เพียงแต่เรื่องนี้นางไม่สามารถพูดออกไปได้และไม่อยากพูด

การดึงไห่กงกงเข้ามาเป็นพวก ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขอบคุณไห่กงกงอย่างจริงใจ แต่การเข้าออกในวังทุกวันนั้นเต็มไปด้วยอันตราย และไม่รู้ว่ามีคนที่โกรธแค้นอยู่มากน้อยแค่ไหน ถ้าไม่มีใครคอยบอกให้นางรู้ ไม่ช้าก็เร็วนางคงต้องตายอยู่ที่นี่

ข้างนอกมีคนมากมาย แม้แต่ที่ซอกกำแพงก็มีคนรู้

ในห้องโถงด้านข้างนั้นแตกต่างออกไป ประการแรกคือไม่มีใครสงสัย และประการที่สอง คือหากมีอะไรก็อยู่ตรงหน้าหนานกงเย่ และนั่นก็เป็นความรับผิดชอบของเขาด้วย นางไม่มีทางเป็นอะไรอย่างแน่นอน

เมื่อมาถึงประตูวังฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงเงียบสงบ แต่ทำให้ทังเหอรู้สึกลำบากใจที่พูดจนปากแห้ง แต่นางก็ไม่ตอบกลับ

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นรถแล้ว ทังเหอก็หันหลังเดินกลับไปอย่างเซื่องซึม

เมื่อกลับมาถึงจวนของท่านแม่ทัพ ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินตรงไปหาแม่ทัพฉีที่ห้องฝึกซ้อม ไม่มีใครรู้ว่าพ่อลูกกำลังฝึกดาบอยู่ในนั้น แม้แต่พ่อบ้านก็ยังคิดว่าพ่อลูกคุยกันอยู่ข้างใน

หลังจากหนึ่งชั่วยามผ่านไป ฉีเฟยอวิ๋นก็ออกมา เมื่อกลับมาแล้วนางก็สั่งให้คนเตรียมถังไม้และใส่น้ำอุ่นลงไป ฉีเฟยอวิ๋นต้องการใส่สมุนไพรลงไปและลงไปแช่ตัว

เจ้าของร่างเดิมอ่อนแอเกินไป แม้ว่าจะมียาที่สามารถประยุกต์ได้ทางชีวภาพ แต่ก็ยังมีความแตกต่างกันมาก เพื่อที่ฉีเฟยอวิ๋นจะฝึกการต่อสู้ไว้ปกป้องตัวเอง แต่ก็ต้องคิดหาวิธีให้ตัวเอง

หลังจากแช่ตัวแล้ว  นำมาทำการทดสอบ

ระบบชีวภาพในร่างกายของนาง จะเตือนนางโดยอัตโนมัติทุกครั้งที่นางจะพบกับอันตราย คลื่นสมองของนางจะสร้างข้อความเพื่อบอกนางว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านางเป็นอันตราย แม้ว่าจะไม่เตือนอันตรายได้โดยตรง แต่ก็ทำให้นางรู้ตัว

ตอนที่หนานกงอวี้ส่งยากลับมา นางก็รู้สึกได้เช่นกัน

ฉีเฟยอวิ๋นใส่ยาลงในถ้วยพิเศษและเริ่มสังเกต ที่แท้ในยาก็มีพิษ ก่อนหน้านี้ที่ฉีเฟยอวิ๋นตามหาแมวตัวนั้นและเอาน้ำให้กิน แมวเริ่มดีขึ้น แต่หลังจากนั้นไม่นานมันก็เซื่องซึม เดินก็เหมือนจะหลับ

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบขนมที่นำมาจากหนานกงเย่วางลงและทดสอบต่อ แต่ไม่มีปัญหาอะไร

ฉีเฟยอวิ๋นงุนงงเล็กน้อย  แต่ไม่ทำร้ายเขา เพราะอะไร？

เว้นแต่จักรพรรดิอวี้ตี้ไม่ได้วางแผนที่จะทำร้ายหนานกงเย่ ทุกอย่างเป็นเพียงสิ่งที่ทำให้คนอื่นเห็น

“เรื่องอะไร？”

จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงเหนื่อยแล้ว หลายวันมานี้เขาจิตใจไม่สงบเลย มีหนังสือกล่าวโทษจากด้านล่างนับไม่ถ้วน และเขาก็ยังไม่ได้อ่าน

“หม่อมฉันต้องการหย่าเพคะ”

ใบหน้าของจักรพรรดิอวี้ตี้ทรุดลงในทันที：“เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน ข้าขอคิดก่อน ไปดูอ๋องเย่เถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นจึงถอยออกไป จากนั้นก็ไปที่ห้องโถงด้านข้าง

เมื่อทังเหอเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็รีบมาต้อนรับ：“พระชายา”

“ข้าได้รับคำสั่งให้มาดู”

ทังเหอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขาส่งฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปและรออยู่ข้างนอก

ฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาและไปดูหนานกงเย่ วันนี้หนานกงเย่ดูดีขึ้น เมื่อเห็นเช่นนั้น ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้หงุดหงิด：“ได้ยินมาว่าเมื่อวานท่านร้องไห้โวยวายกับฝ่าบาทหรือ？”

หนานกงเย่แปลกใจกับสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นถาม หลังจากผ่านไปนานเขาก็ถามว่า：“ใครพูดเช่นนั้น？”

“ตอนนี้ทุกคนในวังรู้แล้ว ยังต้องบอกอีกหรือ？”

หนานกงเย่สีหน้าเย็นชาและทำเสียงฮึ เขาหลับตาลงและถอนหายใจอย่างผิดหวัง

ฉีเฟยอวิ๋นเงียบสงบ ดูเหมือนว่าจะเป็นฝ่าบาทที่พูดออกมา ในเมื่อนางเป็นที่โปรดปรานและหยิ่งผยอง ฝ่าบาทจึงไว้หน้าท่านแม่ทัพฉี และปล่อยหนานกงเย่ไป

มือข้างนี้ของจักรพรรดิอวี้ตี้ ช่างเล่นได้ดีจริง ๆ

หลังจากตรวจดูอาการบาดเจ็บของหนานกงเย่แล้ว บาดแผลเกือบทั้งหมดตกสะเก็ดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงลุกขึ้น

“เป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปเอง หาคนมาหามออกไปเถอะ ฝ่าบาทรับสั่งว่าเราสามารถออกไปได้แล้ว” หลังจากที่พูดจบ ฉีเฟยอวิ๋นก็หันหลังเดินไปที่ประตู และรอที่จะจากไป

หนานกงเย่สั่งให้คนเข้ามาเก็บของและนำของติดตัวไปด้วย และมีสองสามคนหามหนานกงเย่ จากนั้นก็ออกจากวังกลับไปที่จวน

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งรถม้าของตัวเอง แม้ว่ารถม้าของจวนท่านแม่ทัพจะไม่งดงามเท่าจวนของอ๋องเย่ แต่ก็ไม่ได้แย่ไปกว่าคนทั่วไป

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นออกมาแล้ว นางก็ขึ้นไปบนรถม้า ทังเหอรู้สึกประหลาดใจที่เมื่อก่อนพระชายามักจะตัวติดกับท่านอ๋องเสมอ แต่ตอนนี้กลับตีตัวออกห่าง