นายพลฉีกำลังจะเถียงต่อเหตุผล แต่ถูกฉีเฟยอวิ๋นดึงแขนไว้ เรื่องวันนี้จึงหยุดไว้เพียงเท่านี้ องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงแสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้คิดจะให้เธอหย่ากันอยู่แล้ว พูดต่อไปก็ไร้ประโยชน์ ไม่พูดเสียจะดีกว่า

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหน้าเบาๆ นายพลฉีหันมองไปยังหนานกงเย่ที่เฉยเมยตั้งแต่ต้นจนจบ จึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “ชั่งเถิด เรื่องวันนี้ก็หยุดไว้เพียงเท่านี้ก็แล้วกัน”

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้จึงตรัสขึ้นว่า : “ข้าเองก็เหนื่อยแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอื่นก็กลับไปก่อนแล้วกัน ข้าจะไปดูอ๋องตวนเสียหน่อย”

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงลงจากที่ประทับ แล้วทรงทอดสายพระเนตรไปยังฉีจือซาน ส่งสัญญาณให้ฉีจือซานและฉีเฟยอวิ๋นออกไปก่อน ฉีจือซานจึงได้พาฉีเฟยอวิ๋นออกไป

เมื่อทรงเห็นสองพ่อลูกพากันออกไปแล้ว องค์จักรพรรดิอวี้ตี้จึงหันกลับมาทอดพระเนตรหนานกงเย่ : “อ๋องเย่ เจ้าก็มาด้วย”

หนานกงเย่จึงเดินตามไปด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามฉีจือซานออกมา เมื่อทั้งคู่เดินออกมากจนถึงนอกวังแล้ว ฉีจือซานจึงพูดขึ้นว่า : “พ่อจะทูลเรื่องหย่ากันกับฝ่าบาท ทำไมเจ้าถึงห้ามพ่อไว้ อวิ๋นอวิ๋น พ่อดูแล้วหนานกงเย่ไม่ได้เป็นคนดีอะไรเลย”

ฉีเฟยอวิ๋นที่ร่างกายยังบาดเจ็บ แต่นางพยายามข่มเอาไว้ ดึงแขนของนายพลฉีหันมาอธิบายว่า  แต่ตอนนี้ยังหย่ากันไม่ได้เราก็ไม่ควรจะดันทุรังเกินไป ควรรอสักพักก่อนค่อยว่ากัน ฝ่าบาททรงอนุญาตให้หม่อมฉันกลับไปอยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อแล้ว เรายังมีเวลาอีกหลายเดือน ไม่แน่หนานกงเย่อาจจะออกมาขอหย่าเองก็ได้เจ้าค่ะ”

“พ่อฟังเจ้า” นายพลฉีเห็นฉีเฟยอวิ๋นที่กำลังลำบากใจ ไม่ว่าจะหย่ากันหรือไม่ วันข้างหน้ามันอาจจะกลายเป็นเรื่องของสองบ้านก็ได้ ใช้ชีวิตยากลำบากแน่นอน เมื่อคิดแบบนี้ก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา และเกลียดหนานกงเย่ยิ่งขึ้นไปอีก

สองพ่อลูกกลับถึงจวนนายพลอย่างรวดเร็ว

ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่าจะมีปัญหาแล้วเรื่องบานปลาย จึงบอกกับนายพลฉี ว่าร่างกายของนางอ่อนแอ ต้องฟื้นฟูสักระยะหนึ่ง หากไม่ใช่เดือนสองเดือนก็จะไม่หาย แม้แต่คนในบ้านก็ยังต้องปกปิด ยกเว้นเพียงสาวใช้ประจำตัวยาโถวและหัวหน้าผู้ดูแล นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีผู้อื่นรู้เรื่องนี้อีก เมืองหลวงเต็มไปด้วยความโกลาหล

ข่าวคราวนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับฉีเฟยอวิ๋นริษยาในพระชายาตวน ได้แอบทำร้ายพระนางลับหลัง จึงถูกท่านอ๋องตวนสั่งสอน

เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ตำหนักท่านอ๋องเย่ถึงได้โกลาหลวุ่นวายขนาดนี้

