บทที่ 333 เขาฆ่าแกไม่ได้ งั้นฉันฆ่าแกเองเป็นไง?

บทที่ 333 เขาฆ่าแกไม่ได้ งั้นฉันฆ่าแกเองเป็นไง?

ชายชราคิดแล้วพูดต่อ “เจ้าลองคิดดูนะ ถ้าพวกเราร่วมมือกันละก็ต้องฆ่าพวกราชาท้องถิ่นได้ทุกคนแน่ๆ แค่นี้ผู้คนก็ก้มหัวให้กับพวกเราแล้ว ช่างเป็นเรื่องที่งดงามยิ่ง” ชายชราไม่ลดละค่อย ๆ เกลี้ยกล่อมตงโกวจีหยาง

ตงโกวจีหยางไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เด็กน้อยใช้ดาบวางบนคอของชายชราก่อนจะฟันลงไปทันที เรื่องนี้น่าตกใจจนทำให้ชายชราดวงตาเบิกกว้างร้องออกมาหนึ่งเสียง แต่ชายชราก็ดีใจมากหลังจากที่พบว่าดาบไม่อาจฟันผิวหนังของเขาได้ ชายชราดีใจจนน้ำตาไหล

ขณะเดียวกันตงโกวจีหยางเองก็ตกตะลึงมาก เขาไม่คิดว่าผิวหนังของชายชราจะหนาขนาดนี้ แม้กระทั่งดาบก็ยังพันไม่เข้าเลยสักนิด แต่ตัวเองลงทุนลงแรงไปตั้งมากทั้งยังสิ้นเปลื้องยาไปหลายร้อยเม็ด ถึงจะหยุดชายชราคนนี้เอาไว้ได้แล้วจะปล่อยมันไปได้ยังไงกัน

ตงโกวจีหยางกระโดดเพื่อรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีฟันลงไปที่คอของชายชราเต็มแรง ทว่าผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม เด็กน้อยเลยตั้งสันนิษฐานว่าอีกฝ่ายน่าจะป้องกันส่วนคอไว้เป็นพิเศษ เมื่อคิดได้ดังนั้นเด็กน้อยก็เริ่มลงมือโจมตีส่วนอื่น ๆ ทั้งหัว จมูก หู ตา มือและเท้า กระทั่งตรงนั้นของผู้ชายก็ยังไม่อาจฟันขาดได้เลย!

เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนตงโกวจีหยางหอบแฮ่ก ๆ กระทั่งแรงจะยกดาบยังไม่มี เด็กชายนั่งลงกับพื้นมองชายชราราวกับมองสัตว์ประหลาด เขาไม่เข้าใจว่าผิวหนังคนเราจะแข็งขนาดนี้ได้อย่างไร ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ใช่ว่าชายชราคนนี้ไร้เทียมทานในใต้หล้าจริง ๆ เหรอ?

ถึงตรงนี้เขาก็เริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังซะแล้ว คิดในว่าตัวเองลงมือช้าเกินไป ถ้าท่านลุงโป๋อีกู่ไม่บาดเจ็บล่ะก็ ด้วยความสามารถของท่านลุงจะต้องมีวิธีเอาชีวิตเจ้าหมาแก่นี้แน่! แต่น่าเสียดายไม่ต้องพูดถึงท่านลุงเลยแม้แต่ผู้หญิงคนนั้นก็คงหมดสติไปแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ตัวเขาก็ต้องเอาชีวิตไอ้แก่นี้ให้ได้!

จาผีเอ้อ กู้ปาเทอ และต้าเอ้อตุน เข้ามาช่วย พวกเขาเพิ่งจะช่วยพวกโป๋อีกู่ให้พักรักษาตัวเลยไม่ช่วยตั้งแต่แรก ตอนนี้พอช่วยทั้งสองได้แล้วพวกเขาก็รีบวิ่งมาช่วยตงโกวจีหยาง

ตอนนี้ทั้งสามเป็นขั้นผู้พิชิตดาราแล้ว พวกเขาหยิบอาวุธของตัวเองออกมาโจมตีชายชราอย่างบ้าคลั่ง ทว่าพวกเขาก็ต้องตกตะลึง คนตรงหน้านี้เหมือนกับหินแข็ง ๆ ก้อนหนึ่ง ฟันแทงยังไงไม่เข้า!?

