ตอนที่ 993 สาวใช้ตัวแสบ 897

เซี่ยชีหรั่นเรียกอย่างดีใจ “พี่เหอไท้ พี่หยุนซาง” เธอเห็นท่าทางทั้งคู่ค่อนข้างสนิทสนมกันก็มีความสุขมากๆ ในใจ ลืมความกังวลในวันนี้ไปชั่วขณะ

“พี่เหอไท้บอกว่าไปหาพี่ฉันไม่เชื่อเลย ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง” เซี่ยชีหรั่นมองสองคนอย่างคลุมเครือและพูดขึ้น “ฉันรองานมงคลอยู่นะ”

“ชีหรั่น เธอน่ะมีลูกแล้วยังวิ่งไปทั่วอีก” จงหยุนซางก้าวเท้ายาวเดินมาข้างๆ เธอกับเย่เชินหลิน พูดตำหนิเล็กน้อย ยื่นมือเข้าใกล้ท้องเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดเบาๆ “มา ฉันขอฟังหน่อย” เธอแนบเข้ากับท้องเซี่ยชีหรั่น ไม่กี่นาทีต่อมาก็ยิ้มพูดขึ้น “เด็กคนนี้เตะฉันแหละ”

เย่เชินหลินมุมปากยิ้มเล็กน้อยตลอดเวลา นั่นลูกของเขา

ยังยิ้มไม่กี่นาที เย่เชินหลินก็มองหลี่เหอไท้ แววตาบ่งบอกให้เขาตามเขามา ทั้งสองคนเดินออกมาจากเซี่ยชีหรั่นและจงหยุนซางโดยที่ไม่มีใครรู้

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณ? ” เย่เชินหลินถามเสียงเบา และมองเซี่ยชีหรั่นที่ยิ้มอยู่ไม่ไกล

“ไม่มีอะไร พ่อแม่ฉันออกไปข้างนอก ฉันเลยไปหาหยุนซาง” หลี่เหอไท้ยังไม่ได้บอกความจริงโดยทันที

เย่เชินหลินแสยะยิ้มมองหลี่เหอไท้ “ไห่ฉิงฉิงคลอดลูก พี่ชายเธอเห็นนายอยู่โรงพยาบาล และหยุนซางไม่ได้ป่วย ถ้าจงหวีฉวนหรือเยว่มู่หลานป่วย นายคงไม่ไปตอนนี้หรอก ถึงแม้หยุนซางจะขอให้นายไปก็ตาม ถ้าพวกเขาป่วยอยู่หยุนซางก็คงไม่มาอยู่ที่นี่” เย่เชินหลินวิเคราะห์เชิงลึก ถ้าไห่ลี่หมินไม่เห็นหลี่เหอไท้ที่โรงพยาบาล เขาเชื่อว่าหลี่เหอไท้ก็ปกปิดแม้แต่เขา

“พ่อฉันป่วย พ่อแม่ฉันไม่อยากบอกชีหรั่น สุขภาพชีหรั่นไม่ดี ตอนนี้มีลูกด้วย ไม่อยากให้เธอเป็นห่วง ฉันเชื่อว่านายก็ไม่อยากให้เธอเป็นห่วง” หลี่เหอไท้หยุดไปสักพักก็พูดต่อ “ไม่ได้ตั้งใจหลอกนาย ถ้ารู้เพิ่มอีกคน ความเป็นไปได้ที่ชีหรั่นจะรู้ก็ยิ่งเพิ่มขึ้น”

เห็นแก่ที่คำนึงถึงชีหรั่นจะไม่ว่านาย เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่น ที่รักใจดีเกินไป เขาเข้าใจแรงจูงใจที่พวกเขาทำแบบนี้

“อาการเป็นไงบ้าง?”

“หมอบอกว่ายังโอเค” หลี่เหอไท้พูดตามความจริง

“พวกนายสองคนแอบคุยอะไรกันน่ะ” เซี่ยชีหรั่นอยากถามหลี่เหอไท้ว่าช่วงนี้ที่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง เงยศีรษะขึ้นมาก็เห็นเย่เชินหลินและหลี่เหอไท้กระซิบกระซาบกันอยู่ไม่ไกล “มานี่ฉันจะบอกอะไรพวกคุณหนึ่งเรื่อง”

เย่เชินหลินและหลี่เหอไท้มองหน้ากันแล้วก้าวเดินไปอย่างสง่างาม

“ฉิงฉิงมีลูกแล้ว ฉันดีใจกับพวกเขามากจริงๆ” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยความจริงใจ เธอมองท้องตัวเอง ลูกของเธอก็จะคลอดแล้ว เธอจะให้ครอบครัวที่มีความสุขแก่เขา ให้เขากลายเป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดในโลก

ทุกคนรู้ข่าวนี้อยู่แล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นพูดก็ไม่ตกใจมากนัก

“ทำไมพวกคุณไม่ตกใจ หรือรู้กันอยู่แล้ว?” เซี่ยชีหรั่นมองทีละคนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่รู้ เพิ่งได้ยินจากเธอ” จงหยุนซางไม่ได้ตอบตามความจริง เธอมองหลี่เหอไท้และเย่เชินหลินอย่างสงสัย หลี่เหอไท้อยู่โรงพยาบาลตลอดเวลาจะรู้ได้อย่างไร หรือบังเอิญเจอที่โรงพยาบาล?

