บทที่ 80 มั่นคงในรักหรืออำมหิต?

หลังจากเดินบนภูเขาอยู่ครึ่งวัน ฉู่เหินก็เริ่มเข้าใจสภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์แถวบ้านครอบครัวซ่างกวนมากขึ้น เขาเริ่มเข้าใจมากขึ้นทุกครั้งที่เขาออกเดินทาง

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาได้เก็บของหลายอย่างมาใส่แหวน ทั้งต้นเบิร์ช เมเปิ้ลแดง หินสีน้ำเงิน โดยเฉพาะพิษต่าง ๆ สิ่งเหล่านี้ถูกสร้างมาเพื่อเขา ถ้านำมารวมกัน ย่อมสามารถสร้างกลไกที่ซับซ้อนมาก ๆ ได้

สิ่งที่ฉู่เหินต้องทำก็คือใช้ทักษะของเขาเพื่อเปลี่ยนไม้ที่ได้มาให้เป็นตัวช่วยหนีจากครอบครัวซ่างกวนโดยไม่ให้พวกเขารู้ เขาทิ้งจดหมายไว้ให้ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ และซ่างกวนชิงเฟิง พ่อของเธอก่อนจากไป

หลังจากทุกอย่างพร้อมแล้ว ฉู่เหินก็บอกพวกเขาว่าจะต้องไปนั่งสมาธิสักพัก เมื่อครอบครัวซ่างกวนได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็ต้องยอมเป็นธรรมดา

ตราบใดที่เขายังอยู่กับตระกูลซ่างกวน พวกเขาจะไม่ยอมให้เขาทำอย่างที่ตั้งใจแน่ เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉู่เหินจึงฉวยโอกาสช่วงที่พวกเขากำลังหลับ นำไม้ที่เขาเก็บได้มาปลอมเป็นตัวเขาเอง ด้วยวิธีนี้ ถ้ามีใครเข้ามาดูก็จะนึกว่าเขายังอยู่

แต่เขากลับลืมคน ๆ หนึ่งไป นั่นคือซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ ตอนอยู่ในป่า ฉู่เหินก็ใช้วิธีเดียวกันนี้ทำกับดัก วิธีนี้อาจหลอกครอบครัวซ่างกวนได้ แต่หลอกซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ไม่ได้

เมื่อซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ได้ยินว่าฉู่เหินจะไปนั่งสมาธิ เธอก็มีความรู้สึกที่แย่มาก หลังผ่านไป 1 วัน ฉู่เหินไม่ได้ออกมาทานอะไรเลย เธอก็ยิ่งร้อนใจ เธอรีบผลักประตูเข้าไปในห้องของฉู่เหินอย่างไม่ลังเลเมื่อเธอเห็นคนกำลังนั่งขัดสมาธิ ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋น้ำตารื้น

เธอไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับการฝึกของฉู่เหินมากนัก แต่เธอรู้ดีว่าเวลาที่เขาฝึกนั้น เขามักจะชกต่อยไปด้วย ไม่ใช่การนั่งขัดสมาธิแบบนี้แน่ ๆ ที่เธอคุ้ยเคยกับภาพนี้ดีก็เป็นเพราะฉู่เหินเคยทำแบบนี้ตอนเธออยู่ในป่า มันคือกลการสร้างสิ่งลวงตาของฉู่เหิน มันไม่ต่างอะไรกับภาพมายา หลัก ๆ แล้วมันคือการใช้การหักเหของแสง และมุมการมองเห็นของมนุษย์ แต่ถ้าตั้งใจดูให้ดี ก็จะเห็นความผิดสังเกตหลายอย่าง เรื่องโกหกไม่มีวันเป็นความจริง

เช่นร่างกายของเขาตอนนี้ ถึงจะดูเหมือนจริง มีเงา แต่เขาไม่หายใจ นี่เป็นสิ่งที่สร้างได้ยากมาก เพราะตอนฉู่เหินสร้างหุ่นปลอมเป็นตัวเขา มันเหมือนจริงมากกว่าตอนเขาทำในป่าเสียอีก ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ไม่อยากทำลายรูปปั้น

ถึงเธอจะรู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นเพียงตัวปลอม แต่เธอก็จะเห็นเขาตลอดเวลา ถ้าเธอหากทำลายมัน เธอกลัวว่าจะไม่ได้เห็นฉู่เหินอีกในอนาคต หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เธอก็ยังไม่กล้าเอื้อมมือไปจับ

“ปล่อยไว้แบบนี้ละกัน อย่างน้อยเวลาคิดถึง ก็ยังเดินมาดูได้” เธอคิดอย่างนั้น แต่หารู้ไม่ว่าการทำแบบนี้คือการนำฉู่เหินไปสู่ความตายในภายภาคหน้า แต่แน่นอนว่านั่นไม่ใช่ความตั้งใจของเธอ

และแล้วเธอก็เห็นเข้ากับแผ่นกระดาษบนโต๊ะเล็ก ๆ ที่ถ้วยน้ำชาทับไว้ตรงหน้าเธอ ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋รู้ทันทีว่ามันคือสิ่งที่ฉู่เหินทิ้งไว้ให้เธอ

“สาวน้อย ฉันจากไปแล้วนะ ถ้าฉันเจอเธอก่อน มันอาจจะเป็นตอนจบที่สวยงาม แต่เธอเองก็รู้ว่าหัวใจฉันมีแต่เสี่ยวชิง ฉันไม่มีทางปันใจให้หญิงอื่น เธอเป็นผู้หญิงสวยนิสัยดี แต่ฉันมองเธอเป็นแค่เพื่อนสนิทและเพื่อนสมัยเรียนเท่านั้น”