ในขณะที่ตำหนักท่านอ๋องเย่กำลังโกลาหลวุ่นวาย ฉีเฟยอวิ๋นถือโอกาสนี้แอบเนียนเข้าไปในตำหนักท่านอ๋องเย่ หลีกเลี่ยงผู้คนแล้วเดินตรงไปยังสวนหลังตำหนักของท่านอ๋องเย่ สวนดอกกล้วยไม้

ในความทรงจำของฉีเฟยอวิ๋น สวนกล้วยไม้อยู่ภายในพื้นที่ของหนานกงเย่ ในเวลานี้ ตำหนักท่านอ๋องเย่เต็มไปด้วยความโกลาหลวุ่นวาย

เมื่อเข้าไปแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็ถูกคนผู้หนึ่งดึงไว้ : “ท่านเป็นหมอหลวงที่จะมาดูอาการของท่านอ๋องเย่ใช่หรือไม่?”

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา คนผู้นั้นเป็นหัวหน้าผู้ดูแลของตำหนักท่านอ๋องเย่ และไม่ทันที่เธอจะได้ตอบอะไรก็ถูกดึงเข้าไปภายในตำหนักของท่านอ๋องเย่

เพียงแค่ก้าวเท้าเข้าประตูฉีเฟยอวิ๋นก็ได้กลิ่นเลือดคละคลุ้ง ภายในตำหนักก็เห็นสาวใช้ยกกะละมังที่มีเลือดออกมาจากด้านในด้วยความรีบร้อน ฉีเฟยอวิ๋นถูกดึงไปยืนต่อหน้าหนานกงเย่ ให้นางช่วยดูอาการ

“หมอหลวงท่านรีบช่วยดูเถอะ ท่านอ๋องเย่ของเราเป็นอย่างไรบ้าง?

หัวหน้าผู้ดูแลแทบจะสำลัก ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองหนานกงเย่ที่นอนจมกองเลือด เธออึ้งไปชั่วขณะ จู่ๆ บางสิ่งบางอย่างที่ถูกกดทับไว้ภายในร่างกายของเธอเหมือนจะทะลักออกมาให้ได้ จนทำให้เธอสับสนวุ่นวายไปด้วย ไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรทั้งสิ้น

อย่าว่าแต่คนบาดเจ็บเลย คนตายเธอก็เห็นมานับไม่ถ้วน แต่เวลานี้ เธอเหมือนถูกอะไรบางอย่างครอบงำจิตใจ จึงทำให้เธอเริ่มกลัวว่าหนานกงเย่จะเป็นอะไรไป

“หมอหลวง” หัวหน้าผู้ดูแลเรียกเธออีกครั้ง ฉีเฟยอวิ๋นจึงตื่นขึ้นจากภวังค์ นี่ไม่ใช่เวลามากังวลเรื่องพวกนี้แล้ว เธอรีบก้มลงเพื่อตรวจดูอาการ : “ท่านถูกวางยาพิษหรือ?”

จู่

ๆ หนานกงเย่ก็ลืมตาคู่นั้นขึ้น พร้อมกับยื่นมือมาบีบคอของฉีเฟยอวิ๋น : “เจ้าเองรึ?”

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ถ้าหากว่าท่านยังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ก็จงปล่อยมือซะ”

หัวหน้าผู้ดูแลที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจสะดุ้งโหยง หนานกงเย่จ้องฉีเฟยอวิ๋นตาเขม็ง ราวกับว่าจะจับเธอกินยังไงยังงั้น ฉีเฟยอวิ๋นรอจนหมดความอดทน : “เจ้ายังจะรออะไรอยู่ ทำไมยังไม่รีบเอามือของเขาออก ไม่อย่างงั้นเขาได้ตายแน่ๆ!”

หัวหน้าผู้ดูแลจึงรีบเดินเข้ามา กำลังจะดึงมือของหนานกงเย่ออก แต่หนานกงเย่กลับออกแรงบีบยิ่งขึ้น จนกระดูกคอของฉีเฟยอวิ๋นแทบจะแหลกละเอียด