“ฉันกับจิ่วจิ่วเตรียมของขวัญให้ลูกฉิงฉิงแล้ว พวกคุณก็ไปเตรียมด้วยสิ จริงสิ พี่เหอไท้ พ่อแม่ยังสบายดีไหม ตาฉันกระตุกใหญ่เลย” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างเป็นห่วง “จริงสิ พวกคุณอยู่ที่นี่นะฉันจะไปหาอะไรบางอย่าง” เซี่ยชีหรั่นพูดจบก็เคลื่อนฝีเท้า

เย่เชินหลินตามเซี่ยชีหรั่นออกไป ห้องโถงใหญ่เหลือเพียงหลี่เหอไท้และจงหยุนซาง

“เชินหลิน ฉันลืมถามว่าหยุนซางชอบดื่มอะไร คุณรอฉันตรงนี้ไม่ไกล ฉันจะไปถามหน่อย” เซี่ยชีหรั่นแกะมือเย่เชินหลินออก เดินไปที่ห้องโถงใหญ่ เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่น เขาต้องตามไปดูไหม

“เหอไท้ นายจะไม่บอกชีหรั่นจริงๆ เหรอว่าคุณลุงป่วย?” จงหยุนซางเห็นเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นเดินไปแล้วจึงเอ่ยปากถาม

เซี่ยชีหรั่นเพิ่งเดินออกมาไม่เท่าไรเข้ามาก็ได้ยินอาการป่วยพอดี เธอยืนนิ่งไม่ขยับ

“พ่อแม่ฉันไม่อยากให้ชีหรั่นเป็นห่วง” หลี่เหอไท้พยักหน้า ทั้งสองคุยกันโดยไม่ได้สังเกตอีกฝ่าย ก้มศีรษะอยู่ตลอดเวลา เซี่ยชีหรั่นถอยกลับอย่างเงียบๆ 

ที่แท้พ่อก็ป่วยนี่เอง ทำไมไม่บอกเธอ

“ชีหรั่น คุณเป็นอะไร?” เย่เชินหลินเดินมาเห็นเซี่ยชีหรั่นโน้มตัว แสดงออกว่าเจ็บปวด

ทั้งสองคนที่อยู่ห้องรับแขกมองหน้ากัน เห็นแววตารู้สึกผิดจากฝั่งตรงข้าม ซวยแล้ว พวกเขาไม่ควรพูดประเด็นนี้ ตอนชีหรั่นเห็นหยุนซางเธอเชื่อไปเกินกว่าครึ่ง ตอนนี้จบแล้ว ชีหรั่นรู้ความจริงแล้ว

“ชีหรั่น เราไม่ได้ตั้งใจหลอกเธอนะ” หลี่เหอไท้ยืนขึ้นมา พูดอย่างรู้สึกผิด

เย่เชินหลินเดินเข้าไปประคองเซี่ยชีหรั่น ยัยตัวเล็กมือเท้าเย็นเฉียบ แววตาเขาฉายแววอันตรายออกมา

“พ่อไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นพยายามทำให้เสียงตัวเองสงบ

“ไม่เป็นไร ไม่กี่วันก็หายแล้ว”

“เชินหลิน ตอนนี้เราไปเยี่ยมคุณพ่อได้ไหม” เซี่ยชีหรั่นกอดเย่เชินหลินอ้อนวอน เธอต้องเห็นด้วยตาตัวเองถึงจะวางใจได้

“ชีหรั่น ที่เหอไท้ไม่บอกเธอเพราะกลัวว่าเธอเป็นห่วง เธอดูสิตอนนี้มันดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปนะ” จงหยุนซางเห็นหลี่เหอไท้ไม่อธิบาย เธอคิดสักพัก ให้เธออธิบายเองดีกว่า อย่างไรแล้วหัวข้อนี้เธอก็เป็นคนเริ่ม

“ที่รัก เราค่อยไปพรุ่งนี้นะ โอเคไหม?” เย่เชินหลินพูดเสียงเบา เสียงไพเราะน่าดึงดูดมีความเป็นห่วงเล็กน้อย

