“หากข้าไม่มา ฝ่าบาทคงปล่อยตัวฆาตกรที่ทำร้ายลูกชายของหม่อมฉันไปน่ะสิเพคะ ฝ่าบาท หม่อมฉันปฏิบัติกับพระองค์ไม่ดีหรือ พระองค์ถึงได้ปฏิบัติต่อเหยี่ยนเอ๋อร์เช่นนี้?”

“พระมเหสีกล่าวแบบนี้ก็ไม่ถูก เรื่องนี้ทุกคนล้วนมีความผิด ที่แล้วมานายพลฉีก็มีนิสัยอย่างนี้มาโดยตลอด เมื่อครู่นี้ข้าเองได้สั่งสอนเขาไปแล้ว เรื่องนี้มีต้นสายปลายเหตุ ถือว่าเห็นแก่ข้า พระมเหสีปล่อยนายพลฉีไปสักครั้งเถอะ” องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงตรัสขึ้นพร้อมกับเสด็จลงมาจากที่ประทับ

พระมเหสีหวามีประชนมพรรษาราวสามสิบกว่าพรรษา พระพักตร์พระองค์ผุดผ่องดุจหยก สวยสง่าดุจบุปผา ปกติพระองค์แทบจะไม่ออกมาข้างนอกเลย แต่เมื่อเกิดเหตุอันตรายขึ้นกับพระโอรสของพระองค์ พระองค์เองจึงไม่สามารถเพิกเฉยได้

เมื่อทรงได้ยินองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสออกมาเช่นนี้ พระมเหสีหวาก็ทรงพระพิโรธโกรธขึ้นมาทันที : “ฝ่าบาท หรือพระองค์ทรงเห็นว่าปฐมกษัตริย์สละบัลลังก์เร็ว ทรงเห็นว่าเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าและหญิงหม้ายจึงน่ารังแกอย่างงั้นหรือ เพราะไร้สิ้นกำลังและอำนาจอย่างเช่นทุกวันนี้ จึงมารังแกลูกของหม่อมฉันได้ตามอำเภอใจ หม่อมฉันจะทนมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไร หม่อมฉันจะโขกหัวให้ตายไปเสียประเดี๋ยวนี้ ตายไปได้ก็ดี จะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนปฐมกษัตริย์”

พูดจบพระมเหสีหวาก็พุ่งตรงไปที่เสา องค์จักรพรรดิอวี้ตี้จึงรีบตรัสขึ้นว่า : “พระมเหสีหวาใจเย็นเสียก่อน งั้นพระมเหสีหวาลองว่ามา ว่าต้องการจัดการเรื่องนี้อย่างไร พระมเหสีหวาจึงจะหายโมโหได้?”

นายพลฉีสีหน้าไม่ดีขึ้นมาทันที มองไปยังองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงตกอยู่ภายใต้แรงกดดันมหาศาล ไม่ได้ทรงเข้าพระทัยเขาตั้งแต่แรก พูดไปแล้ว พระมเหสีหวาคือมเหสีที่ปฐมกษัตริย์โปรดปรานเป็นที่สุด ตำแหน่งเครือญาติทางฝั่งพระมารดาของพระมเหสีหวาไม่สามารถแตะต้องปรับเปลี่ยนหรือสั่นคลอนได้ ไม่เพียงแต่ในราชวังเท่านั้น รวมถึงนอกวังด้วย

แม้ยุครุ่งเรืองจะสงบสุขแล้ว แต่ภายใต้ความเป็นมาแบบนี้ จึงมิอาจเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ได้

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก!

“ฝ่าบาท……” พระสุรเสียงของพระมเหสีหวาทรงเปลี่ยนไปอย่างทันที สุขุมขึ้นมาก : “ในเมื่อทุกคนต่างล้วนมีส่วนผิด แต่เวลานี้เหยี่ยนเอ๋อร์ยังคงนอนหมดสติอยู่ บาดเจ็บเกินจะทนไหว แต่ความผิดของนายพลฉีครั้งนี้จะตัดสินโทษง่ายๆ เช่นนี้ไม่ได้ ข้าคิดว่าให้เขาได้ลิ้มรสชาติการนอนทรมานแบบนั้นเหมือนๆ กัน จึงจะถือว่ายุติธรรม”  นายพลฉีมีความดีความชอบต่อบ้านเมือง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นนายพลใหญ่ที่ปกป้องเมืองต้าเหลียงของเรา ปกป้องประเทศของเรา ถ้าหากจะลงโทษเขาด้วยเหตุผลนี้ เกรงว่าจะไม่เหมาะควร หากข่าวลือถูกแพร่กระจายออกไป จะกลายเป็นเรื่องน่าตลกขบขันของเหล่าผู้คนเอาได้!”

