินพูดขึ้น “เราไปพื้นที่เด็กซื้อเสื้อผ้าก่อน”

หลินหลิงได้ยินเสียงในหัวตัวเอง เธอรู้มาตลอดว่าเย่เชินหลินจะมีลูก รู้ว่าส้งหลิงหลิงมีลูกเธอก็ยังไม่ได้เศร้าขนาดนั้น เพราะเธอรู้ว่าเย่เชินหลินไม่ได้รักส้งหลิงหลิง แต่เซี่ยชีหรั่นไม่เหมือนกัน เธอคือคนที่เย่เชินหลินรักที่สุดในใจ

“เธอเป็นอะไร?” เย่เชินหลินมองหลินหลิงที่ไม่เดินตามมา

“เปล่าค่ะ” หลินหลิงยกฝีเท้าขึ้นอย่างยากลำบาก รองเท้าส้นสูงที่เคยน้ำหนักเบาตอนนี้กลับหนักเป็นพิเศษ

เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมาถึงที่หมายช้าหน่อย แต่ก็ยังมาถึงในที่สุด

พนักงานขายแนะนำสิ่งที่ทารกควรสวมใส่อย่างกระตือรือร้น แถมยังชมเสียงดังว่าเย่เชินหลินคือสามีที่ดี ปัจจุบันผู้ชายที่ประสบความสำเร็จอย่างเขาไม่ค่อยซื้อเสื้อผ้าให้ลูกตัวเองกัน

เย่เชินหลินยิ้มเล็กน้อยตลอดเวลา เขาเลือกเสื้อผ้าเหล่านั้นเสร็จแล้วก็ส่งให้เซี่ยอี้ชิง ที่นี่ไม่มีใครมีความสุขมากไปกว่าพนักงานขาย เห็นเสื้อผ้าที่เย่เชินหลินเลือก มุมปากเธอก็หุบไม่ลง

หลินหลิงรู้สึกแย่ตลอดเวลา เห็นรอยยิ้มของพนักงานขาย เสื้อผ้าในมือเซี่ยอี้ชิง เหมือนหัวใจเธอลุกเป็นไฟ เธออยากหนีออกไปทันที ยังไม่ทันเดินก็เห็นร่างสูงใหญ่ของเย่เชินหลิน เธอยืนไม่ขยับอีกครั้ง นี่คือการสับสนในใจ ตั้งแต่ได้พบเย่เชินหลิน เธอทำในสิ่งที่เขามอบหมายให้อยู่เสมอ เธออยากให้เย่เชินหลินมีความสุขอยู่ตลอด ฝังความรักนี้ไว้ลึกๆ ลึกมากๆ เธอแค่อยากมองเขาเงียบๆ ผู้หญิงเหล่านั้นไม่มีทางเข้าไปในใจเขาแม้แต่คนเดียว หลินหลิงใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอด เธอไม่คิดเลยว่าจะมีสักคนหนึ่งที่สามารถควบคุมอารมณ์ของเย่เชินหลินได้ สามารถครอบครองหัวใจเขาได้

นึกถึงความรักเงียบๆ ของเธอนี้ หัวใจหลินหลิงกลับหัวกลับหาง เธอหวังว่าเซี่ยชีหรั่นจะไม่ปรากฏตัวออกมา ก็จะได้ใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปใช่หรือเปล่า เธอก็จะไม่เกี่ยวข้องกับไห่ลี่หมิน เธอแค่เห็นเย่เชินหลินมีความสุขอย่างเงียบๆ จดจ่อกับความคิดเหล่านี้มากเกินไป เย่เชินหลินถามหลินหลิงว่าจะซื้ออะไรเธอก็ไม่ได้ยินเลย

“ผู้ช่วยหลิน คุณเย่ถามว่าคุณอยากซื้ออะไร? ” เซี่ยอี้ชิงเดินไปข้างๆ หลินหลิงอย่างสุภาพ เขาก็มองออกว่าวันนี้ผู้ช่วยหลินรู้สึกแย่