เซี่ยชีหรั่นเห็นแววตาเป็นห่วงของสามคนก็หัวเราะเบาๆ ได้รับความเป็นห่วงแบบนี้ จะขออะไรได้อีกล่ะ

เธอพยักหน้าอย่างแรง เหมือนกำลังพิสูจน์ความสุขของตัวเอง

จงหยุนซางเห็นเวลามันดึกแล้ว เธอกำลังจะกลับไป หลี่เหอไท้ไม่ไว้ใจให้เธออยู่คนเดียว

“พี่หยุนซาง วันนี้พักผ่อนที่นี่เถอะ พรุ่งนี้ค่อยกลับ ผู้หญิงอย่างพี่กลับไปคนเดียวพี่เหอไท้จะเป็นห่วงเอา ให้พี่เหอไท้ไปส่งพี่แล้วเขากลับมาคนเดียว พี่ก็เป็นห่วงอีก” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างจริงจัง มีโอกาสให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ปล่อยไป เธอจำได้ตลอดว่าหลี่เหอไท้ให้เธอช่วยเขาหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อ่อนโยน ถึงหยุนซางจะไม่ได้อ่อนโยนขนาดนั้น แต่เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าจงหยุนซางเป็นคนที่ไม่แย่ เธอจับคู่ทั้งสองคนอยู่ตลอด

สุดท้ายจงหยุนซางก็พักผ่อนที่ตระกูลหลี่

เช้าวันรุ่งขึ้นเซี่ยชีหรั่นตื่นแล้ว ในใจกังวลอยู่ตลอดเวลา เป็นห่วงหลี่หมิงจุ้น เธอแทบไม่ได้นอนเลย เย่เชินหลินต้องดูแลเธอไม่ได้นอนเช่นกัน

เซี่ยชีหรั่นเห็นขอบตาเย่เชินหลินดำ หัวใจเธอก็กระตุก เซี่ยชีหรั่นยื่นมือออกไปอย่างระมัดระวัง ยื่นไปถึงใบหน้าหล่อของเย่เชินหลินอย่างลองเชิง ค่อยๆ ร่างริมฝีปาก จมูกและดวงตาเย่เชินหลิน

เมื่อเซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมาเย่เชินหลินก็นอนไม่หลับแล้ว ขณะที่มือเล็กอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงอยู่บนหน้า ตอนแรกเขาจะลืมตา แต่อยากดูว่าที่รักของเขาจะทำอะไร เย่เชินหลินจึงหลับตาแกล้งหลับต่อ

“เชินหลิน ขอโทษนะ ทำให้คุณเหนื่อย” เซี่ยชีหรั่นกระซิบ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เมื่อวานเย่เชินหลินคงไม่นอนดึกขนาดนี้แน่ๆ 

เธอจำได้ว่าดึกมาก เธอเรียกเย่เชินหลินเสียงเบา เย่เชินหลินก็ยังตอบเธอ

เซี่ยชีหรั่นเอาศีรษะพิงหน้าอกแข็งแกร่งของเย่เชินหลิน หัวใจบอกตัวเองตลอดเวลาว่าเธอต้องปกป้องลูกให้ดี

เย่เชินหลินยื่นมือมาลูบศีรษะเซี่ยชีหรั่น พูดเสียงทุ้มต่ำ “ที่รัก ฉันไม่เหนื่อยเลยสักนิด” เพื่อเธอ จะลำบากจะเหนื่อยแค่ไหนเขาก็เต็มใจ

“เชินหลิน เราตื่นกันเถอะ ฉันอยากไปเยี่ยมพ่อเช้าหน่อย” เซี่ยชีหรั่นยกศีรษะขึ้นมองเย่เชินหลิน ดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง

“อืม” เย่เชินหลินจัดระเบียบเรียบร้อยเซี่ยชีหรั่นก่อนแล้วค่อยจัดการตัวเอง หลังจากคุณชายเย่อย่างเขาเจอเซี่ยชีหรั่น ไม่เพียงแต่ไม่ต้องการสาวรับใช้ แต่ยังเรียนรู้การให้บริการคนอื่นอีกด้วย

เมื่อทั้งคู่ออกมา หลี่เหอไท้ จงหยุนซางก็รอที่ห้องโถงใหญ่แล้ว

เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงทันที ไม่กล้ามองหน้าคนอื่น

หลี่เหอไท้ไปขับรถ ตอนที่เย่เชินหลินพยุงเซี่ยชีหรั่นเข้ามาเขาฉวยโอกาสส่งข้อความหาจ้าวเหวินอิง

“ชีหรั่นรู้แล้ว” คำง่ายๆ ไม่กี่คำทำให้จ้าวเหวินอิงอึ้งไป เจ้าเด็กน่าสงสารคนนั้นรู้แล้วเหรอ? 

