เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็ดีใจมากเช่นกัน ราวกับว่าเป็นคุณงามความดีของนาง และแน่นอนว่าต้องดีใจ

หนานกงเย่รู้ดีว่าไม่มีโสมอายุนับพันปีอยู่ในนั้น และโสมอายุนับพันปีนั้นก็ถูกฉีเฟยอวิ๋นโกงไปแล้ว

ถึงอย่างไรในจวนอ๋องเย่ก็มีโสมพันปีอยู่ไม่น้อย ไม่สนใจหรอก ถ้านางชอบก็ให้นางไป

ความคิดเช่นนี้วนเวียนอยู่ในหัวของหนานกงเย่ และทันใดนั้นเขาก็ตระหนักถึงปัญหา เขาเต็มใจที่จะให้โสมพันปีกับผู้หญิงที่น่าเกลียดคนนั้นหรือ？

“ท่านอ๋องเย่ สายมากแล้ว ข้าควรจะกลับไปกินข้าวได้แล้ว”

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ลุกขึ้นยืน และแสร้งทำเป็นว่าจะกลับไปกินข้าว เช่นนี้แล้วหนานกงเย่จะได้รั้งนางไว้ และอาจจะให้นางอยู่กินข้าวด้วยกัน

หนานกงเย่ไม่ได้สนใจและไม่ได้รั้งนางให้อยู่

แต่พ่อบ้านคิดถึงข่าวลือข้างนอก ท่านอ๋องกับคุณหนูเฉินต่างมีใจให้กัน และพสนิทสนมกันมานานแล้ว

ถ้าก้าวหน้ากว่านี้ก็คงจะเป็นเรื่องดี

เพียงแต่ไม่รู้ว่าคุณหนูเฉินเต็มใจที่จะยอมลดเกียรติมาเป็นพระชายารองในจวนหรือไม่

“ท่านอ๋อง ในครัวได้เริ่มเตรียมการแล้ว และคิดว่าคุณหนูเฉินจะอยู่เสวยอาหารกับท่านอ๋อง” พ่อบ้านกล่าวเตือนและหนานกงเย่ก็เข้าใจ เกิดเรื่องขึ้นกับเขา คนในจวนก็อกสั่นขวัญหาย ในเวลานี้คนของตระกูลเฉินมาเยือน แม้ว่าจะบ่งบอกถึงการกลับคืนมา แต่พวกเขาจะรู้ความคิดของเขาได้อย่างไร

ช่างเถอะ ให้ถือว่าเป็นรางวัลสำหรับพวกเขา

“อวิ๋นเอ๋อร์ ถ้าเจ้าไม่มีอะไร ก็อยู่ต่อเถอะ”

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์รอคำพูดนี้ของหนานกงเย่ แน่นอนว่าเมื่อได้ยินนางก็ดีใจ และตอบตกลงในทันที：“เช่นนั้นข้าอยู่ต่อนะเพคะ”

“อืม”

หนานกงเย่นั่งและถามว่า：“พระชายาล่ะ？”

“ไม่เสวยพ่ะย่ะค่ะ ข้าไปถามมาแล้ว” พ่อบ้านพูดด้วยความเคารพ

สีหน้าของหนานกงเย่จมลงเล็กน้อย สันดอนขุดได้สันดานขุดยาก ไม่มีมารยาก็คือไม่มีมารยาท

คิดจะหาผลประโยชน์เล็กน้อย แต่ไม่ปฏิบัติตามกฎ

“ไปเรียกนางมา ข้าจะดูว่านางมีคุณสมบัติที่จะบอกว่าไม่กิน” หนานกงเย่หงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล เขากลับมาที่จวนสองสามวันแล้ว แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของนาง

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์รีบพูด：“ท่านอ๋องเย่ ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือสา”

สีหน้าของหนานกงเย่เย็นชา นางไม่ถือสา แล้วเขาล่ะ？

“ไปเถอะ ไปเชิญพระชายามา” หนานกงเย่สีหน้าเคร่งขรึม เฉินอวิ๋นเอ๋อร์กลัวจริง ๆ อันที่จริงถ้าไม่ใช่เพราะฮองเฮา นางคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับอ๋องเย่

อ๋องเย่ไม่ชอบญาติผู้หญิงตั้งแต่เด็ก และคนธรรมดาก็ไม่สามารถนำบุตรสาวมาอยู่ต่อหน้าอ๋องเย่ได้ แต่ด้วยสถานะของนางมักจะเข้าออกจากวังเป็นประจำ และฮองเฮาก็พยายามที่จะทำให้นางได้ใกล้ชิดกับอ๋องเย่

แต่ก็ยังถูกตระกูลจวินเอาเปรียบ เมื่อนึกถึงจวินฉูฉู่แล้ว เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะเกลียดมากยิ่งขึ้น แต่ตอนนี้เฉินอวิ๋นเอ๋อร์เข้าใจแล้วว่าจวินฉูฉู่ไม่สำคัญอีกต่อไป เรื่องสำคัญที่ต้องจัดการคือฉีเฟยอวิ๋น เมื่อคิดเช่นนี้แล้วนางก็ไม่ได้เกลียดจวินฉูฉู่เท่าไหร่นัก

พ่อบ้านหันกลับไปและยังพูดประโยคเดิม แต่พระชายาก็ยังไม่กิน

สีหน้าของหนานกงเย่ไม่น่ามอง ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายไม่ค่อยดี เขาคงจะไปหาผู้หญิงคนนั้นนานแล้ว！

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์รีบพูดไกล่เกลี่ย：“ท่านอ๋องเสวยก่อนเถิดเพคะ อย่าโกรธพระชายาจนทำให้เสียสุขภาพ อีกอย่างอาหารก็จะเย็นหมด และเมื่อเย็นแล้วก็จะไม่อร่อย”

ด้วยเหตุนี้จะได้ไม่โกรธมากนัก หนานกงเย่จึงหยิบตะเกียบขึ้นมาและกินอาหาร

พ่อบ้านกลัวว่าฉีเฟยอวิ๋นจะตื่นขึ้นมาพบ เขาจึงไปตามอาอวี่ให้มาเฝ้าที่หน้าประตู อันที่จริงฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ว่าเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ยังไม่ไป

ครั้งแรกที่พ่อบ้านปรากฏตัวนางไม่ได้สนใจ แต่เมื่อพ่อบ้านปรากฏตัวเป็นครั้งที่สอง นางก็เข้าใจในทันที

อาอวี่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู แน่นอนว่านางรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ไม่มากเรื่องจะดีกว่า นางไม่อยากสร้างปัญหา และไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับหนานกงเย่ นางจึงไม่ออกไป

แต่ถึงนางไม่ได้ออกไป นางก็อดไม่ได้ที่จะคิดไม่ดี