ตงโกวจีหยางมองภาพที่ขึ้นตรงหน้าอย่างโง่งม ตอนนี้จาผีเอ้อ กู้ปาเทอและก็ต้าเอ้อตุนเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว แต่พวกเขาก็จนปัญญากันหมดหรือว่าไม่มีความเป็นไปได้ที่จะจัดการชายชราได้จริง ๆ !

ไม่เพียงแต่ตงโกวจีหยางเท่านั้นที่คิดแบบนี้ พวกต้าเอ้อตุนเองก็ตกใจมากต้องเข้าใจว่าอีกฝ่ายยืนให้พวกเขาฆ่าได้ตามสบาย แต่พวกเขากลับทำอะไรไม่ได้เลย ชายชรากับพวกเขาระดับต่างกันมากเกินไป เดิมทีพวกเขาไม่ใช่คู่มือของชายชราเลยแม้แต่น้อย!

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันเตือนพวกแกแล้ว พวกแกไม่ต้องพยายามฆ่าฉันให้เสียเวลาหรอก เพราะพวกแกไม่มีทางทำได้ รีบไสหัวไปซะ ฉันไม่รับประกันว่าจะอารมณ์ดีจนไหวชีวิตพวกแกได้หรอกนะ”เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนหมดปัญญาจะฆ่าตัวเอง ชายชราก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

พวกเขาแม้ใจจริงจะไม่ยินยอม แต่ก็คิดหาวิธีไม่ได้เลยสักนิด นี้พวกเขามาเจอกับตัวอะไรกันแน่! แต่ละคนทรุดนั่งลงกับพื้นก้มหน้าไม่พูดอะไรสักคำ คล้ายกับว่าพวกเขาท้อแท้ในชีวิต สัตว์ประหลาดตรงหน้าเป็นพวกฆ่าไม่ตายจริงๆ

“พวกเขาฆ่าแกไม่ได้ งั้นฉันล่ะเป็นไง!” ในตอนนั้นเองก็มีเสียงดังออกมาจากความว่างเปล่า และอากาศก็สั่นสะเทือนทำให้ทุกคนเห็นเงาร่างกลุ่มหนึ่งเดินกลางอากาศลงมาตรงหน้าพวกเขา

คนพวกนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นสี่ราชากิเลนนั้นเอง พวกเขาคนแอบติดตามผู้อาวุโสทั้งสี่ออกมาตอนขี่สัตว์จิตวิญญาณ หลังจากช่วยสี่ผู้อาวุโสแล้วพวกเขาก็กลับไปรายงานที่นิกาย พวกเขาไม่อาจระงับความโกรธแค้นได้อีกต่อไป พวกเขาไม่คิดว่าคนที่ฝึกในนิกายมานานถึง 10 ปีจะหักหลังกันแบบนี้ พวกเขาจึงมาที่นี่เพื่อมาดูด้วยตัวเอง

และผู้อาวุโสทั้งสี่เองก็เดินทางมาด้วยเช่นกัน รวมทั้งสิ้น 8 คนที่มาที่นี่ ด้วยความที่ผู้อาวุโสทั้งสี่นั้นเก่งกาจมาก จึงใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็มาถึงเกาะซาถัว แต่ว่าค่ายกลทำให้พวกเขาเข้ามาช้ากว่าสี่ราชากิเลน

ตอนที่โป๋อีกู่กับจือซินมาถึง พวกเขาก็แอบตามทั้งสองอย่างเงียบ ๆ แต่หลังจากเข้ามาภายในเกาะ พวกเขาก็ไม่ได้ตามโป๋อีกู่ไป พวกเขาต้องไปตรวจสอบก่อนว่าพวกคนท้องถิ่นวางแผนจะทำอะไรกันแน่

เมื่อถึงที่นั้นพวกเขาก็พบว่าพวกคนท้องถิ่นกำลังเก็บข้าวของคล้ายจะออกเดินทาง อีกทั้งพอได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดก็ทราบข้อเท็จจริงว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของพวกคนท้องถิ่นเหล่านี้ พวกเขายังกำจัดคนของนิกายกิเลนที่อยู่ภายในภูเขาลูกนี้จนหมด

ด้วยความโมโหโกรธแค้นเหล่าสี่ราชากิเลนและเหล่าผู้อาวุโสทั้งสี่จึงรวมมือกัน กวาดล้างกองกำลังท้องถิ่นจนสิ้นซาก! ความซวยจึงมาเยือนพวกคนท้องถิ่นทันที พวกเขายังไม่ทันไปถึงจุดส่งตัวค่ายกลทางไกลก็ถูกสี่ราชากิเลนพบตัวเสียก่อน ผลสุดท้ายคือพวกเขาถูกฆ่าตายจนหมด ด้วยวรยุทธของพวกเขาจะไปสู้กับพวกราชากิเลนและผู้อาวุโสของนิกายกิเลนได้ยังไง