มีเย่เชินหลินอยู่เคียงข้างตลอดทาง มาถึงก็ไม่เบื่อมาก เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ให้หลี่เหอไท้ขับรถเร็วขึ้น

“เชินหลิน อี้ชิงล่ะ? เมื่อวานทำไมไม่เห็นเขาเลย” เซี่ยชีหรั่นหลังจากคิดเรื่องนี้ก็นึกขึ้นได้ว่าพอเย่เชินหลินมาเธอก็ไม่เห็นอี้ชิงเลย

“ฉันให้อี้ชิงกลับไปแล้ว” เย่เชินหลินลูบศีรษะเซี่ยชีหรั่น ตอนนี้นึกขึ้นได้ก็สายไปแล้ว

ยี่สิบนาทีกว่าก็มาถึงโรงพยาบาล เย่เชินหลินพยุงเซี่ยชีหรั่นลงรถ หลี่เหอไท้เดินข้างหน้านำทาง

ไม่นานนัก หลี่เหอไท้ก็หยุดและเคาะประตูห้องผู้ป่วย

“เหอไท้ หยุนซาง” จ้าวเหวินอิงเปิดประตูมาเห็นหลี่เหอไท้และจงหยุนซางก่อน เธอเอียงศีรษะมาก็เห็น “ชีหรั่น เชินหลินก็มาเหรอ” เมื่อจ้าวเหวินอิงเห็นเซี่ยชีหรั่นก็สแกนทั้งร่างกาย แน่ใจว่าเด็กคนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วก็วางใจ ตอนที่หลี่เหอไท้ส่งข้อความหาเธอทำให้เธอตกใจแทบแย่

“แม่ พ่อฉันสบายดีไหม” เย่เชินหลินพยุงเซี่ยชีหรั่นเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงนะ” จ้าวเหวินอิงยิ้มปลอบ เธอก็ปลอบตัวเองเช่นกัน

“มากันแล้วเหรอ” หลี่หมิงจุ้นพยายามจะนั่งขึ้นมา

หลี่เหอไท้ก้าวไปข้างหน้าช่วยพยุงหลี่หมิงจุ้น เอาหมอนหนึ่งหนุนด้านหลังเขา

“ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง” หลี่หมิงจุ้นยิ้มปลอบใจ เขายื่นมือเหี่ยวแห้งและอ่อนล้าออกไปบ่งบอกให้เซี่ยชีหรั่นเข้ามา “ชีหรั่น เธอเคลื่อนไหวไม่สะดวกไม่ต้องมาโรงพยาบาลแล้วนะ ฉันไม่ได้ป่วยหนักอะไร” เมื่อเห็นจงหยุนซางหลี่หมิงจุ้นก็ยิ้ม “หยุนซางก็มาเหรอเนี่ย!”

เซี่ยชีหรั่นค่อยๆ เดินเข้าไป น้ำตาคลอเบ้า โดยเฉพาะตอนเห็นมือไร้ชีวิตชีวาของหลี่หมิงจุ้น เธอยิ่งรู้สึกเศร้าใจ

หลี่หมิงจุ้นก็เปิดกว้าง หลี่เหอไท้ก็ไม่เด็กแล้ว เหวินอิงพูดถูก จงหยุนซางคือจงหยุนซาง จงหวีฉวนก็คือจงหวีฉวน เขารู้สึกว่าสุขภาพไม่ค่อยดีนัก จนถึงตอนนี้หลี่หมิงจุ้นมองจ้าวเหวินอิงด้วยสายตาที่ยิ่งรู้สึกผิด ถ้าเขาตายโดยไม่คาดคิด จ้าวเหวินอิงก็ยังสาวขนาดนั้น หลี่หมิงจุ้นถอนหายใจยาวเหยียด

“พ่อ ฉันไม่เป็นอะไร พ่อต้องดูแลสุขภาพพ่อให้ดีนะ” เซี่ยชีหรั่นดึงมือหลี่หมิงจุ้น เขาดีกับจ้าวเหวินอิงมากขนาดนั้น ถ้าเขา เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าคิดถึงชีวิตของจ้าวเหวินอิง

“แม่ ฉิงฉิงคลอดลูกที่โรงพยาบาลนี้” หลี่เหอไท้นึกถึงที่ไห่ลี่หมินช่วยเหลือเซี่ยชีหรั่น พวกเขาควรไปเยี่ยมหน่อย

“เดี๋ยวพวกเธอไปเยี่ยมกันสักหน่อย ฉันไม่ไปนะ ดูแลพ่อเธอที่นี่” จ้าวเหวินอิงมองชายชราที่อยู่บนเตียง เธออยากให้ตัวเองดูแลเขาและให้เขาหายเร็วๆ