ม้าส่ายหัวแล้วหยุด ทหารที่รักษาประตูวัยสามสิบกว่าก็ออกมา เมื่อเขาเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็ประหลาด：“รถม้าของใครมากลางดึก จะเข้าเมืองมาทำอะไร？”

“เจ้าโง่ ดูสิว่านี่เป็นรถม้าของใคร！”

ฉีเฟยอวิ๋นยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงของหนานกงเย่ก็ดังออกมาจากรถม้า เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทหารรักษาประตูก็ตัวสั่น เขาหยิบตะเกียงในมือขึ้นแล้วมองดูป้ายบนรถม้า เขาตกตะลึง และตกใจมากจนถอยออกไป：“ข้าน้อยไม่ทราบว่าเป็นรถม้าของจวนอ๋องเย่ ล่วงเกินแล้วพ่ะย่ะค่ะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าคนหลบไปแล้ว นางจึงตบตูดม้า และรถม้าก็เข้าเมืองตรงกลับไปที่จวนอ๋องเย่

เมื่อมาถึงประตูจวนอ๋องเย่แล้ว นางก็แกว่งแส้ในมือโดยไม่ได้คิดอะไร และเผลอไปตีตูดม้า ไม่คิดว่าเจ้าม้าแก่จะจำบ้านไม่ได้ และเดินตรงเข้าไป เมื่อนางเห็นเช่นนั้นก็รีบดึงเชือกม้าไว้และร้องตะโกน

หนานกงเย่ที่อยู่ในรถม้าเงยหน้าขึ้น ม่านของรถม้าฉีกขาดตั้งแต่ตอนที่มีการต่อสู้แล้ว ในเวลานี้มีเพียงเศษผ้าที่ปิดไว้เล็กน้อย จึงทำให้มองเห็นข้างนอก

ฉีเฟยอวิ๋นดูท่าทางลนลานจนหนานกงอยากจะเตะคนออกไป

หลังลงจากรถม้าแล้ว มือไม้ของฉีเฟยอวิ๋นก็เย็นเฉียบ นางเงยหน้าขึ้นไปมองบนรถม้า：“อาอวี่เป็นอย่างไรบ้าง？”

หนานกงเย่อยู่ในความงุนงงครู่หนึ่ง แล้วจ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ยังไม่ตาย！”

“ให้ข้าดูหน่อย”  เชือกม้าถูกส่งไปให้คนอื่น และฉีเฟยอวิ๋นก็ปีนขึ้นไปบนรถม้า

นางเหนื่อยและหายใจหอบ

ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในรถม้า นางพยุงอาอวี่และตรวจดูร่างกายของเขา เมื่อเห็นว่าเขาไม่เป็นอะไร ทังเหอที่อยู่ข้างนอกก็ได้แต่รอ ไม่มีคำสั่งของหนานกงเย่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าใกล้

“ทังเหอ เจ้า……” ฉีเฟยอวิ๋นคิดอะไรบางอย่างได้ และรีบหันไปมองหนานกงเย่：“อาอวี่ต้องได้รับการรักษา”

“ทังเหอ ขึ้นมาพาคนลงไป”

สีหน้าของหนานกงเย่จมลง และหันหลังกลับไปที่ห้อง

“วันนี้ไม่อนุญาตให้พระชายากลับไปที่สวนกล้วยไม้”

หลังจากพูดจบแล้ว คนก็จากไปอย่างไร้ร่องรอย พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจมอง แปลก！ ก่อนหน้านี้ก็ยังดี ๆ อยู่ หรือว่าคราวนี้เป็นเพราะพระชายาทรงก่อเรื่อง？

พ่อบ้านส่งคนไปรับใช้หนานกงเย่ แล้วเขาก็ไปดูอาอวี่

อาอวี่ได้รับบาดเจ็บสาหัส และมีไข้สูงอย่างต่อเนื่อง ฉีเฟยอวิ๋นเป็นกังวล จึงตามหมอประจำจวนไปคอยดูแล

เมื่อพ่อบ้านเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นคิดไม่ออก และจะกลับไปพักผ่อน เขาจึงไม่เตือนนาง ไม่เช่นนั้นเขาก็ต้องบอกนางว่าไปที่ลานกล้วยไม้ไม่ได้

ฉีเฟยอวิ๋นทำให้อุณหภูมิร่างกายของอาอวี่เย็นลงหลายครั้งจนไม่ได้นอนทั้งคืน หมอประจำจวนก็เหนื่อยแล้ว จึงกลับไปพักผ่อนก่อน มีเพียงฉีเฟยอวิ๋นที่คอยดูแลอาอวี่

จนกระทั่งฟ้าสาง อาอวี่ก็ไข้ลดลง ฉีเฟยอวิ๋นจึงกลับไปที่ห้อง แต่เมื่อมาถึงหน้าประตู พ่อบ้านก็ยืนอยู่ที่ประตู แล้วมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ เมื่อคืนท่านอ๋องทรงบรรทมดึก อย่าทรงรบกวนเลย เชิญพระชายาเสด็จไปพักที่หลังตำหนักก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ใช่คนโง่ แค่คำพูดที่น่าฟังเท่านั้น หนานกงเย่ไม่ยอมให้นางเข้าไปสิ ถึงจะเป็นความจริง

“เช่นนั้นข้าจะไปอยู่ข้าง ๆ อาอวี่” ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังเดินไปสองสามก้าวแล้วก็หยุด นางนึกอะไรขึ้นได้ แล้วหันไปมองพ่อบ้าน：“พ่อบ้าน ท่านช่วยไปเอากล่องยาในห้องมาให้ข้าหน่อย ข้าจะให้อาอวี่กินยาบำรุง อาจจะดีขึ้นในไม่ช้านี้”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านรีบเข้าไปที่ข้างใน ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าเขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วมาก และไม่ได้กลัวว่าเสียงจะรบกวนหนานกงเย่เลย

ช่างมันเถอะ อย่าไปสนใจคนคนนั้นเลย ไปพักผ่อนก่อนดีกว่า

พ่อบ้านหยิบกล่องยามา แล้วรีบกล่าวว่า：“พระชายา ต้องขอบพระทัยพระองค์พ่ะย่ะค่ะ อาอวี่ไม่เป็นไรแล้ว”

“เป็นความโชคดีของเขา”

ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปที่อาอวี่ แล้วเอายาลูกกลอนใส่เข้าไปในปากให้อาอวี่กิน หลังจากที่อาอวี่กินแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็กลับไปพักผ่อนและหลับไปทั้งวัน