ฮองเฮาเองก็ทรงตรัสว่า : “นายพลฉีปกติเป็นคนประมาทบ้าบิ่น ฝ่าบาทและหม่อมฉันยอมรับในข้อนี้ พระมเหสี เรื่องนี้ขอพระองค์ปล่อยผ่านเถอะนะเพคะ?”

“ปล่อยผ่านรึ?” พระมเหสีหวาเตรียมจะพุ่งชนเสา : “หม่อมฉันไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว!”

วันนี้ที่ทรงเจอเรื่องแบบนี้เข้า ก็ถือว่าพระมเหสีซวยก็แล้วกัน

ฉีเฟยอวิ๋นแอบหัวเราะเบาๆ หาเรื่องผิดคนแล้ว น่าขำสิ้นดี

“เหลวไหล! ไปเอามาจากไหน?”

ฉีจือซานพูดขึ้นว่า : “พระมเหสีหวา ท่านเป็นถึงพระมเหสี กระหม่อมเองเป็นเพียงพลทหาร หากจะพูดถึงยศตำแหน่ง กระหม่อมอาจเทียบเทียมมิได้ พระองค์เป็นพระมารดาของท่านอ๋องตวน กระหม่อมเป็นบิดาของอวิ๋นอวิ๋น ท่านอ๋องตวนก็คือท่านอ๋องตวนมิผิด แล้วอวิ๋นอวิ๋นของกระหม่อมมิใช่พระชายาเย่หรอกหรือ?

ท่านอ๋องเย่และพระชายาเย่มีเรื่องขัดแย้งกัน กระหม่อมมิเคยยื่นมือเข้าไปก้าวก่าย แล้วทำไมท่านอ๋องตวนถึงยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย? กระหม่อมได้ทำร้ายท่านอ๋องตวนจริง นั่นเป็นเพราะท่านอ๋องตวนทำร้ายอวิ๋นอวิ๋นของกระหม่อม! กระหม่อมนายพลฉี มีแส้มังกรที่ปฐมกษัตริย์ทรงประทานให้ อย่าว่าแต่ท่านอ๋องตวนเลย แม้แต่พระมเหสีหวากระหม่อมก็ตีได้”

ฉีจือซานกำหมัดขึ้นตั้งกระบวนท่า

ฉีเฟยอวิ๋นอึ้งตาค้าง ท่านพ่อดูปกติเป็นคนสุกเอาเผากิน แต่ตอนนี้กลับดูไม่เป็นแบบนั้นเลย

พูดหลักการได้ยอดเยี่ยม!

แต่ท่านพ่อเข้าใจอะไรผิดไปหน่อย คนที่ทำร้ายข้าก็คือหนานกงเย่ผู้ชายสาระเลวคนนั้นต่างหาก!

โชคไม่เข้าข้างเพราะไม่มีหลักฐาน ความผิดก็ตกอยู่กับหนานกงเหยี่ยนแล้วกัน ใครใช้ให้เขามีเมียตอแหลล่ะ

พระมเหสีหวาทรงกริ้วจนสีพระพักตร์ซีดขาว : “ฉีจือซาน……เจ้า……ดี เจ้ากล้ารังแกข้า ฝ่าบาท……พระองค์จะดูเขารังแกหม่อมฉันแบบนี้หรือเพคะ?”

พระมเหสีหวาน้ำพระเนตรไหลหลั่ง ฮองเฮาทอดพระเนตรองค์จักรพรรดิด้วยความระมัดระวัง องค์จักรพรรดิอวี้ตี้จึงตรัสขึ้นว่า : “ฉีจือซาน ยังไม่รีบขอประทานอภัยพระมเหสีหวาอีกหรือ?”

“กระหม่อมไม่ผิด เหตุใดถึงต้องขอประทานอภัยด้วย ยอมให้ท่านอ๋องตวนทำร้ายอวิ๋นอวิ๋น แต่ไม่ยอมให้กระหม่อมทำลายท่านอ๋องตวนหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ฉีจือซานจ้องตาเขม็งด้วยความไม่พอใจ

“นี่……” องค์จักรพรรดิอวี้ตี้แสร้งตรัสอะไรไม่ออก พระมเหสีหวาทรงพระพิโรธจนพระวรกายสั่นเทา : “ดี ดี……พวกเจ้ารอไว้เถอะ ข้าจะไม่ยอมจบเรื่องไว้เพียงแค่นี้แน่”

พระมเหสีหวาทรงกริ้วจนดวงพระเนตรเบิกกว้าง แล้วทรงออกไปด้านนอกทันที