ไม่ถึง 10 นาทีทุกอย่างก็สิ้นสุด หลังจากนั้นพวกเขาก็ค้นหาที่นี่สักพักจนไม่พบผู้รอดชีวิต จึงค่อยเดินทางมายังเทือกเขากิเลน พวกเขาเลยมาถึงที่นี่ล้าช้ามา แต่พอถึงก็เห็นชายชรากำลังถูกรุมโจมตีอย่างบ้าคลั่ง

เริ่มแรกพวกเขารู้สึกแปลกใจจึงไม่ได้ปรากฏตัวออกมา พอเวลาผ่านไปก็ได้ความว่าทั้งสี่คนนั้นเป็นพวกเดียวกัน อีกทั้งจือซินคนนั้นก็ถูกพวกเขาช่วยชีวิตเอาไว้ พวกเขานิกายกิเลนบุญคุณต้องทดแทนแค้นต้องชำระ

ตอนแรกคนพวกนั้นไม่ได้เสียเปรียบอะไรพวกเขาจึงไม่ได้ออกมา แต่พอเห็นว่าพวกเขาเหนื่อยจนหอบแฮ่ก อีกทั้งเหมือนพลังสกัดชายชราคนนั่นกำลังคลายตัวลงแล้ว เหล่าสี่ราชาและเหล่าผู้อาวุโสจึงปรากฏตัวออกมา

ตงโกวจีหยางเมื่อเห็นทั้งแปดคนยืนอยู่ข้างกาย ก็ลุกขึ้นจากพื้นแล้วพูดออกมาเสียงดัง “ใครวะ เนี่ย?”

เด็กน้อยรีบวิ่งไปหลบหลังต้าเอ้อตุนทันที ซึ่งปฏิกิริยาของตงโกวจีหยางไม่น่าแปลกใจเลย เพราะวิธีการปรากฏตัวอย่างลึกลับของทั้งชายชราแปดมันเหนือมนุษย์เกินไป คนเดินบนอากาศงั้นเหรอ!

แต่ในที่นี่ไม่มีใครรู้สึกกลุ้มใจเท่าชายชราอีกแล้วเมื่อเห็นทั้งแปดคน เขารู้ว่าคนพวกนี้แข็งแกร่งกว่าเขาซะอีก ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ที่ตัวเองขยับร่างกายไม่ได้เลย ต่อให้อยู่ในสภาพดีที่สุดเขายังไม่อาจเทียบได้กับหนึ่งในสี่ราชากิเลนเลยด้วยซ้ำ

แต่ว่าเขาไม่ยินยอม เขาวางแผนการเจ้าเล่ห์เพทุบายมานานนับสิบปี จะมาจบลงง่าย ๆ เพราะไอ้เด็กบ้านี้น่ะเหรอ เขาไม่อาจยอมรับได้

หลังจากพวกต้าเอ้อตุนเห็นทั้งแปดคน พวกเขาก็ไม่รอช้ารีิบวิ่งหลบไปทันที แม้พวกเขาจะไม่ทราบว่าคนพวกนี้เป็นมิตรหรือศัตรู แต่จากประโยคเมื่อสักครู่ก็น่าจะไม่ใช่ศัตรู ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็รู้สึกว่าพวกนี้แข็งแกร่งเกินไป การไม่ยั่วยุคนแข็งแกร่งจะเป็นการดีที่สุด

“ครั้งก่อนพวกฉันเคยไว้ชีวิตหมาแก่ ๆ อย่างแกเอาไว้ แต่แกไม่รู้จักทดแทนบุญคุณคาดไม่ถึงว่าจะกล้าท้าทายพวกเรานิกายกิเลน ไอ้คนเนรคุณชั่วช้า พวกฉันน่าจะฆ่าแกซะตั้งแต่ตอนนั้น” หลังราชากิเลนเห็นชายชราชัด ๆ ก็ขมวดคิ้วและด่าเสียงดังด้วยความโกรธ

ด่าเสร็จแล้วก็เขาก็โบกมือภายในมือปรากฏสายฟ้าทันใดนั้นสายฟ้านั้นก็พุ่งตรงไปยังร่างของชายชราทันที