“ฉันขอโทษที่ต้องบอกเธอแบบนี้ทั้งที่ก่อเรื่องเอาไว้มากมาย โดยเฉพาะเรื่องที่ทำให้เธอเสียชื่อเสียง แต่เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่ตอนนั้นฉันไม่มีเวลาคิดทบทวน ถ้าช้าไปเพียงเสี้ยววินาที เราอาจติดอยู่ใต้ดินไปตลอดกาล”

“ฝากบอกคุณลุงด้วยนะ ฝากขอบคุณ ท่านรักและเอ็นดูฉัน ขอบคุณตระกูลซ่างกวนที่ดูแลฉันเป็นอย่างดีช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา แต่ฉันยังคงต้องจากไป ทุกสิ่งทุกอย่างช่างงดงาม แต่ฉันไม่คู่ควรกับมัน หวังว่าวันหนึ่งฉันจะได้กลับมา และเราจะยังเป็นเพื่อนกันได้”

“สุดท้ายนี้ บอกคุณลุงด้วยนะว่าไม่ต้องตามหาฉัน แล้วเจอกันใหม่นะ ขอให้เธอมีความสุข เพื่อนกันตลอดไป ฉู่เหิน”

ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋อ่านจดหมายทั้งน้ำตา เธอร้องไห้ออกมา ซ่างกวนชิงเฟิงและคนอื่น ๆ ตกใจกับสิ่งที่ฉู่เหินจัดฉากไว้พร้อมจดหมาย ทุกคนต่างก็ถอนหายใจ ไอ้หนุ่มนี้เป็นคนที่มีความสามารถมาก น่าเสียดายที่เขาไม่รักเสี่ยวฟู๋ หลังถอนหายใจ ทุกคนก็กลับออกจากห้องไป

“ฉู่เหิน เธอเป็นคนรักเดียวใจเดียว แล้วก็ยังเป็นคนที่เย็นชามากอีกด้วย” ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋อดไม่ได้ที่จะนึกในใจ

สำหรับเธอ ฉู่เหินคือผู้ชายที่ไม่เหมือนใคร เพราะเขามีเพียงเสี่ยวชิงในหัวใจ ถึงเธอจะคิดว่าครอบครัวของเธอดีกว่าเสี่ยวชิงเป็นล้านเท่า แต่ว่าในตอนนี้ ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ก็อดไม่ได้ที่จะแอบอิจฉาในความอ่อนโยนและมีเมตตาของเสี่ยวชิง ไม่ว่าคุณจะปฏิบัติกับผู้หญิงคนนั้นอย่างไร เธอก็ไม่โกรธ เสี่ยวชิงเป็นผู้ให้โดยไม่เคยขอสิ่งตอบแทน มิน่าฉู่เหินถึงรักเสี่ยวชิง

ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋คิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ด้อยกว่าอีกฝ่าย แต่เธอรู้ว่าแม้ฉู่เหินจะเดินทางมาส่งเธอ แต่เขาก็ไม่เคยมองเธอมากกว่าคำว่าเพื่อน นี่คือสิ่งที่เธอต้องการจริง ๆ เหรอ เธอรู้สึกว่าฉู่เหินป็นคนเย็นชา เขาไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอเลยเหรอ นี่มันคนเย็นชาชัด ๆ

ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋เกลียดตัวเอง ทำไมเธอถึงไม่เจอฉู่เหินเร็วกว่านี้สักเดือนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นคนที่ครองใจฉู่เหินอาจเป็นเธอก็ได้ เธอร้องไห้อยู่เงียบ ๆ ด้วยความหวังว่าน้ำตาจะชะล้างความเศร้าไปได้ เธอเกลียดที่ฉู่เหินรู้สึกแบบนี้ แต่ไม่ได้เกลียดฉู่เหิน

ซ่างกวนชิงเฟิงเอาจดหมายในมือเธอมาอ่าน เขาเงียบไปนานแล้วจึงพูดว่า “ไอ้เด็กคนนี้มันโง่ มันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสักนิด ผู้ฝึกยุทธเก่าแก่ ใคร ๆ เขาก็มี 2-3 เมียกันทั้งนั้น”

เมื่อได้ยินพ่อของเธอพูดดเช่นนี้ ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ก็ส่ายหน้าเบา ๆ เธอรู้ว่าฉู่เหินไม่เหมือนญาติ ๆ ผู้ชายของเธอที่มีเมีย 3 คนและมีสนม 4 คน

ถึงตอนนี้ เธอรู้จักฉู่เหินเป็นอย่างดี ถ้าฉู่เหินอยู่ เขาคงบอกซ่างกวนชิงเฟิงด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ว่า

“แค่เพียงเห็นหญิงสาวดี ๆ ฉันจำเป็นต้องสู่ขอเธอเหรอ คนที่จะอยู่เคียงคู่กันไปตลอดชีวิตน่ะ แค่คนเดียวก็พอแล้ว”

ฉู่เหินทำร่างปลอมขึ้นมาแล้วรีบหนีออกไป ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นเพราะตระกูลซ่างกวนไม่ได้สร้างอะไรเพื่อป้องกันไว้

เมื่อออกมาได้สำเร็จ เขาก็เป็นเหมือนนกสยายปีกที่ได้อิสรภาพ จากนั้นฉู่เหินก็ไปที่แม่น้ำ ในตอนแรกเขาใช้ไม้พายไผ่แจวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เขาก็นอนแผ่บนแพ ภาพต้นไม้และภูเขาล้อมรอบค่อย ๆ ไกลออกไปจากสายตา ตอนนี้อารมณ์ของเขาเหมือนบทกวีของหลี่ไป๋ บทจ่าวฟาไป๋ตี้เฉิน ไม่มีผิด